εγω την τζο ξερω μονο και τελευταια την εχασα....

Όλη οι μέθοδοι συμπεριφοράς που έχουν να κάνουν με παιδιά, και ειδικά στην νηπιακή ηλικία, που είναι και πιο δύσκολη η επικοινωνία, εχουν κάποιους βασικούς κανόνες, αλλά πρέπει να προσαρμόζονται στις εκάστοτε συνθήκες.
Εγω την ΤΖΟ ΦΡΟΣΤ την γνώρισα αρχικά από την τηλεόραση, πολύ πρωτού γίνω μάνα, καθόμασταν με τον άντρα μου και σχολιάζαμε τις εκπομπές της μαζί. Με βοήθησε να καταλάβω αρκετά τι μπαμπάς θα γινόταν ο άντρας μου, και ήταν η πρώτη φορά που είπαμε την φράση "ΕΓΩ ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΓΟΝΙΟΣ...", πολύ σημαντικό...
δεν αντιλέγω ότι μπορεί να είναι μέχρι ένα σημείο σκηνοθετημένο, αλλά δίνει αν το παρακολουθήσεις πολλά ερεθίσματα... είτε είσαι γονιός είτε όχι.
Στην συνέχεια, όταν έμεινα έγκυος πήρα και τα δύο βιβλία της, και το
"ο πρώτος χρόνος της ζώης του μωρού"
και το "ρωτήστε την νταντά πρώτων βοηθείων". Με βοήθησαν απίστευτα το κάθε ένα με διαφορετικό τρόπο. Στο πρώτο,βρήκα δεκάδες απαντήσεις για το πρόγραμμα, την συμπεριφορά, την ανάπτυξη, την κοινωνικοποίηση και τόσα άλλα που σε μια νέα μαμά είναι άγνωστα. Και μάλιστα με καθησύχασε που είδα από τις ερωτοαπαντήσεις που έχει μέσα, ότι όλες οι μαμάδες του κόσμου έχουμε τις ίδιες αγωνίες...
Το δεύτερο το έχω στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι μου, για μένα είναι ίσως το καλύτερο δώρο που μπορεί να δοθεί σε δυο γονείς που παλεύουν κάθε μέρα...
Αναπτύσει όλη την θεωρία της νταντάς με ερωτοαπαντήσεις. Και ανακαλύπτεις, ότι δεν είναι όλα μόνο τιμωρία. Αυτό είναι ένα αποτέλεσμα.
Μιλάει από τον πρόλογο για την θετική προσέγγιση, για την αγάπη, την καθοδήγηση, την αναγνώριση, την αυτοπεποίθηση. Αν ένας γονιός δώσει αυτά τα πράγματα στα παιδιά του με τον σωστό τρόπο και μέτρο λέει ότι η τιμωρία είναι άχρηστη, στο site της
www.b4ugo-ga-ga.co.uk μπορείς να δεις εκατοντάδες μαμάδες που βοηθήκαν παγκοσμίως και ακόμα και να θέσεις εσύ απ'ευθείας ένα ερώτημα σε αυτήν. Αν δεν σε καλύπτει το βιβλίο.
Αναφέρει στο πρόλογο ότι τα μεγαλύτερα εμπόδια στην οριοθέτηση είναι ο ΦΟΒΟΣ αποτυχίας και ο ΦΟΒΟΣ γελειοποίησης, αν εσύ δεν πιστεύεις στον εαυτό σου και σε αυτό που κάνεις, το παιδί σου θα το καταλάβει και τελικά θα αποτύχεις. Η τιμωρία, δεν είναι ο ρόλος του ΚΑΚΟΥ αλλά της ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ και αυτό ένα παιδί πρέπει να το καταλάβει από νωρίς, μπορεί να μην είναι μια καρέκλα για πέντε λεπτά (κάτι εντελώς ανόδυνο μπροστά στην στέρηση ενός προνομίου για περισσότερο), αλλά κάτι άλλο. Η Τζο Φροστ αναφέρει και την μέθοδο Το σκαλοπάτι της αταξίας και ακόμη παραπέρα, και ξεκαθαρίζει το ΛΑΘΟΣ πολλών γονιών να ανοίγουν το βιβλίο από τα περιεχόμενα κατευθείαν σε αυτήν την σελίδα (σ.168) ή να βλέπουν μία έκπομπή και να πιάνουν χαρτί και μολύβι. Για να βάλεις ένα παιδί ΤΙΜΩΡΙΑ και να πιάσει, που λέμε εμείς, θα πρέπει να έχεις διαβάσει 167 σελίδες, όπου η ΦΡΟΣΤ αναφέρεται στην δυναμική της οικογένειας, στο πρόγραμμα, στην επικοινωνία των γονιών, στον τόνο της φωνής, στις διαφορετικές συνθήκες μεγαλόματος κάθε παιδιού... Ακόμα και η ίδια στην εκπομπή, δεν πάει μια μέρα σε ένα σπίτι και αρχίζει τις τιμωρίες... Την πρώτη μέρα παρατηρεί...
Εσυ παρατήρησες ποτέ την οικογένεια σου??? Οι τρελοί ρυθμοί που ζούμε και σίγουρα τα ζωηρά παιδιά δεν μας δίνουν χρόνο. Βέβαια, μέχρι ένα βαθμό την ζωηράδα μερικά παιδιά την έχουν περισσότερα από άλλα, αλλά εσύ μου βοήθησες σε αυτό, γιατί τα τιμωρείς και γελάνε??? Έχασες τον ρόλο του "Αφεντικού", στα ελλήνικά αυτή η λέξη δεν ακούγεται σωστά, αυτό που εννοεί είναι "του ποιου βάζει τους κανόνες και αποφασίζει".
Τα παιδιά πρέπει να έχουν κάποιον να τους βάζει κανόνες με συνέπειες (αυτός είναι ο ρόλος του κανόνα), και να τους μαθαίνει τα όρια. Ετσι γίνονται υπεύθυνα, και νιώθουν ασφάλεια. Δεν πρέπει να γελάει όταν μιλάς σοβαρά, δεν πρέπει να σε υποτιμά, και να μην υπακούει. Δεν είπαμε να γίνουμε κέρβεροι, το κάθε σπίτι έχει στους δικούς του κανόνες. Αλλά αυτοί γίνονται σύμφωνα με τα πιστεύω των γονιών και όχι με διαπραγμάτευση με τα παιδιά. Τα δικαιώματα διαπραγματεύονται, οι υποχρεώσεις ΠΟΤΕ!!!
Sorry για το μεγάλο post!!! Ελπίζω να έγινα κατανοητή...

Rinoula έγραψε:Εντάξει, δε λέω να μην υπάρχουν κανόνες ή να μην τα μαλώνουμε αλλά με τη μέθοδο της τιμωρίας προσωπικά διαφωνώ. Ισως επειδή μεγάλωσα έτσι, με ενοχλεί η ιδέα αυτή. Τουλάχιστον η τιμωρία τύπου "πήγαινε στο δωμάτιό σου" ή "στο καρεκλάκι" κτλ.

Υπαρχουμε και εμεις που μεγαλωσαμε με την τιμωρια που λεγετε ζωνη παντοφλα μεχρι και υπνο στο μπαλκονι και για σχετικα ανουσια θεμα....και μπορω να πω οτι η μητερα μου δεν εχει γινει ουτε 41 ακομα....Ασχετο απλα θελω να πω (και ας εχω ασχημες εμπειριες με θετατα τιμωριας) εμπειρικα και οχι με ενα δυο αλλα με 12 παιδακια μεσα σε ενα χωρο πιανει σαν μεθοδος..ποσο μαλλον με το παιδι το δικο σου που μπορεις καλυτερα να κρινεις τι θα το κανει να καταλαβει το νοημα τιμωρια αλλα και την "πορεια" μεχρι να φτασει εκει ενας γονιος..Στο παιδι σου δινεις να καταλαβει το να μπει τιμωρια δεν εξυπηρετει ουτε αυτο αλλα ουτε εσενα..ισως να φαινεται στημενο επειδη υπαρχει ο τηλεοπτηκος χρονος..Παντως και σαν παιδαγωγοι τα ιδια μαθαινουμε να κανουμε.