Η δικη μου ιστορια ξεκινα το Μάιο του 2008. Με τον αντρα μου αποφασισαμε να μεγαλωσουμε την οικογενεια μας. Οι προσπαθειες εφεραν γρηγορα αποτελεσμα και ενω δεν το περιμενα οτι απο τον πρωτο μηνα θα ειχαμε καλα νεα ειχα στα χερια μου κυριακη πρωι ενα θετικο τεστ....το μεσημερι ενα δευτερο...το βραδυ ενα τριτο και μετα απο κανα δυο μερες ενα ακομα. Χαιρομουν τοσο πολυ που δεν μπορουσα να σταματησω να κανω τεστ!!!
Τα πραγματα κυλησαν ολα καλα. δουλευα μεχρι 8,5 μηνων, δεν ειχα ιδιαιτερες ενοχλησεις, το μονο που μου ειχε λειψει ηταν να κοινηθω μπρουμυτα.
Εφτασε η ΠΗΤ στις 23 ιανουαριου του 2009. Εφυγα απο το σπιτι μου και βγαζαμε φωτογραφιες, γελαγαμε...τετοια ψυχραιμια τι να πω!! Νερα δεν ειχαν σπασει, ουτε ειχα πονους οποτε πηγα με ραντεβου για τεχνητους πονους. Ξεκινησαμε κατα τις 1 το ξημερωμα αλλα οι ωρες περνουσαν και οι πονοι πουθενα. Ολοι οι συγγενεις απ'εξω να περιμενουν και εμεις μεσα να καλαμπουριζουμε, να κουβεντιαζουμε με τη μαια και τη γιατρο μου και να μην γινεται τιποτα.
Τα φαρμακα στον ορο πηγαιναν αβερτα αλλα ο μπεμπης δεν κατεβαινε, ουτε εδειχνε σημαδια να ξεβολευτει. Η μανα μου να τρελαινεται απ' εξω και να μην πιστευει που της μιλουσα απο το τηλεφωνο οτι δε γινεται τιποτα.
Αφου φτασαμε στις δεκα η ωρα και δεν γινοταν τιποτα με ολα αυτα τα φαρμακα η γιατρος μου λεει οτι κατι συμβαινει και δεν κατεβαινει, ηταν πολυ ψηλα παμε για καισαρικη.
Εκανα επισκληριδιο και μπηκα στο χειρουργειο. Μου αρεσε που θα ημουν ξυπνια και θα εβλεπα το μωρο μου. Στις 12 παρα πεντε ακουω ενα γλυκο κλαμα και μου εφεραν το μπισκοτακι μου. Ηταν τοσο ομορφος και ησυχος και οταν τον εβαλαν στον ωμο μου ανοιξε τις ματαρες του και με κοιτουσε σαν να καταλαβαινε οτι ειμαστε ομαδα καλη μαζι. Μας ελειπε βεβαια ο μπαμπας μας αλλα τον αποζημιωσαμε μετα..
Ο κουκλος μου ηταν 3800 και 52 ποντους. Ηταν ενα καταπληκτικο μωρο και τωρα ειναι τελειο παιδακι...το μπισκοτακι μας.