Tziz έγραψε:Δεν έχω πάει αλλά σίγουρα κάπου εκεί θα πάω, μιας και αυτά τα κέντρα έχουν απ' όλα. Πάρκινγκ, παιδότοπους, καφετέρειες, δεν καπνίζει κανείς, κτλ κτλ...

Κι όσο για τον περιορισμό, θα σου πω για τη μάνα μου -όπως φαντάζομαι και οι δικές σας οι μαμάδες το ίδιο θα είναι- που έχω φτάσει 28 κι εκείνη 52 κι ακόμα την έννοια μου έχει...

Απλά, δε "φεύγει" ποτέ...

φωτεινουλα έγραψε:

ΘεονιΜ* έγραψε:

φωτεινουλα έγραψε:απο τα λιγα που ξερω η σαραντα μερες ειναι γιατι κ η Παναγια οταν γεννησε εκατσε40 μερες κ γι"αυτο υπαρχει κ γιορτη κ νομιζω δεν ειμαι σιγουρη οτι ειναι Τα Εσοδια Τις Θεοτοκου !τωρα για την δυση του ηλιου για την λεχωνα κ το μωρο οπως κ για το ρουχα που δεν αφηνουμε εξω ειναι για τα κακα πνευματα επειδη λενε οτι το νεογγενητο μπορει να "δει" πραγματα που εμεις δεν βλεπουμε ενω μεσα στο σπιτι προστατευεται απο την μανα!Αυτα ξερω!!!!!!!!!!

Φωτεινουλα μην με αγριευεις βραδιατικα..ειμαι και μονη με την μπεμπα {δουλευει ο μπαμπασ μας} να ερθεις να μου κανεις παρεα!!! χιχιχι

να ερθω κανενα αλλα κ εγω φοβιτσιαρα ειμαι σε τεοια πραγματα πρεπει μετα να φωναξουμε κ καμια αλλη που δεν φοβαται να μας κοιταει κ τις δυο κ τα δυο μας τα μπεμπουλια!!!!!!!!!

Tziz έγραψε:Ωραίο θέμα!

Κοριτσάρες κοντεύω να τρελαθώ!
Δεν αντέχω άλλο "κλεισμένη" μέσα!

Και δεν είναι ότι είμαι συνέχεια εδώ.
Ειδικά την τελευταία βδομάδα βγήκα αρκετές βολτίτσες για ψώνια και τη μικρή την κράτησε η πεθερά μου, αλλά ακόμα κι όταν βγαίνω η σκέψη μου είναι εδώ, στο σπίτι και θέλω να γυρίσω το συντομότερο δυνατόν.
Είναι λοιπόν αυτή η "δέσμευση" την οποία αισθάνομαι να με "περιορίζει" στις επιλογές και στον τρόπο ζωής μου.

Τα ήξερα όλα αυτά από πριν, αλλά δυστυχώς είναι αλλιώς απλά να το ξέρεις και αλλιώς να το βιώνεις...

Εγώ πάντως βγήκα την πρώτη βδομάδα μαζί με τη μπέμπα με το τουτού για να πάμε για εξέταση για τον ίκτερο. Στις 10 μέρες ξαναβγήκαμε για βολτίτσα πάλι όμως με το τουτού γιατί έπρεπε να πάμε κάπου με τον άντρα μου και δεν είχα που να την αφήσω.
Από τότε το μπεμπάκι μου δεν έχει ξαναβγει από το σπίτι.
Εγώ ξαναπήγα κάνα δυο βολτίτσες αλλά πάλι με το τουτού χωρίς να βγω από αυτό και τη Δευτέρα που μας πέρασε, μόλις έφυγε ο πάτερ από το σπίτι (πήραμε τη μισή ευχή), πήρα τον άντρα μου και βουουουουρρρρ!
Τη μικρούλα όμως φοβάμαι να τη βγάλω.
Όλος ο κόσμος είναι άρρωστος.

Οι σαράντα μέρες δεν είναι τόσο για όλες αυτές τις προκαταλήψεις που λένε.
Εγώ το μόνο που σκέφτομαι είναι το μωρό μου να έχει αρκετά αντισώματα από το γάλα μου και να έχει δυναμώσει αρκετά, ώστε να μπορεί να βγει έξω, χωρίς να αρρωστήσει.
Αυτό είναι όλο...

Tziz έγραψε:Ωραίο θέμα!

Κοριτσάρες κοντεύω να τρελαθώ!
Δεν αντέχω άλλο "κλεισμένη" μέσα!

φωτεινουλα έγραψε:κοριτσια οταν γεννηθηκαν τα παιδακια σας κατσατε σπιτι 40 μερες?Εγω γεννησα 21 ιουνιου εκατσα μια εβδομαδα σπιτι πηρα μετα μια ευχη κ βγηκα μονο εγω εξω για καποιες δουλεις για τα χρηματα του ικα αλλα μετα κ την δευτερη εβδομαδα πηρα την μικρη παραμασχαλα κ γυρνουσαμε τον τοπο!Η αληθεια βοηθουσε κ το καλοκαιρακι αλλα νομιζω οτι κ χειμωνα να γεννουσα δεν θ"αντεχα 40 μερε κλεισμενη μεσα με ειχε πιασσει κ κατι που εκλεγα χωρις λογο οχι συνεχεια αλλα ειχα ψιλο φρικαρει!!!!!!! εσεις πως εισασταν?

Pelio έγραψε:...Ο εγκλεισμός στο σπίτι προσωπικά (χωρίς να κατακρίνω τις μαμάδες που το επιλέγουν) με κάνει να αισθάνομαι τη μητρότητα ως βάρος και όχι ως απόλαυση. Αν δεν πήγαινα τις βόλτες μου, αν δεν έκανα τις δουλειές μου, αν δεν έπινα τα καφεδάκια μου και τα ποτάκια μου (έστω 3-4 φορές σε ένα μήνα που τα έχω καταφέρει)θα είχα σίγουρα κατάθλιψη. Και αυτό με τρομάζει πολύ περισσότερο από το να βγάλω την μικρούλα μου έναν περίπατο!!!

Σε ευχαριστώ πολύ! (είναι μπέμπα )Κι εσένα να σου ζήσουν τα παιδάκια σου! Χρόνια πολλά και καλή χρονιά!
Κι εμένα ήρθε κόσμος στο σπίτι, εκτός από μικρά παιδιά...
Και αγκαλίτσα τους αφήνω όλους να την πάρουν και φιλάκια να της δώσουν.

Συμφωνώ μαζί σου σε ότι κι αν λες. Και η μάνα μου σχεδόν με πιέζει να βγω γιατί μια "ελαφριά" καταθλιψομελαγχολία την περνάω, αλλά δυστυχώς ο άντρας μου και η πεθερά μου είναι αντίθετοι, απλά και μόνο για να μην πάθει τίποτα το παιδί.
Και η πεθερά μου άλλο που δεν ήθελε να βγαίνω εγώ, για να της αφήνω τη μικρή να την προσέχει!!
Αλλά τώρα που μείνανε 10 μερούλες το έχω ορκιστεί στον εαυτό μου ότι δεν θα την ξαναφήσω σε κανέναν και θα κάνω υπομονή, γιατί όταν λείπω, μετά η μικρή, δεν ξέρω πως να το πω, σα να "ξεφεύγει" λίγο... Σα να χάνει το πρόγραμμά της, γίνεται γκρινιάρα, και άλλα τέτοια...

Υπομονή λοιπόν, και μετά... ποιος μας πιάνει!!

ΘεονιΜ* έγραψε:Οσο παιρνα ο καιρος θα αισθανεσαι καλυτερα,θα δεις...προσεχε ομως μην στο γυρισει σε μελαγχολια γιατι εγω στο τσακ την γλιτωσα και ακομα παλευω μην σου πω!!!
Να χαιρεσαι την κορακλα σου ,ειναι κουκλιτσα!

Σε ευχαριστώ! Κι εσύ να χαίρεσαι τη δικιά σου! Καλή χρονιά να έχουμε!

Κλαίω από πριν να γεννήσω.
Όταν συνειδητοποίησα ότι πλησιάζει ο καιρός (γιατί θα έμπαινα με πρόκληση) έπαψα να είμαι και καλά...
Έφυγε ο ενθουσιασμός και ήρθε ο φόβος...
Έφτασα να "φοβάμαι" το παιδί μου!
Ακούγαμε με τη διπλανή μου τα καροτσάκια (ή αλλιώς πυρεξάκια) στο ΙΑΣΩ την ώρα που μας τα έφερναν και λέγαμε με τρομαγμένο ύφος "τα φέρνουν!" λες κι ερχόταν ο μπαμπούλας!! Την ημέρα που γυρίσαμε σπίτι κλαίγαμε αγκαλιά με τον άντρα μου...
Μπερδεμένα συναισθήματα...
Σύγχυση...
Ενθουσιασμός, φόβος, ανασφάλεια, αγάπη, όλα μαζί...
Ακόμα με πιάνουν τα κλάματα. Ένα μήνα μετά...
Κάποιες φορές προσπαθώ να το "πνίξω".
Τραγουδάω ή κάνω χαζομάρες για να ξεχνιέμαι...

Χτες ο άντρας μου μου είπε "σε χρειάζομαι". Εννοώντας να μην αφήσω τον εαυτό μου να καταρρεύσει, γιατί δε θα μπορεί να μας φροντίσει και τις δύο... Κι αυτό προσπαθώ να κάνω...

Και το αστείο είναι ότι κάποτε όλα αυτά τα κορόιδευα. Αλλά έτσι είναι. Ότι κοροϊδεύεις το λούζεσαι...

argyro 2 έγραψε:ego ekatsa kanonika 40meres kai me eixe piasei katathlipsi den antexa katholou itane kai kalokairi apo 24/6 mexri 2/8 eleos!!ti ithela kai to thimithika?????????

Αργυρώ, αυτό σκεφτόμουν!
Αν ήταν καλοκαίρι άραγε πώς θα ένιωθα?
Θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα?
Θα με παρηγορούσε η δροσιά του aircondition ή θα ζητούσα να πάω για μπάνιο με τους φίλους μου????

Pelio έγραψε:...Ο εγκλεισμός στο σπίτι προσωπικά (χωρίς να κατακρίνω τις μαμάδες που το επιλέγουν) με κάνει να αισθάνομαι τη μητρότητα ως βάρος και όχι ως απόλαυση. Αν δεν πήγαινα τις βόλτες μου, αν δεν έκανα τις δουλειές μου, αν δεν έπινα τα καφεδάκια μου και τα ποτάκια μου (έστω 3-4 φορές σε ένα μήνα που τα έχω καταφέρει)θα είχα σίγουρα κατάθλιψη. Και αυτό με τρομάζει πολύ περισσότερο από το να βγάλω την μικρούλα μου έναν περίπατο!!!

Σε ευχαριστώ πολύ! (είναι μπέμπα )Κι εσένα να σου ζήσουν τα παιδάκια σου! Χρόνια πολλά και καλή χρονιά!
Κι εμένα ήρθε κόσμος στο σπίτι, εκτός από μικρά παιδιά...
Και αγκαλίτσα τους αφήνω όλους να την πάρουν και φιλάκια να της δώσουν.

Συμφωνώ μαζί σου σε ότι κι αν λες. Και η μάνα μου σχεδόν με πιέζει να βγω γιατί μια "ελαφριά" καταθλιψομελαγχολία την περνάω, αλλά δυστυχώς ο άντρας μου και η πεθερά μου είναι αντίθετοι, απλά και μόνο για να μην πάθει τίποτα το παιδί.
Και η πεθερά μου άλλο που δεν ήθελε να βγαίνω εγώ, για να της αφήνω τη μικρή να την προσέχει!!
Αλλά τώρα που μείνανε 10 μερούλες το έχω ορκιστεί στον εαυτό μου ότι δεν θα την ξαναφήσω σε κανέναν και θα κάνω υπομονή, γιατί όταν λείπω, μετά η μικρή, δεν ξέρω πως να το πω, σα να "ξεφεύγει" λίγο... Σα να χάνει το πρόγραμμά της, γίνεται γκρινιάρα, και άλλα τέτοια...

Tziz έγραψε:

Και το αστείο είναι ότι κάποτε όλα αυτά τα κορόιδευα. Αλλά έτσι είναι. Ότι κοροϊδεύεις το λούζεσαι...

Tziz έγραψε:

argyro 2 έγραψε:ego ekatsa kanonika 40meres kai me eixe piasei katathlipsi den antexa katholou itane kai kalokairi apo 24/6 mexri 2/8 eleos!!ti ithela kai to thimithika?????????

Αργυρώ, αυτό σκεφτόμουν!
Αν ήταν καλοκαίρι άραγε πώς θα ένιωθα?
Θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα?
Θα με παρηγορούσε η δροσιά του aircondition ή θα ζητούσα να πάω για μπάνιο με τους φίλους μου????

φωτεινουλα έγραψε:...κ ανεπαρκης γιατι ειναι κατι καινουργιο κ δεν ξερεις αν θα εισαι καλη μητερα για αυτο το πλασματακι , αν θα μπορεις να εισαι για παντα εκει διπλα του !

Αυτό ήταν μία από τις μεγαλύτερες φοβίες μου. Και στο νοσοκομείο, αλλά και εδώ στο σπίτι όποιος ερχόταν τις πρώτες μέρες του έδινα το παιδί αγκαλιά, ναι μεν γιατί όλοι θέλουν να πάρουν ένα μωράκι αγκαλιά, αλλά κυρίως για να "φύγει από πάνω μου"...
Ώσπου μια μέρα και μετά από πολύ κλάμα της μικρής στα "ξένα" χέρια, μόλις την πήρα ΕΓΩ αγκαλιά ηρέμησε αμέσως. Κατάλαβα λοιπόν ότι μόνο εγώ μπορώ και πρέπει να τη φροντίσω... Έτσι τώρα, εδώ και 10 περίπου μέρες δεν αφήνω κανέναν άλλο. Και μέχρι να σαραντίσω θα το ξαναπώ ότι θα βάλω τα δυνατά μου, να γίνω μια πιο καλή μανούλα...
Να δείτε μόνο πως με κοιτάζει όταν πχ την έχει αγκαλιά η πεθερά μου και μετά την παίρνω εγώ.
Είναι σα να μου λέει: "Μανούλα, μη με ξαναφήσεις σε ξένα χέρια... "

argyro 2 έγραψε:sto leo eilikrina ithela toso poli na vgo exo pou akoma kai sto super market na pigaina tha elega epitelous vgika poso mallon an mou elegan na pame gia mpanio stin paralia!!!kai to kalokairi eixe para poli zesti aforiti

Εγώ πήγα! Στο σούπερ μάρκετ!
Κι ένιωσα τέλεια!
Και μόνο που περπατούσα δύσκολα μεν, αλλά χωρίς να "σέρνομαι" και να κουβαλάω μια τεράστια κοιλιά και το γεγονός ότι ήμουν έξω από το σπίτι, ήταν πραγματική απελευθέρωση!

Tziz έγραψε:Νομίζω ότι έχουν ήδη αρχίσει.

Να σε ρωτήσω αν ξέρεις..
Της έδινα το Nutriben AC αλλά με αυτό δεν έκανε κακάκια...
Το άλλαξα με κάποιο Novalac AC με το οποίο κάνει κακάκια αλλά νομίζω ότι της κάνει κωλικούς...

Τα ξέρεις αυτά τα γάλατα?
Κι αν ναι ποιο είναι πιο καλό?

vasoula έγραψε:Δεν ξέρω τι θα κάνω αλλα πρέπει να συνέλθω και να πάψω να κλαίω, βέβαια είμαι πολυ καλυτερα απο τις πρώτες μέρες και ίσως είναι ορμόνες!