giouli73 έγραψε:Που είσαι μαρή? Έκανες κανά πάρτυ κι έφυγαν με γυαλιά ηλίου? Κοιμάσαι? Έχασες κανά παπούτσι, κανά ποτήρι, κανά βρακί?

NeNaKi_Gr έγραψε:Δεν ξέρω από που να αρχίσω, τι να πω και πως να σας απαντήσω...
Δεν ξέρω, μα το Θεό...
Έχω συγκινηθεί πραγματικά πολύ, τόσο με την πανέμορφη χειρονομία της Άννας, ενός απίθανου πραγματικά παιδιού, όσο στη συνέχεια και από όλες εσάς που μέ τις ευχές σας μέσα απ' την γλυκιά ψυχή σας, κάνατε αυτήν την πράξη της ακόμα πιο σπουδαία!
Θέλω να απαντήσω σε κάθε μια σας ξεχωριστά και δεν ξέρω το πως ή αν πρέπει να το κάνω, για να μην σας κουράσω παραπάνω και καταστρέψω έτσι και την αίγλη του θέματος που άνοιξε η καλή μου Άννα, για να κλείσετε έπειτα μέσα του και εσείς τις δικές σας ευχές!... Πραγματικά, κάτι παραπάνω απο πολύτιμες!

Ειλικρινά, έχω συγκινηθεί τόσο πολύ, που μάλλον θα αρχίσω να γράφω ότι να΄ ναι... ασυναρτησίες... κάτι το σύνηθες που παθαίνω όταν ταράζομαι ή συγκινούμε πολύ....!

Δεν ξέρω... θα γράψω αυτοσχέδια σήμερα και ότι βγει.
Έίναι τόοοοσα αυτά που θέλω να σας πω, σε όλες σας μαζί ανεξαιρέτως και στην καθεμιά σας ξεχωριστά... θα ήθελα τόσο πολύ να σας είχα τριγύρω μου αυτή τη στιγμή, για να σας εκφράσω προφορικά τα όσα με κάνατε και αισθάνομαι! Πόσο πιο εύκολο θα μου ήταν...

Αυτά τα ευχετήρια λόγια που για άλλους φαντάζουν τόσο απλά και τυπικά, να ξέρετε πως για μένα είναι μεγαλειώδεις, σπουδαία και ξεχωριστά... ένα τέλειο δώρο με την 'ουσία' του να βρίσκεται ατόφια στο περιεχόμενο και όχι στο φανταχτερό του αμπαλάζ...

Τα φετινά Χρόνια Πολλά που έλαβα απο όλες σας, θα τα θυμάμαι πάντα και να είστε σίγουρες γι’ αυτό... η Νένα ή το Νενάκι, όπως και να προτιμάτε να με φωνάζετε, δεν ξεχνάει ποτέ τις όμορφες ψυχές!
...Ανοίγει το μπαουλάκι του μυαλού της και βάζει μέσα όλες τις θετικές σκέψεις, πράξεις, λέξεις ανθρώπων που πέρασαν από τη ζωή της, είτε για να γίνουν κομμάτι της και να την στιγματίσουν ως οικογένεια και «φίλοι», είτε απλά για να αφήσουν όμορφα ίχνη πάνω της ως απλοί, γνωστοί περαστικοί, κρατώντας την συντροφιά για λίγο...

....Κάποιες από εσάς και μαζί και αυτή η ψυχούλα, η μία και μόνη Αννούλα που πέρασε απο το μονοπάτι της μέχρις στιγμής ζωής μου, έχετε γίνει ήδη κομμάτι της... φιλαράκια μου, που κάθε μέρα σας έχω σε μια γωνίτσα της έννοιας μου και πάντα όταν δεν σας βλέπω μου λείπετε και αναρωτιέμαι που να βρίσκεστε, πως να περνάτε, άραγε με σκέφτεστε και σείς καθόλου...
...Και εσάς τις υπόλοιπες, που δεν έτυχε ακόμα να έρθουμε περισσότερο κοντά, που απλά οι δρόμοι μας συναντηθήκανε σε κάποιο σταυροδρόμι και μόνο η παρουσία σας, οι σκέψεις και οι ιδέες σας είναι αρκετές ώστε να αφήσουν το δικό τους αποτύπωμα πάνω στη ζωή μου, σας νιώθω ‘οικία’ πρόσωπα, γνώριμα πια... Είναι ακριβώς εκείνο το συναίσθημα όπως, όταν συναντάς σε μια ξένη πόλη κάποιον από τη δική σου γειτονιά που ίσως να μην έχει τύχει ούτε μια φορά να πείτε ο ένας του άλλου καλημέρα, παρά μόνο κλεφτές ματιές κάθε φορά που συναντιέστε στον κάδο σκουπιδιών και παρ' όλα αυτά είναι σαν... να μη σου είναι ξένος....να είναι μέσα στους άλλους ξένους ο ‘δικός’ σου άνθρωπος που τον νιώθεις και αυτόν «οικογένεια» σου!

Έχω φίλους στη ζωή μου, γνωστούς, συγγενείς και ανθρώπους που με θυμήθηκαν χθες και έκαναν το τηλέφωνο μου να μη σταματήσει να χτυπά, μα αυτό που ένιωσα όταν είδα τα δικά σας μηνύματα είχα να το νιώσω πάρα πολλά χρόνια και πραγματικά συγκινούμε τόσο που το σκέφτομαι.... μπορεί να μοιάζει υπερβολικό σε σας, μα υπάρχει λόγος που έχει τόσο ιδιαίτερη σημασία για μένα....

Πριν 10 χρόνια, κλείνοντας σε μια βαλίτσα όσα όνειρα κατάφερα να μαζέψω απο τα συντρίμμια μου, ανέβηκα στο πρωινό intercity των 8.00 απο Ξάνθη με προορισμό το λιμάνι του Πειραιά και με ένα τρεμάμενο παγωμένο χαμόγελο που έκρυβε καλά τα δόντια που έσφιγγα για να μην κλάψω, στάθηκα στο τζάμι της πόρτας και έστειλά ένα τελευταίο νεύμα στην μητέρα μου που στεκόταν στο σταθμό και με αγωνία έψαχνε ανάμεσα στα βαγόνια να με δει για μια τελευταία στιγμή.... «Μαμά, θα είμαι καλά.... θα σου τηλεφωνήσω!» της φώναξα και κρύφτηκα στην τουαλέτα.
Θυμάμαι έκλαψα με λυγμούς... λυπάμαι που έπρεπε να φύγω για χτίσω απο την αρχή τη ζωή μου, μια ζωή που την ρήμαξαν οι ακατάλληλοι και οι ανάξιοι μου, που γκρέμισαν τα όνειρά της οι ανίκανοι και αχάριστοι άνθρωποι.

Πρώτη φορά έφευγα τόσο μακριά απο το σπίτι και η μητέρα μου ήξερε απο την αρχή και καλύτερα απο τον καθένα πως δε θα γύριζα ξανά ποτέ πίσω... ήμουν τόσο ταλαιπωρημένη απο την ζωή μου σ' εκείνη την πόλη!

Έφτασα στον Πειραιά και από εκεί πήρα το πρώτο πλοίο για Ηράκλειο...
Ήταν 5 τα ξημερώματα και σε μια ώρα φτάναμε στον προορισμό μας...
Ξύπνησα και ανέβηκα στο κατάστρωμα...
Ήταν ερημιά, όλοι βρίσκονταν μέσα για τον ύπνο, δεν ακουγόταν ψυχή...
Κάθισα χάμω μπροστά στην πρύμνη του καραβιού, κρέμασα τα πόδια μου έξω απο το κάγκελο να αιωρούνται πάνω απο τη θάλασσα και έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά μου και έναν σταθμό στο κινητό να παίζει...
Και ενώ αχνά άρχισαν να ξεπροβάλουν στον ορίζοντα τα φώτα της Κριτικής πρωτεύουσας, λες και Θεός μου έστελνε το δικό του κουράγιο για τη νέα μου αρχή... άρχισε να παίζει ένα τραγούδι που απο τότε έγινε το δικό μου «ιερό» τραγούδι και τις δύσκολες στιγμές ένας πιστός σύντροφος να μου θυμίζει πάντα στις δύσκολες στιγμές ότι... δεν πρέπει να ξεχνώ που ήμουν και που κατάφερα να με φτάσω... ότι θεωρούμε κάκιστο στη ζωή, στο χέρι μας είναι να το κάνουμε καλύτερο και να γίνουμε ευτυχισμένοι...
https://www.youtube.com/watch?v=HxWU4ZNjJro&feature=related

...Όταν πια έδεσε το καράβι στο λιμάνι και ετοιμαζόμουν να πάρω την βαλίτσα μου για να κατέβω τις κυλιόμενες σκάλες, κάποιος από το προσωπικό του πλοίου προσφέρθηκε να με βοηθήσει... «Είναι βαριά η βαλίτσα σου; Μπορείς;» με ρώτησε.
«Ναι είναι λίγο βαριά, αλλά θα τα καταφέρω...», του απάντησα.
«Την γέμισες με ρούχα ε?», μου αποκρίθηκε.
«Όχι... είναι τα όνειρα μου που την βαραίνουν τόσο πολύ...» του είπα και θυμάμαι ότι κούνησε με κατανόηση το κεφάλι.

Μακάρι στην ίδια βαλίτσα να μπορούσα να χωρέσω τους γονείς μου που μου έλειπαν ήδη, την γλυκιά μου γιαγιά που ανέφερε η Αννούλα, τους αγαπημένους μου παιδικούς φίλους, παλιούς συμμαθητές, τους ανθρώπους μιας ολόκληρης ζωής που άφησα πίσω, για να φτιάξω μια άλλη ζωή... από την αρχή, καινούρια!
Έχω να γιορτάσω τα γενέθλια μου, την γιορτή μου μαζί με τους ανθρώπους μου 10 ολόκληρα χρόνια και κάθε χρόνο παίρνω και ένα λιγότερο χρόνια πολλά.... μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται... έτσι λένε και δεν έχουν άδικο!
Δεν λέω, ο άντρας μου φροντίζει κάθε χρόνο και με το παραπάνω να μην αισθάνομαι το κενό... μου παίρνει τούρτα, με ξυπνάει το πρωί για να σβήσω το κεράκι, μου κάνει το τραπέζι... δεν είμαι αχάριστη και ξέρω πως στο μέλλον θα είναι ακόμα πιο όμορφα, όταν θα υπάρχουν και τα παιδάκια μας να τρέχουν πάνω μου και να με ξυπνάνε πνίγοντας με στα φιλιά
Μα.... πάντα κάτι μου λείπει.... η αίσθηση των παλιών γενεθλίων μου βρίσκεται 800χλμ μακριά της Αθήνας.... Πάντα αυτή η μέρα, ήταν μια μέρα γιορτής για τους ανθρώπους μου, με τους ανθρώπους μου... ένα άρωμα περίεργο που απλωνόταν στον αέρα εκείνη τη μέρα και που πια σταμάτησα να βιώνω βίωνα, μέχρι τώρα.... μέχρι αυτό το μήνυμα στο φόρουμ!

Και εδώ είναι που θέλω να καταλήξω...
..Ότι, χωρίς να το καταλάβετε μου χαρίσατε μια στιγμή από εκείνο το υπέροχο συναίσθημα, σαν στιγμιαία ανάμνηση μου φέρατε εκείνη τη μυρουδιά και ένιωσα ακριβώς όπως τότε!
Γι’ αυτό και αισθάνομαι για όλες σας απέραντη ευγνωμοσύνη!
Σας ευχαριστώ μέσα απο την καρδιά μου για όλες τις ευχές που μου δώσατε και με την θετική αύρα που τις δώσατε, με όλη την αγάπη που μου στείλατε και με την απόλυτη συμπάθεια που μου εκφράσατε και χαίρομαι που οι δρόμοι της ζωής μας συναντήθηκαν κάπως κάποτε κάπου, έστω κι έτσι... μέσα απο μια διαδρομή του διαδικτύου, κατ’ εμέ τόσο αληθινή, όσο και μια στάση λεωφορείου στην καθημερινότητα της ζωής.

... Τελικά τις έγραψα και τις ασυναρτησίες μου ακριβώς όπως το προέβλεψα και για ακόμη μια φορά τα είπα πολλά, πάρα πολλά... το ξέρω
Συγχωρέστε με και κάντε τα στραβά μάτια... λόγω της ημέρας

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ...
ΣΑΣ ΕΚΤΙΜΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ...

Και επειδή, πολύ περισσότερο ΣΑΣ ΣΕΒΟΜΑΙ... θα ήθελα να προσπαθήσω να σας ευχαριστήσω με... όσο συντομότερα λόγια γίνεται , την κάθε μια σας ξεχωριστά... αν τα καταφέρω

Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω...

NeNaKi_Gr έγραψε:Δεν ξέρω από που να αρχίσω, τι να πω και πως να σας απαντήσω...
Δεν ξέρω, μα το Θεό...
Έχω συγκινηθεί πραγματικά πολύ, τόσο με την πανέμορφη χειρονομία της Άννας, ενός απίθανου πραγματικά παιδιού, όσο στη συνέχεια και από όλες εσάς που μέ τις ευχές σας μέσα απ' την γλυκιά ψυχή σας, κάνατε αυτήν την πράξη της ακόμα πιο σπουδαία!
Θέλω να απαντήσω σε κάθε μια σας ξεχωριστά και δεν ξέρω το πως ή αν πρέπει να το κάνω, για να μην σας κουράσω παραπάνω και καταστρέψω έτσι και την αίγλη του θέματος που άνοιξε η καλή μου Άννα, για να κλείσετε έπειτα μέσα του και εσείς τις δικές σας ευχές!... Πραγματικά, κάτι παραπάνω απο πολύτιμες!

Ειλικρινά, έχω συγκινηθεί τόσο πολύ, που μάλλον θα αρχίσω να γράφω ότι να΄ ναι... ασυναρτησίες... κάτι το σύνηθες που παθαίνω όταν ταράζομαι ή συγκινούμε πολύ....!

Δεν ξέρω... θα γράψω αυτοσχέδια σήμερα και ότι βγει.
Έίναι τόοοοσα αυτά που θέλω να σας πω, σε όλες σας μαζί ανεξαιρέτως και στην καθεμιά σας ξεχωριστά... θα ήθελα τόσο πολύ να σας είχα τριγύρω μου αυτή τη στιγμή, για να σας εκφράσω προφορικά τα όσα με κάνατε και αισθάνομαι! Πόσο πιο εύκολο θα μου ήταν...

Αυτά τα ευχετήρια λόγια που για άλλους φαντάζουν τόσο απλά και τυπικά, να ξέρετε πως για μένα είναι μεγαλειώδεις, σπουδαία και ξεχωριστά... ένα τέλειο δώρο με την 'ουσία' του να βρίσκεται ατόφια στο περιεχόμενο και όχι στο φανταχτερό του αμπαλάζ...

Τα φετινά Χρόνια Πολλά που έλαβα απο όλες σας, θα τα θυμάμαι πάντα και να είστε σίγουρες γι’ αυτό... η Νένα ή το Νενάκι, όπως και να προτιμάτε να με φωνάζετε, δεν ξεχνάει ποτέ τις όμορφες ψυχές!
...Ανοίγει το μπαουλάκι του μυαλού της και βάζει μέσα όλες τις θετικές σκέψεις, πράξεις, λέξεις ανθρώπων που πέρασαν από τη ζωή της, είτε για να γίνουν κομμάτι της και να την στιγματίσουν ως οικογένεια και «φίλοι», είτε απλά για να αφήσουν όμορφα ίχνη πάνω της ως απλοί, γνωστοί περαστικοί, κρατώντας την συντροφιά για λίγο...

....Κάποιες από εσάς και μαζί και αυτή η ψυχούλα, η μία και μόνη Αννούλα που πέρασε απο το μονοπάτι της μέχρις στιγμής ζωής μου, έχετε γίνει ήδη κομμάτι της... φιλαράκια μου, που κάθε μέρα σας έχω σε μια γωνίτσα της έννοιας μου και πάντα όταν δεν σας βλέπω μου λείπετε και αναρωτιέμαι που να βρίσκεστε, πως να περνάτε, άραγε με σκέφτεστε και σείς καθόλου...
...Και εσάς τις υπόλοιπες, που δεν έτυχε ακόμα να έρθουμε περισσότερο κοντά, που απλά οι δρόμοι μας συναντηθήκανε σε κάποιο σταυροδρόμι και μόνο η παρουσία σας, οι σκέψεις και οι ιδέες σας είναι αρκετές ώστε να αφήσουν το δικό τους αποτύπωμα πάνω στη ζωή μου, σας νιώθω ‘οικία’ πρόσωπα, γνώριμα πια... Είναι ακριβώς εκείνο το συναίσθημα όπως, όταν συναντάς σε μια ξένη πόλη κάποιον από τη δική σου γειτονιά που ίσως να μην έχει τύχει ούτε μια φορά να πείτε ο ένας του άλλου καλημέρα, παρά μόνο κλεφτές ματιές κάθε φορά που συναντιέστε στον κάδο σκουπιδιών και παρ' όλα αυτά είναι σαν... να μη σου είναι ξένος....να είναι μέσα στους άλλους ξένους ο ‘δικός’ σου άνθρωπος που τον νιώθεις και αυτόν «οικογένεια» σου!

Έχω φίλους στη ζωή μου, γνωστούς, συγγενείς και ανθρώπους που με θυμήθηκαν χθες και έκαναν το τηλέφωνο μου να μη σταματήσει να χτυπά, μα αυτό που ένιωσα όταν είδα τα δικά σας μηνύματα είχα να το νιώσω πάρα πολλά χρόνια και πραγματικά συγκινούμε τόσο που το σκέφτομαι.... μπορεί να μοιάζει υπερβολικό σε σας, μα υπάρχει λόγος που έχει τόσο ιδιαίτερη σημασία για μένα....

Πριν 10 χρόνια, κλείνοντας σε μια βαλίτσα όσα όνειρα κατάφερα να μαζέψω απο τα συντρίμμια μου, ανέβηκα στο πρωινό intercity των 8.00 απο Ξάνθη με προορισμό το λιμάνι του Πειραιά και με ένα τρεμάμενο παγωμένο χαμόγελο που έκρυβε καλά τα δόντια που έσφιγγα για να μην κλάψω, στάθηκα στο τζάμι της πόρτας και έστειλά ένα τελευταίο νεύμα στην μητέρα μου που στεκόταν στο σταθμό και με αγωνία έψαχνε ανάμεσα στα βαγόνια να με δει για μια τελευταία στιγμή.... «Μαμά, θα είμαι καλά.... θα σου τηλεφωνήσω!» της φώναξα και κρύφτηκα στην τουαλέτα.
Θυμάμαι έκλαψα με λυγμούς... λυπάμαι που έπρεπε να φύγω για χτίσω απο την αρχή τη ζωή μου, μια ζωή που την ρήμαξαν οι ακατάλληλοι και οι ανάξιοι μου, που γκρέμισαν τα όνειρά της οι ανίκανοι και αχάριστοι άνθρωποι.

Πρώτη φορά έφευγα τόσο μακριά απο το σπίτι και η μητέρα μου ήξερε απο την αρχή και καλύτερα απο τον καθένα πως δε θα γύριζα ξανά ποτέ πίσω... ήμουν τόσο ταλαιπωρημένη απο την ζωή μου σ' εκείνη την πόλη!

Έφτασα στον Πειραιά και από εκεί πήρα το πρώτο πλοίο για Ηράκλειο...
Ήταν 5 τα ξημερώματα και σε μια ώρα φτάναμε στον προορισμό μας...
Ξύπνησα και ανέβηκα στο κατάστρωμα...
Ήταν ερημιά, όλοι βρίσκονταν μέσα για τον ύπνο, δεν ακουγόταν ψυχή...
Κάθισα χάμω μπροστά στην πρύμνη του καραβιού, κρέμασα τα πόδια μου έξω απο το κάγκελο να αιωρούνται πάνω απο τη θάλασσα και έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά μου και έναν σταθμό στο κινητό να παίζει...
Και ενώ αχνά άρχισαν να ξεπροβάλουν στον ορίζοντα τα φώτα της Κριτικής πρωτεύουσας, λες και Θεός μου έστελνε το δικό του κουράγιο για τη νέα μου αρχή... άρχισε να παίζει ένα τραγούδι που απο τότε έγινε το δικό μου «ιερό» τραγούδι και τις δύσκολες στιγμές ένας πιστός σύντροφος να μου θυμίζει πάντα στις δύσκολες στιγμές ότι... δεν πρέπει να ξεχνώ που ήμουν και που κατάφερα να με φτάσω... ότι θεωρούμε κάκιστο στη ζωή, στο χέρι μας είναι να το κάνουμε καλύτερο και να γίνουμε ευτυχισμένοι...
https://www.youtube.com/watch?v=HxWU4ZNjJro&feature=related

...Όταν πια έδεσε το καράβι στο λιμάνι και ετοιμαζόμουν να πάρω την βαλίτσα μου για να κατέβω τις κυλιόμενες σκάλες, κάποιος από το προσωπικό του πλοίου προσφέρθηκε να με βοηθήσει... «Είναι βαριά η βαλίτσα σου; Μπορείς;» με ρώτησε.
«Ναι είναι λίγο βαριά, αλλά θα τα καταφέρω...», του απάντησα.
«Την γέμισες με ρούχα ε?», μου αποκρίθηκε.
«Όχι... είναι τα όνειρα μου που την βαραίνουν τόσο πολύ...» του είπα και θυμάμαι ότι κούνησε με κατανόηση το κεφάλι.

Μακάρι στην ίδια βαλίτσα να μπορούσα να χωρέσω τους γονείς μου που μου έλειπαν ήδη, την γλυκιά μου γιαγιά που ανέφερε η Αννούλα, τους αγαπημένους μου παιδικούς φίλους, παλιούς συμμαθητές, τους ανθρώπους μιας ολόκληρης ζωής που άφησα πίσω, για να φτιάξω μια άλλη ζωή... από την αρχή, καινούρια!
Έχω να γιορτάσω τα γενέθλια μου, την γιορτή μου μαζί με τους ανθρώπους μου 10 ολόκληρα χρόνια και κάθε χρόνο παίρνω και ένα λιγότερο χρόνια πολλά.... μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται... έτσι λένε και δεν έχουν άδικο!
Δεν λέω, ο άντρας μου φροντίζει κάθε χρόνο και με το παραπάνω να μην αισθάνομαι το κενό... μου παίρνει τούρτα, με ξυπνάει το πρωί για να σβήσω το κεράκι, μου κάνει το τραπέζι... δεν είμαι αχάριστη και ξέρω πως στο μέλλον θα είναι ακόμα πιο όμορφα, όταν θα υπάρχουν και τα παιδάκια μας να τρέχουν πάνω μου και να με ξυπνάνε πνίγοντας με στα φιλιά
Μα.... πάντα κάτι μου λείπει.... η αίσθηση των παλιών γενεθλίων μου βρίσκεται 800χλμ μακριά της Αθήνας.... Πάντα αυτή η μέρα, ήταν μια μέρα γιορτής για τους ανθρώπους μου, με τους ανθρώπους μου... ένα άρωμα περίεργο που απλωνόταν στον αέρα εκείνη τη μέρα και που πια σταμάτησα να βιώνω βίωνα, μέχρι τώρα.... μέχρι αυτό το μήνυμα στο φόρουμ!

Και εδώ είναι που θέλω να καταλήξω...
..Ότι, χωρίς να το καταλάβετε μου χαρίσατε μια στιγμή από εκείνο το υπέροχο συναίσθημα, σαν στιγμιαία ανάμνηση μου φέρατε εκείνη τη μυρουδιά και ένιωσα ακριβώς όπως τότε!
Γι’ αυτό και αισθάνομαι για όλες σας απέραντη ευγνωμοσύνη!
Σας ευχαριστώ μέσα απο την καρδιά μου για όλες τις ευχές που μου δώσατε και με την θετική αύρα που τις δώσατε, με όλη την αγάπη που μου στείλατε και με την απόλυτη συμπάθεια που μου εκφράσατε και χαίρομαι που οι δρόμοι της ζωής μας συναντήθηκαν κάπως κάποτε κάπου, έστω κι έτσι... μέσα απο μια διαδρομή του διαδικτύου, κατ’ εμέ τόσο αληθινή, όσο και μια στάση λεωφορείου στην καθημερινότητα της ζωής.

... Τελικά τις έγραψα και τις ασυναρτησίες μου ακριβώς όπως το προέβλεψα και για ακόμη μια φορά τα είπα πολλά, πάρα πολλά... το ξέρω
Συγχωρέστε με και κάντε τα στραβά μάτια... λόγω της ημέρας

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ...
ΣΑΣ ΕΚΤΙΜΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ...

Και επειδή, πολύ περισσότερο ΣΑΣ ΣΕΒΟΜΑΙ... θα ήθελα να προσπαθήσω να σας ευχαριστήσω με... όσο συντομότερα λόγια γίνεται , την κάθε μια σας ξεχωριστά... αν τα καταφέρω

Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω...