Φόρουμ
Αναζήτηση
Latest images
Εγγραφή
Σύνδεση
1
Eginamama πριν από 1 χρόνο! Κυρ Αυγ 28, 2011 1:09 pm
crazymommy
Πρωταγωνιστής!!
Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους (ω ναι, σήμερα έχουμε γενέθλια!!!!!! 
) από τη γέννηση της κορούλας μου, αποφάσισα κι εγώ να σας διηγηθώ την ιστορία μου!
Ας τα πάρουμε λοιπόν από την αρχή:
Παρασκευή 27 Αυγούστου. Αφού εγώ είχα ήδη περάσει την 38η εβδομάδα και το μωρό πλέον άγγιζε τα 3 κιλά (σύμφωνα με τη μέτρηση της Πέμπτης), όπου τόσο ήταν το όριο που μου έδινε η μαία για να καταφέρω να γεννήσω φυσιολογικά λόγω στενής λεκάνης στην περίπτωσή μου, αποφασίσαμε τελικά να μπω την Κυριακή 29 Αυγούστου (δηλαδή σαν σήμερα!) με πρόκληση. Ομολογώ δεν την ήθελα πολύ την πρόκληση, αλλά ήθελα τόσο να γνωρίσω το μωράκι μου φυσιολογικά, που είπα ας είναι...
Πήγαμε λοιπόν το βραδάκι στο μαιευτήριο να μας δει τελευταία φορά η μαία, πριν τον τοκετό. Έλεγξε την κατάσταση του τραχήλου και -ω ναι!- Ο τράχηλος είχε μαλακώσει πολύ και ήδη είχα διαστολή 2! "Τι σημαίνει αυτό, γεννάω;" τη ρώτησα πανικόβλητη. "Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να γεννήσεις αύριο, αλλά μπορεί και να γεννήσεις μετά από κάποιες μέρες" απάντησε. Επίσης, επειδή αρχικά πείραξε λίγο τον τράχηλο μου είπε ότι μπορεί να δω λίγο αίμα, αλλά να μην ανησυχήσω, μετά από λίγη ώρα θα σταματήσει.
Γυρίσαμε λοιπόν σπίτι και όντως είχα ροζ βλέννα. Επίσης, ένιωθα και πόνο περιόδου. Κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά δεν είπα τίποτα στον άνδρα μου. Ξαπλώσαμε... Δεν μπορούσα να κοιμηθώ... Λίγο ο πόνος, λίγο το αίμα που δεν σταμάτησε, η διαίσθησή μου χτυπούσε κόκκινο! Παρόλα αυτά, είπα μήπως αυτά ήταν ιδέα μου, προσπάθησα να χαλαρώσω και να κοιμηθώ, διότι έπρεπε να ξεκουραστώ όπωσδήποτε την επόμενη μέρα διότι την μεθεπόμενη θα έμπαινα να γεννήσω! Αδύνατο, όμως, διότι πάνω που πήγαινα να χαλαρώσω ένιωθα λίγο δυνατότερους τους πόνους και ξαναξυπνούσα... Συνειδητοποίησα ότι υπήρχε κάποια περιοδικότητα (όπως με είχε ενημερώσει και ο γιατρός) και κοίταξα το ρολόι. Περίπου στο 15' και με διάρκεια 10'', καταλάβαινα δεν ήταν κάτι παρωδικό, σαν κάτι πόνους που είχα νιώσει νωρίτερα μέσα στο μήνα. ΕΡΧΟΤΑΝ Ο ΤΟΚΕΤΟΣ! Από μόνος του! Και.. δίπλα μου ο άνδρας μου ροχάλιζε! Τι να κάνω, δεν τον ξύπνησα, είπα "ας είναι ξεκούραστος τουλάχιστον ένας από τους 2!" και οι ώρες περνούσαν! Το ηλεκτρονικό ρολόι που είχα για τη γυμναστική μου πριν μείνω έγκυος πήρε και πάλι φωτιά. Σιγά-σιγά τα 15' έγιναν 10'... Ξημέρωνε Σάββατο 28 Αυγούστου. Τελικά σηκώθηκα κατά τις 7 το πρωί, άυπνη και συνειδητοποιημένη πως δεν επρόκειτο να κοιμηθώ πλέον και αποφάσισα να κάνω ένα μπανάκι (προετοιμασία για το μαιευτήριο κλπ) και να φτιάξω επιτέλους τη βαλίτσα του μαιευτηρίου (!) που τόσες μέρες ανέβαλλα, γιατί είιιιιιιχαμε καιρό, όπως απαντούσα στις εκκλήσεις του άνδρα μου! Τελικά ξύπνησε και ο άνδρας μου και τον ενημέρωσα, ψύχραιμος αυτός, όπως πάντα (γι' αυτό τον αγαπάω!) μου υπενθύμισε πως ακόμα κι έτσι, είχαμε ώρες μπροστά μας. Τηλέφωνα στο γιατρό μου και στη μαία, ο πρώτος μου εξήγησε και πάλι πως θα πήγαινα στο μαιευτήριο μόλις οι πόνοι έφταναν στο 5λεπτο συχνότητα και διάρκεια >30'' δεν είχε νόημα πιο πριν. Η μαία μου πάλι, έχοντας βιώσει και την εμπειρία της μητρότητας, μου πρότεινε να πάω στο μαιευτήριο όταν πλέον δεν άντεχα άλλο. Τελικά οι απόψεις των 2 τους συνδυάστηκαν κατά τις 8 το βραδάκι, όταν πλέον έφτασα στο μαιευτήριο νιώθοντας ήδη εξαντλημένη (για να σταθώ όρθια ούτε λόγος). Μετά την προετοιμασία (κλίσμα, ιατρικό ιστορικό κλπ) με πήγαν στην αίθουσα ωδινών, όπου και συνάντησα το γιατρό και τη μαία μου. Έλεγχος διαστολής, ακόμα 2! Συνειδητοποίησα ότι είχα ώρες μπροστά μου μέχρι τελικά να γεννήσω κι έφαγα μια μικρή φρίκη... Ήδη έτρεμα και ρωτώντας τους γιατρούς κατά την προετοιμασία, στο "γιατί μου συμβαίνει αυτό, ενώ έξω είχε 37 βαθμούς κελσίου!" πήρα την απάντηση ότι ήμουν αρκετά εξαντλημένη(!) Μου πήρε,λοιπόν, την πίεση ο γιατρός -είχε ήδη φτάσει στο 13, όταν εγώ είχα πάντα την ψηλή μου στο 10 το πολύ!- και βλέποντας και το αποτέλεσμα μου εξήγησε ότι θα μου έκαναν επισκληρίδιο άμεσα, παρόλο που συνηθίζεται να γίνεται αργότερα προκειμένου να εξελιχθεί ταχύτερα ο τοκετός (υποθέτω έπαιξε ρόλο το ότι οι συσπάσεις μου ήταν αρκετά έντονες σύμφωνα με το μηχάνημα). Επισκληρίδιο; Ποιος, εγώ, που ήθελα και φυσικό τοκετό (εκτός από φυσιολογικό) τρομάρα μου; Κι όμως, μόλις άκουσα τα λόγια του γιατρού, παρακαλούσα να έρθει η ώρα να μου κάνουν. Ουφ, ουφ, ήρθε ο αναισθησιολόγος κάποια στιγμή (μα... αναίσθητος ήταν και άργησε τόση ώρα τελοσπάντων και έγινε και η 1η δόση τελικά... Αααααχ, τι ωραία ζεστούλα που ένιωθα ξαφνικά! Μου βάλανε και στο χέρι από τον ορό που αυξάνει τις συσπάσεις, καθετήρα από κάτω, ωραία καλωδιόθηκα! Τότε, σα να μην έφταναν αυτά, με έβαλε και η μαία σε διάφορες στάσεις, προκειμένου να εμπεδωθεί το κεφαλάκι του μωρού, κάτι το οποίο όμως δε φαινόταν να έχει τη διάθεση να κάνει το μωράκι μου! Μετά από τόσες ταρζανιές, και αφού περάσαν κάποιες ώρες άρχισαν πάλι οι πόνοι, 2η δόση επισκληριδίου! Με το που με έπιασε, μου έφεραν κάτι να φάω και τότε αααααχ τι γλυκιά νύστα ήταν αυτή! Η μαία μου ήθελε πάλι να αρχίσουμε τις στάσεις, εγώ "αφήστε με να κοιμηθώ" και τελικά με άφησαν! Ξύπνησα λίγο αργότερα, κάπως ανανεωμένη βλέποντας και πάλι γιατρό και μαία πάνω από το κεφάλι μου... Άντε πάλι και από την αρχή, στάσεις για να μπει το κεφαλάκι του μωρού στη λεκάνη. Κάποια στιγμή μπήκε επιτέλους! "Αλικάκι, ξεκινάμε το στάδιο της εξώθησης" ανακοίνωσε με χαρά (τι χαρά; εγώ στη συνάντησή μας θυμόμουν πως μου είπε ότι θα παιδευτούμε λίγο παραπάνω σε αυτό το στάδιο, λόγω της στενής λεκάνης μου!). 1,5 ώρα κράτησε τελικά το στάδιο, κι ενώ εγώ είχα φτάσει τελικά στα όριά μου -έτσι ένιωθα τουλάχιστον- μπήκαμε τελικά στην αίθουσα που θα γεννούσα. Το κακό ήταν ότι μου είχε περάσει και πάλι η επίδραση της δόσης, οπότε τους ζήτησα να ξανακάνουμε μιας και ένιωθα έτοιμη να καταρρεύσω (τελικά δε χρειαζόταν γιατί ώσπου να με πιάσει γέννησα!) και ξεκινήσαμε τις τελικές προσπάθειες. Ένιωθα ότι η κατάσταση ήταν σουρεαλιστική, μιας και το κεφαλάκι του μωρού δεν έλεγε με τίποτα να βγει (απορώ πώς σε τόσες γυναίκες γλιστράει, σε μένα είχε κολλήσει αλλά όπως λέμε με τον άνδρα μου, σε εμάς όλα γίνονται με το δύσκολο τρόπο!) οπότε είχα 4 άτομα πάνω από το κεφάλι μου: αριστερά ο άνδρας μου (ο οποίος συμμετείχε και με ενθάρρυνε κατά τη διάρκεια όλου του τοκετού), δεξιά η μαία μου, πάνω από το κεφάλι μου μια άλλη μαία και στα πόδια μου ο γιατρός. Φανταστείτε τώρα μια κατάσταση όπου σε κάθε σύσπαση εγώ τους προειδοποιούσα και άρχισα να σπρώχνω, 3 άτομα να με πατάνε με όλη τους τη δύναμη για να μείνω στη θέση μου (ένιωθα ότι μου κόβεται η αναπνοή) και ο γιατρός να τραβάει δυνατά με τη "βεντούζα" και το μωρό να μη λέει να βγει! Τελικά βγήκε με την 3η ή 4η προσπάθεια, όταν βγήκε το κεφαλάκι (και το χεράκι μαζί πάνω στο κεφάλι- αυτό ήταν η αιτία που μας δυσκόλεψε ο τοκετός αλλά και που δε "γλιστρούσε" καθόλου το μωρό προς την έξοδο) ένιωσα να σκίζομαι, είπα "πάει αυτό ήταν, δε νομίζω να ζήσω να δω τη συνέχεια". Κι όμως έζησα! Και είδα μπροστά μου, μετά από 19 ώρες συσπάσεων στο σπίτι και 10 ώρες ακόμα στο μαιευτήριο, στις 5:50 το πρωί της Κυριακής 29 Αυγούστου 2010, αυτό το θείο πλασματάκι των 3.020gr, να κλαίει με την πιο γλυκιά φωνούλα του κόσμου! Και μόλις μπήκε στην αγκαλιά μου να ηρεμεί και να με κοιτά με τα ορθάνοιχτα ματάκια του! Κι εγώ να κλαίω με τη σειρά μου... Πόνος; Ποιος πόνος; Τα είχα ξεχάσει όλα! Εξάλλου μόλις με έπιασε (καθυστερημένα) και η επίδραση της τελευταίας δόσης επισκληριδίου!... Πήρα αγκαλίτσα το μωράκι μου για 1η φορά, ποια συγκίνηση μεγαλύτερη από αυτή μπορεί να υπάρξει; Σήμερα, 1 χρόνο μετά γιορτάζω με χαρά και ακόμα μεγαλύτερη συγκίνηση τα 1α γενέθλια της κόρης μου... Κι εύχομαι σε όλες τις γυναίκες να ζήσουν τη φοβερή εμπειρία της μητρότητας... Και σε όλες τις μανούλες να χαίρονται τα παιδάκια τους!!!
Η μικρή μου σήμερα είναι ένα ζωηρό, χαρούμενο και πεισματάρικο πλασματάκι. Γεμίζει χαρά το σπίτι, γεμίζει χαρά και τη ζωή μου! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ μωράκι μου!!!!!!!!!!!
Υ.Γ.1=Τον πόνο τον ξαναθυμήθηκα τις επόμενες ώρες και για τις επόμενες 30-40 μέρες. Όχι για τα ράμματα που ήταν λίγα, μα για τη στενή λεκάνη που λέγαμε...
Υ.Γ.2=Ο τοκετός μου δε θεωρήθηκε πολύ εύκολος τελικά... Μας δυσκόλεψε ο συνδιασμός της στενής λεκάνης μου με το γεγονός ότι το μωράκι μου επέμενε να έχει το χεράκι του πάνω στο κεφαλάκι. Βοήθησε η καλή φυσική κατάσταση μου (ενασχόληση με αθλητισμό πριν την εγκυμοσύνη και πολλά μπάνια στη θάλασσα τους τελευταίους μήνες πριν γεννήσω)
Υ.Γ.3=Αν θα το ξανάκανα; ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ!!!!!!!!!
) από τη γέννηση της κορούλας μου, αποφάσισα κι εγώ να σας διηγηθώ την ιστορία μου!Ας τα πάρουμε λοιπόν από την αρχή:
Παρασκευή 27 Αυγούστου. Αφού εγώ είχα ήδη περάσει την 38η εβδομάδα και το μωρό πλέον άγγιζε τα 3 κιλά (σύμφωνα με τη μέτρηση της Πέμπτης), όπου τόσο ήταν το όριο που μου έδινε η μαία για να καταφέρω να γεννήσω φυσιολογικά λόγω στενής λεκάνης στην περίπτωσή μου, αποφασίσαμε τελικά να μπω την Κυριακή 29 Αυγούστου (δηλαδή σαν σήμερα!) με πρόκληση. Ομολογώ δεν την ήθελα πολύ την πρόκληση, αλλά ήθελα τόσο να γνωρίσω το μωράκι μου φυσιολογικά, που είπα ας είναι...
Πήγαμε λοιπόν το βραδάκι στο μαιευτήριο να μας δει τελευταία φορά η μαία, πριν τον τοκετό. Έλεγξε την κατάσταση του τραχήλου και -ω ναι!- Ο τράχηλος είχε μαλακώσει πολύ και ήδη είχα διαστολή 2! "Τι σημαίνει αυτό, γεννάω;" τη ρώτησα πανικόβλητη. "Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να γεννήσεις αύριο, αλλά μπορεί και να γεννήσεις μετά από κάποιες μέρες" απάντησε. Επίσης, επειδή αρχικά πείραξε λίγο τον τράχηλο μου είπε ότι μπορεί να δω λίγο αίμα, αλλά να μην ανησυχήσω, μετά από λίγη ώρα θα σταματήσει.
Γυρίσαμε λοιπόν σπίτι και όντως είχα ροζ βλέννα. Επίσης, ένιωθα και πόνο περιόδου. Κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά δεν είπα τίποτα στον άνδρα μου. Ξαπλώσαμε... Δεν μπορούσα να κοιμηθώ... Λίγο ο πόνος, λίγο το αίμα που δεν σταμάτησε, η διαίσθησή μου χτυπούσε κόκκινο! Παρόλα αυτά, είπα μήπως αυτά ήταν ιδέα μου, προσπάθησα να χαλαρώσω και να κοιμηθώ, διότι έπρεπε να ξεκουραστώ όπωσδήποτε την επόμενη μέρα διότι την μεθεπόμενη θα έμπαινα να γεννήσω! Αδύνατο, όμως, διότι πάνω που πήγαινα να χαλαρώσω ένιωθα λίγο δυνατότερους τους πόνους και ξαναξυπνούσα... Συνειδητοποίησα ότι υπήρχε κάποια περιοδικότητα (όπως με είχε ενημερώσει και ο γιατρός) και κοίταξα το ρολόι. Περίπου στο 15' και με διάρκεια 10'', καταλάβαινα δεν ήταν κάτι παρωδικό, σαν κάτι πόνους που είχα νιώσει νωρίτερα μέσα στο μήνα. ΕΡΧΟΤΑΝ Ο ΤΟΚΕΤΟΣ! Από μόνος του! Και.. δίπλα μου ο άνδρας μου ροχάλιζε! Τι να κάνω, δεν τον ξύπνησα, είπα "ας είναι ξεκούραστος τουλάχιστον ένας από τους 2!" και οι ώρες περνούσαν! Το ηλεκτρονικό ρολόι που είχα για τη γυμναστική μου πριν μείνω έγκυος πήρε και πάλι φωτιά. Σιγά-σιγά τα 15' έγιναν 10'... Ξημέρωνε Σάββατο 28 Αυγούστου. Τελικά σηκώθηκα κατά τις 7 το πρωί, άυπνη και συνειδητοποιημένη πως δεν επρόκειτο να κοιμηθώ πλέον και αποφάσισα να κάνω ένα μπανάκι (προετοιμασία για το μαιευτήριο κλπ) και να φτιάξω επιτέλους τη βαλίτσα του μαιευτηρίου (!) που τόσες μέρες ανέβαλλα, γιατί είιιιιιιχαμε καιρό, όπως απαντούσα στις εκκλήσεις του άνδρα μου! Τελικά ξύπνησε και ο άνδρας μου και τον ενημέρωσα, ψύχραιμος αυτός, όπως πάντα (γι' αυτό τον αγαπάω!) μου υπενθύμισε πως ακόμα κι έτσι, είχαμε ώρες μπροστά μας. Τηλέφωνα στο γιατρό μου και στη μαία, ο πρώτος μου εξήγησε και πάλι πως θα πήγαινα στο μαιευτήριο μόλις οι πόνοι έφταναν στο 5λεπτο συχνότητα και διάρκεια >30'' δεν είχε νόημα πιο πριν. Η μαία μου πάλι, έχοντας βιώσει και την εμπειρία της μητρότητας, μου πρότεινε να πάω στο μαιευτήριο όταν πλέον δεν άντεχα άλλο. Τελικά οι απόψεις των 2 τους συνδυάστηκαν κατά τις 8 το βραδάκι, όταν πλέον έφτασα στο μαιευτήριο νιώθοντας ήδη εξαντλημένη (για να σταθώ όρθια ούτε λόγος). Μετά την προετοιμασία (κλίσμα, ιατρικό ιστορικό κλπ) με πήγαν στην αίθουσα ωδινών, όπου και συνάντησα το γιατρό και τη μαία μου. Έλεγχος διαστολής, ακόμα 2! Συνειδητοποίησα ότι είχα ώρες μπροστά μου μέχρι τελικά να γεννήσω κι έφαγα μια μικρή φρίκη... Ήδη έτρεμα και ρωτώντας τους γιατρούς κατά την προετοιμασία, στο "γιατί μου συμβαίνει αυτό, ενώ έξω είχε 37 βαθμούς κελσίου!" πήρα την απάντηση ότι ήμουν αρκετά εξαντλημένη(!) Μου πήρε,λοιπόν, την πίεση ο γιατρός -είχε ήδη φτάσει στο 13, όταν εγώ είχα πάντα την ψηλή μου στο 10 το πολύ!- και βλέποντας και το αποτέλεσμα μου εξήγησε ότι θα μου έκαναν επισκληρίδιο άμεσα, παρόλο που συνηθίζεται να γίνεται αργότερα προκειμένου να εξελιχθεί ταχύτερα ο τοκετός (υποθέτω έπαιξε ρόλο το ότι οι συσπάσεις μου ήταν αρκετά έντονες σύμφωνα με το μηχάνημα). Επισκληρίδιο; Ποιος, εγώ, που ήθελα και φυσικό τοκετό (εκτός από φυσιολογικό) τρομάρα μου; Κι όμως, μόλις άκουσα τα λόγια του γιατρού, παρακαλούσα να έρθει η ώρα να μου κάνουν. Ουφ, ουφ, ήρθε ο αναισθησιολόγος κάποια στιγμή (μα... αναίσθητος ήταν και άργησε τόση ώρα τελοσπάντων και έγινε και η 1η δόση τελικά... Αααααχ, τι ωραία ζεστούλα που ένιωθα ξαφνικά! Μου βάλανε και στο χέρι από τον ορό που αυξάνει τις συσπάσεις, καθετήρα από κάτω, ωραία καλωδιόθηκα! Τότε, σα να μην έφταναν αυτά, με έβαλε και η μαία σε διάφορες στάσεις, προκειμένου να εμπεδωθεί το κεφαλάκι του μωρού, κάτι το οποίο όμως δε φαινόταν να έχει τη διάθεση να κάνει το μωράκι μου! Μετά από τόσες ταρζανιές, και αφού περάσαν κάποιες ώρες άρχισαν πάλι οι πόνοι, 2η δόση επισκληριδίου! Με το που με έπιασε, μου έφεραν κάτι να φάω και τότε αααααχ τι γλυκιά νύστα ήταν αυτή! Η μαία μου ήθελε πάλι να αρχίσουμε τις στάσεις, εγώ "αφήστε με να κοιμηθώ" και τελικά με άφησαν! Ξύπνησα λίγο αργότερα, κάπως ανανεωμένη βλέποντας και πάλι γιατρό και μαία πάνω από το κεφάλι μου... Άντε πάλι και από την αρχή, στάσεις για να μπει το κεφαλάκι του μωρού στη λεκάνη. Κάποια στιγμή μπήκε επιτέλους! "Αλικάκι, ξεκινάμε το στάδιο της εξώθησης" ανακοίνωσε με χαρά (τι χαρά; εγώ στη συνάντησή μας θυμόμουν πως μου είπε ότι θα παιδευτούμε λίγο παραπάνω σε αυτό το στάδιο, λόγω της στενής λεκάνης μου!). 1,5 ώρα κράτησε τελικά το στάδιο, κι ενώ εγώ είχα φτάσει τελικά στα όριά μου -έτσι ένιωθα τουλάχιστον- μπήκαμε τελικά στην αίθουσα που θα γεννούσα. Το κακό ήταν ότι μου είχε περάσει και πάλι η επίδραση της δόσης, οπότε τους ζήτησα να ξανακάνουμε μιας και ένιωθα έτοιμη να καταρρεύσω (τελικά δε χρειαζόταν γιατί ώσπου να με πιάσει γέννησα!) και ξεκινήσαμε τις τελικές προσπάθειες. Ένιωθα ότι η κατάσταση ήταν σουρεαλιστική, μιας και το κεφαλάκι του μωρού δεν έλεγε με τίποτα να βγει (απορώ πώς σε τόσες γυναίκες γλιστράει, σε μένα είχε κολλήσει αλλά όπως λέμε με τον άνδρα μου, σε εμάς όλα γίνονται με το δύσκολο τρόπο!) οπότε είχα 4 άτομα πάνω από το κεφάλι μου: αριστερά ο άνδρας μου (ο οποίος συμμετείχε και με ενθάρρυνε κατά τη διάρκεια όλου του τοκετού), δεξιά η μαία μου, πάνω από το κεφάλι μου μια άλλη μαία και στα πόδια μου ο γιατρός. Φανταστείτε τώρα μια κατάσταση όπου σε κάθε σύσπαση εγώ τους προειδοποιούσα και άρχισα να σπρώχνω, 3 άτομα να με πατάνε με όλη τους τη δύναμη για να μείνω στη θέση μου (ένιωθα ότι μου κόβεται η αναπνοή) και ο γιατρός να τραβάει δυνατά με τη "βεντούζα" και το μωρό να μη λέει να βγει! Τελικά βγήκε με την 3η ή 4η προσπάθεια, όταν βγήκε το κεφαλάκι (και το χεράκι μαζί πάνω στο κεφάλι- αυτό ήταν η αιτία που μας δυσκόλεψε ο τοκετός αλλά και που δε "γλιστρούσε" καθόλου το μωρό προς την έξοδο) ένιωσα να σκίζομαι, είπα "πάει αυτό ήταν, δε νομίζω να ζήσω να δω τη συνέχεια". Κι όμως έζησα! Και είδα μπροστά μου, μετά από 19 ώρες συσπάσεων στο σπίτι και 10 ώρες ακόμα στο μαιευτήριο, στις 5:50 το πρωί της Κυριακής 29 Αυγούστου 2010, αυτό το θείο πλασματάκι των 3.020gr, να κλαίει με την πιο γλυκιά φωνούλα του κόσμου! Και μόλις μπήκε στην αγκαλιά μου να ηρεμεί και να με κοιτά με τα ορθάνοιχτα ματάκια του! Κι εγώ να κλαίω με τη σειρά μου... Πόνος; Ποιος πόνος; Τα είχα ξεχάσει όλα! Εξάλλου μόλις με έπιασε (καθυστερημένα) και η επίδραση της τελευταίας δόσης επισκληριδίου!... Πήρα αγκαλίτσα το μωράκι μου για 1η φορά, ποια συγκίνηση μεγαλύτερη από αυτή μπορεί να υπάρξει; Σήμερα, 1 χρόνο μετά γιορτάζω με χαρά και ακόμα μεγαλύτερη συγκίνηση τα 1α γενέθλια της κόρης μου... Κι εύχομαι σε όλες τις γυναίκες να ζήσουν τη φοβερή εμπειρία της μητρότητας... Και σε όλες τις μανούλες να χαίρονται τα παιδάκια τους!!!
Η μικρή μου σήμερα είναι ένα ζωηρό, χαρούμενο και πεισματάρικο πλασματάκι. Γεμίζει χαρά το σπίτι, γεμίζει χαρά και τη ζωή μου! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ μωράκι μου!!!!!!!!!!!
Υ.Γ.1=Τον πόνο τον ξαναθυμήθηκα τις επόμενες ώρες και για τις επόμενες 30-40 μέρες. Όχι για τα ράμματα που ήταν λίγα, μα για τη στενή λεκάνη που λέγαμε...
Υ.Γ.2=Ο τοκετός μου δε θεωρήθηκε πολύ εύκολος τελικά... Μας δυσκόλεψε ο συνδιασμός της στενής λεκάνης μου με το γεγονός ότι το μωράκι μου επέμενε να έχει το χεράκι του πάνω στο κεφαλάκι. Βοήθησε η καλή φυσική κατάσταση μου (ενασχόληση με αθλητισμό πριν την εγκυμοσύνη και πολλά μπάνια στη θάλασσα τους τελευταίους μήνες πριν γεννήσω)
Υ.Γ.3=Αν θα το ξανάκανα; ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ!!!!!!!!!
Έχει επεξεργασθεί από τον/την crazymommy στις Δευ Αυγ 29, 2011 1:26 am, 1 φορά
και έγκυος δεν είμαι !!! 
να είναι πάντα καλά και να την χαίρεσαι μια ζωή γεμάτη χαρές και χαμόγελα.... 
Επίσης, νόμιζα ότι αφού πέρασε τόσος καιρός δε θα θυμόμουν με τόση λεπτομέρεια τις στιγμές εκείνες! Κι όμως, θυμάμαι κι άλλα που δεν έγραψα καν (ε, πόσο να γράψω; 
