artemis-karabet-mpempa έγραψε:Σου εύχομαι μέσα από την ψυχή μου όλα ναναι καλά!! Έχοντας ζήσει όμως την εμπειρία, θέλω να σου πω να είσαι όσο γίνεται προετοιμασμένη..

Ειναι πολύ δύσκολο να φτάσεις στο στάδιο της αποδοχής, κ ακόμα ποιο δύσκολο να παραδεχτείς ότι ακόμα δεν έφτασες..


Πέρασα πολλά στάδια για να φτάσω εδώ που είμαι τώρα.. Το χειρότερο μου ήταν κ είναι ότι πρέπει να απολογούμαι που τον γέννησα..

Κάνοντας ένα παιδί με αναπηρία, έχεις να αντιμετωπίσεις τους πάντες.. Γίνεσαι βράχος κ ασπίδα γύρω του.. Δεν έχεις τον χρόνο να το δουλέψεις μέσα σου..

Εγώ βρηκα τον τρόπο μέσω ιντερνετ.. Έκανα ψυχοθεραπεία μέσω φορουμ αναπήρων,κ μιας συμβουλευτικης γονέων

Όσο κ στην αρχή να το έπαιζα ότι δεν με πόναγε, ΠΟΝΑΓΕ πολύ.. Το αγκαθάκι θα υπάρχει πάντα στην καρδιά μου, τώρα όμως δεν πονάει τόσο, έχει γίνει τοσοδα μικρούλι

Με πιάσαν κ οι εγωισμοί μου, όχι έλεγα δεν θα με πάρει από κάτω..
Μεγαλονοντας το παιδί, νοιώθω πολύ περήφανη!!!!!!! Δικαιώνομαι κάθε μέρα!! Ζει μια απόλυτα φυσιολογική ζωή, είναι πολύ ευτυχισμένος!! Ποτέ δεν τον υπερπροστατέψαμε, πάει κανονικό σχολείο (παιδικο ), κ πάντα συμμετέχει σε όλα τα θεατρικά,χορευτικά κ στα πάντα!!Έχει φίλους, τα άλλα παιδάκια τον λατρεύουν!!


Ξέρω τα δύσκολα έρχονται, είμαστε θεωρώ έτοιμοι για αυτά.. Θα πάρω κ παιδοψυχολόγο για συμβουλές τωρα που μεγαλώνει


Εύχομαι κ σε σένα κ σε όλες καμία να μην περάσει όσα εμείς, άλλα αν παρολαυτα συμβεί, μην φοβηθήτε, δείτε το κατάματα κ προχωρήστε

Όλα μια ιδέα είναι.. Έχω ένα παιδί με αναπηρία.. ΕΕ και??

βανια έγραψε:Είναι πολύπλοκο το θέμα και καμιά περίπτωση δεν είναι ίδια με καμιά αλλά όλες έχουν ένα κοινό συντελεστή την αγάπη μας για τα μωράκια μας . Αυτό μας δίνει δύναμη να προσπαθήσουμε να δουλέψουμε να αποδεχτούμε εμείς πρώτες την κατάσταση να αφοπλιστούμε με δύναμη και κουράγιο και ένα μέρος αναισθησίας για αυτά που λένε οι άλλοι .Είναι δύσκολο αλλά όχι και αδύνατο θέλει δουλειά . Εγώ είχα μια καλή εγκυμοσύνη με δυο ενδιάμεσες αποκολλήσεις του πλακούντα αλλά το χειριστήκαμε καλά με το γιατρό μου. Έφτασα 38 εβδομάδων όταν έσπασαν τα νερά και πήγαμε στο μαιευτήριο όλα πήγαιναν για ένα φυσιολογικό τοκετό λόγω όμως αλλοίωση των παλμών του μωρού και εγώ να μην έχω καθόλου συσπάσεις και το παιδί άρχιζε να μην έχει αμινιακό υγρό προχωρήσαμε σε καισαρική τομή με ολική νάρκωση και λίγες ώρες αργότερα είδα το αγοράκι μου το οποίο ήταν μια χαρά . Ο γυναικολόγος μου μου είπε ότι τελικά ήταν η πιο ορθή σκέψη να γεννήσω με καισαρική αφού τελευταία στιγμή ερχόταν με ισχυακή προβολή .
Δύο χρόνια αργότερα διαπιστώσαμε την καθηστέρηση στην ομιλία και μας είπαν ότι αυτό οφείλετε στο dna αλλά και σε ψυχολογικούς και κληρονομικούς παράγοντες . Τελικά διαπιστώνω ότι όλα τα παιδιά που έχουν γεννηθεί με ισχιακή προβολή παρουσιάζουν κάτι . Τυχαίο ; δεν ξέρω .Εγώ δούλεψα και δουλεύω πολύ με αυτό το θέμα και είμαστε καλά . Δεν αφήνω να επηρεάζετε το παιδί απο όλο αυτό αλλά κάποια στιγμή είναι αναπόφευκτο .Απλά προσπαθείς να το κάνεις να δέχεται την διαφορετικότητα όποια και να είναι αυτή

beba160a έγραψε:

artemis-karabet-mpempa έγραψε:Σου εύχομαι μέσα από την ψυχή μου όλα ναναι καλά!! Έχοντας ζήσει όμως την εμπειρία, θέλω να σου πω να είσαι όσο γίνεται προετοιμασμένη..

Ειναι πολύ δύσκολο να φτάσεις στο στάδιο της αποδοχής, κ ακόμα ποιο δύσκολο να παραδεχτείς ότι ακόμα δεν έφτασες..


Πέρασα πολλά στάδια για να φτάσω εδώ που είμαι τώρα.. Το χειρότερο μου ήταν κ είναι ότι πρέπει να απολογούμαι που τον γέννησα..

Κάνοντας ένα παιδί με αναπηρία, έχεις να αντιμετωπίσεις τους πάντες.. Γίνεσαι βράχος κ ασπίδα γύρω του.. Δεν έχεις τον χρόνο να το δουλέψεις μέσα σου..

Εγώ βρηκα τον τρόπο μέσω ιντερνετ.. Έκανα ψυχοθεραπεία μέσω φορουμ αναπήρων,κ μιας συμβουλευτικης γονέων

Όσο κ στην αρχή να το έπαιζα ότι δεν με πόναγε, ΠΟΝΑΓΕ πολύ.. Το αγκαθάκι θα υπάρχει πάντα στην καρδιά μου, τώρα όμως δεν πονάει τόσο, έχει γίνει τοσοδα μικρούλι

Με πιάσαν κ οι εγωισμοί μου, όχι έλεγα δεν θα με πάρει από κάτω..
Μεγαλονοντας το παιδί, νοιώθω πολύ περήφανη!!!!!!! Δικαιώνομαι κάθε μέρα!! Ζει μια απόλυτα φυσιολογική ζωή, είναι πολύ ευτυχισμένος!! Ποτέ δεν τον υπερπροστατέψαμε, πάει κανονικό σχολείο (παιδικο ), κ πάντα συμμετέχει σε όλα τα θεατρικά,χορευτικά κ στα πάντα!!Έχει φίλους, τα άλλα παιδάκια τον λατρεύουν!!


Ξέρω τα δύσκολα έρχονται, είμαστε θεωρώ έτοιμοι για αυτά.. Θα πάρω κ παιδοψυχολόγο για συμβουλές τωρα που μεγαλώνει


Εύχομαι κ σε σένα κ σε όλες καμία να μην περάσει όσα εμείς, άλλα αν παρολαυτα συμβεί, μην φοβηθήτε, δείτε το κατάματα κ προχωρήστε

Όλα μια ιδέα είναι.. Έχω ένα παιδί με αναπηρία.. ΕΕ και??

προσωπικα βλεπω οτι εχεις 2 Τ Ε Λ Ε Ι Α παιδια,2 αγγελουδια,2 κουκλια!!! δεν βλεπω πουθενα καμια αναπηρια αντιθετα βλεπω πολλους "αναπηρους" ψυχικα και συναισθηματικα ανθρωπους γυρω μας. σε συγχαιρω λοιπον που μπορεσες να ξεπερασεις τη δικη τους "αναπηρια" γιατι ο παιδι σου ειναι απλα ενα απολυτα φυσιολογικο παιδι. δωστου ενα φιλακι απο μια μανουλα που τον αγαπα χωρις να τον ξερει

artemis-karabet-mpempa έγραψε:Σου εύχομαι μέσα από την ψυχή μου όλα ναναι καλά!! Έχοντας ζήσει όμως την εμπειρία, θέλω να σου πω να είσαι όσο γίνεται προετοιμασμένη..

Ειναι πολύ δύσκολο να φτάσεις στο στάδιο της αποδοχής, κ ακόμα ποιο δύσκολο να παραδεχτείς ότι ακόμα δεν έφτασες..


Πέρασα πολλά στάδια για να φτάσω εδώ που είμαι τώρα.. Το χειρότερο μου ήταν κ είναι ότι πρέπει να απολογούμαι που τον γέννησα..

Κάνοντας ένα παιδί με αναπηρία, έχεις να αντιμετωπίσεις τους πάντες.. Γίνεσαι βράχος κ ασπίδα γύρω του.. Δεν έχεις τον χρόνο να το δουλέψεις μέσα σου..

Εγώ βρηκα τον τρόπο μέσω ιντερνετ.. Έκανα ψυχοθεραπεία μέσω φορουμ αναπήρων,κ μιας συμβουλευτικης γονέων

Όσο κ στην αρχή να το έπαιζα ότι δεν με πόναγε, ΠΟΝΑΓΕ πολύ.. Το αγκαθάκι θα υπάρχει πάντα στην καρδιά μου, τώρα όμως δεν πονάει τόσο, έχει γίνει τοσοδα μικρούλι

Με πιάσαν κ οι εγωισμοί μου, όχι έλεγα δεν θα με πάρει από κάτω..
Μεγαλονοντας το παιδί, νοιώθω πολύ περήφανη!!!!!!! Δικαιώνομαι κάθε μέρα!! Ζει μια απόλυτα φυσιολογική ζωή, είναι πολύ ευτυχισμένος!! Ποτέ δεν τον υπερπροστατέψαμε, πάει κανονικό σχολείο (παιδικο ), κ πάντα συμμετέχει σε όλα τα θεατρικά,χορευτικά κ στα πάντα!!Έχει φίλους, τα άλλα παιδάκια τον λατρεύουν!!


Ξέρω τα δύσκολα έρχονται, είμαστε θεωρώ έτοιμοι για αυτά.. Θα πάρω κ παιδοψυχολόγο για συμβουλές τωρα που μεγαλώνει


Εύχομαι κ σε σένα κ σε όλες καμία να μην περάσει όσα εμείς, άλλα αν παρολαυτα συμβεί, μην φοβηθήτε, δείτε το κατάματα κ προχωρήστε

Όλα μια ιδέα είναι.. Έχω ένα παιδί με αναπηρία.. ΕΕ και??