1 Σε πήρε μακριά μου ζωή μου... Δευ Ιουλ 01, 2013 10:25 pm
Mariza_30
Πανταχού παρούσα!
...Τώρα δυστυχώς καταλαβαίνω απόλυτα τι σημαίνουν οι ευχές να "αποκτήσετε ένα υγιές μωράκι", "με ένα γερό παιδί", "να έχει υγεία πάνω από όλα"...
Με το που έμαθα πως είμαι έγγυος ξετρελάθηκα, πέταξα από την χαρά μου και κατευθείαν ήθελα να το μοιραστώ με όλους αδιαφορώντας για το καθετί...
Στο μυαλό μου υπήρχαν μόνο όνειρα, σκέψεις, επιθυμίες...Να την γράψω μπαλέτο ή ρυθμική, να την πω πως, τα μάτια της άραγε να είναι καστανά ή γαλανά, οπωσδήποτε θα πρέπει να είναι καλή μαθήτρια έλεγα... Πόσο ανόητη ήμουν λοιπόν??
Ο καιρός περνούσε ΜΟΝΟ με τέτοιες σκέψεις...Το α τρίμηνο άλλωστε που ήταν και το πιο επίφοβο είχε περάσει...Καμία αιμοραγία, άρα κανένα πρόβλημα..Είχαμε μπει ήδη στον πέμπτο και τα πρώτα μικρά φτερουγίσματα ήδη είχαν κάνει την εμφάνιση τους..Είμασταν τόσο μα τόσο χαρούμενοι!
Την Τετάρτη 26/6 είχαμε ραντεβού με τον γιατρό μας..Μια συνηθισμένη επίσκεψη για να δει το μωρό πως είναι και αν μεγαλώνει σωστά... Ολα καλά, γέλια, είχε πάρει βάρος, είχε ψηλώσει, μας μούτζωνε με τα χεράκια της.. Γελούσαμε και κάναμε όνειρα για την μορφή της..Το γέλιο όμως ξαφνικά σταμάτησε και το πρόσωπο του γιατρού πάγωσε..Δεν μιλούσε πάρα μόνο εστιαζόταν σε ένα συγκεκριμένο σημείο, σε κάτι που ανοιγόκλεινε..Προσπάθησα να σκέφτομαι θετικά, δεν είναι τίποτα έλεγα, τίποτα απολύτως...Τα λεπτά περνούσαν και έμοιαζαν αιώνες...Δεν μιλούσε, δεν έλεγε απλά τίποτα...Μόνο κοιτούσε εκεί 20-30 φορές αρνούμαι καν να τις θυμηθώ...Βγάζει τα χειρουργικά γάντια, πάει την καρέκλα προς τα πίσω μας κοιτάει και λέει "Παιδιά, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στην καρδιά του μωρού" "Πόσο σοβαρό γιατρέ?" "Πάρα πολύ..Το αριστερό μέρος της καρδιάς του είναι μικρό, δεν μεγαλώνει σωστά"..
Από κει και πέρα δεν θυμάμαι, πάγωσα, πέθανα..
Μας πήρε στο γραφείο του για να μας πει το πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα, και να μας παραπέμπψει σε ειδική παιδοκαρδιολόγο για μια δεύτερη γνώμη.. Αμέσως μετά έγινε αμνιοπαρακέντηση..
Πήγαμε και εκείνη απλά επιβεβαίωσε τα λόγια του..
Στην καλύτερη περίπτωση μόλις γεννιόταν θα έπρεπε να κάνει χειρουργεία, στην χειρότερη θα πέθαινε στα 6 χρόνια του καθηλωμένο σε ένα καροτσάκι (αν προηγουμένως δεν είχε πεθάνει στη κοιλιά)..
.
Η κατάσταση ήταν ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΗ και δυστυχώς δεν είχαμε περιθώρια..
Ορίστηκε η ημερομηνία, και προξενώντας κανονική γέννα πήρανε το άρρωστο παιδάκι μου..
Εύχομαι καμία κοπέλα ποτέ να μην ζήσει τον εφιάλτη που έζησα εγώ..ΠΟΤΕ δεν θα ξεχάσω...
Όπου και αν είσαι μικρή μου εκεί ψηλά να ξέρεις πως σ αγαπάω πολύ ακόμα και αν δεν πρόλαβα ποτέ να σε σφίξω στην αγκαλιά μου αγγελε μου.. Δεν θα σε ξεχάσω για όσο χτυπάει η καρδιά μου και πάντα θα υπάρχεις μέσα μου...Η μανούλα σου...
Με το που έμαθα πως είμαι έγγυος ξετρελάθηκα, πέταξα από την χαρά μου και κατευθείαν ήθελα να το μοιραστώ με όλους αδιαφορώντας για το καθετί...
Στο μυαλό μου υπήρχαν μόνο όνειρα, σκέψεις, επιθυμίες...Να την γράψω μπαλέτο ή ρυθμική, να την πω πως, τα μάτια της άραγε να είναι καστανά ή γαλανά, οπωσδήποτε θα πρέπει να είναι καλή μαθήτρια έλεγα... Πόσο ανόητη ήμουν λοιπόν??
Ο καιρός περνούσε ΜΟΝΟ με τέτοιες σκέψεις...Το α τρίμηνο άλλωστε που ήταν και το πιο επίφοβο είχε περάσει...Καμία αιμοραγία, άρα κανένα πρόβλημα..Είχαμε μπει ήδη στον πέμπτο και τα πρώτα μικρά φτερουγίσματα ήδη είχαν κάνει την εμφάνιση τους..Είμασταν τόσο μα τόσο χαρούμενοι!
Την Τετάρτη 26/6 είχαμε ραντεβού με τον γιατρό μας..Μια συνηθισμένη επίσκεψη για να δει το μωρό πως είναι και αν μεγαλώνει σωστά... Ολα καλά, γέλια, είχε πάρει βάρος, είχε ψηλώσει, μας μούτζωνε με τα χεράκια της.. Γελούσαμε και κάναμε όνειρα για την μορφή της..Το γέλιο όμως ξαφνικά σταμάτησε και το πρόσωπο του γιατρού πάγωσε..Δεν μιλούσε πάρα μόνο εστιαζόταν σε ένα συγκεκριμένο σημείο, σε κάτι που ανοιγόκλεινε..Προσπάθησα να σκέφτομαι θετικά, δεν είναι τίποτα έλεγα, τίποτα απολύτως...Τα λεπτά περνούσαν και έμοιαζαν αιώνες...Δεν μιλούσε, δεν έλεγε απλά τίποτα...Μόνο κοιτούσε εκεί 20-30 φορές αρνούμαι καν να τις θυμηθώ...Βγάζει τα χειρουργικά γάντια, πάει την καρέκλα προς τα πίσω μας κοιτάει και λέει "Παιδιά, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στην καρδιά του μωρού" "Πόσο σοβαρό γιατρέ?" "Πάρα πολύ..Το αριστερό μέρος της καρδιάς του είναι μικρό, δεν μεγαλώνει σωστά"..
Από κει και πέρα δεν θυμάμαι, πάγωσα, πέθανα..
Μας πήρε στο γραφείο του για να μας πει το πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα, και να μας παραπέμπψει σε ειδική παιδοκαρδιολόγο για μια δεύτερη γνώμη.. Αμέσως μετά έγινε αμνιοπαρακέντηση..
Πήγαμε και εκείνη απλά επιβεβαίωσε τα λόγια του..
Στην καλύτερη περίπτωση μόλις γεννιόταν θα έπρεπε να κάνει χειρουργεία, στην χειρότερη θα πέθαινε στα 6 χρόνια του καθηλωμένο σε ένα καροτσάκι (αν προηγουμένως δεν είχε πεθάνει στη κοιλιά)..
.
Η κατάσταση ήταν ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΗ και δυστυχώς δεν είχαμε περιθώρια..
Ορίστηκε η ημερομηνία, και προξενώντας κανονική γέννα πήρανε το άρρωστο παιδάκι μου..
Εύχομαι καμία κοπέλα ποτέ να μην ζήσει τον εφιάλτη που έζησα εγώ..ΠΟΤΕ δεν θα ξεχάσω...
Όπου και αν είσαι μικρή μου εκεί ψηλά να ξέρεις πως σ αγαπάω πολύ ακόμα και αν δεν πρόλαβα ποτέ να σε σφίξω στην αγκαλιά μου αγγελε μου.. Δεν θα σε ξεχάσω για όσο χτυπάει η καρδιά μου και πάντα θα υπάρχεις μέσα μου...Η μανούλα σου...