spyridoula1986 έγραψε:κι εγω εχω ανναρωτηθει πολλες φορες πως θα ανιμετωπισω σε σχεση με τα παιδια μου εναν θανατο...
θα συμφωνησω απολυτα μαζι σου πως θα πρεπει να μεινουν στις μνημες τους μονο οι καλες στιγμες και οχι να αντικρυζει ενα σωμα ....νεκρο.
Δεν ξερω τι λενε οι ειδικοι,δε το εχω ψαξει αλλα ειλικρινα πως μπορει μια 4χρονη ψυχουλα να αντεξει τετοιο πραγμα;μαυροφορεμενο κοσμο να κλαιει και να οδυρεται πανω απο εναν νεκρο...
Θυμαμαι ημουν 11 χρονων και χασαμε τον ξαδερφο μου και με πηρε ο μπαμπας μου στη κηδεια,ειδα τον ξαδερφο μου στο φερετρο μεσα στο δωματιο της θειας μου με 10 γυναικες τριγυρω να κλαινε μαυροντυμενες και μετα η πομπη προς την εκκλησια,η ταφη ο θρηνος της θειας μου...με σοκαραν απιστευτα ολα αυτα,τα σκεφτομαι ακομακαι σημερα 16 χρονια μετα και σφιγγεται η καρδια μου..αν και 11 χρονων και καταλαβα τι ειχε συμβει δε ξαναπηγα στο σπιτι της θειας μου,δεν αντεχα..φοβομουν και στο δικο μου σπιτι ακουγοντας που ελεγαν οτι η ψυχη του νεκρου γυριζει 40 μερες στα αγαπημενα του μερη...11 χρονων και απο φοβο κατουριομουν στον υπνο μου τη νυχτα γιατι φοβομουν να σηκωθω να παω στο μπανιο!!!Εγω προσωπικα ασχετα τι λενε οι ¨ειδικοι" δε θα εβαζα σε τετοια διαδικασια τα παιδια μου,θα εξηγουσα την ιστορια τυπου πηγε ψηλα στον ουρανο κι εγινε ενα αστερακι και μας κοιταει απο εκει...καπως ετσι αλλα οχι δε θα τα πηγαινα σε κηδεια σε μνημοσυνο και τετοι...οχι πριν τα 13-14 τουλαχιστον.

astroneraidoula έγραψε:Τι λέτε ρε παιδιά που θα ζει το παιδί μέσα στο πένθος και τη μαυρίλα;;;; Την δική του ψυχή γιατί να την μαυρίσετε;;;;; Σαφώς και ανάλογα με την ηλικία τους τους μιλάμε για το θάνατο, αλλά τους δείχνουμε και οτι η ζωή συνεχίζεται. Πριν ένα χρόνο χάσαμε ξαφνικά την πεθερά μου και τα παιδιά μου ήταν 7 και 4 ετών. Ρώτησα την παιδίατρο τι ακριβώς πρέπει να πω στα παιδιά και μου είπε τα εξής: Δεν λέμε στα παιδιά πως ο παππούς έφυγε, πήγε ταξίδι γιατί το παιδί θα περιμένει την επιστροφή του και όποτε κάποιος φεύγει θα φοβάται πως δεν θα επιστρέψει ποτέ. Δεν λέμε "τον πήρε ο Θεός" γιατί το παιδί θα νιώσει συναισθήματα όπως "γιατί ο κακός Θεός, μου πήρε τον παππού μου;;". Χρησιμοποιούμε τις λέξεις "πέθανε" και εξηγούμε πως αυτό είναι οριστικό και δεν αλλάζει. Δεν τους λέμε πως "δεν τον βλέπεις αλλά είναι κοντά σου" γιατί μπορεί να φοβηθούν. Για να τους απαλύνουμε τον πόνο μπορούμε να τους πούμε "όταν τον σκέφτεσαι το καταλαβαίνει και χαίρεται". Του λέμε πως μπορεί να κλάψει αν θέλει, δεν είναι κακό να κλαίμε για να μην καταπιέσει τη θλίψη του, αλλά δεν το βάζουμε με το ζόρι να ζει σε ένα πένθιμο περιβάλλον με λιβάνια, μαύρα ρούχα και μοιρολόγια. Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά το παιδί πρέπει να μάθει πως οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι νεκροί με τους νεκρούς. Όσο για την κηδεία, αν το ίδιο το παιδί το ζητήσει μπορεί να έρθει αλλά ας στεκόμαστε μαζί του σε μια γωνιά λίγο πιο μακρυά και αν νιώσει άσχημα και θέλει να φύγει, φεύγουμε. Αυτά. Τα ίδια μου είχε πει και η δασκάλα του γιου μου που έχει κάνει σεμινάρια για το παιδικό πένθος.

anthaki έγραψε:Η κουνιαδα μου 'εφυγε' πριν 10 μερες ηταν νεα και αφησε πισω της 2 μικρα παιδια 5 και 3μιση χρ,υπαρχει μεγαλη στενοχωρια ασχημο κλιμα και αναστατωση στην οικογενεια ακομα,στον γιο μου που ειναι κοντα τα 9 το ειπα,εκλαψε στενοχωρεθηκε αλλα με τον τροπο μου τον εκανα να το χωνεψει και να καταλαβει καποια πραγματα που ειναι αναποφευκτα.Τα παιδια της τα εχει αναλαβει ψυχολογος και μας ειπε αν μας ρωτουν για την μαμα τους να αλαζουμε συζητηση,ως ποτε ομως?Τα παιδια ειναι πανεξυπνα σημερα και τα καταλαβαινουν ολα,ειναι πολυ λεπτα θεματα αυτα και μια λαθος κουβεντα μπορει να φερει ανεπανορθωτη ζημια...