iouliana έγραψε:rozalnda μου, και εντελως φιλικα, αφου δεν υπαρχει κατι παθολογικο συμφωνα με τον ψυχιατρο και εισαι μια χαρα κοπελα μου, γιατι ταλαπωρεις τον εαυτο σου και τους γυρω σου? απο οτι διαβασα σου πηγαν ολα μια χαρα, γιατι δεν αρκεισαι σε αυτο?μηπως σε κακομαθαινουν και σε νταντεουν οι δικοι σου?απο τη στιγμη που επελεξες να γινεις μαμα οφειλεις να στεκεσαι στα ποδια σου και σε αυτο δε χωρανε δικαιολογιες

rozalinda έγραψε:Τα ίδια ίσως κ να έλεγα σε κάποια που δεν το έχει ζήσει.

rozalinda έγραψε:Μητσαινα είχες επιλοχείο? Πότε πέρασε?
Τώρα γενικά είσαι καλά φαντάζομαι.

mhtsaina έγραψε:

iouliana έγραψε:rozalnda μου, και εντελως φιλικα, αφου δεν υπαρχει κατι παθολογικο συμφωνα με τον ψυχιατρο και εισαι μια χαρα κοπελα μου, γιατι ταλαπωρεις τον εαυτο σου και τους γυρω σου? απο οτι διαβασα σου πηγαν ολα μια χαρα, γιατι δεν αρκεισαι σε αυτο?μηπως σε κακομαθαινουν και σε νταντεουν οι δικοι σου?απο τη στιγμη που επελεξες να γινεις μαμα οφειλεις να στεκεσαι στα ποδια σου και σε αυτο δε χωρανε δικαιολογιες  

Ιουλιανά μου, καλημέρα. Από ο,τι καταλαβαίνω, δεν έχεις προσωπική εμπειρία από κρίσεις πανικού, σωστά;

rozalinda έγραψε:Παίρνω το θάρρος να ανοίξω αυτό το θέμα γιατί δεν αντέχω άλλο.
Είναι πολλά όλα αυτά που μου συνέβησαν μετά την γέννα. Πράγματα που δεν πίστευα ότι μπορεί να αισθανθεί άνθρωπος.
Έμεινα έγκυος μετά από 3 εξωσωματικές, στο ενδιάμεσο έριξα πολύ κλάμα και υπήρχε πολύυυυ στεναχώρια μιας και γνωρίζαμε πόσο δύσκολο ήταν το πρόβλημά μας και οι 2 πρώτες αποτυχίες μας τσάκισαν. Κάπου στην 1η αποτυχία ξεκίνησε και η 1η κρίση πανικού. Κάτι που σταμάτησε με αγωγή με zoloft τα οποία σταμάτησα 4 μήνες μετά που έμεινα έγκυος. Η εγκυμοσύνη η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου. Μια μαγεία, απλά.
Αλλά το τέλος... Δεν πρόλαβα καλά καλά να μπω στον μήνα μου όταν στο καθιερωμένο ραντεβού με τον γιατρό διαπιστώθηκε πρόβλημα στο μωρό και μου το πήραν την ίδια βραδιά με καισαρική. Με κοίμισαν μιας και η επισκληρίδιος δεν έπιασε. Κάτι που μου στοίχισε απίστευτα, μιας και έχασα την στιγμή της γέννας του μωρού μου και την πρώτη αγκαλιά. Το είδα την επόμενη το απόγευμα στην θερμοικοιτίδα του. Επεί 2 βδομάδες πηγαίναμε και το βλέπαμε, μέχρι που το πήραμε σπίτι 2.300 κιλά όλο κι όλο.
Από την αρχή ξεκίνησαν κάποιες φοβίες με κρίσεις πανικού, αλλά σιγά σιγά έγιναν χειρότερες.
Άρχισαν και κακές σκέψεις για τι μωρό και για εμένα. Φρικτά πράματα που μου έκοβαν την ανάσα. Ένιωθα τα χέρια μου άτονα και τα πόδια μου και φοβόμουν ότι έχω κάτι σοβαρό. Με έπιανε δυσφορία και άγχος από το τίποτα, ενώ ήξερα πως όλα ήταν καλά.
Πήγα σε ψυχίατρο, αλλά δεν πήρα φάρμακα γιατί μου είπε πως έπρεπε να κόψω τον θηλασμό.
Γενικά νομίζω πως έχω κάτι πολύ σοβαρό. ΦΟβάμαι ότι θα πάθω καρδιά, έχω ταχυκαδρίες, νευρόπόνους στο στήθος και με τροιμάζουν. Η ψυχίατρος λέει όλα είναι του μυαλού και αποτελέσματα της κακής μου διάθεσης, αλλά εγώ όταν με πιάνει δεν μπορώ να ηρεμήσω. Δεν ξέρω πως να το παλέψω πια. Πήγα και σε ομοιοπαθητικό, αλλά δεν βλέπω εδώ και 2,5 βδομάδες κανένα αποτέλεσμα.
'Ωρες ώρες νιώθω να μην αντέχω την ύπαρξη στο ίδιο μου το κορμί. Σπάνια νιώθω καλά και χαρούμενη.
Δεν είμαι εγώ αυτό το μίζερο άτομο. Δεν ήμουν έτσι. Χαιρόμουν την ζωή.

Θα περάσει ποτέ? Δεν το αντέχω.
Θα περάσει ή θα μείνω έτσι για πάντα με αυτές τις μαύρες σκέψεις και τις απίστευτες φοβίες που έχουν ξυπνήσει μέσα μου???????

μιτατα έγραψε:ΣΥΓΝΩΜΗ  ΓΙΑ ΤΑ  ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΚΑ  ΛΑΘΗ. 

Ποια ορθογραφικά? Γιατι τοση ωρα γραφεις ελληνικες λέξεις?   Νομιζα οτι υπαρχει μια γλώσσα που απλά εχει τα ιδια γράμματα με τα δικά μας. Δεν καταλαβα οτι εγραφες ελληνικα. Σε μια Κυριακατικη εφημεριδα βγάζει δώρο το αλφαβητάρι της α' δημοτικού. Δεν κάνεις έναν κόπο?Τυφλωθηκαμε οι μανες μανα μου