bou-boukitsa έγραψε:

Ευάκι έγραψε:

ε καλα την αδικουμε λιγο εδω...το τριτο μου παιδι ειναι!αφου πηρε ονομα ο πεθερος στο πρωτο κι αυτη στο δευτερο ε τι θα γινει καθε φορα που θα γεννοβολαω θα ερχεται να βλεπει το μωρο????ασε που αυτο δε θα εχει ονομα απο το σοι της....

ΧΑΧΑ τα καλά τα δικά μας και εσείς ε???

και εμένα ενω είχα βάλει το όνμα της , στο επόμενο που είχε όνομα από εμενα ούτε καν πάτησε στην βαφτιση...4 μηνων το είδε πρωτη φορα το παιδι..


καλά η κοπελα που άνοιξε το θεμα????

μας δουλευεις τωρα ??? κατσε εκει στην ησυχία σου!!! και ευχαρίστησε το Θεο που σου έκανε τόσο μεγαλο δώρο να την έχει κοντά του!!!

Οσο για τα καλα λογια...φυσικό ειναι για όλους τους πεθαμενους λενε πως ηταν ΄΄χρυσοι άνθρωποι ΄΄ κλπ...

ειναι δυνατόν να σου λεγανε αν ηταν ΄΄στιργγλα ΄΄ πχ?? δεν θα τολμούσε κανεις!!

path_83 έγραψε:Καλημέρα!!!

Εγώ τα πεθερικά μου τα έχω κοντά μου, στην ίδια γειτονιά και οσονούπω στην ίδια πολυκατοικία.
Ευτυχώς οι σχέσεις μας είναι πάρα πολύ καλές. Και ευελπιστώ να παραμείνουν έτσι.
Ο πεθερός μου είναι λίγο στην κοσμάρα του, με τα καλά του και τα κακά του, η πεθερά μου είναι ίσως ο πιο δοτικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Αυτό πραγματικά είναι και το μόνο που ίσως με κουράζει καμιά φορά, γιατί από τη μαμά μου έχω συνηθίσει να μου προσφέρει μέχρι ένα βαθμό. Από εκεί και πέρα, χεράκια έχω, ποδαράκια έχω, μπορώ και μόνη μου. Γενικώς έχω μεγαλώσει με τη φιλοσοφία ότι καλό είναι να ανοίγουμε και τα δικά μας φτερά.
Όπως και να έχει σκέφτομαι και εύχομαι να είναι πάντα καλά οι άνθρωποι και οι σχέσεις μας γιατί εγώ έχω στερηθεί το μπαμπά μου που τον έχω χάσει, αλλά και τη μαμά μου που ως επι τω πλείστον μένει επαρχία. Οπότε αυτή την απουσία δε θέλω να τη νιώσει στη ζωή του ο άντρας μου.

xrisili έγραψε:

path_83 έγραψε:Καλημέρα!!!

Εγώ τα πεθερικά μου τα έχω κοντά μου, στην ίδια γειτονιά και οσονούπω στην ίδια πολυκατοικία.
Ευτυχώς οι σχέσεις μας είναι πάρα πολύ καλές. Και ευελπιστώ να παραμείνουν έτσι.
Ο πεθερός μου είναι λίγο στην κοσμάρα του, με τα καλά του και τα κακά του, η πεθερά μου είναι ίσως ο πιο δοτικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Αυτό πραγματικά είναι και το μόνο που ίσως με κουράζει καμιά φορά, γιατί από τη μαμά μου έχω συνηθίσει να μου προσφέρει μέχρι ένα βαθμό. Από εκεί και πέρα, χεράκια έχω, ποδαράκια έχω, μπορώ και μόνη μου. Γενικώς έχω μεγαλώσει με τη φιλοσοφία ότι καλό είναι να ανοίγουμε και τα δικά μας φτερά.
Όπως και να έχει σκέφτομαι και εύχομαι να είναι πάντα καλά οι άνθρωποι και οι σχέσεις μας γιατί εγώ έχω στερηθεί το μπαμπά μου που τον έχω χάσει, αλλά και τη μαμά μου που ως επι τω πλείστον μένει επαρχία. Οπότε αυτή την απουσία δε θέλω να τη νιώσει στη ζωή του ο άντρας μου.

να είσαι ευτυχισμένη που είναι καλοί ανθρώποι και σε βοηθάνε γιατί αυτό είναι σπάνιο!!!