Η δικη μου ιστορια ξεκινησε προγραμματισμενα στις 2/9/2011 στις 8 το πρωι μπαινοντας αισιως στην 40η βδομαδα. Πηγα στην κλινικη αρκετα ψυχραιμη δεν φοβομουν (αν λαβει υποψιν του κανεις ότι είναι υπερβολικα αγχωδης ανθρωπος) εκεινη την στιγμη δεν αγχωνομουν, ανυπομονουσα!!! Ηθελα τοσο πολύ να δω επιτελους αυτό το ανθρωπακι που τοσους μηνες με κλωτσουσε και ημασταν αυτοκολλητοι. Μπαινοντας στην κλινικη και κανοντας τα χαρτια που επρεπε, πηγαμε στην αιθουσα τοκετου οπου μου βαλανε ορο και τα σχετικα και αρχισαμε να περιμενουμε μαζι με τον αντρα μου……. τους περιβοητους πονους. Κάθε λιγο ερχοντουσαν οι μαιες και με ρωτουσαν πονας?? Εγω τπτ. Πηγε 12 η ωρα και τοτε αρχισα να ποναω σιγα σιγα αλλα η διαστολη στο 2 μεχρι τις 3 ειχα αρχισει να ποναω τρελα!! ειχα πει θα το παλεψω οσο μπορω να μην κανω επισκληριδιο όταν ηρθε όμως ο γιατρος και μου πε ότι ακομα εχω 2 διαστολη δεν αντεξα και του ειπα να μου κανουν. Ελα που όμως δε με επιασε παρα μονο στο ένα ποδι ψιλο μουδιασα τα υπολοιπα τα ενοιωθα όλα. Στις 5 ηρθαν μου σπασαν τα νερα και από εκει αρχισα παλι να ποναω καλα!! Εκανα υπονομη όμως γιατι ηξερα πως σε λιγο θα τον εβλεπα. Σε καποια φαση απ την κουραση πηγε να με παρει και ο υπνος. Ερχεται η μαια σε καποια απ τις πολλες φορες που με εξετασε και μου λεει καλεεεεε εσυ εχεις 10 διαστολη γεννας! Σε 1 λεπτο το πολύ ηρθαν μαζι με μια άλλη μαια ετοιμασαν το κρεβατι (ο αντρας μου τι γενναμε??? Αργισε λιγο να το συνειδητοποιήσει ) και αρχισαμε τις εξωθησεις ωσπου φτασαμε στο τελικο σταδιο. Στις 8 παρα ηρθε και ο γιατρος μου(ειχε και καισαρικη να κανει και τον περιμεναμε) λεει τον αντρα μου ελα ελα να δεις το κεφαλακι ωχ λεω από μεσα μου τωρα παει τον χασαμε θα λιποθυμησει αλλα το καμαρι μου αντεξε και ηταν σε ολη την διαδικασια μεσα. με λιγο σπρωξιμο και πολύ υπομονη στον πονο 8.05 και μετα από 12 ωρες γεννηθηκε ο πριγκηπακος μου!!!3.200 και 50 ποντους! Τον καθαρισαν γρηγορα γρηγορα και μου το εδωσαν αγκαλια απιστευτη στιγμη τα δακρυα μας τρεχαν ποταμια όπως και τα γελια όμως. Από τοτε αλλαξε η ζωη μου μαλλον εγινε άλλη η ζωη μου ο μπεμπης μου είναι η ΖΩΗ ΜΟΥ!!!!

και με την ευκαιρια θελω να πω οτι λατρευω παρα παρα παρα πολυ τον αντρα μου που ηταν μαζι μου τοσες ωρες και μου εδινε κουραγιο (και δεν λιποθυμησε να γινουμε ρεζιλι).