avesta έγραψε:καθε οργανισμός ειναι διαφορετικός, κάθε άνθρωπος έχει διαφορετική αντοχή στον πόνο, οπότε δεν εχει να κάνει με το πόσες ώρες είχε διάρκεια ένας τοκετός.. απλά το θεωρώ αδικαιολόγητο να μην μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ όταν σκέφτεσαι τί τραβηξες..στο κάτω κάτω, όσο και μεγαλος να ειναι ο πόνος, ειναι κάποιες ώρες και τελειώνεις. και μετά κρατάς στην αγκαλια σου το παιδάκι σου.. εγώ γέννησα με τεχνητούς πόνους, το μωρό ήταν ψηλά, όλοι προετοιμάζονταν για πολύωρο τοκετό.. τελικά σε 5-6 ώρες γέννησα, φυσιολογικά, με επισκληρίδιο. ναι, πονεσα πολύ. το ήξερα οτι θα πονέσω. έφαγα το ξύλο από την ντουλάπα που είχαν στο δωμάτιο πριν με πάνε στην αιθουσα ωδυνών. και ενώ νόμιζα οτι θα πονάω στην κοιλιά, τελικά ο πόνος, τουλάχιστον ο δικός μου, ήταν όλος στη μέση, την ώρα που διαστέλλονταν τα κόκαλα της λεκάνης για να περάσει το παιδί.. εκεί ένιωσα το μαρτύριο του προκρούστη.. περαν τούτου, την επόμενη μέρα, τα είχα ξεχάσει όλα. και τώρα, σε 10 μέρες που γεννάω το δεύτερο παιδί μου, ενώ ξέρω οτι θα πονέσω, δεν ανησυχώ καθόλου. γιατί ξέρω οτι, ό,τι ειναι, θα περάσει γρήγορα, και θα έχουμε το νέο μέλος στην οικογένεια.. για μένα, το χειρότερο δεν ήταν ο πόνος, αλλά το οτι αισθανόμουν εντελώς εκτεθημενη, σε ενα φορειο με ανοιχτά πόδια, και να περνά λαός από μπροστά, γιατί γέννησα σε δημόσιο μαιευτήριο που δεν εχουν καθολου τακτ σε αυτα.. η ολη διαδικασία, δεν μου άρεσε καθόλου γιατι ενιωθα σαν ενα κομμάτι κρέας, ακάλυπτη και αδύναμη. συν την εξάντληση από την αυπνία και την αφαγία.. anyway, όλα περασαν και παω για το δεύτερο και δεν ανησυχώ καθόλου.