35 εβδομάδες + 2 μέρες έγραψε:Έχουν περάσει δύο και κάτι μήνες από τότε που έχασα το όνειρό μου, που κράτησε 35 εβδομάδες και δύο ημέρες.. Στις 12 Νοεμβρίου 2012, έχασα ξαφνικά το δικό μου μωράκι, το αγοράκι μου. Ήμουν στην τελευταία ημέρα του 8ου μήνα της κύησης και περίμενα να γεννήσω στις επόμενες 15 ημέρες, τέλη Νοεμβρίου, αρχές Δεκεμβρίου. Ήταν η πρώτη μου εγκυμοσύνη στα 38 μου, η οποία μάλιστα ήταν εντελώς ανέφελη, δούλευα σχεδόν μέχρι και το τέλος Οκτώβρη. Αλλά δυστυχώς, όλα σε μία στιγμή ανατράπηκαν.
Τη μία μέρα το αγοράκι μου ήταν καλά, την επόμενη, σαν αναπνοή, έφυγε για πάντα. Είναι πολύ σκληρό και πολύ νωπό, με πληγώνει απίστευτα, σχεδόν ακόμα δεν το πιστεύω, ακόμα και τώρα που γράφω για αυτό το θέμα, νομίζω ότι συνέβη σε κάποιαν άλλη και όχι σε μένα. Από τότε που συνέβη νομίζω μόνο μία μέρα δεν έχω κλάψει, δεν ξεπερνιέται με τίποτα η απώλεια, ό,τι και να μου λένε...
Οι γιατροί είπαν ότι μάλλον οφείλεται σε θρόμβο στην ομφαλιαία αρτηρία. Ήταν σχεδόν σαδιστικό. Κάποιος σου λέει, ΟΚ, στα 38 σου θα μείνεις για πρώτη φορά έγκυος, θα βιώσεις τη χαρά της εγκυμοσύνης, αλλά μωρό δεν θα δεις...
Το μωρό μου σήμερα θα ήταν περίπου 1 1,5 μηνών και δεν περνά ούτε στιγμή που δεν το σκέφτομαι, το έχω πάντοτε στην καρδιά και την ψυχή μου, προσεύχομαι να είναι κοντά στο Θεό και να το προσέχει και να το αγαπά, όπως θα το έκανα εγώ..
Κάθε απώλεια μωρού, εμβρύου είναι σημαντική, σε οποιαδήποτε στιγμή της κύησης και αν συμβεί. Δεν έχει σημασία αν συνέβη στο 1ο ή στο 2ο ή στο 3ο τρίμηνο. ΠΟΝΑΕΙ εξίσου το ίδιο, γιατί κουβαλάς μία ψυχούλα, ένα αγγελούδι από την πρώτη στιγμή της σύλληψης, Αυτό πιστεύω. Μόνο που σε περίπτωση θνησιγένειας βρέφους σε μεγάλο μήνα κύησης, στον 3ο τρίμηνο αναγκάζεσαι να βιώσεις ακόμα μεγαλύτερο πόνο καθώς βλέπεις την κοιλιά σου που μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν τεράστια τώρα να είναι άδεια και τρελαίνεσαι..
Βλέπω το σώμα μου μετά την καισαρική με μία τεράστια τομή, βλέπω το σώμα μίας λεχώνας και πουθενά το μωρό. Άδειο το σπίτι, άδεια η αγκαλιά μου. Μόνο στα όνειρά μου ελπίζω να το δω κάθε βράδυ...Αντί να το έχω κοντά μου, να το μεγαλώνω με αγάπη, θα γνωρίζω πάντοτε ότι το μωρό μου αναπαύεται στο κοιμητήριο, δίπλα σε άλλα αγγελάκια, και αυτό (αυτή η εικόνα του μνήματος) δεν αντέχεται με τίποτα. Νιώθω καταρρακωμένη.
Συγγνώμη για το μακροσκελές μήνυμα. Απλά θα ήθελα να παρακαλέσω αν κάποια άλλη κοπέλα έχει βιώσει κάτι τέτοιο σε μεγάλο μήνα κύησης, όπως εγώ, να μου πει πώς το πέρασε..ή αν το ξεπέρασε ποτέ...\
Ευχαριστώ



Σε νιωθω...γιατι το περασα και εγω...Ειπαμε...
Καμμια μανουλα δεν πρεπει να χανει το παιδι της...πριν 35μερες εχασα το αγγελουδι μου..
και ημουν 34 βδομαδων και 5ημερων..απο περυτιλυξη λωρου...
Νομιζω οτι ο πονος δεν θα φυγει ποτε..απλα θα κατευνασει...Σου ευχομαι συντομα να αποκτησουμε ενα νεο μωρακι και αυτη την φορα να πανε ολα κατέυχην...

Ειναι δυσκολο πραγμα να μενει η αγκαλια σου αδεια,οταν τους τελευταιους μηνες, οτι σκεψεις εκανες για το μελλον, περιλαμβανε και το παιδι σου...ξαφνικα ολα να χανονται και να μην ξερεις τι σου γινεται..
Χανεις το χρονο, την αξια...

Το μοναδικο που με κανει να ηρεμω ειναι, οτι σιγουρα ειναι καλα εκει που βρισκεται...
Καλο Παραδεισο Αγγελουδι μου!!!!!!!