titikos έγραψε:κι εγω ημουν ετσι απο τη μερα που γεννηθηκα. μες στο αγχος, την ανησυχια. ποτε δεν ευχαριστιομουν τιποτα. μεχρι που ηρθαν και ταραξαν τα νερα δυο πολυ σημαντικα γεγονοτα στη ζωη μου που εβαλαν τις προτεραιοτητες μου σε νεες βασεις και απο τοτε το μονο που με νοιαζει ειναι να ειμαστε καλα. τιποτα αλλο δε με κανει πια να ταραζομαι εκτος απο θεμα υγειας. για ολα τα αλλα απλα σκεφτομαι: '' θα περασει. ας κανω τωρα κατι ευχαριστο.'' δεν ξερω αν την επομενη στιγμη θα ειμαι οκ για να ευχαριστηθω το καθε λεπτο που εχω με την οικογενεια μου, τους συναδελφους, τους φιλους.

koukida έγραψε:ηρεμία κορίτσια -οι αναποδιές δεν τελειώνουν ποτε-
όπως λενε κ οι κινεζοι->
"Όσο και αν τρέχεις στη βροχή πάλι θα βραχείς"

totula έγραψε:Νομιζω οτι μεσα μας ολες εχουμε φοβους και αγωνιες αλλα θεωρω οτι ειναι σημαντικο να μην τις περναμε στα παιδια μας. Τουλαχιστον εμεις ετσι εχουμε κανει αν και εχουμε περασει πολλα και στην πρωτη εγκυμοσυνη και σε αυτη τωρα.

Σούλα έγραψε:Κατερινάκι σχεδόν όλο το 24ωρο είμαι μέσα στο άγχος!!μέσα στον ύπνο μου εκεί που χαλαρώνω ξαφνικά ανοίγουν τα μάτια αυτόματα και δεν έχω σχεδόν καθόλου οξυγόνο,σκέψεις σκόρπιες μέσα στο μυαλό μου που μου προκαλούν άγχος,μεγάλο άγχος,για το παραμικρό!για το μωρό,για το καθάρισμα,το πλύσιμο,το σίδερο αλλά κυρίως για τα οικονομικά μας,το δάνειο,το ρεύμα,το τηλέφωνο,το νερό κλπ...προσπαθώ να το αποβάλλω άλλα δεν το έχω καταφέρει και είναι πολύ άσχημο πράγμα,δεν μπορείς να χαρείς τίποτα,καμιά στιγμή της μέρας!!

Nena έγραψε:Γενικά δεν αγχώνομαι. Ούτε για την ηλικία, ούτε για τα παιδιά (οκ, δεν ειμαι κ ντιπ ανέμελη, αλλά δεν έχω άγχος για το πώς θα μεγαλώσουν.. ακόμα τουλάχιστον..), ούτε για το σπίτι, ουτε για τις σχέσεις μου, ουτε για τίποτα. Το μόνο που με τρώει είναι το θεμα δουλειά. Και μου χαλάει οποιαδήποτε άλλη πτυχή της ζωής μου. Η βεβαιότητα οτι δεν πρόκειται να βρω τίποτα, τα τόσα χρόνια σπουδών που πήγαν χαμένα, το οικονομικό στην τελική, η ψυχολογία μου. Δεν είναι ακριβώς άγχος, δεν με πιάνει ταχυπαλμία, ούτε κρίσεις πανικού, θα έλεγα ότι απλά προκαλέι μια μίνι κατάθλιψη. Η οποία γίνεται χειρότερη μέρα με τη μέρα..

θα συμφωνησω απολυτα μαζι σου και μενα το ανχος μου ειναι γυρω απο το οτι δεν βρισκω δουλεια εδω και καιρο.ολο αυτο με ριχνει ακομα πιο πολυ γιατι ειμαστε συνεχεια σφιχτα και δεν μπορουμε να κανουμε πραματα για τον εαυτο μας αλλα και να παμε καπου ολοι μαζι.τιποτα δυστυχως