Tziz έγραψε:

Μιλουπακι έγραψε:εγω ελεγα αν κανω δευτερο πριν νιωσω την αναγκη βαση οικονομικων σκεφτομουν καλο ειναι να εχουν 3 με 4 χρονια διαφορα να τελειωνει το ενα λυκειο και να μπαινει το αλλο...
τωρα με την κριση σκεφτομαι αν δεν ειχα κανει τοτε τωρα δεν θα εκανα με τιποτα ετσι οπως ειναι τα πραγματα ειναι πολυ δυσκολα κοριτσια, ειλικρινα ολο κοβουν και ολο ζητανε στο τελος αναρωτιεμαι να φαμε θα εχουμε η θα μας γονατισουν;

Κορίτσια εγώ είμαι ακόμα στον 5ο (το πρώτο μου) αλλά θα γράψω για τον εξής λόγο:
Πάντα ήθελα δύο ή τρία παιδιά. Ο λόγος απλός, έχω μεγαλώσει με αδέρφια και ειλικρινά, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ μεγαλύτερη αγάπη από αυτή... (ίσως της μάνας...)
Κι έλεγα κι εγώ ότι και το μιλουπάκι. Να έχουν περίπου τρία χρόνια διαφορά.
Όμως προχθές είδα τον άντρα μου τόσο στεναχωρημένο, με τη δουλειά του και τα οικονομικά... Δεν τον έχω ξαναδεί έτσι. Καθόταν στο δωμάτιο, στην άκρη του κρεβατιού, στα σκοτεινά και σκεφτόταν...
Του είπα λοιπόν αυτό που λέει και το μιλουπάκι.
Ότι χαίρομαι που "πιάσαμε" παιδάκι με την πρώτη, γιατί αν δεν το είχαμε καταφέρει, με τις εξελίξεις στη δουλειά του, θα το ξανασκεφτόμασταν και θα κατέληγα πάλι με το "nuvaring"... (για όσες δεν το γνωρίζουν είναι κολπικό αντισυλληπτικό).
Αν δε διορθωθεί η κατάσταση με την οικονομία της χώρας, δύσκολα το βλέπω για 2ο...
Μας είχαν περισσέψει από το σπίτι και το γάμο κάποια χρήματα κι έτσι μιας και ο γιατρός μου είναι ιδιωτικός θα γεννήσω κι εγώ σε ιδιωτικό νοσοκομείο.
Όμως από τότε που παντρευτήκαμε, δεν έχουμε καταφέρει να βάλουμε τίποτα στην άκρη, σκέψου να έρθει και το παιδί... Σε μια 2η εγκυμοσύνη-γέννα τι θα κάνουμε? Και άντε δεν πάω στον ίδιο γιατρό. Ο άλλος ένα "φακελάκι" δε θα το πάρει? Οι μαίες? Άλλα πιθανά έξοδα, εξετάσεις υπέρηχοι κτλ?
Κι όταν μεγαλώσουν τα παιδιά?
Σχολεία, ρούχα, φροντιστήρια (ξένων γλωσσών και μέσης εκπαίδευσης), χαρτζιλίκια, εκδρομές, γιατροί, ορθοδοντικοί, άπειρα τηλέφωνα και φουσκωμένοι λογαριασμοί (ότι κάναμε κι εμείς δηλ...) μηχανάκια, αυτοκίνητα, διπλώματα οδήγησης, σπουδές... Το πήγα πολύ μακριά...
Όμως δεν πρέπει να σκεφτόμαστε "ότι φάμε ότι πιούμε κι ότι αρπάξει ο κ...ς μας", ούτε "ότι βρέξει ας κατεβάσει", ούτε "όσα έρθουν κι όσα πάνε"... Τα παιδιά έχουν απαιτήσεις και όχι όσο είναι ακόμα μικρά, αλλά όσο μεγαλώνουν όλο και πιο πολύ...
Έχω ουσιαστικά αλλάξει τελείως τον τρόπο σκέψης μου... Δεν είμαι πια τόσο "ρομαντική", "μικρό σπίτι στο λιβάδι" και τέτοια...
Αυτά τα λέω για αυτούς που λένε "δεν είναι θέμα το οικονομικό".
Έχω μια φίλη που έχει δύο παιδάκια (ένα κοριτσάκι 3 ετών κι ένα αγοράκι 1 έτους) και όταν τη ρώτησα αν θα πάρει προφυλάξεις από εδώ και στο εξής, μου λέει : "άντε ρε, όσα έρθουν!". Μου ήρθε να της πω: "Και που θα τα βάλεις? Το ένα πάνω στο άλλο ή πάνω στο κεφάλι σου?" Εννοώντας ότι έχει μικρό σπίτι με ένα παιδικό δωμάτιο...
Κι εγώ έτσι μεγάλωσα, σε ένα δωμάτιο κι όσο είσαι μικρός είναι καλά. Όταν γίναμε "γυναίκες" με την αδερφή μου, τον αδερφό μου δεν τον θέλαμε μαζί μας. Κι αν με ρωτήσετε, ζήλευα τις φίλες μου που είχαν "κουκλίστικα" και "παραμυθένια" δωμάτια με όλα τους τα παιχνίδια και τις barbie απλωμένα στο πάτωμα ενός ΟΛΟΔΙΚΟΥ ΤΟΥΣ ΔΩΜΑΤΙΟΥ!
Δεν είχα ποτέ δικό μου ποδήλατο και φόραγα τα "αποφόρια" από τα αδέρφια μου μιας και ήμουν μικροκαμωμένη...
Μακάρι να φτιάξουν τα πράγματα το εύχομαι ειλικρινά, για όλους μας, να μπορέσουμε να φέρουμε όσα περισσότερα παιδάκια μπορούμε στον κόσμο...