cassiani έγραψε:Θα ήθελα να σας πω την ιστορία δυο πολύ καλών μας φίλων.Δεν ξέρω το γιατί αλλά νομίζω πως κάποιες από εσάς ίσως σας αγγίξει και ίσως πάρετε και κάτι από αυτή.
Η ιστορία μου με αυτά τα δύο παιδιά ξεκινάει πριν 11 χρόνια περίπου όταν πήγα για πρώτη μέρα στην σχολή μου.Εκεί γνώρισα την Μαρία που ανακαλύψαμε πως δεν γνωριζόμασταν για πρώτη φορά.
Όταν ήμασταν μικρές είχαμε περάσει κάποια απο τα καλοκαίρια μας μαζί στην Σαντορίνη.Απο εκείνη την ημέρα γίναμε πολύ καλές φιλές
.Η Μαρία είχε ήδη σχέση με τον Αντώνη που για καλή μας τύχη ταίριαξε απόλυτα με τον δικό μου άντρα και για μια ακόμη φορά οι συμπτώσεις δεν τελείωναν εκεί.Ο Αντώνης έμενε σε ένα χωριό διπλά απο του άντρα μου.Οπότε το γλυκό είχε δέσει.Κάναμε πολύ παρέα πηγαίναμε διήμερα στα χωριά μας τα αγόρια ψάρευαν με τις ώρες και εμεις πίναμε το καφεδάκι μας και κάναμε όνειρα και σχέδια για το μέλλον.Αλλά τότε δεν καταλάβαμε πως κάποιος γέλαγε μαζί μας.
Τα παιδιά αν και πολλά χρόνια μαζί δεν είχαν αποφασίσει να παντρευτούν. Η Μαρία δεν ήθελε δεν έβρισκε κανένα λόγω, θα παντρευόταν μόνο αν αποφασίζαν να κάνουν παιδί.Και ναι το 2010 αποφασίζουν να αρραβωνιαστούν και να βάλουν το γάμο μπροστά.
Η χαρά όλων μας απερίγραπτη αφου μέσα σε όλα αυτά εγώ είχα μείνει έγκυος και περιμέναμε την μικρή όλοι με αγωνία.Πέρασε ο καιρός και έφτασε η μέρα που γέννησα.
Σάββατο 31 Ιουλίου πέρνω την Μαρία τηλέφωνο που είχαν πάει στο χωριό για ΣΚ και της λέω τα νέα.Κυριακή απόγευμα ήταν στο μαιευτήριο.Έλαμπαν απο ευτυχία όπως και όλοι οι δικοί μας άνθρωποι. Είδαν την μικρή την αγκάλιασαν και λίγο πριν φύγουν έρχεται η Μαρία και μου λέει θα έρθω μεθαύριο για να σας φέρω και τα κανονικά σας δώρα γιατί είχαν έρθει κατευθείαν απο το ταξίδι .Εντάξει λεώ και εγώ θα σε περιμένω.
Τις επόμενες μέρες η Μαρία δεν ήρθε . Έπαιρνε τηλέφωνο ρώταγε για την μικρή αλλά ποτέ δεν ήρθε.Ο καιρός πέρναγε χωρίς να το καταλάβω μέχρι που μια μέρα ο άντρας μου με πολύ σοβαρό ύφος μου λέει πως θέλει να μιλήσουμε και δυστυχώς δεν ξεκίνησε την κουβέντα του με το κλασικό "μην ανησυχείς δεν είναι κάτι σοβαρό".
Μου ανακοινώνει λοιπόν πως ο Αντώνης εδώ και δυόμιση μήνες είναι σε κώμα μετά απο σοβαρό ατύχημα με την μηχανή.Δεν μπορούσα να στο κρατάω άλλο κρυφό γιατί δεν ξέρουμε τι μπορεί να γίνει.Έχει τρία αιματώματα στο κεφάλι και το πόδι του το γλύτωσε στο τσάκ απο ακρωτηριασμό.
Ο κόσμος σταμάτησε γύρω μου.Δεν καταλάβαινα τι μου έλεγε μέχρι που μου ήρθε στο μυαλό μια μέρα στο μαιευτήριο , που μια κοινή φίλη από την σχολή με πήρε τηλέφωνο και ζήτησε τον άντρα μου τάχα να του πει κάτι για μια δουλεία.
Ναι λοιπόν ο Αντώνης Τρίτη 3 Αυγούστου χτύπησε και αυτός ήταν ο λόγος που δεν ήρθαν ποτέ να δουν ξανά το μωρό.Η αντίδρασή μου άσχημη.Έβριζα τον άντρα μου που δεν μου είχε πεί τίποτα τόσο καιρό και να κλαίω στην αγκαλιά του που με το ζόρι προσπαθούσε να με συγκρατήσει απο τις μπουνιές που του έριχνα στο στήθος.
Μόλις συνήλθα λίγο πήρα την Μαρία τηλέφωνο.Αυτή ως συνήθως το σήκωσε με το γέλιο και με χαρά με ρώταγε τι κάνει η μικρή.Της είπα ένα ξερό "το ξέρω" και άρχισα τους λυγμούς. Η Μαρία εκεί δυνατή να μου δίνει αυτή κουράγιο και να μου λέει πως όλα θα πάνε καλά.
Τις επόμενες μέρες ο άντρας μου πήγε επιτέλους να δεί τον Αντώνη αφού τόσο καιρό το μόνο που έκανε ήταν να μιλάει με την Μαρία κάθε μέρα και να μην μπορεί να μου πεί τίποτα.
Γύρισε ράκος.Ο άνθρωπος που ήταν μέσα στην εντατική δεν μπορεί να ήταν ο Αντώνης.
Μετά απο λίγο διάστημα ο Αντώνης βγήκε απο το κώμα αλλά με πολύ σοβαρά προβλήματα.Τα τρία αιματώματα του είχαν αφήσει πολλά προβλήματα.Δεν μίλαγε δεν περπάταγε δεν κουνιόταν..........
Αργότερα τα παιδιά επέστρεψαν σπίτι τους και ετοιμάζονταν να φύγουν για Γερμανία όπου και θα έμπαινε σε ένα κέντρο αποκατάστασης.Μία μέρα πρίν φύγουν πήραμε την μικρή και πήγαμε απο εκεί.Ο άντρας μου διστακτικός ξέροντας πως εγώ θα περίμενα να δω τον Άντώνη όπως ήταν πριν .Μου έλεγε ότι και να δω να είμαι ψύχραιμη.
Φτάσαμε νωρίς το απόγευμα και την πόρτα την άνοιξε η Μαρία.Απο εκεί έβλεπα πως τα πράγματα είχαν όντως αλλάξει.Η Μαρία ήταν αρκετά αδυνατισμένη αλλά με το ίδιο χαμόγελο εκεί χαραγμένο.Προχωρήσαμε στο χολ και μας είπε να περιμένουμε να πάει να πει στον Αντώνη ότι ήρθαμε.Τα λεπτά αυτά φάνηκαν αιώνες. Μας φωνάζει και εγώ με την μπουμπού μου πάντα στην αγκαλιά μου μπαίνω στο σαλόνι.Αντικρίζω ένα κρεβάτι με έναν άνθρωπο που με κοίταζε με αγωνία αλλά δεν τον γνώριζα,Όχι , Δεν μπορεί αυτός ο αδύνατος καχεκτικός άνθρωπος με το θολό βλέμμα να είναι ο Αντώνης.Ο άντρας μου πήγε χαιρέτησε τον φίλησε και του λέει Αντώνη νά τη η μικρή δεν είναι όμορφη?
Πλησίασα και είδα τα μάτια του να δακρύζουν.Να προσπαθεί να μας μιλήσει και να κλαίει απαρηγόρητα.Σαν να μην το πίστευε.Τι έγινε?σκέφτηκα.Γιατί μας κοιτάει έτσι?Αργότερα η Μαρία μου είπε πως δεν θυμόταν ότι γέννησα.Η μνήμη του είχε σταματήσει μία μέρα πριν την γέννηση της μικρής.
Κάτσαμε πολύ ώρα.Όσο καθόμασταν τόσο το συνειδητοποιούσα.Μίλησα με την Μαρία.μου είπε "θα φυγουμε Κασσιανή,θα πάμε στην Γερμανία και δεν ξέρω πόσο θα κάτσουμε εκεί.Δεν μπορώ να τον αφήσω μόνο του δεν ξέρω αν κάνω τα σωστά πράγματα για αυτόν αλλά θα πάω μαζί του και όπου βγεί"
Είχα κάτσει και την κοίταζα.Προσπαθούσα να αντλήσω λίγη απο την δύναμη που έκρυβε μέσα της.Φεύγοντας μας έδωσαν την υπόσχεση πως θα το παλέψουν όσο πάει και θα έρθουν γεροί πίσω.
Στο αυτοκίνητο κοίταξα τον άντρα μου και του είπα "θα γίνει ο Αντώνης όπως ήταν ?"
"Όχι " μου λέει.
"Και η Μαρία?Τι θα γίνει?Τα όνειρα που είχανε κάνει ? Η ζωή τους ?Πάει? Έτσι απλά?"
"Δεν ξέρω αγάπη μου ελπίζω να τα καταφέρουν"
Και τα κατάφεραν !!! Όσο πιο καλά μπορούσαν.Την Κυριακή γυρίσανε απο Γερμανία. Μετά απο ένα χρόνο ήρθαν και οι δύο πίσω.Όλο αυτό το καιρό μιλάγαμε .Μόνο μια φορά άκουσα την Μαρία να είναι λίγο πεσμένη λίγο κουρασμένη και ίσως απογοητευμένη .Μόνο μία φορά.Και ας ήταν εκέι μόνη με την πεθερά της μόνο.Και ας είχε να δεί γονείς, αδέρφια ,φίλους ένα χρόνο.Μόνο τότε,που ο Αντώνης δεν της μίλαγε την χτύπαγε της έδειχνε με τον τρόπο του να φύγει μακριά του, να συνεχίσει την ζωή της και να μην χαντακωθεί μαζί του.Μόνο τότε λύγισε .Τότε που ένιωθε οτι τον χάνει. Την θαύμασα για όλα.Για το οτι ήταν απο την αρχή δίπλα του.Για το ότι δε σκέφτηκε ούτε για μία στιγμή να τον αφήσει.Που δεν έκανε πίσω σε τίποτα.
Και χάρη σε αυτή ο Αντώνης πλέον μιλάει λίγο και σιγά. Περπατάει λίγο με τροχήλατο πι και συνεχίζει να παλεύει για το καλύτερο.Σε λίγες μέρες μόλις τακτοποιηθούν θα πάμε με την μικρή να τους δούμε.Ξέρω πως δεν θα δω για ακόμα μια φορά τον Αντώνη όπως ήταν πρίν το ατύχημα αλλά είμαι σίγουρη πως θα τον δώ πολύ καλύτερα απο την τελευταία φορά.

Το ξέρω ότι σας κούρασα αλλά ήταν μια ιστορία της ζωής μου που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.