Η δική μου ιστορία δεν είναι χαρούμενη όπως των περισσοτέρων. Είχα ΠΗΤ 17/7 αλλά ήμουν σίγουρη από την αρχή ότι θα γεννήσω με καισαρική, έτσι έλεγε το ένστικτό μου. Από την αρχή της εγκυμοσύνης είχα αποφασίσει να γεννήσω στο Αλεξάνδρα μιας και είναι και ο αντρούλης μου γιατρός εκεί οπότε ψάξαμε και βρήκαμε έναν πολύ καλό γυναικολόγο. Η εγκυμοσύνη μου ήταν πάρα πολύ καλή γι’αυτό και πήρα και 24 κιλά… Στο τέλος υπέφερα όμως γιατί είχα φοβερό πρήξιμο στα χέρια και στα πόδια και το παιδί μου είχε κ τη στάση του Βούδα οπότε δε μπορούσα να αναπνεύσω κιόλας μέσα στο κατακαλόκαιρο. Στο τελευταίο ραντεβού στον γυναικολόγο 1/7 του είπα γιατρέ σε παρακαλώ πρέπει να γεννήσω γιατί θα πεθάνω δε μπορώ να αναπνεύσω, το μωρό ήταν ισχιακό και το μόνο που ένιωθα να κινείται τόσους μήνες ήταν το κεφάλι της τίποτα άλλο, το οποίο κεφάλι ήταν στριμωγμένο στο διάφραγμα μου. Ο γιατρός είχε μία ελπίδα ότι το μωρό θα γυρίσει και θα γεννήσω φυσιολογικά αλλά που… Τελικά αφού είδε ότι υποφέρω μου είπε έλα τη Δευτέρα 5/7 να γεννήσεις. Ξύπνησα τη Δευτέρα, ήρθαν και η μαμά μου και η πεθερά μου από τη Χίο, μίλησα με το γιατρό και μου είπε να μη φάω τίποτα μετά τις 9 το πρωί και στις 5 το απόγευμα να πάω στο νοσοκομείο. Πήγαμε στο νοσοκομείο όλοι μαζί, εγώ απίστευτα ψύχραιμη και όλοι απορούσαν, με ετοίμασαν και με πήγαν πάνω στην αίθουσα τοκετών. Ο άντρας μου μαζί εννοείται!!!Φανταστείτε ότι το μόνο που φοβόμουν ήταν ο καθετήρας και τους είπα να μου τον βάλουν μετά την επισκληρίδιο. Πέρασε η ώρα πήγαμε στο χειρουργείο με ετοίμασαν και προς μεγάλη έκπληξη όλων δε με έπιανε η επισκληρίδιος (είμαι και νευρόσπαστο!),τελικά μετά από αρκετή ώρα με έπιασε. Στις 21:00 ακούω ένα κλάμα, τρελάθηκα! Μου λέει ο άντρας μου να την η μπέμπα! Μου την έφεραν, τη φίλησα και μετά όση ώρα την κοιτούσε η παιδίατρος δεν ξεκολλούσα τα μάτια μου από πάνω της. Έκλαιγα! Είναι απίστευτο τελικά αυτό που νιώθεις και απερίγραπτο. Τελειώνοντας το χειρουργείο μόλις συνήλθα με πήγαν στο δωμάτιο, είχα απίστευτους πόνους όταν πέρασε η δράση της επισκληριδίου και όλο το βράδυ είχα τη μαμά μου στην τσίτα, ό,τι κι αν μου έβαζαν δε με έπιανε. Την επόμενη μέρα το πρωί έφεραν το μωρό της κοπέλας που ήμασταν στο ίδιο δωμάτιο και γέννησε και εκείνη το ίδιο βράδυ, ρώτησα πότε θα φέρουν και το δικό μου και μου είπαν αργότερα, δεν έδωσα σημασία είπα οκ έτσι κι αλλιώς πονούσα πάρα πολύ και δε μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι όσο κι αν με παρακαλούσαν να σηκωθώ να περπατήσω. Αργότερα ήρθε ο άντρας μου και ξαφνικά όλοι εξαφανίστηκαν σταδιακά και έμεινα μόνη, μετά από λίγο ήρθε πάλι ο άντρας μου με ύφος και καλά ψύχραιμο(εγώ τον κατάλαβα από το ύφος βέβαια)να μου πει ότι το μωρό έχει κάποιο πρόβλημα. Αυτό ήταν από εκείνη τη στιγμή πέθανα, ήμουν σίγουρη ότι το μωρό πέθανε και μου έλεγαν όλοι ψέματα. Με τα πολλά για να με πείσει ο άντρας μου ότι το μωρό ζει μου είπε αν μπορείς σήκω να πάμε να τη δεις και εννοείται ότι σηκώθηκα σε χρόνο ρεκόρ με τον καθετήρα παραμάσχαλα και πήγα πάνω να την δω. Ακολούθησε μία σειρά εξετάσεων από οσφυονωτιαία παρακέντηση μέχρι αίμα στο Παστέρ για ότι νόσημα υπάρχει γιατί το μωρό ανέβασε πυρετό ξαφνικά τα ξημερώματα και ευχαριστώ τον Θεό που το μωρό το είχαν πάνω και είδαν εγκαίρως τον πυρετό. Όταν είδα το μωρό στη θερμοκοιτίδα με ορούς και σωληνάκια τρελάθηκα. Τη μέρα που έφυγα από το μαιευτήριο χωρίς μωρό δεν θέλω να τη σκέφτομαι… Ευτυχώς όλες οι εξετάσεις ήταν καλές και την πήρα σπίτι 1 εβδομάδα μετά τη γέννησή της. Βέβαια μέχρι τώρα τρέχουμε με διάφορα που συμβαίνουν όπως οι βρεφικοί σπασμοί(1 στις 10.000 και της έτυχε και αυτό).Εύχομαι όλα τα μωράκια του κόσμου να είναι καλά και κανένα μωράκι και καμία μανούλα να μη ζήσει αυτά που έζησα και ζω μέχρι τώρα.