Μπου έγραψε:καλησπέρα! πήρα την απόφαση να μοιραστώ μια πολύ δυσάρεστη εμπειρία που είχα τον τελευταίο μήνα!
όλα ξεκίνησαν τον Απρίλιο που είχα καθυστέρηση και ήμουν εγκύος στο πρώτο μου μωράκι! ένα πρώτο τρίμηνο με αίμα και αιμοραγίες και ένα δεύτερο τρίμηνο με συσπάσεις! άπειρα χάπια, πολύ άγχος, φόβος,πολλές επισκέψεις στο γιατρό με άντρα απών λόγω δουλειάς με πολλά δάκρυα αλλα το μωρό πάντα ευτυχώς καλά!!! με τα πολλά φτάνω στην 31η εβδομάδα,έχουμε αγοράσει τα πάντα απο ρούχα τα έχει μόλις σιδερώσει και τακτοποιήσει η μανούλα μου, μόλις έχει γυρίσει ο αντρούλης μου απο το νησί που δούλευε και περιμένουμε να περάσει ο καιρός παρέα με πολλές συσπάσεις και πολλά χάπια! την Παρασκευή στις 12 Οκτωβρίου το πρωι αίμα! τρόμος και κατευθείαν κλινική! στον τοκογράφο το μωρό τέλειο! με στέλνουν σε γυναικολόγο που είχε αφήσει ο δικός μου στο πόδι του (έλειπε σε συνέδριο Αθήνα) με εξετάζει και μας στένει ΑΜΕΣΑ θεσσαλονίνη με διαστολή 4(με τόσες συσπάσεις άνοιξε ο τράχηλος, δυστυχώς δεν πονούσα για να πάω νωρίτερα στο γιατρό και ο τράχηλος ήταν πάντα μεγάλος και κλειστός,πριν 10 μέρες με είχε εξετάσει ο δικός μου γιατρός)! πανικός και ο άντρας μου να τρέχει με 170! φτάνουμε στο Παπαγεωργίου και σε 2 ώρες (αφού με εξέτασε όοοοολο το νοσοκομείο)γεννάω με καισαρική(επείγον περιστατικό με χαρακτήρισαν) ενα κοριτσάκι 2010γρ. που το βάζουν θερμοκοιτίδα!!! το αγγελάκι μου άντεξε μόνο 10 μέρες....
ήταν υγιέστατο,ανέπνεε χωρίς οξυγόνο απ την πρώτη στιγμη,εγκεφαλικά τέλειο προληπτικα το έβαλαν λόγω βάρους στη ΜΕΝΝ και ξαφνικά την Κυριακή στις 21 Οκτωβρίου πάμε να την δούμε περιμένοντας ευχάριστα και δυστυχως είχε κολλήσει μια λοίμωξη και προσπαθούσαν να την επαναφέρουν 5 ώρες αλλά ο Θεούλης την ήθελε περισσότερο και έτσι μας την πήρε στην αγκαλίτσα του πριν την πάρουμε εμείς στη δικη μας!
είμαστε πολυ δυστυχισμένη και κυρίως εγώ πολύ πολύ χάλια! έκανα απίστευτες θυσίες(άξιζε τα πάντα αυτο το μωρο)αυτούς τους 7 μήνες για αυτό το μωρό,υπέφερα πολύ σε όλη την εγκυμοσύνη μου με πολλά προβλήματα(κάποιες κοπέλες με ξέρετε απο ευχάριστο ποστ δυστυχως)και νιώθω απίστευτη αδικία μετα απο οοοοοοολα αυτα να μην την κρατάω στην αγκαλίτσα μου! πονάω κάθε μερα! κλαιω,τα βράδια δυσκολεύομαι να κοιμηθω ειδικα χωρις φως,ακουω συνεχεια τον ήχο απ τα μηχανήματα της ΜΕΝΝ, μυρίζω την μυρωδιά του νοσοκομείου, κλείνω τα μάτια μου και βλέπω τα ματακια της! δεν θα το ξεπεράσω ποτε!!!!!!!
ο γιατρος μου που ειναι απιστευτος ανθρωπος οταν γυρισαμε απο τη Θεσσαλονικη και τον επισκεφτηκα(μετα απο δικη του παροτρυνση ,ηθελε να μου μιλησει, να με δει, να μου πει δυο κουβεντες) μου εδωσε πολυ κουραγιο και μας εδωσε 7 μηνες να κανουμε ξανα προσπαθεια! ο φοβος μου ειναι τεραστιος και δεν ξερω αν μπορω καν να ξαναμπω στη διαδικασια! ειναι νωρις ακομη το ξερω μα και μονο στην ιδέα οτι μπορεί να το ξαναπάθω(ένας πρόωρος τοκετός σημαίνει αυξημένες πιθανότητες και δεύτερης φοράς)τρελαίνομαι! και δεν μπορώ ακόμη να χωνέψω πως ένα μωρό χωρις αναπνευστικά η εγκεφαλικά προβλήματα 2 ολοκληρα κιλά μετά απο 10 μέρες δεν άντεξε να αντιμετωπίσει τη λοίμωξη!!! δεν το ψαξαμε καθόλου το θέμα γιατι ήμασταν και είμαστε πολύ ταραγμένοι για τέτοια ιστορία!
ο λόγος που σας γράφω είναι γιατι χρειάζομαι μια κουβέντα απο μανούλες που είχαν την ίδια ατυχία και πως συνέχισαν τη ζωή τους μετά....χρείαζομαι συμβουλές απο μανούλες που πονέσαν όσο πονάω τώρα...θα περάσει ποτέ κορίτσια; και πως θα κάνω 2ο; κι αν το ξαναπάθω;;;
είχα πει δεν θα ξαναμπω εδώ μέσα, αλλά με βοηθάει πολύ να μιλάω γιαυτο ειδικά με ανθρώπους που τους συνέβη...συγνώμη αν σας μαύρισα την ψυχη μα έχω ανάγκη απο μια γλυκιά κουβέντα...