DimiKgianni έγραψε:Τελικά όλα καλά, τον έχει χωρίσει εδώ και 4-5 χρόνια (στα τσακίδια). Εχει ηρεμήσει, αυτή και τα παιδιά. Το πιο συγκλονιστικό είναι, σε μία συζήτηση που είχα κάνει με την μεγάλη μου ανιψιά(τώρα 20 είναι), μου είχε πεί τα εξής
" θεία, η μαμά φταίει για μένα, έπρεπε να τον είχε χωρίσει πολύ πιο νωρίς,τι πάει να πει για μας έκατσε.Για μένα ήταν πιο δύσκολο κάθε φορά που άκουγα τα κλειδιά του, να μπαίνει μεσα στο σπίτι, και να μου προκαλεί ταραχή μέσα μου, μόνο με την παρουσία του. Πότε δεν ήμουν ήρεμη μέσα μου όταν αυτός ήταν εδώ (ΑΥΤΟΣ, παρακαλώ, όχι μπαμπάς)Αυτό η μαμά δεν το σκέφτηκε, ξέρω πόσο θα ήταν δύσκολα για εκείνη τα βγάλει πέρα μόνη της,με δύο παιδιά, αλλά τώρα πως τα καταφέρνει? είδες ότι μπορεί, τότε γιατί δεν το έκανε πιο νωρίς? και έπρεπε να ζήσουμε αυτά που ζήσαμε. Για μένα δεν υπάρχει,έκατσε μαζί του για μας, για τον εαυτό της το έκανε, για να μην ζορίστεί.Ναι αλλά εμένα μου κόστισε περισσότερο αυτό, γιατί ούτε και εγώ δεν ήθελα να βλέπω τον πατέρα μου να χτυπάει την μάνα μου, ως εικόνα δεν θα την ξεχάσω ποτε.Χίλιες φορές να τον έβλεπα όποτε ήθελα η ήθελε, ως χωρισμένοι, και ας μην μιλιούνται, παρά το μοναδικό πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό απο τον μπαμπά μου, ο ξυλοδαρμός της μαμάς. Τώρα που έχει φύγει από το σπίτι, είμαστε και οι 3 καλά, χαίρομαι να έρχομαι στο σπίτι μετά το σχολείο, χωρίς να φοβάμαι " ΣΕ ΤΙ ΚΕΦΙΑ ΑΡΑΓΕ ΘΑ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΤΙΣΩ? ΘΑ ΦΩΝΑΖΕΙ? ΘΑ ΤΗΝ ΧΤΥΠΙΣΕΙ?" Τον αγαπώ δεν λέω, θέλω να τον βλέπω που και πού αλλά ως εκεί,τίποτα παραπάνω,δεν πρόκειτε να του το συγχωρήσω ποτέ αυτά μας ανάγκασε να βλέπουμε. Και την μαμά την υπεραγαπώ,είναι η μανουλίτσα μου (χαριτολογόντας), αλλά ένα πράγμα δεν πρόκειτε να της συγχωρήσω, όταν την χτύπησε 1η φορά, και τον λυπήθηκε, και έμεινε μαζί του, χωρίς να σκεφτεί εμάς"

Constantin@ έγραψε:

DimiKgianni έγραψε:Τελικά όλα καλά, τον έχει χωρίσει εδώ και 4-5 χρόνια (στα τσακίδια). Εχει ηρεμήσει, αυτή και τα παιδιά. Το πιο συγκλονιστικό είναι, σε μία συζήτηση που είχα κάνει με την μεγάλη μου ανιψιά(τώρα 20 είναι), μου είχε πεί τα εξής
" θεία, η μαμά φταίει για μένα, έπρεπε να τον είχε χωρίσει πολύ πιο νωρίς,τι πάει να πει για μας έκατσε.Για μένα ήταν πιο δύσκολο κάθε φορά που άκουγα τα κλειδιά του, να μπαίνει μεσα στο σπίτι, και να μου προκαλεί ταραχή μέσα μου, μόνο με την παρουσία του. Πότε δεν ήμουν ήρεμη μέσα μου όταν αυτός ήταν εδώ (ΑΥΤΟΣ, παρακαλώ, όχι μπαμπάς)Αυτό η μαμά δεν το σκέφτηκε, ξέρω πόσο θα ήταν δύσκολα για εκείνη τα βγάλει πέρα μόνη της,με δύο παιδιά, αλλά τώρα πως τα καταφέρνει? είδες ότι μπορεί, τότε γιατί δεν το έκανε πιο νωρίς? και έπρεπε να ζήσουμε αυτά που ζήσαμε. Για μένα δεν υπάρχει,έκατσε μαζί του για μας, για τον εαυτό της το έκανε, για να μην ζορίστεί.Ναι αλλά εμένα μου κόστισε περισσότερο αυτό, γιατί ούτε και εγώ δεν ήθελα να βλέπω τον πατέρα μου να χτυπάει την μάνα μου, ως εικόνα δεν θα την ξεχάσω ποτε.Χίλιες φορές να τον έβλεπα όποτε ήθελα η ήθελε, ως χωρισμένοι, και ας μην μιλιούνται, παρά το μοναδικό πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό απο τον μπαμπά μου, ο ξυλοδαρμός της μαμάς. Τώρα που έχει φύγει από το σπίτι, είμαστε και οι 3 καλά, χαίρομαι να έρχομαι στο σπίτι μετά το σχολείο, χωρίς να φοβάμαι " ΣΕ ΤΙ ΚΕΦΙΑ ΑΡΑΓΕ ΘΑ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΤΙΣΩ? ΘΑ ΦΩΝΑΖΕΙ? ΘΑ ΤΗΝ ΧΤΥΠΙΣΕΙ?" Τον αγαπώ δεν λέω, θέλω να τον βλέπω που και πού αλλά ως εκεί,τίποτα παραπάνω,δεν πρόκειτε να του το συγχωρήσω ποτέ αυτά μας ανάγκασε να βλέπουμε. Και την μαμά την υπεραγαπώ,είναι η μανουλίτσα μου (χαριτολογόντας), αλλά ένα πράγμα δεν πρόκειτε να της συγχωρήσω, όταν την χτύπησε 1η φορά, και τον λυπήθηκε, και έμεινε μαζί του, χωρίς να σκεφτεί εμάς"

Η ματιά του παιδιού σε αυτές τις καταστάσεις είναι συγκλονιστική. Μακάρι κανένα παιδάκι να μη βιώνει τέτοια πράγματα επειδή η μαμά του λυπήθηκε να αφήσει τον άντρα της...

DimiKgianni έγραψε:Ενα έχω κορίτσι μου να σου πω, φύγε, όσο πιο νωρίς γίνεται. Θα σου πω κάτι πολύ σωστό που είχε πει η ψυχολόγος στην αδερφή μου, όταν την είχα πάει στο κέντρο κακοποιημένων γυναικών... " Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, δεν αλλάζουν χαρακτήρα, αλλάζουν όμως συμπεριφορά, μέχρι να σε φέρουν εκεί που θέλουν, και μετά ξανά δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό, εκείνων που σε έφεραν εδώ" .... η αδερφή μου δεν την άκουσε και έμεινε δίπλα στον άντρα της, ο πρώην γαμπρός μου? όπως είπε και η ψυχολόγος, για λίγο καιρό άλλαξε... μέχρι που ένα βράδυ όταν όλοι κοιμόταν, η αδερφή μου,οι ανιψιές μου, την τράβηξε απο τα μαλλιά , μες τον ύπνο, και την έσερνε έξω στο σαλόνι. Δεν έκανε κιχ, για να μην ξυπνήσει τα παιδιά. Μόνο όταν άρχισε να βαράει το κεφάλι της στα πλακάκια κάτω, μόνο τότε άρχισε να φωνάζει απο τον πόνο... και τότε είναι που ξύπνησαν οι ανιψιές μου, και η πιο μικρή 9-10 ετών τότε, έπεσε πάνω στην μαμά, ανάμεσα τους, και να παρακαλάει τον πατέρα της να σταματήσει. Το αποτέλεσμα, 4 ώρα τα ξημερώματα μας πήρε,(εμένα και την άλλη μας αδερφή) τηλ. η ανιψιά μου, να πάμε να τις πάρουμε από κει.... εάν αυτό θες, τέτοιες εικόνες να βλέπουν τα παιδιά σου... κάτσε... ο καθένας είναι άξιος της μοίρας του( σκληρό ακούγετε, αλλά έτσι είναι)... Και κάτι άλλο σωστό που είπε η ψυχολόγος " Τα παιδιά σου θα είναι καλά και ευτυχισμένα όταν ΕΣΥ θα είσαι καλά και ευτυχισμένη"