Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τη δική μου τραγική ιστορία..
Είμαι 30 χρόνων. Ποτέ δεν υπήρξα υπέρ του θεσμού του γάμου. Παρόλα αυτά παντρεύτηκα (μετά από πολλές πιέσεις) πριν από ενάμιση χρόνο. Έλεγα οκ, κάντο για τη μάνα σου και σιγά, χωρίζεις αν δεν αντέχεις. Τοσο επιπόλαιη ήμουν. Για παιδί δεν ήθελα να ακούσω. Με τον άντρα μου ήμασταν μαζί 6 χρόνια. Πολύ καλό παιδί, πρότυπο. Με λάτρευε. Το λάθος είχε γίνει απο την αρχή όμως. Έμαθα από μικρή να είμαι ανεξάρτητη, να στέκομαι μόνη μου και έτσι ορος μου για να παντρευτούμε ήταν να έχουμε μια πιο ελεύθερη σχέση. όχι τηλέφωνα του τύπου "που είσαι, γιατί άργησες να έρθεις σπίτι" κλπ. Ουτε ζήλιες. Έτσι και έγινε. Μπαίναμε στο σπίτι κατα τις 10 το βράδυ, ζητημα να τον έβλεπα 2 ώρες. Ο άντρας μου Ζητούσε επίμονα να κάνουμε ένα παιδί και εγώ έκανα τα πάντα για να το αποφύγω. Δεν ήθελα να μείνω έγκυος και να χωρίσω. Ηθελα να είμαι έτοιμη μέσα μου όταν θα ολοκληρωνα την οικογένεια μου. Να μεγαλώνει το παιδί μου με σωστές βάσεις, ισορροπίες και σε υγειες οικογενειακό περιβάλλον. Πιστεύω πως είναι μεγάλη απόφαση ένα παιδί και δεν πρέπει να έρχεται στον κόσμο επιπόλαια. Αυτά είχα μες το κεφάλι μου. Ώσπου τον έχασα. Μετά από ένα τηλεφώνημα πριν από 3 μήνες έμαθα ότι ο άντρας μου χτύπησε με τη μοτοσυκλέτα καθώς πήγαινε στη δουλειά (συνηθως την κρατούσε στις αναβάσεις μόνο Κυριακές). Έτρεξα στο νοσοκομείο. Επτά ώρες που ήταν μέσα στο χειρουργείο, ήταν αρκετές να αναθεωρήσω τα πάντα. Όταν μπήκα στη μονάδα εντατικής παρακαλούθησης και τον είδα, τον παρακαλούσα να ξυπνήσει και θα άλλαζα τη ζωή μου. Θα κάναμε ένα παιδάκι, θα ήμασταν ευτυχισμένοι. "Έφυγε" και με τιμώρησε με το χειρότερο τρόπο. Είδα τη ζωή να περνάει από μπροστά μου κι εγώ πουθενά. Τώρα κατάλαβα πόσο πολύ τον αγαπούσα. Έχει σβήσει απλά χωρίς να αφήσει τίποτα πίσω του. Το μόνο που με παρηγορεί, όχι πως λιγοστεύει τις τύψεις μου δηλαδή, έιναι πως την τελευταία βδομάδα του υποσχέθηκα ότι θα κάναμε ένα παιδάκι μέχρι το χειμώνα και μου είπε "δεν πειράζει αγάπη μου, να φτιάξει η οικονομική μας κατάσταση και μετα, έχουμε χρόνο, δεν χάθηκε ο κόσμος να περιμένουμε ακόμη λίγο".
Τους τελευταίους τρεις μήνες που έμεινα κλεισμένη στο σπίτι και τα βρήκα με τον εαυτό μου σκέφτηκα ότι ούτε πρόκειται να ξαναπαντρευτώ αλλά ούτε μπορώ να διανοηθώ ότι στο μέλλον θα έκανα ένα παιδί με κάποιον άλλον. Νιώθω παρόλα αυτά ότι του χρωστάω ένα παιδί. Δεν ανάφερα το ότι είμαι εκπαιδευτικός και ότι λατρέυω τα παιδιά! Ειρωνικό έτσι δεν είναι; Έχω άριστες σχέσεις με τους μαθητές μου και πάντα μου έλεγαν ότι θα γίνω η καλύτερα μαμά του κόσμου. Απλώς η ιδέα του παιδιού ότι πρέπει να ερθει κάτω από ευνοικές συνθήκες, μου στέρησε την ευκαιρία να κάνω τον ανθρωπο μου ευτυχισμένο. Και να χω και γω μια παρηγοριά τώρα που τον έχασα. Δεν ξέρω τελικά αν είναι καλό να αφήνεις κάτι πίσω σου όταν φεύγεις ή αν είναι εγωιστικό. Άλλοι λένε ότι είναι παρηγοριά τα παιδιά σε αυτούς που μένουν πίσω, άλλοι ότι είναι καταδικασμένα ορφανά.
Όπως και να χει, αφού τα βρήκα (αν και πολύ αργά) με τον εαυτό μου, έκανα αίτηση για υιοθεσία. Νιώθω ότι έχω μέσα μου πολύ αγάπη να δώσω και ότι κάπου εκεί έξω 2 παιδάκια με χρειάζονται και τα χρειάζομαι και γω. Ηδη με το που βγήκα από την υπηρεσία όπου έκανα την αίτηση, ένιωθα καλύτερα μέσα μου. Θα δώσω το όνομα του άντρα μου στα παιδιά μου. Αρχίζω και κάνω όνειρα ξανά. Όχι για μένα. Αλλά για τα παιδιά μου (ελπίζω να βρω 2 αδερφάκια). Εγώ σαν γυναίκα ξόφλησα πια.


Σαββίνα
Χαλκιδική