Άλλοι τον ελευθερο χρόνο τους βλέπουν τηλεόραση, βγαίνουν έξω ενω εγώ? Διαβάζω ιστορίες τοκετού!!! Αποφάσισα λοιπόν να σας διηγηθώ την δικιά μου.
Μία εβδομάδα πριν τον γάμο μου, άκουσα τον πιο υπέροχο ήχο που είχα ακούσει ποτέ. Μία καρδούλα!!! Θέλαμε πολύ ένα παιδάκι, δεν είχα ιδέα για τον "πυροβολισμό" του άντρα μου που ήθελε λέει να τσεκάρει αν μπορεί να κάνει παιδιά!!! Δεν με πείραξε καθόλου ο πειραματισμός του!!! Στον 5 μήνα άρχισαν όμως τα προβληματάκια.Άρχισαν οι συσπασούλες, τα χάπια, και οι νοσηλείες στο Γέννεσης... Και για ακορύφωμα έρχεται και ένα άσχημο αποτέλεσμα υπερήχου και ένα δίλημμα αμνιοπαρακέντησης. Ήμουνα αποφασισμένη ότι το παιδί μου, άρρωστο υγιές, ήτανε αυτό που μου έδωσε ο Θεός, και δεν το αλλάζω. Θέλαμε όμως να ξέρουμε. και εμείς και όλοι. Έτσι μετά από πολλά κλάματα πήραμε τα καλά αποτελέσμα στα χέρια μας, συνεχίζοντας όμως και με αρκετες συσπάσεις που πλέον είχαν γίνει καθημερινότητα μου. Είχα μάθει τις νοσοκόμες με τα μικρά τους ονόματα... Στον γιατρό μου μετά τον 8? Μέρα παρά μέρα για καρδιοτοκογράφημα, μόνη μου τον έβαζα στο τέλος... Ξαφνικά στην 37 εβδομάδα μου λέει οι συσπάσεις μου χτύπησαν 120άρια. άλλαξε χίλια χρώματα. Καλά μου λέει δεν πονάς? Αυτές είναι συσπάσεις κοντα στον τοκετό. Και με την ευγένεια που χαρακτήριζει κάθε γυναικολόγο κάνει τη γνωστή χειρονομία. Διαστολή μηδέν! Δεν είναι φυσιολογικό μου λέει τόσους μήνες, μπαίνουμε πρόκληση. Αύριο το βράδυ!!! 38 και μία μέρα!!! Έγω πορωμένη κατά της επισκληριδίου και υπέρ της φυσιολογικής γέννας ενημέρωσα τον γιατρό μου ο οποίος με πλάγιο γελάκι μου είπε : "Έξω από το χωρό πολλά τραγούδια λες". Είχαμε δώσει ραντεβού 12/06/2010 00:00!!! όμως στις 11/06 στις 22:30 είδα λίγο αίμα, και έτσι βολίδα πήγα νωρίτερα στο Γέννεσης. Ορός πρόκλησης τα γνωστά. Δεν με έπιασε στην αρχή η πρόκληση, και μετά από 3 ώρες περίπου μου αύξησαν τη δόση. Και μετά από καμιά ώρα νόμιζα πως θα μου ξεκολλούσε η μέση. Αναπνοές και υπομονή. Αναπνοές και υπομονή. Εγώ βράχος, έλεγα θέλω να το ζήσω και να γεννήσω μόνη μου. Εννοείτε ότι όποιος περνούσε έβαζε και το γνωστό δάχτυλο. Μετά λοιπόν από 13 ώρες πονων, και αμέτρητων δαχτύλων, οι παλμοί του μωρού πέφτουν στους 55, ενημερώνω και μου ανακοινώνουν πως δεν γίνεται να μην έχω ακόμα καθόλου διαστολή και μπαίνω με καισαρική. Από τη μία ήθελα να κλάψω ,από την άλλη όμως το μωρό μου ζορίζονταν. Κατευθείαν καισαρική. Και με το γνωστό γκλουτς! βγήκε ο αντρακλάς μου!!! 3.550 με 52 πόντους! Γιατί δεν έβγαινε ο κύριος? Διπλή Περιτύλιξη, λαιμός - ώμος. Την τελευταία εβδομάδα μπλέχτηκε. Ένοιωθα τόσο όμορφα. Τώρα είμαστε 13 μηνών και μόλις περπατήσαμε. Όταν τον κοιτάω φεύγουν όλες οι έννοιες. Η ευτυχία λοιπόν ήρθε τον Ιούνιο, και θα μείνει για πάντα...