minubaki έγραψε:ευχαριστω βρε κοριτσια...!!!
ετσι πιστευω κ εγω,θα συνηθησω...!!!οσο ειχα την μητερα μου εδω, καναμε τις τρελες μας,γελουσαμε,χορευαμε με την μικρη,πηγαιναμε την βολτουλα μας καθε μερα...δεν μ'ενοιζε καθολου που ημνουν στο νησι... απ'το πρωι ομως που εφυγε ολα αρχισαν να μου φαινονται μαυρα εδω...!!!
με τον αντρα μου παντρευτηκαμε το 9...μεχρι τοτε εμενα στο πατρικο μου κ μετα το γαμο μεναμε στο σπιτι απο κατω...μονο καλοκαιρια ερχομασταν εδω... και τωρα ξαφνηκα αλλαξαν ολα...κ αυτο που με αγχωνει πιο πολυ ειναι οτι δεν θα μπορω να πηγαινω συχνα,τα εισητηρια ειναι πανακριβα κ ετσι οπως εχει γινει η ζωη μας πλεον δεν περισευουν για αυτα...τωρα μολις μιλησαμε,προσγειωθηκε το αεροπλανο κ αμεσως πηρε να δει τι κανουμε...
στεναχωρηθηκε κ αυτη παρα πολυ...το πρωτο εγγονακι της κ πρεπει να αποχωρηστει τοσο συντομα απο κοντα μας...
τωρα περιμενω να ξυπνησει η μπεμπουλα να παμε βολτα παραλια γιατι μεσα ΠΝΙΓΟΜΑΙ.....νιωθω την απουσια της πιο εντονα

CHRISLA2216 έγραψε:

minubaki έγραψε:ευχαριστω βρε κοριτσια...!!!
ετσι πιστευω κ εγω,θα συνηθησω...!!!οσο ειχα την μητερα μου εδω, καναμε τις τρελες μας,γελουσαμε,χορευαμε με την μικρη,πηγαιναμε την βολτουλα μας καθε μερα...δεν μ'ενοιζε καθολου που ημνουν στο νησι... απ'το πρωι ομως που εφυγε ολα αρχισαν να μου φαινονται μαυρα εδω...!!!
με τον αντρα μου παντρευτηκαμε το 9...μεχρι τοτε εμενα στο πατρικο μου κ μετα το γαμο μεναμε στο σπιτι απο κατω...μονο καλοκαιρια ερχομασταν εδω... και τωρα ξαφνηκα αλλαξαν ολα...κ αυτο που με αγχωνει πιο πολυ ειναι οτι δεν θα μπορω να πηγαινω συχνα,τα εισητηρια ειναι πανακριβα κ ετσι οπως εχει γινει η ζωη μας πλεον δεν περισευουν για αυτα...τωρα μολις μιλησαμε,προσγειωθηκε το αεροπλανο κ αμεσως πηρε να δει τι κανουμε...
στεναχωρηθηκε κ αυτη παρα πολυ...το πρωτο εγγονακι της κ πρεπει να αποχωρηστει τοσο συντομα απο κοντα μας...
τωρα περιμενω να ξυπνησει η μπεμπουλα να παμε βολτα παραλια γιατι μεσα ΠΝΙΓΟΜΑΙ.....νιωθω την απουσια της πιο εντονα

απ'οτι καταλαβα, πηγατε στο νησι λογω δουλειας του αντρα σου.. επομενως να σκεφτεσαι -καταρχην να εχετε την υγεια σας ολοι- οτι αφου εκει εχει δουλεια ο αντρας σου εκει πρεπει να ειστε τωρα.. οπως ειπες, οι εποχες ειναι πολυ δυσκολες λογω οικονομικων, οποτε αφου δεν υπαρχει δυνατοτητα δουλειας στην παλια σας πολη, να συμβιβαστεις με αυτη την κατασταση. αλλωστε κ στον αντρα σου μπορει να μην αρεσει που πηγατε στο νησι, αλλα καπως πρεπει να συντηρησετε το σπιτικο σας!!
ολα θα στρωσουν με τον καιρο, μην ανησυχεις!!

minubaki έγραψε:Καλημερα σε ολα τα κοριτσια του forum...
ξερω πως μερικες μπορειτε να το θεωρησετε λιγο χαζο η παραλογο αυτο που νιωθω αλλα θα το πω να βγει απο μεσα μου...
πριν εναμιση μηνα μετακομησα στο νησι απο οπου καταγεται ο αντρας μου με την κορη μας η οποια ειναι 3μηνων κ κατι τωρα...οταν ηρθαμε εδω ηρθε κ η μητερα μου με την οποια δεν εχω αποχωρηστει ποτε και ειμαστε πολυ δεμενες...το μεγαλυτερο διαστημα που αποχωρηστηκαμε ηταν το καλοκαιρι του 2010που ηρθαμε με τον συζηγο στο νησι αλλα και παλι μυρασαμε τον καιρο με το να ερθει να μεινει καποιο διαστημα μαζι μας...οποτε σημερα η μητερα μου εφυγε πρεπει καποια στιγμη να παει κ πισω στον πατερα μου ο οποιος ειναι μονος...αλλα εχω απ'το πρωι που εφυγε εχω σκασει στο κλαμα και νιωθω πως θα παθω καταθλιψη τωρα που εφυγε κ δεν ξερω ποτε θα την ξαναδω...μενουμε μακρια κ το ταξιδι με το αεροπλανο πλεον εχει γινει πολυ ασυμφορο...δεν θα μπορω να πηγαινω συχνα να την βλεπω ουτε αυτη να ερχετε σε μενα...
παντα ηταν το στηριγμα μου κ με βοηθουσε σε ολα τα προβληματα μου...εδω τωρα δεν εχω κανεναν διπλα μου περα απο το μωρακι μου που μου δινει απιστευτη δυναμη κ τον αντρα μου ο οποιος ομως λειπει ολη μερα στη δουλεια(εκτος μεσημερι για κανα 2ωρες)κ το βραδυ οταν επιστρεφει μετα της 12εγω κοιμαμαι...
για να φυγουμε να παμε πισω στην πολη δυσκολο δεν μπορει να βρει δουλεια ο συζηγος ενω εδω εχει κ εγω απ'την αλλη νιωθω πως δεν θα αντεξω μακρια απ'την μητερα μου... εχει 2μιση ωρες που εφυγε κ μου λειπει αφανταστα...περα απο μητερα μου ειναι κ η καλυτερη μου φιλη κ τωρα???
ο αντρας μου νιωθει ασχημα οταν με βλεπει ετσι νιωθει πως μου εχει κανει κατι κακο που με "πηρε"... δεν μπορει να το καταλαβει αυτο το κενο που νιωθω κ πιστευει πως δεν νιωθω το ιδιο οπως αυτος για μενα κ γι'αυτο αντιδρω ετσι... δεν ειναι ομως ετσι, ο κοσμος εδω ειναι πολυ διαφορετικος,ολοι μα ολοι κ ο αντρας μου εχει μεγαλωσειχωρις την στοργη κ την αγαπη της μανας οπως εγω με την δικια μου... δεν λεω οτι η μαμα του δεν τον αγαπαει αλλα ειναι εντελως διαφορετικοι οι ανθρωποι εδω... η μαμα του ας πουμε ναι μεν νιαζεται για τα παιδια της αλλα κοιταει ο καθενας την παρτη του...τον εαυτο του πανω απο ολα να παιρνανε οι ιδιοι καλα κ μετα ολα τ'αλλα...η ιδια δεν μεγαλωσε τα παιδια της,της τα κραταγαν... ολη η οικογενεια του ειναι ετσι εντελως ανεξαρτητοι μεταξυ τους κ καπως ψυχροι θα το ελεγα... ενω εγω μεγαλωσα αλλιως,πηρα τοση αγαπη κ στοργη απο την οικογενεια μου ακομα κ μεχρι τωρα που ειμαι 31χρονων κ τωρα που ειμαι μακρυα τους νιωθω ενα κενο...
εχω την κορη μου που μου δινει ζωη αλλα παλι μεσα μου νιωθω μια θλιψη...λετε να ειναι οι πρωτες μερες του αποχωρισμου ετσι δυσκολες η συνεχεια θα ειμαι ετσι???εσεις με βρισκετε παραλογη?

mommy12585 έγραψε:

minubaki έγραψε:Καλημερα σε ολα τα κοριτσια του forum...
ξερω πως μερικες μπορειτε να το θεωρησετε λιγο χαζο η παραλογο αυτο που νιωθω αλλα θα το πω να βγει απο μεσα μου...
πριν εναμιση μηνα μετακομησα στο νησι απο οπου καταγεται ο αντρας μου με την κορη μας η οποια ειναι 3μηνων κ κατι τωρα...οταν ηρθαμε εδω ηρθε κ η μητερα μου με την οποια δεν εχω αποχωρηστει ποτε και ειμαστε πολυ δεμενες...το μεγαλυτερο διαστημα που αποχωρηστηκαμε ηταν το καλοκαιρι του 2010που ηρθαμε με τον συζηγο στο νησι αλλα και παλι μυρασαμε τον καιρο με το να ερθει να μεινει καποιο διαστημα μαζι μας...οποτε σημερα η μητερα μου εφυγε πρεπει καποια στιγμη να παει κ πισω στον πατερα μου ο οποιος ειναι μονος...αλλα εχω απ'το πρωι που εφυγε εχω σκασει στο κλαμα και νιωθω πως θα παθω καταθλιψη τωρα που εφυγε κ δεν ξερω ποτε θα την ξαναδω...μενουμε μακρια κ το ταξιδι με το αεροπλανο πλεον εχει γινει πολυ ασυμφορο...δεν θα μπορω να πηγαινω συχνα να την βλεπω ουτε αυτη να ερχετε σε μενα...
παντα ηταν το στηριγμα μου κ με βοηθουσε σε ολα τα προβληματα μου...εδω τωρα δεν εχω κανεναν διπλα μου περα απο το μωρακι μου που μου δινει απιστευτη δυναμη κ τον αντρα μου ο οποιος ομως λειπει ολη μερα στη δουλεια(εκτος μεσημερι για κανα 2ωρες)κ το βραδυ οταν επιστρεφει μετα της 12εγω κοιμαμαι...
για να φυγουμε να παμε πισω στην πολη δυσκολο δεν μπορει να βρει δουλεια ο συζηγος ενω εδω εχει κ εγω απ'την αλλη νιωθω πως δεν θα αντεξω μακρια απ'την μητερα μου... εχει 2μιση ωρες που εφυγε κ μου λειπει αφανταστα...περα απο μητερα μου ειναι κ η καλυτερη μου φιλη κ τωρα???
ο αντρας μου νιωθει ασχημα οταν με βλεπει ετσι νιωθει πως μου εχει κανει κατι κακο που με "πηρε"... δεν μπορει να το καταλαβει αυτο το κενο που νιωθω κ πιστευει πως δεν νιωθω το ιδιο οπως αυτος για μενα κ γι'αυτο αντιδρω ετσι... δεν ειναι ομως ετσι, ο κοσμος εδω ειναι πολυ διαφορετικος,ολοι μα ολοι κ ο αντρας μου εχει μεγαλωσειχωρις την στοργη κ την αγαπη της μανας οπως εγω με την δικια μου... δεν λεω οτι η μαμα του δεν τον αγαπαει αλλα ειναι εντελως διαφορετικοι οι ανθρωποι εδω... η μαμα του ας πουμε ναι μεν νιαζεται για τα παιδια της αλλα κοιταει ο καθενας την παρτη του...τον εαυτο του πανω απο ολα να παιρνανε οι ιδιοι καλα κ μετα ολα τ'αλλα...η ιδια δεν μεγαλωσε τα παιδια της,της τα κραταγαν... ολη η οικογενεια του ειναι ετσι εντελως ανεξαρτητοι μεταξυ τους κ καπως ψυχροι θα το ελεγα... ενω εγω μεγαλωσα αλλιως,πηρα τοση αγαπη κ στοργη απο την οικογενεια μου ακομα κ μεχρι τωρα που ειμαι 31χρονων κ τωρα που ειμαι μακρυα τους νιωθω ενα κενο...
εχω την κορη μου που μου δινει ζωη αλλα παλι μεσα μου νιωθω μια θλιψη...λετε να ειναι οι πρωτες μερες του αποχωρισμου ετσι δυσκολες η συνεχεια θα ειμαι ετσι???εσεις με βρισκετε παραλογη?

Σε καταλαβαίνω απόλυτα minubaki, εγώ ήμουν έτσι όταν έφυγα από την Αθήνα και πήγα να μείνω Ρόδο με τον πρώην άντρα μου και να σπουδάσω, πρώτη φορά αποχωριζόμουν την οικογένεια μου και ακόμα και στον δρόμο για τον Πειραιά για να πάρουμε το καράβι, έκλαιγα σαν μωρό...
Μου πήρε λίγο καιρό μέχρι να το ξεπεράσω η αλήθεια είναι, αλλά μην ανησυχείς το πρώτο διάστημα είναι δύσκολο...το καλύτερο είναι με κάθε ευκαιρία να πηγαίνεις εσύ ή να έρχεται εκείνη!!

Εμείς είχαμε κάνει σύνδεση με δωρεάν υπεραστικά και μιλούαμε στο τηλ κάθε μέρα από καμιά ώρα και έτσι κάπως μίκρυνε η απόσταση καθώς μιλούσαμε συνεχώς μέσα στην ημέρα...

Είναι πολύ δύσκολο να είσαι μακριά από την μάνα σου...και γω σκέφτομαι καμιά φορά τι θα κάνω αν φύγουν του χρόνου από Αθήνα οι δικοί μου για να πάνε να μείνουν Θεσ/νικη καθώς βγαίνει σε σύνταξη ο πατέρας μου..

Όπως και να έχει να ξέρεις ότι θα σου περάσει με την πάροδο του χρόνου....κάθε αρχή και δύσκολη που λένε...

genny83 έγραψε:γιατι δεν ψαχνεις μηπως υπαρχει καμια κοπελα εδω απο το νησι σου? να τα λετε λιγακι κ να οργανωθειτε?

minubaki έγραψε:

mommy12585 έγραψε:

minubaki έγραψε:Καλημερα σε ολα τα κοριτσια του forum...
ξερω πως μερικες μπορειτε να το θεωρησετε λιγο χαζο η παραλογο αυτο που νιωθω αλλα θα το πω να βγει απο μεσα μου...
πριν εναμιση μηνα μετακομησα στο νησι απο οπου καταγεται ο αντρας μου με την κορη μας η οποια ειναι 3μηνων κ κατι τωρα...οταν ηρθαμε εδω ηρθε κ η μητερα μου με την οποια δεν εχω αποχωρηστει ποτε και ειμαστε πολυ δεμενες...το μεγαλυτερο διαστημα που αποχωρηστηκαμε ηταν το καλοκαιρι του 2010που ηρθαμε με τον συζηγο στο νησι αλλα και παλι μυρασαμε τον καιρο με το να ερθει να μεινει καποιο διαστημα μαζι μας...οποτε σημερα η μητερα μου εφυγε πρεπει καποια στιγμη να παει κ πισω στον πατερα μου ο οποιος ειναι μονος...αλλα εχω απ'το πρωι που εφυγε εχω σκασει στο κλαμα και νιωθω πως θα παθω καταθλιψη τωρα που εφυγε κ δεν ξερω ποτε θα την ξαναδω...μενουμε μακρια κ το ταξιδι με το αεροπλανο πλεον εχει γινει πολυ ασυμφορο...δεν θα μπορω να πηγαινω συχνα να την βλεπω ουτε αυτη να ερχετε σε μενα...
παντα ηταν το στηριγμα μου κ με βοηθουσε σε ολα τα προβληματα μου...εδω τωρα δεν εχω κανεναν διπλα μου περα απο το μωρακι μου που μου δινει απιστευτη δυναμη κ τον αντρα μου ο οποιος ομως λειπει ολη μερα στη δουλεια(εκτος μεσημερι για κανα 2ωρες)κ το βραδυ οταν επιστρεφει μετα της 12εγω κοιμαμαι...
για να φυγουμε να παμε πισω στην πολη δυσκολο δεν μπορει να βρει δουλεια ο συζηγος ενω εδω εχει κ εγω απ'την αλλη νιωθω πως δεν θα αντεξω μακρια απ'την μητερα μου... εχει 2μιση ωρες που εφυγε κ μου λειπει αφανταστα...περα απο μητερα μου ειναι κ η καλυτερη μου φιλη κ τωρα???
ο αντρας μου νιωθει ασχημα οταν με βλεπει ετσι νιωθει πως μου εχει κανει κατι κακο που με "πηρε"... δεν μπορει να το καταλαβει αυτο το κενο που νιωθω κ πιστευει πως δεν νιωθω το ιδιο οπως αυτος για μενα κ γι'αυτο αντιδρω ετσι... δεν ειναι ομως ετσι, ο κοσμος εδω ειναι πολυ διαφορετικος,ολοι μα ολοι κ ο αντρας μου εχει μεγαλωσειχωρις την στοργη κ την αγαπη της μανας οπως εγω με την δικια μου... δεν λεω οτι η μαμα του δεν τον αγαπαει αλλα ειναι εντελως διαφορετικοι οι ανθρωποι εδω... η μαμα του ας πουμε ναι μεν νιαζεται για τα παιδια της αλλα κοιταει ο καθενας την παρτη του...τον εαυτο του πανω απο ολα να παιρνανε οι ιδιοι καλα κ μετα ολα τ'αλλα...η ιδια δεν μεγαλωσε τα παιδια της,της τα κραταγαν... ολη η οικογενεια του ειναι ετσι εντελως ανεξαρτητοι μεταξυ τους κ καπως ψυχροι θα το ελεγα... ενω εγω μεγαλωσα αλλιως,πηρα τοση αγαπη κ στοργη απο την οικογενεια μου ακομα κ μεχρι τωρα που ειμαι 31χρονων κ τωρα που ειμαι μακρυα τους νιωθω ενα κενο...
εχω την κορη μου που μου δινει ζωη αλλα παλι μεσα μου νιωθω μια θλιψη...λετε να ειναι οι πρωτες μερες του αποχωρισμου ετσι δυσκολες η συνεχεια θα ειμαι ετσι???εσεις με βρισκετε παραλογη?

Σε καταλαβαίνω απόλυτα minubaki, εγώ ήμουν έτσι όταν έφυγα από την Αθήνα και πήγα να μείνω Ρόδο με τον πρώην άντρα μου και να σπουδάσω, πρώτη φορά αποχωριζόμουν την οικογένεια μου και ακόμα και στον δρόμο για τον Πειραιά για να πάρουμε το καράβι, έκλαιγα σαν μωρό...
Μου πήρε λίγο καιρό μέχρι να το ξεπεράσω η αλήθεια είναι, αλλά μην ανησυχείς το πρώτο διάστημα είναι δύσκολο...το καλύτερο είναι με κάθε ευκαιρία να πηγαίνεις εσύ ή να έρχεται εκείνη!!

Εμείς είχαμε κάνει σύνδεση με δωρεάν υπεραστικά και μιλούαμε στο τηλ κάθε μέρα από καμιά ώρα και έτσι κάπως μίκρυνε η απόσταση καθώς μιλούσαμε συνεχώς μέσα στην ημέρα...

Είναι πολύ δύσκολο να είσαι μακριά από την μάνα σου...και γω σκέφτομαι καμιά φορά τι θα κάνω αν φύγουν του χρόνου από Αθήνα οι δικοί μου για να πάνε να μείνουν Θεσ/νικη καθώς βγαίνει σε σύνταξη ο πατέρας μου..

Όπως και να έχει να ξέρεις ότι θα σου περάσει με την πάροδο του χρόνου....κάθε αρχή και δύσκολη που λένε...

ετσι ειναι ο αποχωρισμος απο τη μανα οσο μεγαλες κ αν ειμαστε ειναι παντα δυσκολος...δεν με πειραζει τοσο το μερος εδω οσο η απουσια της μητερας μου... η καρδια μου εχει ματωσει σημερα που εφυγε...σου γραφω κ εχω γεμησει το πληκτρολογιο με δακρυα... ευτυχως κοιμηθηκε η μικρη τωρα...δεν θελω να με βλεπει ετσι,παρολο που ειναι 3μηνων κ κατι νιωθω πως με καταλαβαινει,το πρωι που εκλαιγα παλι ηταν κ αυτη ανησυχη κ αυτο δεν το θελω καθολου...
εγω να παω τωρα ειναι δυσκολο δεν μπορω...ευχομαι να ερθει συντομα εκεινη αλλα κ παλι ο αποχωρισμος θα ειναι οδυνηρος το ξερω...
μακαρι να μου περασει κ να μην ειμαι συνεχεια ετσι... ποναω μεσα μου πολυ κ φοβαμαι μη μου κοπει το γαλα γιατι θηλαζω...

mommy12585 έγραψε:

minubaki έγραψε:

mommy12585 έγραψε:

minubaki έγραψε:Καλημερα σε ολα τα κοριτσια του forum...
ξερω πως μερικες μπορειτε να το θεωρησετε λιγο χαζο η παραλογο αυτο που νιωθω αλλα θα το πω να βγει απο μεσα μου...
πριν εναμιση μηνα μετακομησα στο νησι απο οπου καταγεται ο αντρας μου με την κορη μας η οποια ειναι 3μηνων κ κατι τωρα...οταν ηρθαμε εδω ηρθε κ η μητερα μου με την οποια δεν εχω αποχωρηστει ποτε και ειμαστε πολυ δεμενες...το μεγαλυτερο διαστημα που αποχωρηστηκαμε ηταν το καλοκαιρι του 2010που ηρθαμε με τον συζηγο στο νησι αλλα και παλι μυρασαμε τον καιρο με το να ερθει να μεινει καποιο διαστημα μαζι μας...οποτε σημερα η μητερα μου εφυγε πρεπει καποια στιγμη να παει κ πισω στον πατερα μου ο οποιος ειναι μονος...αλλα εχω απ'το πρωι που εφυγε εχω σκασει στο κλαμα και νιωθω πως θα παθω καταθλιψη τωρα που εφυγε κ δεν ξερω ποτε θα την ξαναδω...μενουμε μακρια κ το ταξιδι με το αεροπλανο πλεον εχει γινει πολυ ασυμφορο...δεν θα μπορω να πηγαινω συχνα να την βλεπω ουτε αυτη να ερχετε σε μενα...
παντα ηταν το στηριγμα μου κ με βοηθουσε σε ολα τα προβληματα μου...εδω τωρα δεν εχω κανεναν διπλα μου περα απο το μωρακι μου που μου δινει απιστευτη δυναμη κ τον αντρα μου ο οποιος ομως λειπει ολη μερα στη δουλεια(εκτος μεσημερι για κανα 2ωρες)κ το βραδυ οταν επιστρεφει μετα της 12εγω κοιμαμαι...
για να φυγουμε να παμε πισω στην πολη δυσκολο δεν μπορει να βρει δουλεια ο συζηγος ενω εδω εχει κ εγω απ'την αλλη νιωθω πως δεν θα αντεξω μακρια απ'την μητερα μου... εχει 2μιση ωρες που εφυγε κ μου λειπει αφανταστα...περα απο μητερα μου ειναι κ η καλυτερη μου φιλη κ τωρα???
ο αντρας μου νιωθει ασχημα οταν με βλεπει ετσι νιωθει πως μου εχει κανει κατι κακο που με "πηρε"... δεν μπορει να το καταλαβει αυτο το κενο που νιωθω κ πιστευει πως δεν νιωθω το ιδιο οπως αυτος για μενα κ γι'αυτο αντιδρω ετσι... δεν ειναι ομως ετσι, ο κοσμος εδω ειναι πολυ διαφορετικος,ολοι μα ολοι κ ο αντρας μου εχει μεγαλωσειχωρις την στοργη κ την αγαπη της μανας οπως εγω με την δικια μου... δεν λεω οτι η μαμα του δεν τον αγαπαει αλλα ειναι εντελως διαφορετικοι οι ανθρωποι εδω... η μαμα του ας πουμε ναι μεν νιαζεται για τα παιδια της αλλα κοιταει ο καθενας την παρτη του...τον εαυτο του πανω απο ολα να παιρνανε οι ιδιοι καλα κ μετα ολα τ'αλλα...η ιδια δεν μεγαλωσε τα παιδια της,της τα κραταγαν... ολη η οικογενεια του ειναι ετσι εντελως ανεξαρτητοι μεταξυ τους κ καπως ψυχροι θα το ελεγα... ενω εγω μεγαλωσα αλλιως,πηρα τοση αγαπη κ στοργη απο την οικογενεια μου ακομα κ μεχρι τωρα που ειμαι 31χρονων κ τωρα που ειμαι μακρυα τους νιωθω ενα κενο...
εχω την κορη μου που μου δινει ζωη αλλα παλι μεσα μου νιωθω μια θλιψη...λετε να ειναι οι πρωτες μερες του αποχωρισμου ετσι δυσκολες η συνεχεια θα ειμαι ετσι???εσεις με βρισκετε παραλογη?

Σε καταλαβαίνω απόλυτα minubaki, εγώ ήμουν έτσι όταν έφυγα από την Αθήνα και πήγα να μείνω Ρόδο με τον πρώην άντρα μου και να σπουδάσω, πρώτη φορά αποχωριζόμουν την οικογένεια μου και ακόμα και στον δρόμο για τον Πειραιά για να πάρουμε το καράβι, έκλαιγα σαν μωρό...
Μου πήρε λίγο καιρό μέχρι να το ξεπεράσω η αλήθεια είναι, αλλά μην ανησυχείς το πρώτο διάστημα είναι δύσκολο...το καλύτερο είναι με κάθε ευκαιρία να πηγαίνεις εσύ ή να έρχεται εκείνη!!

Εμείς είχαμε κάνει σύνδεση με δωρεάν υπεραστικά και μιλούαμε στο τηλ κάθε μέρα από καμιά ώρα και έτσι κάπως μίκρυνε η απόσταση καθώς μιλούσαμε συνεχώς μέσα στην ημέρα...

Είναι πολύ δύσκολο να είσαι μακριά από την μάνα σου...και γω σκέφτομαι καμιά φορά τι θα κάνω αν φύγουν του χρόνου από Αθήνα οι δικοί μου για να πάνε να μείνουν Θεσ/νικη καθώς βγαίνει σε σύνταξη ο πατέρας μου..

Όπως και να έχει να ξέρεις ότι θα σου περάσει με την πάροδο του χρόνου....κάθε αρχή και δύσκολη που λένε...

ετσι ειναι ο αποχωρισμος απο τη μανα οσο μεγαλες κ αν ειμαστε ειναι παντα δυσκολος...δεν με πειραζει τοσο το μερος εδω οσο η απουσια της μητερας μου... η καρδια μου εχει ματωσει σημερα που εφυγε...σου γραφω κ εχω γεμησει το πληκτρολογιο με δακρυα... ευτυχως κοιμηθηκε η μικρη τωρα...δεν θελω να με βλεπει ετσι,παρολο που ειναι 3μηνων κ κατι νιωθω πως με καταλαβαινει,το πρωι που εκλαιγα παλι ηταν κ αυτη ανησυχη κ αυτο δεν το θελω καθολου...
εγω να παω τωρα ειναι δυσκολο δεν μπορω...ευχομαι να ερθει συντομα εκεινη αλλα κ παλι ο αποχωρισμος θα ειναι οδυνηρος το ξερω...
μακαρι να μου περασει κ να μην ειμαι συνεχεια ετσι... ποναω μεσα μου πολυ κ φοβαμαι μη μου κοπει το γαλα γιατι θηλαζω...

Μη στεναχωριέσαι κοπέλα μου γιατί την διάθεση μας την νιώθουν και τα μωράκια μας να ξέρεις....και μια παραπάνω που θηλάζεις...είσαι ακόμα και ευαίσθητη από τη λοχεία έχουν περάσει μόνο τρεις μήνες για αυτό σου φαίνεται βουνό τώρα αυτό παίζει και αυτό τον ρόλο του...μια χαρά είναι η μανουλα σου και εσείς δόξα τω θεω δεν χρειάζονται τα κλάματα δεν πήγε και στην Αυστραλία μετανάστης μην κλαιιιιιιιιςςςςςςς θα σε μαλώσω!

minubaki έγραψε:

mommy12585 έγραψε:

minubaki έγραψε:

mommy12585 έγραψε:

minubaki έγραψε:Καλημερα σε ολα τα κοριτσια του forum...
ξερω πως μερικες μπορειτε να το θεωρησετε λιγο χαζο η παραλογο αυτο που νιωθω αλλα θα το πω να βγει απο μεσα μου...
πριν εναμιση μηνα μετακομησα στο νησι απο οπου καταγεται ο αντρας μου με την κορη μας η οποια ειναι 3μηνων κ κατι τωρα...οταν ηρθαμε εδω ηρθε κ η μητερα μου με την οποια δεν εχω αποχωρηστει ποτε και ειμαστε πολυ δεμενες...το μεγαλυτερο διαστημα που αποχωρηστηκαμε ηταν το καλοκαιρι του 2010που ηρθαμε με τον συζηγο στο νησι αλλα και παλι μυρασαμε τον καιρο με το να ερθει να μεινει καποιο διαστημα μαζι μας...οποτε σημερα η μητερα μου εφυγε πρεπει καποια στιγμη να παει κ πισω στον πατερα μου ο οποιος ειναι μονος...αλλα εχω απ'το πρωι που εφυγε εχω σκασει στο κλαμα και νιωθω πως θα παθω καταθλιψη τωρα που εφυγε κ δεν ξερω ποτε θα την ξαναδω...μενουμε μακρια κ το ταξιδι με το αεροπλανο πλεον εχει γινει πολυ ασυμφορο...δεν θα μπορω να πηγαινω συχνα να την βλεπω ουτε αυτη να ερχετε σε μενα...
παντα ηταν το στηριγμα μου κ με βοηθουσε σε ολα τα προβληματα μου...εδω τωρα δεν εχω κανεναν διπλα μου περα απο το μωρακι μου που μου δινει απιστευτη δυναμη κ τον αντρα μου ο οποιος ομως λειπει ολη μερα στη δουλεια(εκτος μεσημερι για κανα 2ωρες)κ το βραδυ οταν επιστρεφει μετα της 12εγω κοιμαμαι...
για να φυγουμε να παμε πισω στην πολη δυσκολο δεν μπορει να βρει δουλεια ο συζηγος ενω εδω εχει κ εγω απ'την αλλη νιωθω πως δεν θα αντεξω μακρια απ'την μητερα μου... εχει 2μιση ωρες που εφυγε κ μου λειπει αφανταστα...περα απο μητερα μου ειναι κ η καλυτερη μου φιλη κ τωρα???
ο αντρας μου νιωθει ασχημα οταν με βλεπει ετσι νιωθει πως μου εχει κανει κατι κακο που με "πηρε"... δεν μπορει να το καταλαβει αυτο το κενο που νιωθω κ πιστευει πως δεν νιωθω το ιδιο οπως αυτος για μενα κ γι'αυτο αντιδρω ετσι... δεν ειναι ομως ετσι, ο κοσμος εδω ειναι πολυ διαφορετικος,ολοι μα ολοι κ ο αντρας μου εχει μεγαλωσειχωρις την στοργη κ την αγαπη της μανας οπως εγω με την δικια μου... δεν λεω οτι η μαμα του δεν τον αγαπαει αλλα ειναι εντελως διαφορετικοι οι ανθρωποι εδω... η μαμα του ας πουμε ναι μεν νιαζεται για τα παιδια της αλλα κοιταει ο καθενας την παρτη του...τον εαυτο του πανω απο ολα να παιρνανε οι ιδιοι καλα κ μετα ολα τ'αλλα...η ιδια δεν μεγαλωσε τα παιδια της,της τα κραταγαν... ολη η οικογενεια του ειναι ετσι εντελως ανεξαρτητοι μεταξυ τους κ καπως ψυχροι θα το ελεγα... ενω εγω μεγαλωσα αλλιως,πηρα τοση αγαπη κ στοργη απο την οικογενεια μου ακομα κ μεχρι τωρα που ειμαι 31χρονων κ τωρα που ειμαι μακρυα τους νιωθω ενα κενο...
εχω την κορη μου που μου δινει ζωη αλλα παλι μεσα μου νιωθω μια θλιψη...λετε να ειναι οι πρωτες μερες του αποχωρισμου ετσι δυσκολες η συνεχεια θα ειμαι ετσι???εσεις με βρισκετε παραλογη?

Σε καταλαβαίνω απόλυτα minubaki, εγώ ήμουν έτσι όταν έφυγα από την Αθήνα και πήγα να μείνω Ρόδο με τον πρώην άντρα μου και να σπουδάσω, πρώτη φορά αποχωριζόμουν την οικογένεια μου και ακόμα και στον δρόμο για τον Πειραιά για να πάρουμε το καράβι, έκλαιγα σαν μωρό...
Μου πήρε λίγο καιρό μέχρι να το ξεπεράσω η αλήθεια είναι, αλλά μην ανησυχείς το πρώτο διάστημα είναι δύσκολο...το καλύτερο είναι με κάθε ευκαιρία να πηγαίνεις εσύ ή να έρχεται εκείνη!!

Εμείς είχαμε κάνει σύνδεση με δωρεάν υπεραστικά και μιλούαμε στο τηλ κάθε μέρα από καμιά ώρα και έτσι κάπως μίκρυνε η απόσταση καθώς μιλούσαμε συνεχώς μέσα στην ημέρα...

Είναι πολύ δύσκολο να είσαι μακριά από την μάνα σου...και γω σκέφτομαι καμιά φορά τι θα κάνω αν φύγουν του χρόνου από Αθήνα οι δικοί μου για να πάνε να μείνουν Θεσ/νικη καθώς βγαίνει σε σύνταξη ο πατέρας μου..

Όπως και να έχει να ξέρεις ότι θα σου περάσει με την πάροδο του χρόνου....κάθε αρχή και δύσκολη που λένε...

ετσι ειναι ο αποχωρισμος απο τη μανα οσο μεγαλες κ αν ειμαστε ειναι παντα δυσκολος...δεν με πειραζει τοσο το μερος εδω οσο η απουσια της μητερας μου... η καρδια μου εχει ματωσει σημερα που εφυγε...σου γραφω κ εχω γεμησει το πληκτρολογιο με δακρυα... ευτυχως κοιμηθηκε η μικρη τωρα...δεν θελω να με βλεπει ετσι,παρολο που ειναι 3μηνων κ κατι νιωθω πως με καταλαβαινει,το πρωι που εκλαιγα παλι ηταν κ αυτη ανησυχη κ αυτο δεν το θελω καθολου...
εγω να παω τωρα ειναι δυσκολο δεν μπορω...ευχομαι να ερθει συντομα εκεινη αλλα κ παλι ο αποχωρισμος θα ειναι οδυνηρος το ξερω...
μακαρι να μου περασει κ να μην ειμαι συνεχεια ετσι... ποναω μεσα μου πολυ κ φοβαμαι μη μου κοπει το γαλα γιατι θηλαζω...

Μη στεναχωριέσαι κοπέλα μου γιατί την διάθεση μας την νιώθουν και τα μωράκια μας να ξέρεις....και μια παραπάνω που θηλάζεις...είσαι ακόμα και ευαίσθητη από τη λοχεία έχουν περάσει μόνο τρεις μήνες για αυτό σου φαίνεται βουνό τώρα αυτό παίζει και αυτό τον ρόλο του...μια χαρά είναι η μανουλα σου και εσείς δόξα τω θεω δεν χρειάζονται τα κλάματα δεν πήγε και στην Αυστραλία μετανάστης μην κλαιιιιιιιιςςςςςςς θα σε μαλώσω!

μολις ανοιξε τα ματια της η μικρη... με κοιταξε μου εσκασε ενα χαμογελο κ ξανακοιμηθηκε...αυτη θα μου δωσει δυναμη απο εδω κ περα να ειναι ολα καλυτερα... η αληθεια ειναι οτι φταιω κ εγω γιατι αφηνα την μαμα μου να μου κανει τα παντα τουλαχιστον οσων αφορα το μωρο...επειδη ηξερε πως θα φυγει ηθελε να την φροντιζει εκεινη για να την "χορτασει" αυτη την εκανε μπανιο την αλλαζε ολα... εγω την θηλαζα κ την επαιζα μονο..αγκαλιες κ γελακια...
κ τωρα δεν φτανει που μου λειπει η μητερα μου εχω κ το αγχος μηπως δεν κταφερνω καλα με την μικρη κ δεν τα κανω σωστα....

mommy12585 έγραψε:

minubaki έγραψε:

mommy12585 έγραψε:

minubaki έγραψε:

mommy12585 έγραψε:

minubaki έγραψε:Καλημερα σε ολα τα κοριτσια του forum...
ξερω πως μερικες μπορειτε να το θεωρησετε λιγο χαζο η παραλογο αυτο που νιωθω αλλα θα το πω να βγει απο μεσα μου...
πριν εναμιση μηνα μετακομησα στο νησι απο οπου καταγεται ο αντρας μου με την κορη μας η οποια ειναι 3μηνων κ κατι τωρα...οταν ηρθαμε εδω ηρθε κ η μητερα μου με την οποια δεν εχω αποχωρηστει ποτε και ειμαστε πολυ δεμενες...το μεγαλυτερο διαστημα που αποχωρηστηκαμε ηταν το καλοκαιρι του 2010που ηρθαμε με τον συζηγο στο νησι αλλα και παλι μυρασαμε τον καιρο με το να ερθει να μεινει καποιο διαστημα μαζι μας...οποτε σημερα η μητερα μου εφυγε πρεπει καποια στιγμη να παει κ πισω στον πατερα μου ο οποιος ειναι μονος...αλλα εχω απ'το πρωι που εφυγε εχω σκασει στο κλαμα και νιωθω πως θα παθω καταθλιψη τωρα που εφυγε κ δεν ξερω ποτε θα την ξαναδω...μενουμε μακρια κ το ταξιδι με το αεροπλανο πλεον εχει γινει πολυ ασυμφορο...δεν θα μπορω να πηγαινω συχνα να την βλεπω ουτε αυτη να ερχετε σε μενα...
παντα ηταν το στηριγμα μου κ με βοηθουσε σε ολα τα προβληματα μου...εδω τωρα δεν εχω κανεναν διπλα μου περα απο το μωρακι μου που μου δινει απιστευτη δυναμη κ τον αντρα μου ο οποιος ομως λειπει ολη μερα στη δουλεια(εκτος μεσημερι για κανα 2ωρες)κ το βραδυ οταν επιστρεφει μετα της 12εγω κοιμαμαι...
για να φυγουμε να παμε πισω στην πολη δυσκολο δεν μπορει να βρει δουλεια ο συζηγος ενω εδω εχει κ εγω απ'την αλλη νιωθω πως δεν θα αντεξω μακρια απ'την μητερα μου... εχει 2μιση ωρες που εφυγε κ μου λειπει αφανταστα...περα απο μητερα μου ειναι κ η καλυτερη μου φιλη κ τωρα???
ο αντρας μου νιωθει ασχημα οταν με βλεπει ετσι νιωθει πως μου εχει κανει κατι κακο που με "πηρε"... δεν μπορει να το καταλαβει αυτο το κενο που νιωθω κ πιστευει πως δεν νιωθω το ιδιο οπως αυτος για μενα κ γι'αυτο αντιδρω ετσι... δεν ειναι ομως ετσι, ο κοσμος εδω ειναι πολυ διαφορετικος,ολοι μα ολοι κ ο αντρας μου εχει μεγαλωσειχωρις την στοργη κ την αγαπη της μανας οπως εγω με την δικια μου... δεν λεω οτι η μαμα του δεν τον αγαπαει αλλα ειναι εντελως διαφορετικοι οι ανθρωποι εδω... η μαμα του ας πουμε ναι μεν νιαζεται για τα παιδια της αλλα κοιταει ο καθενας την παρτη του...τον εαυτο του πανω απο ολα να παιρνανε οι ιδιοι καλα κ μετα ολα τ'αλλα...η ιδια δεν μεγαλωσε τα παιδια της,της τα κραταγαν... ολη η οικογενεια του ειναι ετσι εντελως ανεξαρτητοι μεταξυ τους κ καπως ψυχροι θα το ελεγα... ενω εγω μεγαλωσα αλλιως,πηρα τοση αγαπη κ στοργη απο την οικογενεια μου ακομα κ μεχρι τωρα που ειμαι 31χρονων κ τωρα που ειμαι μακρυα τους νιωθω ενα κενο...
εχω την κορη μου που μου δινει ζωη αλλα παλι μεσα μου νιωθω μια θλιψη...λετε να ειναι οι πρωτες μερες του αποχωρισμου ετσι δυσκολες η συνεχεια θα ειμαι ετσι???εσεις με βρισκετε παραλογη?

Σε καταλαβαίνω απόλυτα minubaki, εγώ ήμουν έτσι όταν έφυγα από την Αθήνα και πήγα να μείνω Ρόδο με τον πρώην άντρα μου και να σπουδάσω, πρώτη φορά αποχωριζόμουν την οικογένεια μου και ακόμα και στον δρόμο για τον Πειραιά για να πάρουμε το καράβι, έκλαιγα σαν μωρό...
Μου πήρε λίγο καιρό μέχρι να το ξεπεράσω η αλήθεια είναι, αλλά μην ανησυχείς το πρώτο διάστημα είναι δύσκολο...το καλύτερο είναι με κάθε ευκαιρία να πηγαίνεις εσύ ή να έρχεται εκείνη!!

Εμείς είχαμε κάνει σύνδεση με δωρεάν υπεραστικά και μιλούαμε στο τηλ κάθε μέρα από καμιά ώρα και έτσι κάπως μίκρυνε η απόσταση καθώς μιλούσαμε συνεχώς μέσα στην ημέρα...

Είναι πολύ δύσκολο να είσαι μακριά από την μάνα σου...και γω σκέφτομαι καμιά φορά τι θα κάνω αν φύγουν του χρόνου από Αθήνα οι δικοί μου για να πάνε να μείνουν Θεσ/νικη καθώς βγαίνει σε σύνταξη ο πατέρας μου..

Όπως και να έχει να ξέρεις ότι θα σου περάσει με την πάροδο του χρόνου....κάθε αρχή και δύσκολη που λένε...

ετσι ειναι ο αποχωρισμος απο τη μανα οσο μεγαλες κ αν ειμαστε ειναι παντα δυσκολος...δεν με πειραζει τοσο το μερος εδω οσο η απουσια της μητερας μου... η καρδια μου εχει ματωσει σημερα που εφυγε...σου γραφω κ εχω γεμησει το πληκτρολογιο με δακρυα... ευτυχως κοιμηθηκε η μικρη τωρα...δεν θελω να με βλεπει ετσι,παρολο που ειναι 3μηνων κ κατι νιωθω πως με καταλαβαινει,το πρωι που εκλαιγα παλι ηταν κ αυτη ανησυχη κ αυτο δεν το θελω καθολου...
εγω να παω τωρα ειναι δυσκολο δεν μπορω...ευχομαι να ερθει συντομα εκεινη αλλα κ παλι ο αποχωρισμος θα ειναι οδυνηρος το ξερω...
μακαρι να μου περασει κ να μην ειμαι συνεχεια ετσι... ποναω μεσα μου πολυ κ φοβαμαι μη μου κοπει το γαλα γιατι θηλαζω...

Μη στεναχωριέσαι κοπέλα μου γιατί την διάθεση μας την νιώθουν και τα μωράκια μας να ξέρεις....και μια παραπάνω που θηλάζεις...είσαι ακόμα και ευαίσθητη από τη λοχεία έχουν περάσει μόνο τρεις μήνες για αυτό σου φαίνεται βουνό τώρα αυτό παίζει και αυτό τον ρόλο του...μια χαρά είναι η μανουλα σου και εσείς δόξα τω θεω δεν χρειάζονται τα κλάματα δεν πήγε και στην Αυστραλία μετανάστης μην κλαιιιιιιιιςςςςςςς θα σε μαλώσω!

μολις ανοιξε τα ματια της η μικρη... με κοιταξε μου εσκασε ενα χαμογελο κ ξανακοιμηθηκε...αυτη θα μου δωσει δυναμη απο εδω κ περα να ειναι ολα καλυτερα... η αληθεια ειναι οτι φταιω κ εγω γιατι αφηνα την μαμα μου να μου κανει τα παντα τουλαχιστον οσων αφορα το μωρο...επειδη ηξερε πως θα φυγει ηθελε να την φροντιζει εκεινη για να την "χορτασει" αυτη την εκανε μπανιο την αλλαζε ολα... εγω την θηλαζα κ την επαιζα μονο..αγκαλιες κ γελακια...
κ τωρα δεν φτανει που μου λειπει η μητερα μου εχω κ το αγχος μηπως δεν κταφερνω καλα με την μικρη κ δεν τα κανω σωστα....

Μια χαρά θα τα καταφέρεις καλέ!!! Και γω είχα αυτές τις αμφιβολίες για τον αν τα κάνω καλά με την μικρή !! Να φανταστείς επειδή είχε κολικούς νόμιζα ότι έφταιγα εγώ ότι δεν έκανα κάτι σωστά με το γάλα χαχαχα τόσο τρέλα!! Είναι φυσιολογικό μην ανησυχείς! Θα κουράζεσαι λίγο παραπάνω τώρα που δεν θα είναι η μαμά σου αλλά θα το απολαμβάνεις κιόλας!!

Σου ήρθαν οι αλλαγές όλες μαζί και για αυτό έχεις μπερδευτεί έτσι!Σιγά σιγά θα προσαρμοστείς και θα νιώθεις πιο σίγουρη για τον εαυτό σου, πίστεψε με !!!

Σου στέλνω μια αγκαλίτσα

kanty έγραψε:Να μη στεναχωριεσαι κοριτσι μου.... θα το ξεπερασεις συντομα. Και μενα οι δικοι μου ειναι μακρυα και δεν τους βλεπω συχνα και πολλες φορες μου λειπουν αλλα ξεχνιεμαι με τα κοριτσακια μου ειδικα τωρα με σχολεια αγγλικα και διαβασμα δεν εχω χρονο ουτε για τον εαυτο μου ευτυχως τουλαχιστον κοιμουνται νωρις οταν ημουν εγκυος στην πρωτη μου κορη εκει που εκανα δουλειες λεω ξαφνικα θελω τη μαμα μου και εβαλα τα κλαμματα... και δεν ειχαν φυγει τοτε ακομα μακρυα... το ξεπερασα ομως!!!! εξαλου υπαρχει και το skyp... πες στη μαμα σου να παρει ενα λαπτοπ και το πρωι να μιλατε και να τη βλεπεις και να πινετε μαζι το καφεδακι σας ετσι θα ειναι σαν να ειστε μαζι... καλη ιδεα δεν σου εδωσα?

nena1988 έγραψε:Ειναι φρεσκο ακομα το γεγονος που εφυγε για αυτο και νιωθεις ετσι,θα σου περασει ομως αν θες θα περασει!!!Βρες κατι να κανεις,ο αντρας σου δεν εχει καμια ξαδερφη φιλη θεια κατι να σου γνωρισεις να ταιριαζετε?Να πηγαινεις βολτα με τη μικρη σου μην καθεσαι στο σπιτι και κλαις τη μοιρα σου,δες το πλασματακι που εχεις απεναντι σου και περνε δυναμη,εισαι 31 χρονων δε λεω καλα κανεις και εισαι ετσι με τη μανουλα σου,αλλα μηπως να εκοβες τον ομφαλιο λωρο που υπαρχει μεταξυ σας???Δεν θελω να με παρεξηγησεις για αυτο,αλλα σκεψου αν ηταν ο αντρας σου ετσι,δεν θα σου κακαο φαινοτανε???Εκανες την δικια σου οικογενεια τωρα και πρεπει να μαθεις μονη σου,η μανουλα σου θα ειναι παντα εκει οτι και να την χρειαστεις και οποτε!Εχει και αυτη δικη της οικογενεια οπως εσυ και πρεπει να το παρεις αποφαση αυτο,οτι δηλαδη θα ειναι μακρυα,δοξα το θεω που εχει ο αντρας σου δουλιτσα και ειστε καλα μεταξυ σας,να χαιρεστε το μωρακι σας και να το καμαρωσετε οπως επιθυμειτε!!!!Και να ξερεις,οπως νιωθεις και εσυ ενιωθα και εγω οταν ακολουθησα τον αντρα μου ημουν τοτε 21 χρονων,δεν το μετανιωνω ομως εκανα το σωστο η μανουλα μου ειναι μακρυα και οποτε χρειαζεται η μια την αλλη ειναι εκει!!!