Φόρουμ
Αναζήτηση
Latest images
Εγγραφή
Σύνδεση
1
ΤΗΝ ΠΕΘΕΡΑ ΜΟΥ ΜΕΣΑ... Τετ Σεπ 12, 2012 5:24 am
Daenerys
Σιωπηλή δύναμη
Καλησπέρα σε όλους!
Διαβάστε και την δική μου περίπτωση και πείτε μου την γνώμη σας. Κάθε σχόλιο ευπρόσδεκτο.
Με τον άντρα μου ήμασταν ζευγάρι πολλά χρόνια πριν παντρευτούμε. Όλα αυτά τα χρόνια τους γονείς του δεν τους είχα γνωρίσει γιατί απλά δεν είχε τύχει και δεν είχε χρειαστεί. Ένα χρόνο περίπου πριν γνωριστούμε έγινε η πρώτη επαφή κι από τότε πηγαίναμε και καμιά Κυριακή για φαγητό. Οι εντυπώσεις μου από αυτούς ήταν οι καλύτερες. Τους θεωρούσα πολύ ευχάριστους ανθρώπους που μπορούσαμε να πούμε και μια κουβέντα χωρίς να υπάρχει αμηχανία και γενικά όλα μια χαρά. Όταν τους ανακοινώσαμε την απόφασή μας να παντρευτούμε, η αντίδραση τους ήταν η αναμενόμενη. Χάρηκαν πάρα πολύ γιατί θεωρούσαν ότι ήμουν πάρα πολύ καλή κοπέλα, ότι κάνω ευτυχισμένο τον γιό τους, ότι προέρχομαι από δεμένη οικογένεια κτλ, κτλ.
Έγινε λοιπόν κι ο γάμος. Κι αφού έγινε κι ο γάμος άρχισαν σιγά σιγά να αλλάζουν τα πράγματα. Ο άντρας μου να έρχεται σπίτι με όλο και πιο πεσμένη διάθεση, αλλά να μου το ρίχνει στην κούραση από την δουλειά. Οι γονείς του σταδιακά να παίρνουν όλο και λιγότερο τηλέφωνο και τελικά να καταλήξουμε να βλεπόμαστε καμιά Κυριακή για φαγητό στη πεθερά μου (γιατί εγώ και λόγω φόρτου εργασίας αλλά και συνήθειας δεν κάνω τραπέζια.) Κάναμε όμως και Πάσχα και Χριστούγεννα μαζί και με τους γονείς μου και όλα φαίνονταν να είναι μια χαρά μιας και όλοι διασκεδάζαμε. Σκέφτηκα κι εγώ λοιπόν ότι είμαι από αυτούς τους τυχερούς, που τα πεθερικά είναι διακριτικά, δεν ανακατεύονται και δεν θέλουν να νιώθουν ότι ενοχλούν.
Έμεινα έγκυος… Και οι επαφές αραίωσαν κι άλλο. Πλέον με τον γιο τους μίλαγαν όταν τους έπαιρνε αυτός τηλέφωνο. Όταν μάθαμε ότι ήταν κοριτσάκι πήγαμε να τους το πούμε και η απάντηση ήταν «ε, δεν πειράζει». Εεεε κάτι δεν πάει καλά εδώ… Ο άντρας μου όλο και πιο πεσμένος μέρα με την μέρα. Να τον ρωτάω αν συνέβαινε τίποτα και η απάντηση ήταν ότι δεν συνέβαινε τίποτα και να μην αγχώνομαι και εμένα να με νοιάζει η εγκυμοσύνη μου. Αλλά πλέον τα είχα πάρει εγώ, γιατί έλεγα, μα καλά πρώτο εγγόνι, να πάρουν να δουν αν είμαι καλά ή να πουν να περάσουν για ένα καφέ να τα πούμε. Στον άντρα μου λέω «αν έχει γίνει κάτι πέστο να το λύσουμε, αλλά αν δεν έχει γίνει κάτι, τότε οι γονείς σου είναι απαράδεκτοι».
Γεννήθηκε και το παιδί, πέρασαν και οι 4 μήνες, ο άντρας μου ακόμα χειρότερα, τα πεθερικά εξαφανισμένα, προφανώς κάτι συνέβαινε αλλά ο άλλος δεν ξεστόμιζε κουβέντα και εγώ περίμενα να δω πότε θα σκάσει το μαντάτο. Είχα γυρίσει και στην δουλειά, και το μωρό το κράταγαν εναλλάξ οι δύο γιαγιάδες για να μην έχουμε και παρεξηγήσεις. Όταν το κράταγε η πεθερά, δεν έπαιρνε τηλέφωνο αν δεν έπαιρνα εγώ και όταν τελικά μιλάγαμε μου έλεγε ότι όλα ήταν μια χαρά με το μωρό, ότι τα έχουν βρει και να μην ανησυχώ. Όταν όμως γυρνάγαμε σπίτι κι αφού έφευγε, μίλαγε με τον άντρα μου στο τηλέφωνο, κι ερχόταν έκπληκτος ο άντρας μου και μου έλεγε, «τι έπαθε το μωρό σήμερα και έκλεγε όλη μέρα, δεν έτρωγε το γάλα του, δεν κοιμόταν» κτλ. Κι εγώ έμενα με το στόμα ανοιχτό γιατί δεν ήξερα τίποτα. Αλλά έλεγα άστη γιατί μπορεί να νιώθει άγχος και να φοβάται να μου το πει μήπως και την κατηγορήσω ότι δεν τα κάνει καλά…
Και ένα ωραίο πρωινό σηκώθηκα, και ετοίμασα το μωρό να της το πάω. Μπαίνοντας στο σπίτι είδα κάτι μούτρα, παναγία μου… Εγώ παρ’όλ’αυτά καλημέρισα, της έδωσα το παιδί και την ώρα που πάω να φύγω ακούω… «άκου να σου πω...» και με το άκου να σου πω μας πήρε όλους αμπάριζα, εμένα και τους γονείς μου. Τι ότι της φερθήκαμε χάλια, ότι δεν κάνουμε τραπέζια, ότι δεν φροντίζω τον γιο της, ότι είμαι βρωμιάρα και ανοικοκύρευτη, ότι δεν μαγειρεύω, ότι παράπονα έχει από τότε που παντρεύτηκα το γιο της. Και μιλάμε με τσιρίδες και κλάματα και πάνω από το παιδί. Εγώ να προσπαθώ να της εξηγήσω ότι κάνει λάθος και ότι δεν ήξερα ότι είχε τέτοια θέματα, αλλά να μην με αφήνει να σταυρώσω κουβέντα. Και άλλα πολλά ωραία λόγια για εμένα και τους γονείς μου που δεν γράφονται. Στο τέλος την ρώτησα αν ήξερε τίποτα απ’όλα αυτά ο γιος της, και μου απάντησε όλα. Εγώ έμεινα και πάλι κάγκελο, πήρα το παιδί (εννοείται) κι έφυγα. Όταν ρώτησα τον άντρα μου, μου είπε ότι τα ήξερε αλλά δεν ήθελε να μου πει τίποτα και με στεναχωρήσει, ότι αυτό συνέβαινε τα τελευταία 2 χρόνια και βάλε. Μουρμούρα και παράπονα ότι δεν είμαι καλή, ότι δεν τα κάνω καλά κτλ… Το παιδί δεν το ξανακράτησε η πεθερά. Την μουρμούρα στον γιο της την συνέχισε, η σχέση μου με τον άντρα μου χειροτέρεψε γιατί ήταν πάντα μέσα στα νεύρα. Σπίτι δεν ξαναήρθε (από δική της επιλογή) και στα βαφτίσια του παιδιού δεν κάλεσε κανέναν. Δημιούργησε πρόβλημα στον γιο της γι’αυτούς που καλέσαμε. Και τώρα τον πρήζει γιατί δεν της μιλάω με την αιτιολογία ότι «καλά μωρέ δεν της είπαμε και τίποτα, εγώ σαν παιδί μου την έχω». Θέλει να βλέπει πιο συχνά το παιδί, αλλά χωρίς να είναι και ο άντρας μου μαζί εγώ δεν θέλω γιατί θεωρώ ότι είναι ανισσόροπη, και γενικά δεν την εμπιστεύομαι. Ο άντρας μου προσπαθεί να γεφυρώσει την κατάσταση, ενώ του λέω ότι εγώ δεν θέλω να έχω σχέση καμία (εγώ, όχι αυτός) και τα πράγματα κυλάνε χάλια. Αντί να περνάμε την καλύτερη περίοδο περνάνε την χειρότερη και ποιος ξέρει που θα καταλήξουμε.
Μακρηγόρησα το ξέρω αλλά….εχω σκάσει.
Διαβάστε και την δική μου περίπτωση και πείτε μου την γνώμη σας. Κάθε σχόλιο ευπρόσδεκτο.
Με τον άντρα μου ήμασταν ζευγάρι πολλά χρόνια πριν παντρευτούμε. Όλα αυτά τα χρόνια τους γονείς του δεν τους είχα γνωρίσει γιατί απλά δεν είχε τύχει και δεν είχε χρειαστεί. Ένα χρόνο περίπου πριν γνωριστούμε έγινε η πρώτη επαφή κι από τότε πηγαίναμε και καμιά Κυριακή για φαγητό. Οι εντυπώσεις μου από αυτούς ήταν οι καλύτερες. Τους θεωρούσα πολύ ευχάριστους ανθρώπους που μπορούσαμε να πούμε και μια κουβέντα χωρίς να υπάρχει αμηχανία και γενικά όλα μια χαρά. Όταν τους ανακοινώσαμε την απόφασή μας να παντρευτούμε, η αντίδραση τους ήταν η αναμενόμενη. Χάρηκαν πάρα πολύ γιατί θεωρούσαν ότι ήμουν πάρα πολύ καλή κοπέλα, ότι κάνω ευτυχισμένο τον γιό τους, ότι προέρχομαι από δεμένη οικογένεια κτλ, κτλ.
Έγινε λοιπόν κι ο γάμος. Κι αφού έγινε κι ο γάμος άρχισαν σιγά σιγά να αλλάζουν τα πράγματα. Ο άντρας μου να έρχεται σπίτι με όλο και πιο πεσμένη διάθεση, αλλά να μου το ρίχνει στην κούραση από την δουλειά. Οι γονείς του σταδιακά να παίρνουν όλο και λιγότερο τηλέφωνο και τελικά να καταλήξουμε να βλεπόμαστε καμιά Κυριακή για φαγητό στη πεθερά μου (γιατί εγώ και λόγω φόρτου εργασίας αλλά και συνήθειας δεν κάνω τραπέζια.) Κάναμε όμως και Πάσχα και Χριστούγεννα μαζί και με τους γονείς μου και όλα φαίνονταν να είναι μια χαρά μιας και όλοι διασκεδάζαμε. Σκέφτηκα κι εγώ λοιπόν ότι είμαι από αυτούς τους τυχερούς, που τα πεθερικά είναι διακριτικά, δεν ανακατεύονται και δεν θέλουν να νιώθουν ότι ενοχλούν.
Έμεινα έγκυος… Και οι επαφές αραίωσαν κι άλλο. Πλέον με τον γιο τους μίλαγαν όταν τους έπαιρνε αυτός τηλέφωνο. Όταν μάθαμε ότι ήταν κοριτσάκι πήγαμε να τους το πούμε και η απάντηση ήταν «ε, δεν πειράζει». Εεεε κάτι δεν πάει καλά εδώ… Ο άντρας μου όλο και πιο πεσμένος μέρα με την μέρα. Να τον ρωτάω αν συνέβαινε τίποτα και η απάντηση ήταν ότι δεν συνέβαινε τίποτα και να μην αγχώνομαι και εμένα να με νοιάζει η εγκυμοσύνη μου. Αλλά πλέον τα είχα πάρει εγώ, γιατί έλεγα, μα καλά πρώτο εγγόνι, να πάρουν να δουν αν είμαι καλά ή να πουν να περάσουν για ένα καφέ να τα πούμε. Στον άντρα μου λέω «αν έχει γίνει κάτι πέστο να το λύσουμε, αλλά αν δεν έχει γίνει κάτι, τότε οι γονείς σου είναι απαράδεκτοι».
Γεννήθηκε και το παιδί, πέρασαν και οι 4 μήνες, ο άντρας μου ακόμα χειρότερα, τα πεθερικά εξαφανισμένα, προφανώς κάτι συνέβαινε αλλά ο άλλος δεν ξεστόμιζε κουβέντα και εγώ περίμενα να δω πότε θα σκάσει το μαντάτο. Είχα γυρίσει και στην δουλειά, και το μωρό το κράταγαν εναλλάξ οι δύο γιαγιάδες για να μην έχουμε και παρεξηγήσεις. Όταν το κράταγε η πεθερά, δεν έπαιρνε τηλέφωνο αν δεν έπαιρνα εγώ και όταν τελικά μιλάγαμε μου έλεγε ότι όλα ήταν μια χαρά με το μωρό, ότι τα έχουν βρει και να μην ανησυχώ. Όταν όμως γυρνάγαμε σπίτι κι αφού έφευγε, μίλαγε με τον άντρα μου στο τηλέφωνο, κι ερχόταν έκπληκτος ο άντρας μου και μου έλεγε, «τι έπαθε το μωρό σήμερα και έκλεγε όλη μέρα, δεν έτρωγε το γάλα του, δεν κοιμόταν» κτλ. Κι εγώ έμενα με το στόμα ανοιχτό γιατί δεν ήξερα τίποτα. Αλλά έλεγα άστη γιατί μπορεί να νιώθει άγχος και να φοβάται να μου το πει μήπως και την κατηγορήσω ότι δεν τα κάνει καλά…
Και ένα ωραίο πρωινό σηκώθηκα, και ετοίμασα το μωρό να της το πάω. Μπαίνοντας στο σπίτι είδα κάτι μούτρα, παναγία μου… Εγώ παρ’όλ’αυτά καλημέρισα, της έδωσα το παιδί και την ώρα που πάω να φύγω ακούω… «άκου να σου πω...» και με το άκου να σου πω μας πήρε όλους αμπάριζα, εμένα και τους γονείς μου. Τι ότι της φερθήκαμε χάλια, ότι δεν κάνουμε τραπέζια, ότι δεν φροντίζω τον γιο της, ότι είμαι βρωμιάρα και ανοικοκύρευτη, ότι δεν μαγειρεύω, ότι παράπονα έχει από τότε που παντρεύτηκα το γιο της. Και μιλάμε με τσιρίδες και κλάματα και πάνω από το παιδί. Εγώ να προσπαθώ να της εξηγήσω ότι κάνει λάθος και ότι δεν ήξερα ότι είχε τέτοια θέματα, αλλά να μην με αφήνει να σταυρώσω κουβέντα. Και άλλα πολλά ωραία λόγια για εμένα και τους γονείς μου που δεν γράφονται. Στο τέλος την ρώτησα αν ήξερε τίποτα απ’όλα αυτά ο γιος της, και μου απάντησε όλα. Εγώ έμεινα και πάλι κάγκελο, πήρα το παιδί (εννοείται) κι έφυγα. Όταν ρώτησα τον άντρα μου, μου είπε ότι τα ήξερε αλλά δεν ήθελε να μου πει τίποτα και με στεναχωρήσει, ότι αυτό συνέβαινε τα τελευταία 2 χρόνια και βάλε. Μουρμούρα και παράπονα ότι δεν είμαι καλή, ότι δεν τα κάνω καλά κτλ… Το παιδί δεν το ξανακράτησε η πεθερά. Την μουρμούρα στον γιο της την συνέχισε, η σχέση μου με τον άντρα μου χειροτέρεψε γιατί ήταν πάντα μέσα στα νεύρα. Σπίτι δεν ξαναήρθε (από δική της επιλογή) και στα βαφτίσια του παιδιού δεν κάλεσε κανέναν. Δημιούργησε πρόβλημα στον γιο της γι’αυτούς που καλέσαμε. Και τώρα τον πρήζει γιατί δεν της μιλάω με την αιτιολογία ότι «καλά μωρέ δεν της είπαμε και τίποτα, εγώ σαν παιδί μου την έχω». Θέλει να βλέπει πιο συχνά το παιδί, αλλά χωρίς να είναι και ο άντρας μου μαζί εγώ δεν θέλω γιατί θεωρώ ότι είναι ανισσόροπη, και γενικά δεν την εμπιστεύομαι. Ο άντρας μου προσπαθεί να γεφυρώσει την κατάσταση, ενώ του λέω ότι εγώ δεν θέλω να έχω σχέση καμία (εγώ, όχι αυτός) και τα πράγματα κυλάνε χάλια. Αντί να περνάμε την καλύτερη περίοδο περνάνε την χειρότερη και ποιος ξέρει που θα καταλήξουμε.
Μακρηγόρησα το ξέρω αλλά….εχω σκάσει.
