Φόρουμ
Αναζήτηση
Latest images
Εγγραφή
Σύνδεση
1
Επιλόχειος Κατάθλιψη - Γιατί σε εμένα? Τετ Σεπ 18, 2013 5:07 am
rozalinda
Μμμμ, έχει αρχίσει να συμμετέχει!
Παίρνω το θάρρος να ανοίξω αυτό το θέμα γιατί δεν αντέχω άλλο.
Είναι πολλά όλα αυτά που μου συνέβησαν μετά την γέννα. Πράγματα που δεν πίστευα ότι μπορεί να αισθανθεί άνθρωπος.
Έμεινα έγκυος μετά από 3 εξωσωματικές, στο ενδιάμεσο έριξα πολύ κλάμα και υπήρχε πολύυυυ στεναχώρια μιας και γνωρίζαμε πόσο δύσκολο ήταν το πρόβλημά μας και οι 2 πρώτες αποτυχίες μας τσάκισαν. Κάπου στην 1η αποτυχία ξεκίνησε και η 1η κρίση πανικού. Κάτι που σταμάτησε με αγωγή με zoloft τα οποία σταμάτησα 4 μήνες μετά που έμεινα έγκυος. Η εγκυμοσύνη η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου. Μια μαγεία, απλά.
Αλλά το τέλος... Δεν πρόλαβα καλά καλά να μπω στον μήνα μου όταν στο καθιερωμένο ραντεβού με τον γιατρό διαπιστώθηκε πρόβλημα στο μωρό και μου το πήραν την ίδια βραδιά με καισαρική. Με κοίμισαν μιας και η επισκληρίδιος δεν έπιασε. Κάτι που μου στοίχισε απίστευτα, μιας και έχασα την στιγμή της γέννας του μωρού μου και την πρώτη αγκαλιά. Το είδα την επόμενη το απόγευμα στην θερμοικοιτίδα του. Επεί 2 βδομάδες πηγαίναμε και το βλέπαμε, μέχρι που το πήραμε σπίτι 2.300 κιλά όλο κι όλο.
Από την αρχή ξεκίνησαν κάποιες φοβίες με κρίσεις πανικού, αλλά σιγά σιγά έγιναν χειρότερες.
Άρχισαν και κακές σκέψεις για τι μωρό και για εμένα. Φρικτά πράματα που μου έκοβαν την ανάσα. Ένιωθα τα χέρια μου άτονα και τα πόδια μου και φοβόμουν ότι έχω κάτι σοβαρό. Με έπιανε δυσφορία και άγχος από το τίποτα, ενώ ήξερα πως όλα ήταν καλά.
Πήγα σε ψυχίατρο, αλλά δεν πήρα φάρμακα γιατί μου είπε πως έπρεπε να κόψω τον θηλασμό.
Γενικά νομίζω πως έχω κάτι πολύ σοβαρό. ΦΟβάμαι ότι θα πάθω καρδιά, έχω ταχυκαδρίες, νευρόπόνους στο στήθος και με τροιμάζουν. Η ψυχίατρος λέει όλα είναι του μυαλού και αποτελέσματα της κακής μου διάθεσης, αλλά εγώ όταν με πιάνει δεν μπορώ να ηρεμήσω. Δεν ξέρω πως να το παλέψω πια. Πήγα και σε ομοιοπαθητικό, αλλά δεν βλέπω εδώ και 2,5 βδομάδες κανένα αποτέλεσμα.
'Ωρες ώρες νιώθω να μην αντέχω την ύπαρξη στο ίδιο μου το κορμί. Σπάνια νιώθω καλά και χαρούμενη.
Δεν είμαι εγώ αυτό το μίζερο άτομο. Δεν ήμουν έτσι. Χαιρόμουν την ζωή.
Θα περάσει ποτέ? Δεν το αντέχω.
Θα περάσει ή θα μείνω έτσι για πάντα με αυτές τις μαύρες σκέψεις και τις απίστευτες φοβίες που έχουν ξυπνήσει μέσα μου???????
Είναι πολλά όλα αυτά που μου συνέβησαν μετά την γέννα. Πράγματα που δεν πίστευα ότι μπορεί να αισθανθεί άνθρωπος.
Έμεινα έγκυος μετά από 3 εξωσωματικές, στο ενδιάμεσο έριξα πολύ κλάμα και υπήρχε πολύυυυ στεναχώρια μιας και γνωρίζαμε πόσο δύσκολο ήταν το πρόβλημά μας και οι 2 πρώτες αποτυχίες μας τσάκισαν. Κάπου στην 1η αποτυχία ξεκίνησε και η 1η κρίση πανικού. Κάτι που σταμάτησε με αγωγή με zoloft τα οποία σταμάτησα 4 μήνες μετά που έμεινα έγκυος. Η εγκυμοσύνη η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου. Μια μαγεία, απλά.
Αλλά το τέλος... Δεν πρόλαβα καλά καλά να μπω στον μήνα μου όταν στο καθιερωμένο ραντεβού με τον γιατρό διαπιστώθηκε πρόβλημα στο μωρό και μου το πήραν την ίδια βραδιά με καισαρική. Με κοίμισαν μιας και η επισκληρίδιος δεν έπιασε. Κάτι που μου στοίχισε απίστευτα, μιας και έχασα την στιγμή της γέννας του μωρού μου και την πρώτη αγκαλιά. Το είδα την επόμενη το απόγευμα στην θερμοικοιτίδα του. Επεί 2 βδομάδες πηγαίναμε και το βλέπαμε, μέχρι που το πήραμε σπίτι 2.300 κιλά όλο κι όλο.
Από την αρχή ξεκίνησαν κάποιες φοβίες με κρίσεις πανικού, αλλά σιγά σιγά έγιναν χειρότερες.
Άρχισαν και κακές σκέψεις για τι μωρό και για εμένα. Φρικτά πράματα που μου έκοβαν την ανάσα. Ένιωθα τα χέρια μου άτονα και τα πόδια μου και φοβόμουν ότι έχω κάτι σοβαρό. Με έπιανε δυσφορία και άγχος από το τίποτα, ενώ ήξερα πως όλα ήταν καλά.
Πήγα σε ψυχίατρο, αλλά δεν πήρα φάρμακα γιατί μου είπε πως έπρεπε να κόψω τον θηλασμό.
Γενικά νομίζω πως έχω κάτι πολύ σοβαρό. ΦΟβάμαι ότι θα πάθω καρδιά, έχω ταχυκαδρίες, νευρόπόνους στο στήθος και με τροιμάζουν. Η ψυχίατρος λέει όλα είναι του μυαλού και αποτελέσματα της κακής μου διάθεσης, αλλά εγώ όταν με πιάνει δεν μπορώ να ηρεμήσω. Δεν ξέρω πως να το παλέψω πια. Πήγα και σε ομοιοπαθητικό, αλλά δεν βλέπω εδώ και 2,5 βδομάδες κανένα αποτέλεσμα.
'Ωρες ώρες νιώθω να μην αντέχω την ύπαρξη στο ίδιο μου το κορμί. Σπάνια νιώθω καλά και χαρούμενη.
Δεν είμαι εγώ αυτό το μίζερο άτομο. Δεν ήμουν έτσι. Χαιρόμουν την ζωή.
Θα περάσει ποτέ? Δεν το αντέχω.
Θα περάσει ή θα μείνω έτσι για πάντα με αυτές τις μαύρες σκέψεις και τις απίστευτες φοβίες που έχουν ξυπνήσει μέσα μου???????
ΠΗΓΑ ΣΕ ΨΥΧΙΑΤΡΟ ΜΕ ΒΟΛΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΦΕΔΑΚΙΑ ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΝΕ ΠΕΡΝΩ ΤΑ ΧΑΠΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ. ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ.......
ΔΗΜΗΤΡΑ
Μην νομιζεις ολες οσες γιναμε μαμαδες και ασχετως των περιστικων που αναφέρεις ειχαμε τους φόβους και τις υπερβολες μας μην παθουμε εμις κα΄τι ή το μωρο μας. ποσο μαλλον εσυ που ειχες και ασχημες εμπειριες. Για την γεννηση του παιδιου....και τι εγινε που την εχασες? και εγω την εχασα την πρωτη. Δεν εχει σημασια αυτο. σημασια εχει τι εχεις σήμερα στα χέρια σου. ισως αν εβλεπες και ολη την διαδιακασια της γεννησης, αν ειχε θεματακαι το μωρο σου να σου στοιχιζε περισσοτερο. Δεν μπορω να σου πω να παρεις χαπαια ή οχι γιατι δεν ειμαι ψυχιατρος. Θα σου πω κατι σαςν απλος ανθρωπος . Βρες ενδιαφέροντα, ρουφα την καθε στιγμη με το μωρο σου, δες τους φιλους σου, φτιαξε και ασχολησου με την εμφανιση σου, προσπαθησε να εχεις το μυαλο σου αλλου και οχι οτι κανει θα συμβει στο μωρο ή σε εσένα. Μιλα με ενα ψυχολογο (οχι ψυχιατρο) μπορει να σε βοηθησει. Υπαρχουν και γραμμες βοηθειας αν ψαξεις. και να θυμασαι........ ολοι εχουμε να πουμε μια ιστορια χειροτερη απο την δικη σου. 