μαμακα μου έγραψε:

A.A έγραψε:ωραία όλα αυτα που λέμε και σωστά αλλα να σας ρωτήσω τα εξής:
1.όταν λέτε να βάλει όρια στην μάνα του τι έννοείτε??? αν η πεθερα δηλαδή έχει την τρέλα της τοτε θα ακούσει στα όρια που της βάζει ο γιός της?
2.η φράση ότι δεν λύνετε κόβετε εύκολη να λέγετε είναι όντως εύκολη στην πράξη και δεν φέρνει άλλα προβλήματα? γιτι οκ για την κοπέλα είναι απλα μια άγνωστη η πεθερά αλλα για τον άντρα της ... που είναι η μάνα του και που με τα λάθη της και την βλακεία της πάντα θα του είναι η μάνα του τι να κάνει δηλαδή?
Πρέπει να τσακώνετε με την γυναίκα του για την πεθερά? γιατι αν κόψει κάθε επαφή η κοπέλα με την οικογένεια του άντρα της τότε σίγουρα θα αρχήσουν άλλου είδους προβλήματα και μην μου πείτε ότι δεν!!!
3.θα τσακωθει 1-2-3 ο άντρας της με την μάνα του αλλα όταν αυτη δεν καταλάβει δηλαδή τι να κάνει ο άνθρωπος μπορει και αυτος να της τα λέει αλλα αυτη να έιναι αγύριστο κεφάλι τι όρια να ακουσει τέτοιος άνθρωπος!!!
Εγω τώρα κάνω ερωτήσεις
τελικα τι είναι σωστό και τι λάθος????
Τις ξεγράφεις ή παίζεις την πάπια απλά για να προφυλάξεις τον γάμο σου!!!

καθε περιπτωση καλη μου ειναι διαφορετικη και θελει διαφορετικη προσεγγιση.ας μην τα βαζουμε οοολα σε ενα κουβα.
οταν ειναι τρελη η πεθερα παμε πασο ,ειναι τρελη τελος συγχωρειται λογο τρελας.
δεν μπορει ομως ο γιος να πει στην μανα του οτι ξερεις κατι για πχ αν η γυναικα μου δεν ειναι νοικοκυρα τι σε νοιαζει εσενα?εγω πουζω μαζιτης δεν με νοιαζει.αν ξανασχολιασεις θα κανεις πολυ καιρο να ξαναμιλησουμε.

και οχι δεν κοβουμε ετσι απλα ενα παιδι απο την μαμα του.ειναι παιδι της και ειναι μανα του. και σαφως στον πρωτο τσακωμο θα ερθει και το καρφακι....

δεν λεω οτιειναι ευκολο να μπουν ορια,αλλα ειναι αναγκαια σε καθε σχεση της ζωης μας, ξεκινωντας απο τα παιδια μας και φτανοντας στα πεθερικα-γονεις.

θελει υπομονη και συμβιβασμο και απο τις 2 μεριες.και ας μην ξεχναμε.ειμαστε στο ιδιο στρατοπεδο, στην ιδια οικογενεια ανηκουμε

συμφωνούμε έχεις δίκαιο σε όλα αλλα και πάλι επιμένω ότι είναι πολύ δύσκολο και πρακτικά και συναισθηματικά!!!
και ναι είναι όπως το ειπες θέλει υπομονή και συμβιβασμό!

Σε αυτό που λέτε για τα γενέθλια εγγονιού και γιου έχετε δίκιο. Σε αυτή την περίοδο που συνέβησαν όλα αυτά μεσολάβησαν τα πρώτα γενέθλια του μωρού. Η δική μου λύση ήταν οτι δεν έκανα τα γενέθλια στο σπίτι αλλά σε μαγαζί, έτσι ώστε να μην στερήσω από την πεθερά τα γενέθλια αλλά να μην χρειαστεί να έρθω κι εγώ σε επαφή μαζί της. Αν γινόταν στον σπίτι είμαι σίγουρη οτι δεν θα ερχόταν από δική της επιλογή γιατί όταν μου τα έσουρε ένα από αυτά που μου είπε οτι δεν ήθελε να ξαναπατήσει το πόδι της στο σπίτι (δεν ένιωθε άνετα στο σπίτι μας γιατί δεν μένουμε σε νοίκι και δεν ένιωθε οτι είχε και αυτή δικαίωμα σε αυτό...). Τα έκανα λοιπόν έξω. Είπαμε ένα καλησπέρα και ένα να μας ζήσει και τέλος. Εκεί που μου ήρθε να ξεράσω ήταν όταν μου απευθύνθηκε με όλα τα υποκοριστικά που μπορούσε να σκεφτεί. Δεν φαντάζεστε πόσο ψεύτικα μου ακούστηκαν και ήταν σαν να με κορόιδευε μέσα στην μούρη μου. Βέβαια και πάλι εγώ με τον άντρα μου δεν περάσαμε καλά, γιατί είχαμε συνέχεια τον νου μας μην γίνει καμιά στραβή, μην ανοίξει το στόμα της και πει καμιά μ@@@κία, γιατί ήταν και οι γονείς μου εκεί (οι οποίοι παρεμπιπτόντως έχουν σταθεί αξιοπρεπέστατοι σε όλη αυτή την κατάσταση. Παρ'όλο που έμαθαν τι έχει υποθεί γι'αυτούς ούτε για μια στιγμή δεν έκαναν υστερίες, ούτε θέλησαν να απαντήσουν στην πεθερά μου και εννοείτε ότι δεν άλλαξαν τίποτα απέναντι στον άντρα μου. Να σημειωθεί ότι η μητέρα μου με τον άντρα μου έχουν εξαιρετικές σχέσεις, είναι περισσότερο φιλαράκια παρά συμπεθεριά. Τι να πω. Πάντως έχω την αίσθηση οτι αυτό είναι κάτι το οποίο ζήλεψε η πεθερά μου και ήταν μί από τις αιτίες που την έκαναν να ξεσπάσει.)

Όσον αφορά Χριστούγεννα και Πάσχα, δεν το συζητώ καθόλου. Μπορεί να έχω την διάθεση να θυσιάζω τις γιορτές και τα γενέθλια για να μην έχει μουρμούρα ο άντρας μου, αλλά κάποτε θα πρέπει να περνάμε κι εμείς καλά. Άλλωστε τι; Με φαντάζεστε να κάθομαι στο εορταστικό τραπέζι μαζί με τους γονείς μου και με τον άντρα μου και να μοιράζομαι ευχές με τα πεθερικά μου;;; Η υποκρισία και η ψευτιά σε όλο της το μεγαλείο. Ευχαριστώ δεν θα πάρω. Αυτό το έχω πει και στον άντρα μου. Μπορώ να μην μιλάω, μπορώ να κάνω υποχωρήσεις για να χαίρονται κι αυτή το εγγόνι, αλλά ψέματα δεν μπορώ να λέω. Αυτή είναι η κατάσταση, αυτοί την δημιούργησαν, και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν και το χωνέψουν τόσο πιο γρήγορα θα ησυχάσουμε όλοι. Όπως εγώ δεν μουρμουράω στον άντρα μου για να μην τον στεναχωρώ έτσι πρέπει να κάνει και η πεθερά μου.

Daenerys έγραψε:Σε αυτό που λέτε για τα γενέθλια εγγονιού και γιου έχετε δίκιο. Σε αυτή την περίοδο που συνέβησαν όλα αυτά μεσολάβησαν τα πρώτα γενέθλια του μωρού. Η δική μου λύση ήταν οτι δεν έκανα τα γενέθλια στο σπίτι αλλά σε μαγαζί, έτσι ώστε να μην στερήσω από την πεθερά τα γενέθλια αλλά να μην χρειαστεί να έρθω κι εγώ σε επαφή μαζί της. Αν γινόταν στον σπίτι είμαι σίγουρη οτι δεν θα ερχόταν από δική της επιλογή γιατί όταν μου τα έσουρε ένα από αυτά που μου είπε οτι δεν ήθελε να ξαναπατήσει το πόδι της στο σπίτι (δεν ένιωθε άνετα στο σπίτι μας γιατί δεν μένουμε σε νοίκι και δεν ένιωθε οτι είχε και αυτή δικαίωμα σε αυτό...). Τα έκανα λοιπόν έξω. Είπαμε ένα καλησπέρα και ένα να μας ζήσει και τέλος. Εκεί που μου ήρθε να ξεράσω ήταν όταν μου απευθύνθηκε με όλα τα υποκοριστικά που μπορούσε να σκεφτεί. Δεν φαντάζεστε πόσο ψεύτικα μου ακούστηκαν και ήταν σαν να με κορόιδευε μέσα στην μούρη μου. Βέβαια και πάλι εγώ με τον άντρα μου δεν περάσαμε καλά, γιατί είχαμε συνέχεια τον νου μας μην γίνει καμιά στραβή, μην ανοίξει το στόμα της και πει καμιά μ@@@κία, γιατί ήταν και οι γονείς μου εκεί (οι οποίοι παρεμπιπτόντως έχουν σταθεί αξιοπρεπέστατοι σε όλη αυτή την κατάσταση. Παρ'όλο που έμαθαν τι έχει υποθεί γι'αυτούς ούτε για μια στιγμή δεν έκαναν υστερίες, ούτε θέλησαν να απαντήσουν στην πεθερά μου και εννοείτε ότι δεν άλλαξαν τίποτα απέναντι στον άντρα μου. Να σημειωθεί ότι η μητέρα μου με τον άντρα μου έχουν εξαιρετικές σχέσεις, είναι περισσότερο φιλαράκια παρά συμπεθεριά. Τι να πω. Πάντως έχω την αίσθηση οτι αυτό είναι κάτι το οποίο ζήλεψε η πεθερά μου και ήταν μί από τις αιτίες που την έκαναν να ξεσπάσει.)

Όσον αφορά Χριστούγεννα και Πάσχα, δεν το συζητώ καθόλου. Μπορεί να έχω την διάθεση να θυσιάζω τις γιορτές και τα γενέθλια για να μην έχει μουρμούρα ο άντρας μου, αλλά κάποτε θα πρέπει να περνάμε κι εμείς καλά. Άλλωστε τι; Με φαντάζεστε να κάθομαι στο εορταστικό τραπέζι μαζί με τους γονείς μου και με τον άντρα μου και να μοιράζομαι ευχές με τα πεθερικά μου;;; Η υποκρισία και η ψευτιά σε όλο της το μεγαλείο. Ευχαριστώ δεν θα πάρω. Αυτό το έχω πει και στον άντρα μου. Μπορώ να μην μιλάω, μπορώ να κάνω υποχωρήσεις για να χαίρονται κι αυτή το εγγόνι, αλλά ψέματα δεν μπορώ να λέω. Αυτή είναι η κατάσταση, αυτοί την δημιούργησαν, και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν και το χωνέψουν τόσο πιο γρήγορα θα ησυχάσουμε όλοι. Όπως εγώ δεν μουρμουράω στον άντρα μου για να μην τον στεναχωρώ έτσι πρέπει να κάνει και η πεθερά μου.

Καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς και έχεις δίκαιο που δεν θέλεις να παίζεις το θέατρο του παραλόγου και εγω κάτι παρόμοιο περνώ όπως σου έχω πεί και στα πρώτα γενέθλια του παιδιού το ίδιο κάναμε πήγαμε κάπου έξω για φαγητό και ένοιωθα αυτο το σφήξημο μήπως και γίνει κάποια στραβή και γενικός όποτε συναντηθούμε έτσι νοιώθω και δεν το διασκεδάζω αλλα ρε παιδι μου πόσο άδικο είνάι αυτό στεναχωριέμαι γιατι θέλω και εγω σαν φυσιολογικός άνθρωπος να χαρώ αυτες της στιγμές και να της διασκεδάσω σαν φυσιολογικός άνθρωπος!!! έλεος δηλαδή πρέπει πάντα να έχω αυτο το βάρος μέσα μου!!! πολύ άσχημο αίσθημα!! όλα αυτα εμείς τα δημιουργούμε και μαυρίζουμε της ψυχές μας ενω τα πράγματα είναι τόσο απλά!!! και η ζωή τόσο σύντομη!!! αχχχχχχχχχχχχ

A.A έγραψε:

Καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς και έχεις δίκαιο που δεν θέλεις να παίζεις το θέατρο του παραλόγου και εγω κάτι παρόμοιο περνώ όπως σου έχω πεί και στα πρώτα γενέθλια του παιδιού το ίδιο κάναμε πήγαμε κάπου έξω για φαγητό και ένοιωθα αυτο το σφήξημο μήπως και γίνει κάποια στραβή και γενικός όποτε συναντηθούμε έτσι νοιώθω και δεν το διασκεδάζω αλλα ρε παιδι μου πόσο άδικο είνάι αυτό στεναχωριέμαι γιατι θέλω και εγω σαν φυσιολογικός άνθρωπος να χαρώ αυτες της στιγμές και να της διασκεδάσω σαν φυσιολογικός άνθρωπος!!! έλεος δηλαδή πρέπει πάντα να έχω αυτο το βάρος μέσα μου!!! πολύ άσχημο αίσθημα!! όλα αυτα εμείς τα δημιουργούμε και μαυρίζουμε της ψυχές μας ενω τα πράγματα είναι τόσο απλά!!! και η ζωή τόσο σύντομη!!! αχχχχχχχχχχχχ

Αμάν αυτό αχχχχχχχχ... Δεν τα είχα φανταστεί έτσι τα πράγματα. Με τις παρεξηγήσεις δεν τα πάμε καλά ούτε εγώ ούτε ο άντρας μου. Να φανταστείς ότι πριν αν γεννήσω το παιδί είχαμε καθήσει και είχαμε πει ότι τον χειμώνα θα μας βοηθούσε με το παιδί η πεθερά μου (δουλεύουμε και οι δύο και κάποιος θα έπρεπε να προσέχει το μωρό) κάτι που ξέραμε οτι επιθυμούσε και η ίδια από τα λεγόμενά της, και το καλοκαίρι επειδή εδώ θα είχε ζέστη και κτλ το μωρό θα το είχε η μητέρα μου στο χωριό για να κάνει τα μπάνια του να έχει την δροσιά. Ουσιαστικά δηλαδή το μωρό θα μου το μεγάλωνε η πεθερά μου, και δεν είχα πρόβλημα με αυτό γιατί και εμπιστοσύνη της είχα και τα πάντα (σύμφωνα πάντα με την εικόνα που είχα μέχρι και την στιγμή της υστερίας).
Τελικά όμως καταλήξαμε να πηγαίνει η μητέρα μου πέρα δώθε χωριό - αθήνα ΣΚ - καθημερινές, να μας έχουν φύγει ένα σωρό λεφτά (ο άντρας μου δεν δεχόταν να πληρώνει εξ'ολοκλήρου τα έξοδα η μητέρα μου) και να βλέπουμε το μωρό πάρα πολύ λίγο.
Θεωρούσαμε ότι ήμασταν από τους τυχερούς που είχαμε δύο γιαγιάδες για το παιδί μας, που θα μας βοηθούσαν και θα φρόντιζαν το παιδί μας όταν εμείς δεν θα μπορούσαμε. Όμως τώρα νιώθω οτι στην πιο κρίσιμη στιγμή η πεθερά μου μας πούλησε και αυτή την στιγμή έχουμε μια γιαγιά εν ενεργεία που τα έχει φτύσει.

[quote="Daenerys"]

A.A έγραψε:

Καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς και έχεις δίκαιο που δεν θέλεις να παίζεις το θέατρο του παραλόγου και εγω κάτι παρόμοιο περνώ όπως σου έχω πεί και στα πρώτα γενέθλια του παιδιού το ίδιο κάναμε πήγαμε κάπου έξω για φαγητό και ένοιωθα αυτο το σφήξημο μήπως και γίνει κάποια στραβή και γενικός όποτε συναντηθούμε έτσι νοιώθω και δεν το διασκεδάζω αλλα ρε παιδι μου πόσο άδικο είνάι αυτό στεναχωριέμαι γιατι θέλω και εγω σαν φυσιολογικός άνθρωπος να χαρώ αυτες της στιγμές και να της διασκεδάσω σαν φυσιολογικός άνθρωπος!!! έλεος δηλαδή πρέπει πάντα να έχω αυτο το βάρος μέσα μου!!! πολύ άσχημο αίσθημα!! όλα αυτα εμείς τα δημιουργούμε και μαυρίζουμε της ψυχές μας ενω τα πράγματα είναι τόσο απλά!!! και η ζωή τόσο σύντομη!!! αχχχχχχχχχχχχ

Αμάν αυτό αχχχχχχχχ... Δεν τα είχα φανταστεί έτσι τα πράγματα. Με τις παρεξηγήσεις δεν τα πάμε καλά ούτε εγώ ούτε ο άντρας μου. Να φανταστείς ότι πριν αν γεννήσω το παιδί είχαμε καθήσει και είχαμε πει ότι τον χειμώνα θα μας βοηθούσε με το παιδί η πεθερά μου (δουλεύουμε και οι δύο και κάποιος θα έπρεπε να προσέχει το μωρό) κάτι που ξέραμε οτι επιθυμούσε και η ίδια από τα λεγόμενά της, και το καλοκαίρι επειδή εδώ θα είχε ζέστη και κτλ το μωρό θα το είχε η μητέρα μου στο χωριό για να κάνει τα μπάνια του να έχει την δροσιά. Ουσιαστικά δηλαδή το μωρό θα μου το μεγάλωνε η πεθερά μου, και δεν είχα πρόβλημα με αυτό γιατί και εμπιστοσύνη της είχα και τα πάντα (σύμφωνα πάντα με την εικόνα που είχα μέχρι και την στιγμή της υστερίας).
Τελικά όμως καταλήξαμε να πηγαίνει η μητέρα μου πέρα δώθε χωριό - αθήνα ΣΚ - καθημερινές, να μας έχουν φύγει ένα σωρό λεφτά (ο άντρας μου δεν δεχόταν να πληρώνει εξ'ολοκλήρου τα έξοδα η μητέρα μου) και να βλέπουμε το μωρό πάρα πολύ λίγο.
Θεωρούσαμε ότι ήμασταν από τους τυχερούς που είχαμε δύο γιαγιάδες για το παιδί μας, που θα μας βοηθούσαν και θα φρόντιζαν το παιδί μας όταν εμείς δεν θα μπορούσαμε. Όμως τώρα νιώθω οτι στην πιο κρίσιμη στιγμή η πεθερά μου μας πούλησε και αυτή την στιγμή έχουμε μια γιαγιά εν ενεργεία που τα έχει φτύσει.[/quote

δύσκολα τα πράγματα!! σε καταλαβαίνω αλλα προσπάθα για το καλο της οικογένειας σου!! εσύ ξέρεις καλύτερα και τις αντοχες σου!!
Ελπίζω να πάνε όλα καλα!! όσο για τα δικά μου μια τα ίδια με εσένα !! τι να πείς!! υπομονή!!