1 ΕΤΣΙ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΦΑΝΟΥΡΑΚΟΣ Παρ Σεπ 10, 2010 4:00 am
amalia
Σιωπηλή δύναμη
Ήταν Νοέμβριος του 2004, που αποφασίσαμε με τον άντρα μου να συζήσουμε πρώτα και μετά από δύο χρόνια να παντρευόμασταν.
Δεν είχαμε βάλει στο μυαλό μας τίποτα για παιδί, παρόλα αυτά δεν παίρναμε και προφυλάξεις, μέχρι που μαθαίνω τον Ιούνιο του 2005 ότι είμαι 1 μηνών έγκυος. Ο άντρας μου πέταγε στα σύννεφα και εγώ είχα παγώσει.
Έπρεπε τώρα να επισπεύσουμε και τον γάμο, έτσι τον Οκτώβριο 2006 (6 μηνών έγκυος) παντρευτήκαμε.
Όλα πήγαν καλά, εκτός από τα κλασικά νεύρα που έχουμε.
Η τελική ημερομηνία ήταν 7/02/2006
Στις 16/01/2010, πήγαμε στο γιατρό για μία εξέταση, είχα μόλις μπει στον μήνα μου σχεδόν, με εξέτασε και στο τέλος είδα στο εσώρουχό μου αίμα. Το είπα στο γιατρό και κάλεσε το μαιευτήριο για επείγουσα καισαρική….. είχα πάθει αποκόλληση πλακούντα. Πάλι καλά που το νοσοκομείο ήταν 5 λεπτά με τα πόδια από τον γιατρό.
Φτάνουμε στην είσοδο με παραλαμβάνει αμέσως μία νοσοκόμα και αρχίζει να με καθαρίζει (κλίσμα, ξύρισμα, κτλ) ενώ το αίμα έτρεχε πιο πολύ. Πηγαίνουμε στο χειρουργείο και άμεσα μου κάνουν και επισκληρίδιο. Ευτυχώς που ο γιατρός μου ήταν πολύ καθησυχαστικός μαζί μου και δεν είχα ανησυχήσει για τίποτα, ήμουν στον κόσμο μου. Μέσα σε 20’ είχε βγει ο μικρός μου, εγώ όμως έμεινα μία ώρα γεμάτη ακόμα για να με ράψουν. Το παιδί μου δεν πρόλαβα να το πάρω αγκαλιά, έπρεπε να το βάλουν σε οξυγόνο προληπτικά.
Τώρα είμαστε καλά όλοι και μετά από δύο χρόνια έμαθα την σοβαρότητα της υπόθεσης. Ο γιατρός με έσκισε πολύ για να πάρει το παιδί γιατί δεν είχε κατέβει και μετά πάλευε με την αιμορραγία για να με σώσει. Τελικά τα καταφέραμε όλοι μας.
Δεν είχαμε βάλει στο μυαλό μας τίποτα για παιδί, παρόλα αυτά δεν παίρναμε και προφυλάξεις, μέχρι που μαθαίνω τον Ιούνιο του 2005 ότι είμαι 1 μηνών έγκυος. Ο άντρας μου πέταγε στα σύννεφα και εγώ είχα παγώσει.
Έπρεπε τώρα να επισπεύσουμε και τον γάμο, έτσι τον Οκτώβριο 2006 (6 μηνών έγκυος) παντρευτήκαμε.
Όλα πήγαν καλά, εκτός από τα κλασικά νεύρα που έχουμε.
Η τελική ημερομηνία ήταν 7/02/2006
Στις 16/01/2010, πήγαμε στο γιατρό για μία εξέταση, είχα μόλις μπει στον μήνα μου σχεδόν, με εξέτασε και στο τέλος είδα στο εσώρουχό μου αίμα. Το είπα στο γιατρό και κάλεσε το μαιευτήριο για επείγουσα καισαρική….. είχα πάθει αποκόλληση πλακούντα. Πάλι καλά που το νοσοκομείο ήταν 5 λεπτά με τα πόδια από τον γιατρό.
Φτάνουμε στην είσοδο με παραλαμβάνει αμέσως μία νοσοκόμα και αρχίζει να με καθαρίζει (κλίσμα, ξύρισμα, κτλ) ενώ το αίμα έτρεχε πιο πολύ. Πηγαίνουμε στο χειρουργείο και άμεσα μου κάνουν και επισκληρίδιο. Ευτυχώς που ο γιατρός μου ήταν πολύ καθησυχαστικός μαζί μου και δεν είχα ανησυχήσει για τίποτα, ήμουν στον κόσμο μου. Μέσα σε 20’ είχε βγει ο μικρός μου, εγώ όμως έμεινα μία ώρα γεμάτη ακόμα για να με ράψουν. Το παιδί μου δεν πρόλαβα να το πάρω αγκαλιά, έπρεπε να το βάλουν σε οξυγόνο προληπτικά.
Τώρα είμαστε καλά όλοι και μετά από δύο χρόνια έμαθα την σοβαρότητα της υπόθεσης. Ο γιατρός με έσκισε πολύ για να πάρει το παιδί γιατί δεν είχε κατέβει και μετά πάλευε με την αιμορραγία για να με σώσει. Τελικά τα καταφέραμε όλοι μας.