Καλημέρα όμορφες μανούλες του forum! Με το θέμα μου σας έχω ξαναπασχολήσει στη θεματική ενότητα " τα πεθερικά". Για να καταλάβουν και οι υπόλοιπες που δε γνωρίζουν, εγώ παντρεύτηκα το καλοκαίρι και μένω μακριά και από τα πεθερικά μου και από τους γονείς μου( όλοι μένουμε σε διαφορετικές πόλεις). Απλά τα πεθερικά έρχονται ανά διαστήματα στο σπίτι μας και μένουν για 2 η 3 εβδομάδες. Και ενώ δεν έχουμε προβλήματα συμπάθειας κλπ. με ενοχλεί η τόσο συχνή διαρκής επίσκεψη και η εμπλοκή της πεθεράς μου στο νοικοκυριό μου. Βέβαια να τονίσω ότι το κάνει γιατί δε θέλει να με κουράζει όπως λέει γιατί εργάζομαι. Εγώ όμως θέλω και μπορώ να κάνω μόνη μου κουμάντο το σπίτι μου.. τεσπα! Αυτό είναι μια άλλη ιστορία!
Τώρα το πρόβλημα το έχω με τον εαυτό μου και το σύζυγο εν μέρη. Θέλω να του αναφέρω πιο αναλυτικά το πως νιώθω( γιατί κάποια πράγματα απ' έξω, απ' έξω τα είπα), ότι με καταπιέζει αυτό που έρχονται τόσο συχνά και δε λένε να φύγουν, που μπλέκεται η μάνα του στο σπίτι μου, έστω και από καλοσύνη κλπ., αλλά κάθε φορά διστάζω γιατί φοβάμαι πώς μπορεί να του ακουστεί αυτό.
Έχω αρχίσει να νιώθω άσχημα με τον εαυτό μου, που με πιάνω να με ενοχλεί που παίρνει κάθε μέρα τηλ.τον μπαμπά του, που θέλει αυτές τις συχνές επαφές μαζί τους. Προς Θεού , για να μην παρεξηγηθώ, δε λέω να μη μιλάει με τους δικούς του, η να μην έρχονται να μας βλέπουν, αλλά αυτή η σχέση που έχουν μου φαίνεται πολύ εξαρτημένη και με κουράζει. Δε ξέρω τι να κάνω.. Δε ξέρω αν γίνομαι υπερβολική.. Νιώθω να πνίγομαι και δεν ξέρω πως να το εκφράσω ώστε να μην παρεξηγηθώ από τον άντρα μου. Η πρέπει να ηρεμήσω και να το πνίξω όλο αυτο...SOS!

Καλημέρα κοριτσάκι μου!
Σε καταλαβαίνω απόλυτα,γιατί το ιδιο περνάω κι εγώ.Οσο μεναμε μακριά από τους γονείς μας,οπότε ερχόταν τα πεθερικά μου στο σπίτι μας,εγώ άφηνα την πεθερά μου να κάνει δουλειες στο σπίτι γιατί ήθελα να νιωθει άνετα κι όχι σαν ξένη.Οταν ερχόταν σε μας όμως να μεινουν,κουβαλιοταν κ η κουνιάδα μου να μεινει σε μας παρολο που είχε δικό της σπιτισαν φοιτήτρια,γιατί ζήλευε που εμείς ήμασταν όλοι μαζί.το καταπινα όμως.ο άντρας μου κι αυτος μιλούσε στο τηλεφωνο δέκα φορές τη μέρα με τους δικούς του.τον πείραζα και του ελεγα ότι είναι μαμακιας και μπαμπακιας,κι αυτος μου ελεγε πως έτσι πρέπει να είναι οι φυσιολογικές οικογένειες.να έχουν τόσες επαφές.παλι δεν ελςγα τίποτα,γιατί στραβωνε.τωρα που έχουμε μετακομίσει στην ίδια πόλη πια,συνεχιζεται το θέμα.μιλανε όλη μέρα στο τηλεφωνο,με το που θα έχει ρεπό,τρέχει στους δικούς του και κάνει σαν δεκάχρονο.μου λέει ότι τον πατερα του ειδικά τον εχει σαν κολλητο και περνάει καλα μαζί του.εμενα με εκνευρίζει αυτό,γιατί για τους δικούς του σκίζεται κ τρέχει για το παραμικρό,ενώ για εμάς τις περισσότερες φορές είναι κουρασμένος.και επιπλεον νευριάζει οταν εγώ πηγαινω στην αδερφη μου κ στην μαμά μου.
Όσες φορές έχω προσπαθήσει ήρεμα να του εξηγήσω πως νιώθω,αντιδραειεντονα κ μου λέει οτι έχω εμπάθεια με τους γονείς του κι ότι ζηλεύω την καλή σχέση τους.δεν καταλαβαίνει πως νιώθω ότι εμείς ερχόμαστε δεύτεροι για εκείνον.ολο αυτό μς εχει φθείρει παρα πολύ και δυστυχώς δεν βλέπω φως στο τούνελ.
Θα σου ελεγα να τον πιάσεις ήρεμα κ να του μιλήσεις όχι κατηγορώντας τον,αλλά με τρόπο που να δείχνεις τα δικά σου συναισθήματα αν με καταλαβαίνεις,ώστε να μην νιωθει ότι του επιτίθεσαι.
Εσείς τουλάχιστον μένετε μακριά,εγώ πλέον τους έχω εδω και είναι αναπόφευκτα κάποια πράγματα.απλα δεν ξέρω κι εγώ ποσο θα το αντέξω αυτό και ποτέ θα κανω μπάμ και θα γίνουμε κ...ς.
Συγνώμη για το σεντόνι κι ελπίζω να ηρεμήσεις σύντομα!

fratzolaki έγραψε:Καλημέρα κοριτσάκι μου!
Σε καταλαβαίνω απόλυτα,γιατί το ιδιο περνάω κι εγώ.Οσο μεναμε μακριά από τους γονείς μας,οπότε ερχόταν τα πεθερικά μου στο σπίτι μας,εγώ άφηνα την πεθερά μου να κάνει δουλειες στο σπίτι γιατί ήθελα να νιωθει άνετα κι όχι σαν ξένη.Οταν ερχόταν σε μας όμως να μεινουν,κουβαλιοταν κ η κουνιάδα μου να μεινει σε μας παρολο που είχε δικό της σπιτισαν φοιτήτρια,γιατί ζήλευε που εμείς ήμασταν όλοι μαζί.το καταπινα όμως.ο άντρας μου κι αυτος μιλούσε στο τηλεφωνο δέκα φορές τη μέρα με τους δικούς του.τον πείραζα και του ελεγα ότι είναι μαμακιας και μπαμπακιας,κι αυτος μου ελεγε πως έτσι πρέπει να είναι οι φυσιολογικές οικογένειες.να έχουν τόσες επαφές.παλι δεν ελςγα τίποτα,γιατί στραβωνε.τωρα που έχουμε μετακομίσει στην ίδια πόλη πια,συνεχιζεται το θέμα.μιλανε όλη μέρα στο τηλεφωνο,με το που θα έχει ρεπό,τρέχει στους δικούς του και κάνει σαν δεκάχρονο.μου λέει ότι τον πατερα του ειδικά τον εχει σαν κολλητο και περνάει καλα μαζί του.εμενα με εκνευρίζει αυτό,γιατί για τους δικούς του σκίζεται κ τρέχει για το παραμικρό,ενώ για εμάς τις περισσότερες φορές είναι κουρασμένος.και επιπλεον νευριάζει οταν εγώ πηγαινω στην αδερφη μου κ στην μαμά μου.
Όσες φορές έχω προσπαθήσει ήρεμα να του εξηγήσω πως νιώθω,αντιδραειεντονα κ μου λέει οτι έχω εμπάθεια με τους γονείς του κι ότι ζηλεύω την καλή σχέση τους.δεν καταλαβαίνει πως νιώθω ότι εμείς ερχόμαστε δεύτεροι για εκείνον.ολο αυτό μς εχει φθείρει παρα πολύ και δυστυχώς δεν βλέπω φως στο τούνελ.
Θα σου ελεγα να τον πιάσεις ήρεμα κ να του μιλήσεις όχι κατηγορώντας τον,αλλά με τρόπο που να δείχνεις τα δικά σου συναισθήματα αν με καταλαβαίνεις,ώστε να μην νιωθει ότι του επιτίθεσαι.
Εσείς τουλάχιστον μένετε μακριά,εγώ πλέον τους έχω εδω και είναι αναπόφευκτα κάποια πράγματα.απλα δεν ξέρω κι εγώ ποσο θα το αντέξω αυτό και ποτέ θα κανω μπάμ και θα γίνουμε κ...ς.
Συγνώμη για το σεντόνι κι ελπίζω να ηρεμήσεις σύντομα!

Νιώθω σαν να περιγράφεις την κατάσταση μου όπως επίσης και το μέλλον μου... Έχω και γω κάθε φορά που έρχονται τον κουνιάδο στο κεφάλι μου και την κοπέλα του μαζί παρόλο που μένουν στην ίδια πόλη με μας και έχουν σπίτι. Και μεις για τον ίδιο λόγο. Για να μαστε όλοι μαζι!!!
Και ο άντρας μου κάποια στιγμή λέει να φύγουμε και να πάμε στον τόπο του για να μαστε καλύτερα με τα οικονομικά μας και να κάνουμε περισσότερα πράγματα. Εγώ συμφώνησα όμως τότε δεν το είχα νιώσει στο πετσί μου όλο αυτό γιατί δούλευα σε άλλη πόλη και ερχόμουν μόνο για σ/κ. Επίσης δεν ήμουν παντρεμένη και ο άντρας μου έμενε με τον αδερφό του. Οπότε τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Τώρα είμαι εγώ στο σπίτι και πια αυτό το σπίτι είναι δικό μας( του άντρα μου και δικό μου) και κανενός άλλου!!!!
Γιατί δεν καταλαβαίνουν? Μόνο στα λόγια το λένε... Επίσης με στεναχωρεί που δεν με ενημερώνουν για τίποτα και πέρνουν μόνο το γιο τους να του πουν ότι θα έρθουν και μάλιστα συνήθως μία μέρα νωρίτερα!
Αν είναι δυνατόν ! Εγώ δεν είμαι πουθενά σε όλο αυτό? Δεν πρέπει να ενημερώνομαι και γω αν θα έρθουν σπίτι μου? Δε μένει μόνος του ο γιος τους πια! Έχει και μία γυναίκα!
Σε μια κουβέντα με τον άντρα μου τα λόγια του ήταν κάνε υπομονή, έτυχε τώρα ( γιατί ήρθαν για κάποιο λόγο υγείας του κουνιάδου μου)κλπ. Αλλά ρε παιδιά έχει και η μέλλουσα συνυφάδα μου σπίτι. Σε μας πρέπει να φορτώνονται όλοι?
Και φοβάμαι πολύ να σκεφτώ τι θα γίνει όταν πάμε κοντά κάποια στιγμή. Αρχίζω να μετανιώνω που είπα ναι , αλλά πως να το πω τώρα στον άντρα μου. Δε νομίζω ότι θα καταλάβει τους προβληματισμούς μου και θα νομίζει ότι υπερβάλλω...

Καλημέρα μαμακούλα, σου έχω γραψει και στο άλλο θέμα.

Μη στεναχωριέσαι κοπέλα μου.
Είναι άδικο οι συγγενείς του άντρα σου (γιατί πλέον είναι συγγενείς και όχι οικογένειά του) να μη σας αφήνουν να χτίσετε τη δική σας, με τις δικές σας ισορροπίες και του δικούς σας όρους!!

Και ο ένας και ο άλλος (εσύ και ο σύζηγος εννοώ) έχετε μάθει σε έναν τρόπο ζωής, και αυτό δεν είναι εύκολο να αλλάξει γιατί είστε ενίληκες, και οι συνήθειες δύσκολα κόβονται.

Αλλά απ ότι καταλαβαίνω θα προτιμούσες πρακτικές λύσεις και όχι ανάλυση, έτσι δεν είναι?


Λοιπόν τι θα έκανα εγώ στη θέση σου:

Θα καθόμουν με το σύζηγο και θα του έλεγα αντρούλη μου, με την κατάσταση που υπάρχει αυτή τη στιγμή εγώ καταπιέζομαι και δεν είμαι ευτυχισμένη.
¨Οχι όμως επιθετικά η γκρινιάρικα/ξινά. Αλλά να του δώσεις να καταλάβει πως πραγματικά δεν εισαι καλα.

Εσυ θα του πεις δε θέλεις να είμαι ευτυχισμένη?
Ναι θα σου πει φυσικά. Λοιπόν πες του πρέπει να σεβαστείς το γεγονός πως έχω κι εγώ προσωπικότητα, η οποία μπορεί και να μην ταιριάζει με των συγγενών σου, και πως επίσης και το ότι εγώ εσενα παντρεύτηκα και όχι όλο σου το σοι.


Δηλαδη αν ερχόταν με τις εβδομάδες οι δικοί μου συγγενείς εδώ εσύ θα περνούσες καλα??

Βασικά μηπως να το κάνεις για να το ζήσει και να το καταλάβει?? Αλλά να ξεκαθαρίσεις ότι το κάνεις για να δει πώς ειναι.


Μην καταπιέζεσατε κορίτσια γιατί μαζεύονται και κάποια στιγμή θα βγουνε με πίεση όλα αυτά που σας στεναχωρούν. Και τότε ίσως να γίνουν με λάθος τρόπο και σε λάθος στιγμή, Απλά μόνο να προσέχουμε πώς λεμε το κάθε τι. ( και στον εαυτό μου μιλάω...)

Και κάτι άλλο (που το ξέχασα πριν). Εχω παρατηρήσει πως στους άντρες γενικά δεν αρέσουν οι αναλύσεις, και πως θα πρέπει να τους δίνουμε σαφείς προτάσεις.
Δηλαδή: Με ενοχλεί αυτό, και θα ήθελα να γίνεται έτσι. Και το αλλο και θα ήθελα να γίνεται έτσι.

Όσο πιο απλά τόσο το καλύτερο

JELLYFISH έγραψε:Καλημέρα μαμακούλα, σου έχω γραψει και στο άλλο θέμα.

Μη στεναχωριέσαι κοπέλα μου.
Είναι άδικο οι συγγενείς του άντρα σου (γιατί πλέον είναι συγγενείς και όχι οικογένειά του) να μη σας αφήνουν να χτίσετε τη δική σας, με τις δικές σας ισορροπίες και του δικούς σας όρους!!

Και ο ένας και ο άλλος (εσύ και ο σύζηγος εννοώ) έχετε μάθει σε έναν τρόπο ζωής, και αυτό δεν είναι εύκολο να αλλάξει γιατί είστε ενίληκες, και οι συνήθειες δύσκολα κόβονται.

Αλλά απ ότι καταλαβαίνω θα προτιμούσες πρακτικές λύσεις και όχι ανάλυση, έτσι δεν είναι?


Λοιπόν τι θα έκανα εγώ στη θέση σου:

Θα καθόμουν με το σύζηγο και θα του έλεγα αντρούλη μου, με την κατάσταση που υπάρχει αυτή τη στιγμή εγώ καταπιέζομαι και δεν είμαι ευτυχισμένη.
¨Οχι όμως επιθετικά η γκρινιάρικα/ξινά. Αλλά να του δώσεις να καταλάβει πως πραγματικά δεν εισαι καλα.

Εσυ θα του πεις δε θέλεις να είμαι ευτυχισμένη?
Ναι θα σου πει φυσικά. Λοιπόν πες του πρέπει να σεβαστείς το γεγονός πως έχω κι εγώ προσωπικότητα, η οποία μπορεί και να μην ταιριάζει με των συγγενών σου, και πως επίσης και το ότι εγώ εσενα παντρεύτηκα και όχι όλο σου το σοι.


Δηλαδη αν ερχόταν με τις εβδομάδες οι δικοί μου συγγενείς εδώ εσύ θα περνούσες καλα??

Βασικά μηπως να το κάνεις για να το ζήσει και να το καταλάβει?? Αλλά να ξεκαθαρίσεις ότι το κάνεις για να δει πώς ειναι.


Μην καταπιέζεσατε κορίτσια γιατί μαζεύονται και κάποια στιγμή θα βγουνε με πίεση όλα αυτά που σας στεναχωρούν. Και τότε ίσως να γίνουν με λάθος τρόπο και σε λάθος στιγμή, Απλά μόνο να προσέχουμε πώς λεμε το κάθε τι. ( και στον εαυτό μου μιλάω...)

Αυτό με τους δικούς μου, το έχω πει και μου είπε δεν με πειράζει, ας έρθουν να μείνουν όσο θέλουν! Όμως οι δικοί μου μένουν μακριά και λόγω υποχρεώσεων δεν μπορούν να έρθουν για πολύ και έτσι πιστεύω ότι μιλάει λίγο εκ του ασφαλούς..
Όσο για να του μιλήσω το έχω προσπαθήσει πολλές φορές και όλες έχω σταματήσει γιατί φοβάμαι μήπως στεναχωρηθεί η μήπως νομίσει πως πάω να τον χωρίσω από τους δικούς του. Επίσης φοβάμαι την απογοήτευση που θα νιώσω αν του μιλήσω και δεν καταλάβει ακριβώς και συνεχίσει αυτή η κατάσταση.

Προτεραιότητα είσαι εσύ, και όσων εφορά τον άντρα σου και όσον αφορά τον εαυτό σου. Γιατί στην τελική τελικά, είστε μόνο εσύ και αυτός όλοι οι άλλοι είναι κομπάρσοι.

Αν είσαι καλα θα είναι ο άντρας σου καλα. Για να είσαι καλα θα πρέπει να μπουνε κάποια πράγματα στη θέση τους (και όχι να αλλάξουν).

Αν είστε ενωμένοι σαν μια γροθια και ειλικρινείς μεταξύ σας, οι άλλοι θα καταλαβαίνουν θέλουν δε θέλουν και θα καταλάβουν πως κουμάντο στην οικογένειά σας κάνετε εσείς και όχι οι γυρω γύρω.


Δε θα χωριστεί από τους συγγενείς του. Απλά θα επαναπροσδιορίσει τις σχεσεις του μαζί τους με νέους όρους .ΠΡΕΠΕΙ να γίνει αυτό, δε γίνεται διαφορετικά.

arco iris έγραψε:κι εγω σου ειχα απαντησει και στο αλλο........συγνωμη, ας υποθεσουμε οτι ο ανθρωπος με καθε ειλικρινεια σου λεει ας ερθουν και οι δικοι σου, οτι του αρεσει ρε παιδι μου το κοινοβιο στυλ........τι θα κανεις???
συγνωμη ρε παιδια αλλα ειλικρινα απορω, βλεπετε εναν αντρα να μιλαει δεκα φορες τη μερα με τη μανα του και να κανει σα δεκαχρονο οταν ειναι με το μπαμπα του και ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ οτι αυτο ειναι κατι που αλλαζει στην ηλικια που θα τον παραλαβετε εσεις????
συγνωμη ρε κοπελα μου για το θαρρος, συνηθως μιλαω πολυ προσεκτικα αλλα εχω βγει απ τα ρουχα μου........κουβαλιουνται σπιτι σου πεθερος πεθερα ντεφι να γινει, φερνουν και τον αλλο γιο με την δικια του ---ΕΙΠΕΣ ΟΤΙ ΓΙΟΡΤΑΣΑΝΕ ΚΑΙ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΚΟΥΝΙΑΔΟΥ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ΠΡΙΝ και ακομα σκεφτεσαι πως θα μιλησεις?
για μενα κοπελα μου, δε φοβασαι πως θα μιλησεις, αλλα τι απαντηση θα παρεις......ευχομαι να μπορεσει να καταλαβει ο αντρας σου οτι καθε που γινεται αυτο κατι ραγιζει στην καρδουλα σου.........καλη τυχη

Το είπα κιόλας ότι ένα πράγμα που φοβάμαι είναι η απάντηση που θα πάρω...
Καταλαβαίνω την αντίδραση σου γιατί κάπως έτσι νιώθω και γω κάθε φορά που το σκέφτομαι μόνη και λογικά. Αλλά όταν κάθομαι μαζί του και θέλω να του πω ότι με προβληματίζει και ταυτόχρονα το μετανιώνω και δε μιλάω σκέφτομαι και αν η απάντηση είναι απογοητευτική ή δε λέει να καταλάβει πως αυτό είναι πρόβλημα? Τι κάνω μετά? Παίρνω τα μπογαλάκια μου και φεύγω?Πραγματικά η ψυχολογία στο πάτωμα

Πραγματικά, ρε κορίτσια, αυτό είναι ένα θέμα που το έχουμε οι 9 στις 10! Πώς μεγαλώνουν έτσι οι Ελληνίδες μάνες τους κανακάρηδές τους, μόνο αυτές ξέρουν...

LitsaM έγραψε:Πραγματικά, ρε κορίτσια, αυτό είναι ένα θέμα που το έχουμε οι 9 στις 10! Πώς μεγαλώνουν έτσι οι Ελληνίδες μάνες τους κανακάρηδές τους, μόνο αυτές ξέρουν...

Είπα πως αν κάνω είτε γιο είτε κόρη και είμαι έτσι να με βρίσουν και να με πετάξουν έξω από το σπίτι τους! και το λέω πραγματικά γιατί βλέπω πως παρόλο που κάποιοι άνθρωποι περνάνε τα ίδια και χειρότερα όταν είναι μικροί μετά όταν μεγαλώνουν κάνουν τα ίδια. Άτιμο οιδιπόδειο σύμπλεγμα!

arco iris έγραψε:σε νιωθω κοπελα μου , οχι βεβαια δε χαλας το σπιτι σου για κατι τετοιο αν ειναι δυνατον, αν δεν κανει κατι θα αναγκαστεις να τους το πεις η ιδια και να τελειωνει η φασαρια
αν σε κανει να νιωσεις καλυτερα, σου λεω οτι και η αντιθετη περιπτωση, δλδ να μην θελει καθολου ουτε ζωγραφιστους τους δικους του, ειναι το ιδιο δυσκολη, τη ζω εγω.......
γενικα πρεπει να υπαρχει ισορροπια, οι γονεις μας ειναι εκει, και πρεπει να εχουν την αξια τους ..... με μετρο.......ουτε να μην τους μιλαμε ουτε να τους βαλουμε στο κρεβατι μας

Συμφωνώ απόλυτα... Αν ήταν διακριτικοί και έρχονταν για λίγες μέρες και ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ( χωρίς τον κουνιάδο και τη φίλη του συνοδεία) δε θα είχα κανένα πρόβλημα, πιστέψτε με! Σέβομαι τους μεγαλύτερους και ξέρω ότι έχουν περιέργιες και κάνω υπομονή, όμως αυτό με έχει φτάσει στα δικά μου όρια και φοβάμαι μήπως συνεχιστεί!
Και προχθές χτυπάει το τηλ. το σταθερό στις 10:30 το βράδυ. Λέω στον άντρα μου ποιος να ναι και με κοιτάει με απορία. Σηκώνω το τηλ.και ακούω τον πεθερό μου ( που πρέπει να είχε πιεί και κανά δυο ουζάκια). Του λέω ήθελες κάτι? Και μου λέει και καλά γελώντας να δω αν πήγατε σπίτι! Ότι να ναι!Τι είμαστε ρε παιδιά? μωρά? Να δουν αν πήγαμε σπίτι?!
Και γέλασε και καλά το είπε για πλάκα! Και το τηλέφωνο βραδιάτικα? Τι ήταν ενώ είχαν μιλήσει με τον άντρα μου πριν τρεις ώρες? Ούτε να.... δεν θα μπορούμε σε λίγο! Συγνώμη για αυτό που λέω αλλά είμαι μέχρι εδώ!