Maya έγραψε:Κι εγω μια απο τα ιδια, αλλα μεχρι τον Σεπτεμβρη, που εχω αδεια μητροτητας. Δε με χαλαει καθολου ομως που δε δουλευω, μακαρι να μη χρειαζοταν να γυρισω πισω. Βεβαια ειμαι ολη μερα με την κορη μου γιατι δεν εχουμε βοηθεια απο συγγενεις αλλα ειναι τελεια. Το πρωι λιωνουμε στις βολτες, το μεσημερι υπνος, το απογευμα εκπαιδευτικα παιχνιδια. Μεγαλωνω το παιδι μου οπως εγω θελω, ξερω τι τρωει, τι μαθαινει, τι ερεθισματα δεχεται. Τρεμω στην ιδεα οτι οταν θα παω για δουλεια θα ειναι με καποιον τριτο που δεν ξερω τι θα κανουν μαζι ολες αυτες τις ωρες.. Ουτε καν στους γονεις μου δεν εχω εμπιστοσυνη να τη φυλαξουν.. ειμαι υπερβολικη???

Αγαπητή φίλη, δεν είσαι καθόλου υπερβολική νομίζω...

Εγώ δούλεψα για τρεις μήνες πριν τα πρώτα γενέθλια του μικρού μου για το οικονομικό βεβαίως και γιατί ο παιδίατρος επέμενε ότι θα μας κάνει καλό να περνάμε χώρια κάποιες ώρες. Το αποτέλεσμα? Εγώ έπαθα κατάθλιψη, γύριζα το βράδυ σπίτι και το παιδί κοιμόταν ήδη κι έκλαιγα, κάθε μέρα μάθαινε κάτι που δεν του το είχα μάθει εγώ και μου το έστελναν φωτογραφία στο κινητό, και η απόδοσή μου έπεσε τόσο που ενώ πριν έπαιν=ρνα μπόνους, στο τέλος της σύμβασης δεν μου την ανανέωσαν. Το δε παιδί, έπαθε άγχος αποχωρισμού, δεν τολμούσα ούτε τουαλέτα να πάω όταν ήμουν σπίτι γιατί έκλαιγε που δεν με έβλεπε, πεταγόταν τη νύχτα με κλάμματα, ακόμη και τώρα όταν κοιμάται θέλει να κρατάει το χέρι μου. Και να σκεφτείς ότι μιλάμε για ένα πολύ κοινωνικό παιδί, που το πρόσεχε η μαμά μου, που κάθε μέρα έκανε διαδρομή δύο ωρών για να έρθει και να ξαναφύγει...

Με όλα αυτά δεν θέλω να πω ότι μάνα δεν υπάρχει άλλη σαν εμένα, θεωρώ όμως αυτά τα χρόνια που θα αφιερώσω στην ανατροφή του θα είναι μακράν το σημαντικότερο πράγμα που θα κάνω στη ζωή μου. Καμμία άλλη πρότερη ή επόμενη επιτυχία δεν θα μπορέσει ποτέ να συγκριθεί με αυτό. Πιστεύω ακράδαντα ότι όση περισσότερη αγάπη, στοργή, τρυφερότητα και χάδια δώσεις σ' ένα παιδί, τόσο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος θα γίνει μεγαλώνοντας, με λιγότερα κόμπλεξ και αποθημένα. (Για να μην πω ότι μεγαλώνω γιο, και θα ταλαιπωρηθούν λιγότερες γυναίκες που δεν θα είναι κακομαθημένος....)

MariaM έγραψε:Kαι εγω θα ηθελα να ασχοληθω με κατι δημιουργικο και ειμαι σε σκεψεις. Φτιαχνω πολλα για τον μικρο μου (πχ. dvd με φωτογραφιες, βιντεο μουσικη κτλ) τωρα ασχολουμαι και με την βαπτιση του, τα Χριστουγεννα εφτιαχνα κατι δεντρακια με πουρναρια, χρυσοσκονη και διακοσμητικα και γενικα η κλιση μου ειναι εκει. Η ουσια ειναι οτι μολις τελειωσω κατι ασχολουμαι με κατι αλλο. Ειναι και ψυχοθεραπευτικο νομιζω.
Κριμα που σπουδασα κατι που με αφηνει εντελως αδιαφορη και εχασα τοσο χρονο σε αυτο... Παρασυρθηκα απο τους καθηγητες και τους γονεις ενω ηξερα οτι ημουν για αλλα πραγματα.

Maya έγραψε:Κι εγω μια απο τα ιδια, αλλα μεχρι τον Σεπτεμβρη, που εχω αδεια μητροτητας. Δε με χαλαει καθολου ομως που δε δουλευω, μακαρι να μη χρειαζοταν να γυρισω πισω. Βεβαια ειμαι ολη μερα με την κορη μου γιατι δεν εχουμε βοηθεια απο συγγενεις αλλα ειναι τελεια. Το πρωι λιωνουμε στις βολτες, το μεσημερι υπνος, το απογευμα εκπαιδευτικα παιχνιδια. Μεγαλωνω το παιδι μου οπως εγω θελω, ξερω τι τρωει, τι μαθαινει, τι ερεθισματα δεχεται. Τρεμω στην ιδεα οτι οταν θα παω για δουλεια θα ειναι με καποιον τριτο που δεν ξερω τι θα κανουν μαζι ολες αυτες τις ωρες.. Ουτε καν στους γονεις μου δεν εχω εμπιστοσυνη να τη φυλαξουν.. ειμαι υπερβολικη???

lenaki1982 έγραψε:

Maya έγραψε:Κι εγω μια απο τα ιδια, αλλα μεχρι τον Σεπτεμβρη, που εχω αδεια μητροτητας. Δε με χαλαει καθολου ομως που δε δουλευω, μακαρι να μη χρειαζοταν να γυρισω πισω. Βεβαια ειμαι ολη μερα με την κορη μου γιατι δεν εχουμε βοηθεια απο συγγενεις αλλα ειναι τελεια. Το πρωι λιωνουμε στις βολτες, το μεσημερι υπνος, το απογευμα εκπαιδευτικα παιχνιδια. Μεγαλωνω το παιδι μου οπως εγω θελω, ξερω τι τρωει, τι μαθαινει, τι ερεθισματα δεχεται. Τρεμω στην ιδεα οτι οταν θα παω για δουλεια θα ειναι με καποιον τριτο που δεν ξερω τι θα κανουν μαζι ολες αυτες τις ωρες.. Ουτε καν στους γονεις μου δεν εχω εμπιστοσυνη να τη φυλαξουν.. ειμαι υπερβολικη???

και εγώ το ίδιο αισθάνομαι. δεν έχω σε κανέναν τυφλή εμπιστοσύνη εκτός από τον άντρα μου...σε 3 μήνες που επιστρέφει στη δουλειά και εκείνος μου φαίνεται ότι θα πάθω κατάθλιψη