Καλησπέρα σε όλες. Πρώτη φορά γράφω σε forum, αλλά έχω λίγο εγκλωβιστεί και θα ήθελα να ξέρω αν αυτό που μας συμβαίνει έχει συμβεί και σε άλλες και πως και σε πόσο καιρό το έχουν αντιμετωπίσει (το ξέρω κάθε παιδί είναι διαφορετικό, αλλά ένα δείγμα πάντα βοηθάει).

Εμείς γυρίσαμε από τις πρώτες μας διακοπές με τον μικρούλη (16μηνών) όπου πέρασε εκπληκτικά. Ήταν συνέχεια με μπαμπά και μαμά και ζούσε την ίδια ζωή (όχι όπως στην Αθήνα που ζει διαφορετική γιατί είναι μωρό). Γυρνώντας πίσω την κυριακή την περάσαμε πάλι οικογενειακά (μπάνιο σε θάλασσα και μετά επίσκεψη σε φίλους με παιδιά) και έρχεται η Δευτέρα...όπου ο μπαμπάς πάει στη δουλειά και η μαμά εξαφανίζεται μόνο για λίγο καθώς η κυρία που τον προσέχει δεν μπορούσε να έρθει (παρεπιπτόντως σταμάτησε τελείως να έρχεται λόγω προβλήματος υγείας). Από τη Δευτέρα όλο μαμά και μαμά είναι - η μαμά ούτε να κατουρήσει δεν μπορεί χωρίς να τον πάρει αγκαλιά. Καμία σχέση με το παιδί προ διακοπών. Βέβαια, να πω πως Δευτέρα μεσημέρι πήγαμε να του αρχίσουμε εκπαίδευση ύπνου μεσημεριανού αλλά στράβωσε πολύ και μετά από 60' κλάμματος (με εμένα να μπαίνω στο δωμάτιο κάθε 3' και να του μιλάω για λίγο) το σταμάτησα. Το βράδυ της Δευτέρας δεν κοιμήθηκε εύκολα όπως πάντα αλλά έκλαψε. Σε 9' όμως είχε κοιμηθεί. Την Τρίτη το πρωί ήταν πάλι όλο μαμά και μαμά. Για να περπατήσει απόσταση 1 μέτρου ήθελε να πάμε μαζί αγκαλιά - εντός σπιτιού!!! Το βράδυ κοιμήθηκε μόνος του και ξύπνησε στι 12.30, προσπαθήσαμε να τον κοιμήσουμε με κλάμα, μετά με αγκαλιά, με μουσική και στο τέλος κοιμήθηκε στις 3.00 με βόλτα στο αυτοκίνητο. Τον βάλαμε στο κρεβάτι του και ξαναξύπνησε αμέσως. Τελικά κοιμηθήκαμε όλοι μαζί. 'Ενας αχταρμάς. Σήμερα Τετάρτη ήταν πάλι μαμά-μαμά και αν έλειπα για πχ τουαλέτα πάθαινε παράκρουση κλάματος.

Προσπαθούμε να καταλάβουμε τι φταίει. Είναι φάση με το άγχος αποχωρισμού λόγω ηλικίας? είναι το ότι έμεινε κλαίγοντας στο κρεβάτι (παλιοτερα είχαμε κάνει το ίδιο για βράδυ αλλά δεν είχε side effects) ή φταίει η αλλαγή από τη ζωή που έκανε στις διακοπές? Για το τελευταίο ζητάω αντίστοιχες εμπειρίες αν έχετε.

ευχαριστώ

Το ειχαμε παθει και μεις περυσι αλλα σε λιγες μερες το ειχαμε ξεπερασει!!απλα θελει υπομονη και να μη του περνανε ολα!!!
εμεις γυριζοντας την πρωτη μερα που πηγε το βραδυ στο δωματιο της εκατσα και εγω μαζι της μεχρι αν κοιμηθει αλλα οχι αγκαλια ειχα κατσει απενατνι της να με βλεπει το εκανα 3-4 βραδια μετα της ελεγα η οτι παω τουαλετα η παω να πιω νερο και εβγαινα απο το δωματιο της μπορει να ξαναπηγαινα οταν με φωναζε αλλα σιγα σιγα το κοψαμε μας πηρε πανω απο μιαμιση βδομαδα!!
για το μαμα -μαμα αργησε να το ξεπερασει αλλα το ξεπερασε δεν την επερνα συνεχεια αγκαλια αλλα καποιες φορες μονο και ετσι σιγα σιγα μπηκαμε στο προγραμμα μας κανονικα!!!
υπομονη χρειαζεται και λιγο να μην σε κανει οτι θελει!!!

Μήπως έχει κάποιο άλλο πρόβλημα; Η μικρή μου που είναι 2 ετών κάνει το ίδιο, είναι όλο μαμά και μαμά κολλημένη πάνω μου (ενώ δεν ήταν τόσο πολύ πριν) το βράδυ ξυπνάει με κλάμματα έρχεται στο κρεβάτι μας και κάνω δρομολόγια μία εγώ μία ο μπαμπάς της για να την βάλουμε ξανά για ύπνο. Αυτό το παθαίνει γιατί βγάζει κυνόδοντες και προφανώς δεν μπορεί να ησυχάσει. Είναι και η ζέστη που δημιουργεί μεγαλύτερο πρόβλημα. Προσπαθώ πηγαίνουμε βόλτα κάθε απόγευμα ώστε να παίζει και να κουράζεται και αυτό βοηθάει λίγο στην κατάσταση. Πάντως ότι και να είναι τα παιδιά έχουν την ικανότητα να προσαρμόζονται και σύντομα θα το ξεπεράσει. Μην ανησυχείς καθόλου

Εγώ πιστεύω ότι ίσως περνάει το στάδιο του αποχωρισμού που προανέφερες. Δε νομίζω να έχει αλλάξει τόσο πολύ η συμπεριφορά της επειδή πήγατε διακοπές και άλλαξε λίγο η καθημερινότητά της.. Κι εμείς είχαμε πάει πέρσυ στο χωριό διακοπές (και μάλιστα λείπαμε ένα μήνα) και τα παιδιά γυρίζοντας δεν είχανε κάποιο πρόβλημα στο να προσαρμοστούν.
Πάντως όπως και να έχει φάση είναι και θα της περάσει [Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]
Υπομονή [Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]

ευχαριστώ για τις απαντήσεις...μάλλον είναι λίγο από όλα...δείχνει όμως να στρώνει. Πρέπει να πάρω απόφαση ότι με τα μικρά η λέξη σταθερότητα πρέπει να διαγραφεί...

...

Πρέπει να πάρω απόφαση ότι με τα μικρά η λέξη σταθερότητα πρέπει να διαγραφεί

...ναι, αυτό ίσως θα σε γλίτωνε απο πολλούς μπελάδες!!!

Νομίζω οτι γίνονται ολα ευκολότερα οταν αντί να προσπαθούμε με πείσμα να προσαρμόσουμε τα παιδιά στο πρόγραμμα μας, συμβιβαστούμε ως ενα σημείο με τους δικούς τους ρυθμούς...

...Σίγουρα βέβαια αυτό έχει και την δυσκολία του γιατί οι συνθήκες και οι κανόνες της καθημερινότητάς μας δεν είναι φτιαγμένοι για τα μωρά...

...Δεν ξέρω ποια μπορεί να είναι η ακριβής αιτία για την τέτοιου είδους αντίδραση του παιδιού. Ομως σκέφτομαι πως το ότι "ζούσε την ίδια ζωή με εσάς" είναι πολύ συναρπαστικό για αυτό. Είναι πιθανό να αγωνιά και να θλίβεται επειδή θα περάσει πάλι "στο περιθώριο" ως "μωρό"...