Καλησπέρα!!! Έχω αρκετό καιρό να μπω στο forum, αλλα πρέπει κι εγώ σε κάποιον να μιλησω... Δεν έχω κανέναν, βρε κορίτσια... Το πρόβλημά μου είναι η σχέση μου με τον άντρα μου και λέω πως δεν έχω κανέναν γιατί τα τελευταία 5 και κάτι χρόνια που είμαστε μαζί ζούμε στο χωριό του, σε διαφορετικό άκρο της Ελλάδας από τη δική μου πόλη (χωριό σε νησί και παραμεθόριος), όπου εγώ δεν έχω συγγενείς αλλά και σχεδόν καθόλου φίλες.
Δεν ξέρω από που να αρχίσω... είναι στον κόσμο του. Σίγουρα τα οικονομικά μας πάνε κατά διαόλου και είμαστε και οι 2 πολύ αγχωμένοι, αλλά δεν νομίζω ότι θα έπρεπε αυτό να δικαιολογεί τη συμπεριφορά του. Τα διαστήματα που είμαστε καλά μαζί είναι μόνο όταν εγώ δεν μιλάω, χαμογελάω συνέχεια και ασχολούμαι συνέχεια μαζί του. Μόλις παραπονεθώ για κάτι ή θυμώσω, γίνομαι αυτομάτως σκουπίδι. Λέει ότι γκρινιάζω συνέχεια, αλλά δεν το καταλαβαίνω... όταν θέλω να συζητήσουμε κάποιο θέμα που με απασχολεί και εκείνος δε μου δίνει σημασία, αυτό είναι γκρίνια;
Δεν εκτιμάει τίποτα, είμαι απόφοιτος πανεπιστημίου και παράτησα τη συνέχεια των σπουδών μου για να ζήσουμε μαζί και εκείνος λέει ότι αυτό είναι δικό μου πρόβλημα και ότι δε μου το ζήτησε εκείνος. Μα δε ζητάω πολλά, απλά να έλεγε μια φορά "σε ευχαριστώ που επέλεξες να ζήσεις εδώ μαζί μου".
Δεν ακούω ποτέ καλή κουβέντα, κάθομαι όλη τη μέρα μέσα στο σπίτι, κάνω δουλειές και φροντίζω τον γιο μας. Δεν έχω βοήθεια από κανέναν...όταν με γνώρισε δεν ήξερα να φτιάχνω ούτε καφέ και σήμερα κρατάω όλο το σπίτι μόνη μου και δεν έχω ακούσει ούτε ένα μπραβο. Μόλις διαμαρτυρηθώ για κάτι λέει ότι είμαι γκρινιάρα... σήμερα έφτασε να μου πει ότι είμαι γρουσούζα και εξαιτίας μου έπαθε ζημιά στη δουλειά του. Πώς είναι δυνατόν να το λες αυτό σε έναν άνθρωπο που αγαπάς; Δεν είναι η πρώτη φορά που είμαστε έτσι... συνέχεια μαλώνουμε μου μιλάει άσχημα και ο μόνος τρόπος να το ξεπερνάμε είναι εγώ να το ξεχνάω. Δε ζητάει ποτέ συγγνώμη, δεν παραδέχεται ποτέ το λάθος του.
Ίσως όλα αυτά να σας φαίνονται ασήμαντα, αλλά δεν είναι. Εγώ νιώθω τόσο μόνη και τόσο απογοητευμένη...

Το ξέρω ότι ήταν δική μου απόφαση και (για την ώρα τουλάχιστον) δε λέω ότι έχω μετανιώσει, αλλά όπως λες έχω ανάγκη από λίγη κατανόηση, λίγη συμπαράσταση, λίγο να μην τα θεωρούμε όλα δεδομένα και αυτονόητα. Όσο για τα παράπονα, αυτό ακριβώς προσπαθώ να κάνω, αλλά όταν ο άλλος αδιαφορεί, η προσπάθειά μου καταλήγει κάθε φορά να μοιάζει με γκρίνια.
Τέλοσπάντων, ευχαριστώ για την απάντηση. Ξέρω ότι δεν υπάρχουν και πολλά να μου πείτε, αλλά είχα ανάγκη να τα πω κάπου. Θα πρέπει να βρω μόνη μου την άκρη, απλά για την ώρα νιώθω μόνο απογοήτευση...

ΔΥΣΤΗΧΩΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΟΝΗ ΣΟΥ ΝΑ ΑΝΕΞΑΡΤΟΠΟΙΗΘΕΙΣ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΔΕΙ ΑΛΛΙΩΣ..ΣΕ ΘΕΩΡΕΙ ΔΕΔΟΜΕΝΗ..ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΜΗΝ ΤΟΥ ΔΙΝΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΜΗ ΤΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ ΜΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΠΟΝΙΕΣΑΙ...ΚΑΝΕ ΣΑΝ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ..ΜΗΠΩΣ ΕΤΣΙ ΗΡΕΜΗΣΕΙ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΚΑΙ ΣΕΝΑ ΙΣΩΣ ΝΑ ΕΦΕΥΓΕΣ ΓΙΑ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ...

Δεν διευκρινιζεις αν αυτό γίνεται πολύ καιρό ή τώρα τελευταία ή τουλάχιστον από τοτε που άρχισαν τα οικονομικά προβληματα.
Να ξέρεις ότι κάποιοι άντρες όταν στριμώχνονται, συμπεριφέρονται κάπως έτσι.Η εκτόνωση τους είμαστε εμείς δυστυχώς.Δεν θέλουν να παραδεχτούν κάποια πράγματα παρόλο που τα πιστευουν μέσα τους.Δεν θέλει να παραδεχτεί όλα αυτά που είπες για σένα γιατί απλά αυτός ήταν η αιτία.Μπορεί όχι κακοπροαίρετα,μπορεί να το έκανε για το καλό σας χωρίς όμως να σκεφτεί και εσένα λίγο,τη δική σου τη πλευρά.Πιστεύω ότι αν είναι μόνο τα οικονομικά προβλήματα και αν δεν ήταν έτσι βέβαια από την αρχή θα πρέπει να κάνεις υπομονή ,όσο δύσκολο και αν είναι αυτό και μερικές φορές και το "βλάκα" για να μην χειροτερέψουν τα πράγματα.
Αν ήταν έτσι από την αρχή νομίζω ότι αυτό δεν θα αλλάξει εύκολα.Λυπάμαι που σου το λέω.
Υπάρχει βέβαια και άλλη μία σκέψη μου την οποία όμως δεν θα ήθελα να την αναφέρω ελπίζω να την καταλαβαίνεις....που εύχομαι να μην συμβαίνει

Αυτό συμβαίνει εδώ και 1 -1,5 χρόνο περίπου...πριν δεν είμασταν έτσι και γι' αυτό μου κακοφαίνεται τόσο πολύ. Είμασταν από τα πιο αγαπημένα ζευγάρια και το ομολογώ ότι ήμουν μια από τις πιο κακομαθημένες γυναίκες. Ο άντρας μου με φρόντιζε πολύ, με πρόσεχε και μου έδειχνε συνέχεια πόσο με αγαπάει. Σίγουρα αυτό το διάστημα εμφανίστηκαν και τα οικονομικά μας προβλήματα, αλλά καθώς είμασταν πάντα πολύ δεμένοι σαν ζευγάρι, νόμιζα ότι θα τα αντιμετωπίζαμε σαν σύμμαχοι και όχι σαν εχθροί. Έχουμε περάσει πολλά στο παρελθόν καθώς πολλοί είχαν διαφωνήσει με τη σχέση μας, αλλά τα καταφέρναμε πάντα ενωμένοι. Τώρα πολύ απλά δεν τον βλέπω πρόθυμο να συμμαχήσει μαζί μου...
Όσο για τα άλλα που σκέφτηκες... μη νομίζεις ότι δεν έχουν περάσει και από το δικό μου μυαλό... αλλά δεν νομίζω... συνέχεια δουλειά-σπίτι-δουλειά είναι, δε βγαίνει. Από την άλλη πάλι πόσο σίγουρος μπορεί να είναι κανείς για τέτοια πράγματα;

Αν είναι έτσι οπως τα λες τοτε είναι λίγο δύσκολο να άλλαξε μόνο και μόνο επειδή έχετε οικονομικές δυσκολίες,όπως όλοι μας βέβαια,δεν είστε μόνο εσείς ή μάλλον μόνο εκείνος γιατί εκείνος άλλαξε.Ψάξτο λίγο παραπάνω σε παρακαλώ και ίσως βρεις την απάντηση,διακριτικά όμως.Ο χρόνος πάντα βρίσκεται αν θέλει να κάνει κάτι,δεν χρειάζεται να βγει.Δεν θέλω να βάλω φυτιλιές προς θεου,αλλά εμένα το μυαλό μου μόνο εκεί πάει τώρα μετά από αυτά που μου είπες.Ή να έχει βαρεθεί/κουράστει πια,τι να σου πω...

σε καταλαβαίνω γιατί και εγώ είμαι κλεισμένη όλη μέρα σπίτι επειδή έχουμε μετακομίσει και δεν έχω κανέναν εδώ.. είμαι και άνεργη χωρίς μωρό βέβαια... περνάμε και εμείς τέτοιες φάσης άγριου καυγά και πολλές φορές λέμε χοντράδες χωρίς να τα εννοούμε.. πολλές φορές λόγο μοναξιάς και κλεισούρας μας τη βαράει... κάτσε και κανε μια χαλαρή συζητήσει για όλα αυτά που σε ενοχλούν...και θα δεις ανταπόκριση ...σε μένα έπιασε
αν δεις ότι ούτε αυτό πιάνει απλά αδιαφόρησε..βρες να κάνεις πράγματα που σου αρέσουν.. κανε βόλτες.. ασχολήσου με τον εαυτό σου.. έτσι θα ταρακουνηθεί λίγο και δεν θα σε θεωρεί τόσο δεδομένη!!!

μηπως οπως ειπε και η κοπελα παραπανω κουραστηκε ?τα οικονομικα θεματα σε μια οικογενεια ειναι μεγαλο πληγμα κακα τα ψεμματα αλλιως ειχαμε μαθει με τις ανεσεις μας και αλλιως τωρα με τα ζορια τα καθημερινα μπορει να εχει καποιο θεμα με την δουλεια πχ να τον ζοριζουν οι ανωτεροι και να του βγαινει ετσι ?τον εχεις ρωτησει αν συμβαινει κατι με εκεινον να ενδιαφερθεις δηλαδη μονο για αυτον και να μην του γκρινιαξεις για κατι αλλο !!!ο δικος μου αντρας αρκετες φορες ζοριζεται στην δουλεια και δεν μου το λεει για να μην με φορτωνει και τον μαλωνω οπως και για εμας ετσι και για εκεινους δεν ειναι ολες οι μερες το ιδιο

σε καταλαβαινω απολυτα...σε παρομοια φαση ειμαι και γω....με τη διαφορα οτι ο δικος μου δεν συζηταει και οταν το κανει καταληγουμε σε καβγα....οποτε και γω αποφασισα οτα θα νοιωθω ετσι δεν του μιλαω καθολου και μονο τοτε συνειδητοποιει καποια πραγματα δυστυχως...προσφατα μαλιστα μου ειπε οτι ακομα δεν εχω δει τπτ και η αληθεια ειναι οτι με πηραν τα ζουμια...δε λεω οτι ειμαι τελεια αλλα οχι ομως και ετσι...καταρχην εμεις δεν βρισκομαστε και ερωτικα συχνα (αν καταλαβαινεις τι εννοπω)
αλλη δεν υπαρχει ειμαι σιγουρη απλα μου αρεσει να του το αναφερω για να κοψω αντιδρασεις....καθε μια το βιωνει διαφορετικα...εγω σου ειπα τι κανω....απλα τον αγνοω αρκετα μεχρι να ερθει ο ιδιος να μου μιλησει...αποσο μου εχουν πει και αλλες κοπελες μεσα απο δω φαση ειναι και θα περασει οποτε κανε υπομονη οπως και γω

Μπορεί να έχετε δίκιο μπορεί να κουράστηκε... αλλά να σας πω κάτι; Κουράστηκα κι εγώ. Ένα χρόνο τώρα προσπαθώ μόνη μου, πάντα εγώ υποχωρώ, πάντα δίνω τόπο στην οργή. Δε λέω ότι δε φταίω σε τίποτα, μπορεί κάποια στιγμή να έγινα βαρετή, μπορεί να φαίνομαι κουρασμένη (ολόκληρο σπίτι μόνη μου και ένα υπέρ-ζωηρό 2χρονο αγόρι), μπορεί να πήρα κιλά (αν και λέει ότι δεν τον πειράζει), αλλά όταν αγαπάς κάποιον αυτά τα αντιμετωπίζεις με κατανόηση και συζήτηση, έτσι δεν είναι; Όχι με νεύρα και αδιαφορία...

Χρυσάκι είμαστε και συνονόματες,αυτό ακριβως που είπες όταν αγαπάς κάποιον τα αντιμετωπίζεις με κατανόηση και συζήτηση.Αυτό κάνε

Όλες οι νέες μανούλες περνάνε φάση κι αναπόφευκτα αυτό θα βγει και στη σχέση σου με τον άντρα σου. Θέλει υπομονή η κατάσταση αυτή. Δώσε του να καταλάβει με τον τρόπο σου ότι εκτός από μάνα είσαι και σύντροφος και πάνω από όλα η δική του σύντροφος και είσαι και γυναίκα!!! Εγώ σε παρόμοια κατάσταση με τη δική σου (επειδή κι εγώ είμαι μακρυά από τους δικούς μου) πήγα για δυο εβδομάδες με το μωρό στη μαμά μου να ξεκουραστώ γιατί τα αποθέματά μου ψυχικά και σωματικά είχαν αρχίσει να με εγκαταλείπουν. Όταν επέστρεψα δεν αγγίξαμε και το ιδανικό εντάξει αλλά τα πράγματα ήταν ασυγκρίτως καλύτερα, πιο ήρεμα και με περισσότερη κατανόηση!!!