MariaM έγραψε:Εγώ θα πω την άποψή μου για το ξύλο γενικά ανεξάρτητα απο το σημείο.
Το ξύλο το μόνο που προσφέρει είναι εκτόνωση σε αυτόν που το ρίχνει. Αυτός που το τρώει μαθαίνει να υπακούει από φόβο και όχι απο σεβασμό και κατανόηση. Μαθαίνουμε στο παιδί ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και ότι ο δυνατός κερδίζει. Έτσι είναι φυσικό και επόμενο κάποια στιγμή να μας μιμηθει απέναντι σε έναν αδύναμο. Δεν έχει σημασία αν έχουμε δίκιο ή άδικο. Χάνουμε το δίκιο μας όταν σηκώνουμε χέρι. Το παιδί δεν αναγνωρίζει το λάθος του. Απλά λυγίζει. Έτσι, χωρίς να εξετάσει αν έχει δικιο θα σηκώσει και εκείνο με την σειρά του το χέρι του στον αδύναμο για να διεκδικήσει κάτι είτε του ανήκει δικαιωματικά είτε όχι. Αυτή ήταν η άποψή μου για το ξύλο στα παιδιά.

MariaM έγραψε:Εγώ θα πω την άποψή μου για το ξύλο γενικά ανεξάρτητα απο το σημείο.
Το ξύλο το μόνο που προσφέρει είναι εκτόνωση σε αυτόν που το ρίχνει. Αυτός που το τρώει μαθαίνει να υπακούει από φόβο και όχι απο σεβασμό και κατανόηση. Μαθαίνουμε στο παιδί ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και ότι ο δυνατός κερδίζει. Έτσι είναι φυσικό και επόμενο κάποια στιγμή να μας μιμηθει απέναντι σε έναν αδύναμο. Δεν έχει σημασία αν έχουμε δίκιο ή άδικο. Χάνουμε το δίκιο μας όταν σηκώνουμε χέρι. Το παιδί δεν αναγνωρίζει το λάθος του. Απλά λυγίζει. Έτσι, χωρίς να εξετάσει αν έχει δικιο θα σηκώσει και εκείνο με την σειρά του το χέρι του στον αδύναμο για να διεκδικήσει κάτι είτε του ανήκει δικαιωματικά είτε όχι. Αυτή ήταν η άποψή μου για το ξύλο στα παιδιά.

chicken έγραψε:

MariaM έγραψε:Εγώ θα πω την άποψή μου για το ξύλο γενικά ανεξάρτητα απο το σημείο.
Το ξύλο το μόνο που προσφέρει είναι εκτόνωση σε αυτόν που το ρίχνει. Αυτός που το τρώει μαθαίνει να υπακούει από φόβο και όχι απο σεβασμό και κατανόηση. Μαθαίνουμε στο παιδί ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και ότι ο δυνατός κερδίζει. Έτσι είναι φυσικό και επόμενο κάποια στιγμή να μας μιμηθει απέναντι σε έναν αδύναμο. Δεν έχει σημασία αν έχουμε δίκιο ή άδικο. Χάνουμε το δίκιο μας όταν σηκώνουμε χέρι. Το παιδί δεν αναγνωρίζει το λάθος του. Απλά λυγίζει. Έτσι, χωρίς να εξετάσει αν έχει δικιο θα σηκώσει και εκείνο με την σειρά του το χέρι του στον αδύναμο για να διεκδικήσει κάτι είτε του ανήκει δικαιωματικά είτε όχι. Αυτή ήταν η άποψή μου για το ξύλο στα παιδιά.

Συμφωνώ απόλυτα Μαρία, τα είπες πάρα πολύ σωστά και πάρα πολύ ωραία!

Όμως εγώ συμφωνώ και με την πρόταση: "Μικρό κώλο δεν έδειρες, μεγάλο δεν ορίζεις" Πραγματικά πιστεύω πως ισχύει. Εννοείτε πως δεν χτυπάμε όποτε μας καπνίσει αλλά δεν πρέπει το παιδί να ακούσει?
Η κόρη μου είναι 13 μηνών και δεν ακούει..
Της μιλάμε και μας γράφει κανονικά, συνεχίζει αυτό που έκανε. Καταλαβαίνω φυσικά πως είναι μωρό και δεν μπορεί να αντιδρά σαν μεγάλος άνθρωπος αλλά...
Να σας πω ένα περιστατικό, το λουλούδι μου όπου σταθεί και όπου βρεθεί πιάνει πράγματα απο κάτω και τα βάζει στο στόμα της. Της έχουμε μιλήσει και εγώ και ο μπαμπάς της πάρα πολλές φορές, Της το παίρνω απο το χεράκι αυτό που πάει να φάει και συνεχίζει το παιχνίδι μέχρι που μετά απο 5 sec θα βρει κάτι άλλο να βάλει στο στόμα της! Την μαλώνουμε και ξανά τα ίδια. Σκουπίζω 5 φορές την ημέρα & άλλες τόσες σφουγγαρίζω και όμως πάντα βρίσκει κάτι
Μια μέρα λοιπόν με είχε γονατίσει, Μέχρι σκαθάρι πήγε να πιάσει να φάει απο την βεράντα! & μετά απο 2 δευτερόλεπτα την βλέπω πάνω απο μια γλάστρα κάτι να μασάει! Πανικόβλητη η μάνα πάω να της ανοίξω το στόμα να δω τι έχει και μου πατάει μια δαγκωνιά, αίμα έτρεξε... Με ρήμαξε, αφού το θυμάμαι και πονάω.
Πραγματικά της έριξα δύο στα μπούτια & την μάλωσα πολύ, όχι μόνο γιατί δεν ακούει, θα πάθει και τίποτα με όλα αυτά που βάζει στο στόμα της.
Δεν νομίζω να έπαθε κάτι απο τις δύο ξυλιές, όμως, στην ηλικία που είναι ούτε και θυμάται γιατί και αν είχε φάει ποτέ ξύλο.

Rinoula έγραψε:
Και μετά από αυτό σταμάτησε να βάζει πράγματα στο στόμα? Μη ζητάμε από ΜΩΡΑ να πάψουν να είναι μωρά. Αυτό που κάνει το παιδί σου είναι φυσιολογικό για την ηλικία της, όπως είναι φυσιολογικό να μην καταλαβαίνει το μη. Τα παιδιά θέλουν συνεχή επιτήρηση για να προλαμβάνουμε τους κινδύνους και όχι να τα μαλώνουμε επειδή δεν τους καταλαβαίνουν. Δε λέω να μην πεις το όχι ή να μην το μαλώνεις ποτέ, αλλά μην περιμένουμε πράγματα που δε γίνονται.

chicken έγραψε:

MariaM έγραψε:Εγώ θα πω την άποψή μου για το ξύλο γενικά ανεξάρτητα απο το σημείο.
Το ξύλο το μόνο που προσφέρει είναι εκτόνωση σε αυτόν που το ρίχνει. Αυτός που το τρώει μαθαίνει να υπακούει από φόβο και όχι απο σεβασμό και κατανόηση. Μαθαίνουμε στο παιδί ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και ότι ο δυνατός κερδίζει. Έτσι είναι φυσικό και επόμενο κάποια στιγμή να μας μιμηθει απέναντι σε έναν αδύναμο. Δεν έχει σημασία αν έχουμε δίκιο ή άδικο. Χάνουμε το δίκιο μας όταν σηκώνουμε χέρι. Το παιδί δεν αναγνωρίζει το λάθος του. Απλά λυγίζει. Έτσι, χωρίς να εξετάσει αν έχει δικιο θα σηκώσει και εκείνο με την σειρά του το χέρι του στον αδύναμο για να διεκδικήσει κάτι είτε του ανήκει δικαιωματικά είτε όχι. Αυτή ήταν η άποψή μου για το ξύλο στα παιδιά.

Συμφωνώ απόλυτα Μαρία, τα είπες πάρα πολύ σωστά και πάρα πολύ ωραία!

Όμως εγώ συμφωνώ και με την πρόταση: "Μικρό κώλο δεν έδειρες, μεγάλο δεν ορίζεις" Πραγματικά πιστεύω πως ισχύει. Εννοείτε πως δεν χτυπάμε όποτε μας καπνίσει αλλά δεν πρέπει το παιδί να ακούσει?
Η κόρη μου είναι 13 μηνών και δεν ακούει..
Της μιλάμε και μας γράφει κανονικά, συνεχίζει αυτό που έκανε. Καταλαβαίνω φυσικά πως είναι μωρό και δεν μπορεί να αντιδρά σαν μεγάλος άνθρωπος αλλά...
Να σας πω ένα περιστατικό, το λουλούδι μου όπου σταθεί και όπου βρεθεί πιάνει πράγματα απο κάτω και τα βάζει στο στόμα της. Της έχουμε μιλήσει και εγώ και ο μπαμπάς της πάρα πολλές φορές, Της το παίρνω απο το χεράκι αυτό που πάει να φάει και συνεχίζει το παιχνίδι μέχρι που μετά απο 5 sec θα βρει κάτι άλλο να βάλει στο στόμα της! Την μαλώνουμε και ξανά τα ίδια. Σκουπίζω 5 φορές την ημέρα & άλλες τόσες σφουγγαρίζω και όμως πάντα βρίσκει κάτι
Μια μέρα λοιπόν με είχε γονατίσει, Μέχρι σκαθάρι πήγε να πιάσει να φάει απο την βεράντα! & μετά απο 2 δευτερόλεπτα την βλέπω πάνω απο μια γλάστρα κάτι να μασάει! Πανικόβλητη η μάνα πάω να της ανοίξω το στόμα να δω τι έχει και μου πατάει μια δαγκωνιά, αίμα έτρεξε... Με ρήμαξε, αφού το θυμάμαι και πονάω.
Πραγματικά της έριξα δύο στα μπούτια & την μάλωσα πολύ, όχι μόνο γιατί δεν ακούει, θα πάθει και τίποτα με όλα αυτά που βάζει στο στόμα της.
Δεν νομίζω να έπαθε κάτι απο τις δύο ξυλιές, όμως, στην ηλικία που είναι ούτε και θυμάται γιατί και αν είχε φάει ποτέ ξύλο.

Rwxanh έγραψε:Εμένα ο δικός μου είναι 10 μηνών και κάνει κι αυτός το ίδιο, ότι βρίσκει το βάζει στο στόμα. Αλλά δεν τον έχω δείρει ποτέ κι αυτό γιατί πιστεύω ότι δεν καταλαβαίνει ακόμα ο κακομοιρούλης. Του φωνάζω, του λέω μη κακό και γουρλώνω και τα μάτια (χιχι) και με κοιτάζει αυτόματα σταματώντας ότι κι αν κάνει. Δηλαδή στους 13 μήνες θα καταλαβαίνει αν τον δείρω? Το μόνο που κάνω είναι όταν πάει για ύπνο και χτυπιέται σαν τον τρελό επειδή τον έχουν πιάσει τα νεύρα του, του κάνω μπαμ μπαμ και ακουμπαώ το πάμπερς όχι ξυλιές απλά λίγο να ακουστεί και ηρεμεί. Τι να πώ απλά νομίζω ότι και να τον δείρω δεν καταλαβαίνει τόσο μικρούλης (εκτός του ότι είμαι εναντίον). Αντίθετα αν υψώσω τη φωνή ακούει και ξαφνιάζεται.

MariaM έγραψε:

Εντάξει σίγουρα δεν έπαθε τίποτα αλλά το υποσυνείδητο είναι αυτό που λειτουργεί αργότερα και εκεί που περνάνε τα βιώματα αργότερα. Σίγουρα είναι μια κίνηση στιγμιαία αυτή που έκανες χωρίς να την σκεφτείς και δεν σε αδικώ σε καμία περίπτωση. Απλά τα όρια μπαίνουν σε αυτή την ηλικία και λίγο αργότερα. Δηλαδή είναι απόλυτα φυσικό ένα παιδάκι σε αυτή την ηλικία να είναι περίεργο για τα πάντα και να αδυνατεί να υπακούσει. Μεγαλώνοντας όμως μαθαίνουν το όχι και το μη, το καλο και το κακό. Και αν θες να τις δείξεις ότι η πράξη της έχει επιπτώσεις και ότι δεν θα την ανεχθείς υπάρχει τρόπος. Την ξερεις καλά και θα βρεις το κουμπί της. Εμένα πχ. ο δικός μου όταν σήκωσε χέρι επάνω μου πριν καιρό μπήκε τιμωρία στο πάρκο του. Πρέπει να ήταν σε αυτή την ηλικία. Και όσο κι αν δεν παίρνει απο λόγια κατάλαβε από τον τόνο της φωνής μου, από τον τρόπο που τον κοιτούσα και ισως απο συγκεκριμένες λέξεις που αναγνώριζε. Και έκατσε εκεί με εμένα να τον αγνοώ για να καταλάβει ότι του είχα θυμώσει για κάτι που είχε κάνει. Και είμαι σίγουρη πως την πρώτη φορά που το έκανα αυτό δεν ήταν σίγουρος τι είχε κάνει οπότε μόλις τον έβγαλα πολύ απλά με δοκίμασε! Δηλαδή, σήκωσε ξανά το χέρι και με χτυπησε πιο σιγά αυτή την φορά. Έκανα ακριβώς τα ίδια και εγώ και το εμπέδωσε. 1, 2, 3 με την 5η το θυμόταν. Όταν είχε νεύρα σήκωνε χέρι να χτυπήσει αλλά το θυμόταν αμέσως και το κατέβαζε. Κατάλαβε πως μια τέτοια συμπεριφορά δεν ηταν αποδεκτή απο εμένα και πως ήταν πέρα απο τα όρια που του έθετα. Οπότε τελειωσε και το πρόβλημα. Κάθε φορά που τον έβαζα στο πάρκο, του έλεγα: "θα κάτσεις εδώ γιατί χτύπησες την μαμά. Η μαμά δεν σε χτυπάει ποτέ!" Αν το είχα χτυπήσει κάποια φορά, τι θα του έλεγα; Πιστεύω λοιπόν πως καλό είναι να απορρίπτουμε την βία ακόμα και όταν την δεχόμαστε απο τα παιδιά μας. Δηλαδή, είμαι σίγουρη επειδή ξέρω το παιδί μου, πως αν τον έδερνα έστω και λίγο αφού είχε σηκώσει το χέρι του (αντιγράφοντας δηλαδή την δική του συμπεριφορά), θα το ξαναέκανε γιατί είναι πολύ αντιδραστικός! Το χειρότερο για το δικό μου παιδί είναι η αδιαφορία μου και όχι το ξύλο. Με την αδιαφορία μου δεν βρίσκει απάντηση στις προκλήσεις του. Δεν βρίσκει απλά κανέναν να τσακωθεί όταν το έχει ανάγκη, αυτό είναι το δικό μας κουμπί.

chicken έγραψε:

MariaM έγραψε:

Εντάξει σίγουρα δεν έπαθε τίποτα αλλά το υποσυνείδητο είναι αυτό που λειτουργεί αργότερα και εκεί που περνάνε τα βιώματα αργότερα. Σίγουρα είναι μια κίνηση στιγμιαία αυτή που έκανες χωρίς να την σκεφτείς και δεν σε αδικώ σε καμία περίπτωση. Απλά τα όρια μπαίνουν σε αυτή την ηλικία και λίγο αργότερα. Δηλαδή είναι απόλυτα φυσικό ένα παιδάκι σε αυτή την ηλικία να είναι περίεργο για τα πάντα και να αδυνατεί να υπακούσει. Μεγαλώνοντας όμως μαθαίνουν το όχι και το μη, το καλο και το κακό. Και αν θες να τις δείξεις ότι η πράξη της έχει επιπτώσεις και ότι δεν θα την ανεχθείς υπάρχει τρόπος. Την ξερεις καλά και θα βρεις το κουμπί της. Εμένα πχ. ο δικός μου όταν σήκωσε χέρι επάνω μου πριν καιρό μπήκε τιμωρία στο πάρκο του. Πρέπει να ήταν σε αυτή την ηλικία. Και όσο κι αν δεν παίρνει απο λόγια κατάλαβε από τον τόνο της φωνής μου, από τον τρόπο που τον κοιτούσα και ισως απο συγκεκριμένες λέξεις που αναγνώριζε. Και έκατσε εκεί με εμένα να τον αγνοώ για να καταλάβει ότι του είχα θυμώσει για κάτι που είχε κάνει. Και είμαι σίγουρη πως την πρώτη φορά που το έκανα αυτό δεν ήταν σίγουρος τι είχε κάνει οπότε μόλις τον έβγαλα πολύ απλά με δοκίμασε! Δηλαδή, σήκωσε ξανά το χέρι και με χτυπησε πιο σιγά αυτή την φορά. Έκανα ακριβώς τα ίδια και εγώ και το εμπέδωσε. 1, 2, 3 με την 5η το θυμόταν. Όταν είχε νεύρα σήκωνε χέρι να χτυπήσει αλλά το θυμόταν αμέσως και το κατέβαζε. Κατάλαβε πως μια τέτοια συμπεριφορά δεν ηταν αποδεκτή απο εμένα και πως ήταν πέρα απο τα όρια που του έθετα. Οπότε τελειωσε και το πρόβλημα. Κάθε φορά που τον έβαζα στο πάρκο, του έλεγα: "θα κάτσεις εδώ γιατί χτύπησες την μαμά. Η μαμά δεν σε χτυπάει ποτέ!" Αν το είχα χτυπήσει κάποια φορά, τι θα του έλεγα; Πιστεύω λοιπόν πως καλό είναι να απορρίπτουμε την βία ακόμα και όταν την δεχόμαστε απο τα παιδιά μας. Δηλαδή, είμαι σίγουρη επειδή ξέρω το παιδί μου, πως αν τον έδερνα έστω και λίγο αφού είχε σηκώσει το χέρι του (αντιγράφοντας δηλαδή την δική του συμπεριφορά), θα το ξαναέκανε γιατί είναι πολύ αντιδραστικός! Το χειρότερο για το δικό μου παιδί είναι η αδιαφορία μου και όχι το ξύλο. Με την αδιαφορία μου δεν βρίσκει απάντηση στις προκλήσεις του. Δεν βρίσκει απλά κανέναν να τσακωθεί όταν το έχει ανάγκη, αυτό είναι το δικό μας κουμπί.

Δεν έχεις καθόλου άδικο Μαρία & σαν βάση συμφωνώ απόλυτα, όμως αυτό που προσπαθώ να πω είναι πως στην πράξη, μια ξυλιά σε μικρή ηλικία, την περίοδο που πρέπει να μπούν όρια στο παιδί δεν είναι καταστροφική. Εννοείτε δεν είναι η καλύτερη μέθοδος, όμως αν γίνει με σύνεση και έχοντας γνώση του τι κάνεις, γιατί το κάνεις & εξηγήσεις μετά στο παιδί, θα είναι αποτελεσματική.
Εννοείτε πως δεν έχω ξαναδείρει την μικρή και πως δεν έχω στόχο στο μέλλον να της προκαλώ μελανιές, αλλά ξέρει πλέον πως η μαμά θα πει κατι και πως αν δεν το ακούσει δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει το δικό της με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.

ToucH3D έγραψε:Καλησπέρα Μαμάδες,
Διάβασα το θέμα και θεωρώ επιεικώς απαράδεκτο το ξύλο στα παιδιά είτε πρόκειται για πολύ είτε πρόκειται για λίγο. Είναι καθαρή επιβολή του δυνατού προς τον αδύνατο!
Προσωπικά δεν με έχουν δείρει ποτέ οι γονείς μου και ποτέ δεν θεώρησα ότι μπορούσα να κάνω ότι θέλω. Η πειθαρχεία, κυρίως για προστασία του εαυτού του παιδιού, μπορεί να επιβληθεί και με πολύ πιο καλούς και αποδοτικούς τρόπους.
ΟΧΙ ένα παιδί δεν μαθαίνει αν το δείρεις! ΟΧΙ μια γυναίκα δεν υπακούει αν την δείρεις! ΟΧΙ ένας άνδρας δεν συμμορφώνεται αν τον δείρεις! Είναι ακριβώς το ίδιο είτε πρόκειται για μεγάλους είτε για μικρούς ανθρώπους.

Η γυναίκα μου μία φορά έδειρε την μικρή μας και όχι πολύ και ίσως να είχε και δίκιο αλλά με το που σήκωσε το χέρι της το έχασε. Έχω μαλώσει αλλά και βάλει τιμωρία την κόρη μου (1’ λεπτό καθισμένη κάπου, ενώ πριν και μετά την τιμωρία της εξηγώ ήρεμα το γιατί) αλλά να την δείρω το θεωρώ τουλάχιστον απαίσιο. Αυτό που είχα πει στην γυναίκα μου ήταν απλά ότι δεν ανέχομαι κανένας να δέρνει το παιδί μου ακόμα και αν αυτός ο κάποιος είναι η μάνα του παιδιού. Παραδειγματικά τις το είχα θέσει έτσι: Σίγουρα ως άνδρας έχω περισσότερη μυϊκή δύναμη από την γυναίκα μου αν σε κάτι διαφωνεί μαζί μου ή έχει διαφορετική αντίληψη από εμένα για τα πράγματα τότε να την συνετίσω και εγώ με την σειρά μου δέρνοντάς την? Μα θα είναι για το καλό της (!) για να μάθει (!)

Παροτρύνω λοιπόν όλες τις μαμάδες και τους μπαμπάδες να σκεφτούν το εαυτό τους μπροστά σε ένα «γίγαντα» διπλάσιου ή και τριπλάσιου μεγέθους από αυτούς να σηκώνει το χέρι του με διάθεση για μία απλή ξυλιά… τι συναισθήματα τους προκαλεί αυτή η εικόνα?

chicken έγραψε:Μαρία κατα βάση συμφωνούμε με μια μικρή διαφορά (όπως πάντα άλλωστε )

Συμφωνώ απόλυτα το ότι το πολύ ξύλο μόνο κακά αποτελέσματα μπορεί να έχει, όμως δεν μπορώ να χαρακτηρίσω καμμία μέθοδο σωφρονισμού κακιά και να σου εξηγήσω το λόγο.
Αν υποθέσουμε πως ένας γονιός φωνάζει για να τον ακούσει το παιδί του, πάλι λάθος μηνύματα δεν περνάει?
Νομίζω πως η καλύτερη μέθοδος είναι αυτή που ταιριάζει καλύτερα στο κάθε παιδί, όπως πολύ σωστά είπες εσύ προηγουμένως.
Δηλαδή ξέρω πως στην δικιά μου αυτή η μία ξυλιά δεν είχε αντίθετα αποτελέσματα, όμως στο δικό σου παιδί μπορεί να ήταν καταστροφική (λέω το δικό σου παιδί, χωρίς να εννοώ το δικό σου παιδί, καταλαβαίνεις πως το εννοώ)

Οπότε το θέμα είναι να αφουγκράζεσαι το παιδί και τις ανάγκες του & φυσικα να μαθαίνεις απο τα λάθη σου σαν γονιός

MariaM έγραψε:
Εγώ μίλησα για τον εαυτό μου και είπα πως για εμένα το ξύλο είναι κακό. Επειδή όμως είναι υποκειμενικό, δεν το γενικεύω. Όμως για εμένα θα παραμείνει κακό σαν μέθοδος σωφρονισμού γιατί το θεωρώ αντιπαιδαγωγικό. Για εμένα ξαναλέω, ο τρόπος που βλέπω το ξύλο είναι αυτός, αυστηρός και κάθετος. Και δεν αφήνω κατ' επέκταση και στον εαυτό μου περιθώρια να το εφαρμόσει. Στους άλλους μπορώ να δώσω ελαφρυντικά. Στον εαυτό μου όχι.

chicken έγραψε:

MariaM έγραψε:
Εγώ μίλησα για τον εαυτό μου και είπα πως για εμένα το ξύλο είναι κακό. Επειδή όμως είναι υποκειμενικό, δεν το γενικεύω. Όμως για εμένα θα παραμείνει κακό σαν μέθοδος σωφρονισμού γιατί το θεωρώ αντιπαιδαγωγικό. Για εμένα ξαναλέω, ο τρόπος που βλέπω το ξύλο είναι αυτός, αυστηρός και κάθετος. Και δεν αφήνω κατ' επέκταση και στον εαυτό μου περιθώρια να το εφαρμόσει. Στους άλλους μπορώ να δώσω ελαφρυντικά. Στον εαυτό μου όχι.

Μαρία, έχεις ακριβώς ίδιες απόψεις με τον άντρα μου
Καταλαβαίνω απόλυτα τι λες, όπως καταλαβαίνω και εκείνον

Χαχαχαχα! Εγώ ευτυχώς έχω τις ίδιες με τον δικό μου σε αυτά τα θέματα γιατί θα είχαμε άλλα...θέματα χαχαχαχα! Όποιος πειράξει τρίχα απο το παιδί μου τον έφαγα, χαχαχαα! Πάλι καλά... τυχερός είναι ο άντρας μου γιατί θα παίζαμε ξύλο μεταξύ μας στο τέλος!