Γεια σας! Με λένε Χριστίνα και είμαι 20 χρονών. Νομίζω μετά από τοσες μαμαδο-ιστορίες που έχω διαβάσει, ήρθε η ώρα να σας διηγηθώ και την ιστορία της δικιάς μου μαμάς, όπως μου την διηγήθηκε η ίδια. Και καθε φορά ανατριχιάζω το ίδιο. Ξέρετε, με την μαμά μου μοιάζουμε πολύ. Λάτρευε απο μικρή τα παιδιά και ήθελε πάντα να δημιουργήσει οικογένεια, το ίδιο κι εγώ. Σπούδασε Νηπιαγωγός, το ίδιο κι εγώ. Με αγαπάει πολυ, το ίδιο κι εγώ.
Και να πως ξεκίνησε η ιστορία μας...

Η ιστορία της μητέρας μου ξεκινάει λίγο μετά τον γάμο της με τον πατέρα μου, όταν μετά απο κάτι εξετάσεις μαθαίνει πως η πίεσή της είναι πολύ υψηλή και θα πρέπει να παίρνει χαπάκι καθημερινά για να έρχεται στα φυσιολογικά πλαίσια. Οι γιατροί είχαν πάθει την πλάκα τους μιας και δεν το είχε καταλάβει νωρίτερα κι όμως ηταν μια χαρα μεχρι τοτε, στα 31 της. 2 χρόνια μετά μένει έγκυος εμένα. Οι γιατροί πάλι να της φωνάζουν \'\' Είσαι τρελή, με τόση πίεση μπορεί να πεθάνεις στην γέννα!\'\'. Δεν την ένοιαζε. Αφου θα ήμουν καλά εγω δεν την ένοιαζε και κάτι μέσα της της ελεγε πως όλα θα πάνε καλά. Πρόσεχε πάρα πολύ την διατροφη της, σε όλη την διάρκεια της εγκυμοσηνης δεν εφαγε ούτε μια φορά γλυκό ( μάλιστα μου εχει πει:'\'όταν ήθελα κάτι γλυκο έτρωγα καρυδια με το μελι που ειχα διαβασει πως ηταν καλα για σενα\'\'). Όλα πήγαιναν μια χαρα, οι γιατροι ακομα να την νομιζουν για τρελη... μέχρι τις αρχές του 8ου μήνα. Που παθαίνει προεκλαμψία. Την βάζουν αμέσως στην κλινική και φυσικά ούτε λόγος για φυσιολογική γέννα. 1 Γενάρη του 1993 οι γιατροί είχαν διώξει όλους τους συγγενείς, ακόμα και τον πατέρα μου και την είχαν αφήσει μόνη της σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου να χαιδεύει την κοιλιά της, να κλαιει και να μου λέει \'\' είμαστε οι δυο μας τωρα αγαπη μου, αλλά θα τα καταφερουμε\'\'. Λίγες μέρες αργότερα, μπήκε στο χειρουργείο για καισαρική. Η πίεσή της να έχει φτάσει 22 (!), οι γιατροι να λενε πως την χανουν και όμως η πίεση άρχισε σιγα σιγα να έρχεται πάλι στα φυσιολογικά επίπεδα και το κλάμα ενός μωρού της έφερε δάκρυα χαράς στα μάτια. Ναι, ειχα κάνει την θριαμβευτική μου είσοδο \'\'Το παιδί μου, θελω να δω το παιδί μου\'\' τους λεει.. Με έβαλαν κάτω από ένα δυνατό φως και με είδε.. Με κλειστά μάτια και να ουρλιάζω από το κλάμα όμως μου είπε πως δεν θα ξεχάσει ποτέ το μουτράκι μου, ήταν ο,τι πιο όμορφο είχε δει ποτέ. Έμεινα για 1 μήνα στην θερμοκοιτίδα. Ερχόταν και με έβλεπε κάθε μέρα , μου έπιανε το χεράκι κι εγώ το τραβούσε γιατί ήταν κρύα τα χέρια της. Χειμωνας,κρυο, να ερχεται με τα ποδια στην κλινικη και να προσπαθει οπως μπορει να ζεστανει τα χερια της για να με νιωσει εστω και για λίγο..
Ήμουν τόσο μικρή, γεννήθηκα μόλις 1 κιλό και 800 γραμμάρια. Μια απο αυτές τις φορές που η μητέρα μου έκλαιγε στον διάδρομο της κλινικής, μια νοσοκόμα νταρντάνα ως εκεί πάνω την πιάνει από τους ώμους και της λέει \'\' Με βλέπεις εμένα; 7μηνίτικο ήμουν! Σταματα λοιπον να κλαις και να χαιρεσαι για την κόρη σου, θα γίνει κοπελαρα και θα με θυμηθεις!\'\'
Κοπελάρα δεν ξέρω αν έγινα, ξέρω όμως πως αν και γεννήθηκα με καισαρική,πρόωρα και δεν θήλασα ( δεν το επέτρεπαν τα φάρμακα για την πίεση που έπαιρνε η μητέρα μου) είμαι μια χαρα και σωματικά και ψυχικά και αγαπώ τους γονείς μου και τον αδερφό μου όσο τίποτα άλλο. Ναι, έχω και αδερφό! Μετά από 3 χρόνια η μητέρα μου ξανα έμεινε έγκυος ( εκει να δειτε πανικο οι γιατροι, ψυχικο τραλαλα τους έπιασε ) και ο αγαπημενος μου χαζουλης αδερφουλης γεννηθηκε 3 κιλα και 200 γραμμαρια παρακαλω χωρις κανενα προβλημα.
Αυτη ήταν η ιστορία μας! Ελπίζω να γίνω και εγώ κάποτε μανούλα ( αν και το βιολογικό μου ρολόι έχει χτυπήσει απο τωρα ) και να αρχισω να ζω ολα αυτα τα ομορφα και μοναδικά που ζείτε εσείς κάθε μέρα! Να χαίρεστε τα παιδιά σας μανουλες και να τα δειτε οπως τα ΙΔΙΑ επιθυμουν

....ΜΑΝΑ....

Πολυ συγκινητικη η ιστορια "σας".Μαμα κ κορη τα καταφερατε μια χαρα...
Συγχαρητηρια στη μανουλα σου και σε καθε μανουλα φυσικα..

σε ευχαριστώ πολύυ!

ΣΥΝΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΗΝ ΜΑΝΟΥΛΑ ΣΟΥ. ΔΗΜΗΤΡΑ.