Λοιπόν το θέμα από αλλού ξεκίνησε κι αλλού πάει....
Εδώ και καιρό ήθελα να γράψω το θέμα που έχω με μια φίλη μου (που θα γίνει και νονά της μικρής μου) και τα δύο της παιδάκια.
koukida έγραψε:
Μια φιλη μου εχει 3 παιδια.. Ε,επειδη ειναι ζωηρα μου ειπε απο μονη της οτι δε θα παει διακοπες για να μη χαλασει τις διακοπες στους ανθρωπους που θα θελουν να ηρεμησουν... Ενταξει,ακραιο,αλλα μπραβο της που δε κοιταξε μονο τον εαυτο της!!!
Λοιπόν το ίδιο μου έλεγε κι εμένα η φίλη μου. Ότι δεν πάει πουθενά γιατί έχει τα παιδιά και είναι ζωηρά. Έλεγα ότι απλά υπερβάλει ή ότι βαριέται κι έχει βρει δικαιολογία για να αποφεύγει τις επισκέψεις και τις μετακινήσεις. Ώσπου πριν από λίγο καιρό ήρθαν σπίτι....
Τι το 'θελα???
Θα σας τα πω πιο κάτω.
[quote="etoile]ουτε εγω εχω κατι με τα ζωηρα παιδακια- εχω προβλημα με τους γονεις που τα καμαρωνουν οταν συμπεριφερονται σαν μικροι βαρβαροι..
....
και πιστευω οτι ναι- ο σεβασμος ειναι μια εννοια που μαθαινεται απο τα 1α χρονια της ζωης ενος μωρου- μεσα απο μικρες καθημερινες καταστασεις .[/quote]
Συμφωνώ και με τα δύο παραπάνω.
Έβαζα τη μικρή στο νιπτήρα να την πλύνω και ποτέ δεν άπλωνε χέρι. Με την πεθερά μου έμαθε να αρπάζει την οδοντόβουρτσά μου. Αν δεν την πάρει, λυσσάει στην κυριολεξία.
Κι ερωτώ: Ποιος είναι υπεύθυνος σε αυτή την περίπτωση???
Όταν εγώ προσπαθώ να την κάνω να καταλάβει πως δεν απλώνουμε χέρι σε πράγματα που δεν είναι δικά μας κι έρχεται η πεθερά μου και μου καταρρίπτει ότι με κόπο προσπαθώ να "χτίσω" σχετικά με το χαρακτήρα του παιδιού μου?
MariaM έγραψε:Εγώ σε ένα πράγμα δεν συμφωνώ etoile. Σε αυτό που λες ότι αυτό είναι νέο φαινόμενο. Εγώ δεν νομίζω ότι έχει αλλάξει κάτι γιατί και παλιά έβλεπα τέτοιες συμπεριφορές από γονείς και παιδιά. Πάντα υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι γενικά που νομίζουν ότι ο κόσμος τους ανήκει και δεν σέβονται τίποτα. Όχι απαραίτητα γονείς. Απλά όταν γίνονται αυτοί οι άνθρωποι γονείς δεν ενδιαφέρονται να μάθουν στα παιδιά τους τι είναι σεβασμός. Φυσικά αναφέρομαι σε ακραία περιστατικά όπως αυτά που ανέφερες ότι πήγαινε το παιδάκι και ενοχλούσε τον κόσμο που έτρωγε και την μαμά που φώναζε στο δίχρονο παιδί της από τα 10 μέτρα. Δεν μιλάω για παιδιά ζωηρά που οι γονείς τους όμως δεν αδιαφορούν και προσπαθούν να τους βάλουν όρια. Δυστυχώς αναίσθητοι άνθρωποι υπήρχαν πάντα. Για εμένα το χειρότερό μου είναι το εξής. Έχεις γιορτή στο σπίτι και έρχεται κόσμος. Και έρχεται και μια οικογένεια με 2 μικρά παιδάκια που τα αφήνει ανεξέλεγκτα να ριμάξουν ότι βρουν στο ξένο σπίτι... Απαράδεκτο φαινόμενο και το συναντώ από παλιά.
Συμφωνώ με τη Μαρία.
Πολλές φορές θυμάμαι τη μαμά μου να σχολιάζει το γεγονός ότι εμείς ήμασταν ήσυχα παιδάκια κι ότι κάναμε πάντα ότι μας έλεγε, ενώ κάποια άλλα, ρημάζανε το σπίτι στο οποίο πηγαίναμε επίσκεψη.
Στη φίλη μου τώρα:
Ο μικρός 2 και η μεγάλη 5.
Η μεγάλη από τη ζήλια φυσικά κάνει ότι και ο μικρός.
Τους έβγαλε τα παπούτσια και τα έβαλε να ξαπλώσουν στον καναπέ για να δουν παιδικά. Αυτά άρχισαν να περπατάνε ξυπόλητα (κάτι που το σιχαίνομαι γενικώς και χωρίς εξαιρέσεις, ακόμα και στην παραλία που λέει ο λόγος) σε όλο το σπίτι (πάλι καλά που είχε σφουγγαρίσει ο αντρούλης μου την προηγούμενη) και μετά πηδάγανε μέσα στο πάρκο της μικρής, όπου έχω συγκεντρωμένα όλα τα παιχνιδάκια της μικρής...
Τα ποδοπάτησαν όλα...
Ανέβηκαν στους καναπέδες (που άντε να κάτσω/ξαπλώσω/αράξω εγώ, αλλά βάζω και το μωρό) και χοροπηδούσαν.
Πήρε ο μικρός τα ρεσό, τα έβαλε σε ένα ποτηράκι και πήγε και τα άδειασε μέσα στην μπανιέρα.
Βάλαμε τούρτα και η μικρή είχε πάρει ένα κομμάτι από τη "διακοσμητική" σοκολάτα και τριγυρνούσε στο σπίτι, ενώ εγώ προσευχόμουν να μην ακουμπήσει πουθενά.
Βάλαμε το μωρό για υπνο και πήγαινε ο μικρός και σκαρφάλωνε στην κούνια και φώναζε να την ξυπνήσει ώσπου αναγκάστηκα να κλείσω την πόρτα (πάλι καλά έχει σπάσει το πόμολο) και να μπαινοβγαίνω από το μπαλκόνι.
Την ώρα που έφευγαν κι ενώ η μεγάλη γκρίνιαζε ότι νυστάζει κι ότι θέλει να φύγουν, δεν ήθελε να βάλει τα παπούτσια της. Κι όχι μόνο έκανε τη δύσκολη στη μαμά της, αλλά και στον μπαμπά της! Που εγώ θυμάμαι και μόνο στο άκουσμα "τώρα έρχεται ο πατέρας σας" έτρεμα! (χωρίς ο πατέρας μου να είναι κάνας μπαμπούλας, απλά έτσι το "έριχνε" η μάνα μου και καλά...)
Λοιπόν μας ζάλισαν.
Δε μας άφησαν να πιούμε ούτε τον καφέ με την ησυχία μας
Το σπίτι της κοπέλας είναι... τι να σας πω. Πως έχουν γυρίσει το σύνθετο/μπαρ ανάποδα, σχηματίζοντας ένα "οχυρό" για να κλείσουν εκεί τους υπολογιστές και τα αντικείμενα αξίας, ώστε να μην τα πειράζουν/σπάσουν?
Στον πάγκο της κουζίνας βρίσκεις το μιξεράκι του καφέ, κάτω από κασετίνες μαρκαδόρων και πλαστελίνες κολλημένες παντού?
Κι ερωτώ: Θεωρείτε εσείς σωστή συμπεριφορά να "αμύνεστε" κατά αυτόν τον τρόπο?
Δηλαδή , είναι σωστό, να λέμε "ας του κάνω το χατίρι προκειμένου να σταματήσει να γκρινιάζει" αντί να του δώσουμε τις σωστές κατευθύνσεις?
Και ξέρω ότι με αυτό ίσως ξεσηκώσω χειρότερη θύελλα αντιδράσεων, αλλά αυτό που έχω μάθει στη ζωή μου είναι πως "όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος".
Φόρουμ
Αναζήτηση
Latest images
Εγγραφή
Σύνδεση
Απ: ΜΗΠΩΣ ΣΑΝ ΓΟΝΕΙΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ? Δευ Αυγ 01, 2011 5:14 am
....δεν είναι παιξε γέλασε... 
" Εννοείται ότι φεύγοντας όχι μόνο δε μαζέψανε ούτε μισό παιχνιδάκι που είχε γεμίσει ο τόπος 
αλλά ούτε συγνώμη δε ζητήσανε τουλάχιστον για τα σπασμένα 
αλλά αν ξανάρθουν επιτόπου θα μαζέψω όλα τα παιχνίδια και μάλιστα μπροστά τους!!
