Λιτσα34 έγραψε:Mε αφορμή την απάντηση τηs inka να πω ότι στο ενδεχόμενο ενόs δεύτερου η τρίτου παιδιού το ζήτημα είναι απλώs αν θα έχει ένα πίατο φαγητό η αν θα έχει ρούχα;
Φαντάζομαι πωs αυτά είναι αυτονόητα πωs θα τα έχει απο την στιγμή που αποφασίζουν να το φέρουν στον κόσμο.
Είναι όμωs υπερβολή να σκεφτόμαστε και το λίγο πιο μετά;
Μου φαίνεται αδιανόητο να θεωρούνται στην εποχή μαs περιτά η λιγότερο αναγκαία η εκ'μάθηση ξένων γλωσσών η οτιδήποτε σχετικό που θα του χρειαστεί μεθαύριο βγαίνονταs στην αγορά εργασίαs.

zini έγραψε:θεωρω μεγαλυτερο εφοδιο στη ζωη ενος παιδιου τη συμβιωση του με ενα αδερφακι παρα να κανει μπαλετο. δεν θα μπορουσα να σκεφτω τη ζωη μου χωρις τα αδεφια μου (χωρις το μπαλετο ναι  ). Και εκτος τουτου καποια στιγμη εμεις οι γονεις φευγουμε απο τη ζωη (και αυτο ειναι το φυσιολογικο) τι καλυτερο απο το να ξερουμε οτι εκεινη την ωρα καλως εχοντων των πραγματων θα εχει το ενα το αλλο. Δεν λεω οτι η ζωη τα φερνει παντα ετσι.. αλλα θεωρω σημαντικοτερο να παρεχουμε στο παιδι μας (και μιλαω γι αυτο, γιατι αυτο εχουμε τωρα και αγαπαμε) ενα συνοδηπορο και συντροφο στη ζωη παρα μαθημα μπαλετου. Φυσικα δεν μιλαω για το αν μια οικογενεια εχει να καλληψει τα προς το ζην.

Και επειτα ειναι και το αλλο, χωρις να ειμαι απολυτη, δεν εχω γνωριζει ουτε ενα μοναχοπαιδι (και βαζω και τον αντρα μου μεσα) που να μν αντιμετωπιζει θεματα προσκολλησεως σε ενα γονιο, αδυναμια να μοιραζεται πραγματα κλπ. Και αυτο το εχω παρατηρησει απο τοτε που ημουν μικρη. Και οσες εχετε αδερφια θα το καταλαβαιτε, την αγαπη που νιωθω για τα αδεφια μου μονο το παιδι μου την ξεπερναει. Ειναι ενα δεσημο μοναδικο που εγω απο την κορη μου δεν θελω να το στερησω.