1 Έχω φτάσει στα όρια μου, ή μήπως όχι; Παρ Μάης 25, 2012 10:16 pm
gkvaso
Σιωπηλή δύναμη
Γειά σας. Είμαι μια μαμά στα πρόθυρα... κατάθλιψης... Το πρώτο μου παιδάκι είναι 3 και το δεύτερο 1 έτους. Έχω χαρεί με τον ερχομό τους και τα αγαπάω πάρα πολύ αλλά νιώθω πως χάνω τον εαυτό μου. Έχω σταματήσει τη δουλειά μου για να είμαι σπίτι μαζί τους και αυτό δεν είναι πάντα υπέροχο γιατί δεν μπορώ οι μόνοι μου προβληματισμοί να είναι τα γεμιστά, το σφουγγαρόπανο και τα παιχνίδια. Εκτός αυτού, με τον σύζυγό μου δεν ήμαστε και στην καλύτερή μας φάση και αυτό γιατί ήδη από την πρώτη μου εγκυμοσύνη και μετά έχω χάσει κάθε ερωτική διάθεση. Αυτό οδηγεί σε νεύρα, καβγάδες, μούτρα κλπ. Για παράδειγμα, εχθές το μεσημέρι που γύρισα από το γυμναστήριο, είχε όρεξη για παιχνίδια μέχρι να γυρίσει στη δουλειά του. Εγώ ξέρετε τι είχα στο μυαλό μου; Ότι πρέπει να προλάβω να μαζέψω τα ρούχα και να απλώσω ένα ακόμη πλυντήριο, να κάνω ντουζ και να φάω πριν ξυπνήσουν τα παιδιά. Δεν μπορούσα να ανταποκριθώ οπότε έφυγε νευριασμένος και είναι έτσι μέχρι τώρα. Δεν είναι μόνο τα νεύρα, είναι το βλέμμα του που με κατηγορεί, οι μπηχτές που πετάει με κάθε ευκαιρία, αυτό το κρύο κλίμα που υπάρχει γενικά... Δεν μπορώ να πω ότι δεν τον αγαπάω, σπάνια όμως έχω όρεξη για παιχνίδια, πώς άλλωστε όταν στο μυαλό μου είναι μονίμως το τι φαγητό να κάνω, τι ώρα πρέπει να ταϊστούν τα παιδιά, πόσα ρούχα με περιμένουν για σίδερο κλπ. Σκέφτομαι μήπως τελικά είναι καλύτερα να χωρίσουμε για να ηρεμήσουμε και οι 2; Και σας ξαναλέω, δεν έχουμε καυγάδες και τα παιδιά μας τα αγαπάμε και οι 2 και τα προσέχουμε αλλά δεν θα έπρεπε να ήταν κάπως διαφορετικά τα πράγματα; Και είμαι υποχρεωμένη να υποκρίνομαι αφού δεν μου βγαίνει; Τι να κάνω; Μήπως έχω πραγματικά πρόβλημα; Μήπως φταίω εγώ;