MariaM έγραψε:Ελενακι η μαμα σου φαίνεται ένας δύσκολος άνθρωπος απο όσα λες. Θα σε ρωτήσω κάτι. Είναι έτσι γενικά στην ζωή της, γκρινιάρα, αγχώδης και ανικανοποίητη, ή μόνο με εσένα; Έχει πάει σχολείο η ίδια; Κάνει την δουλειά που θα ήθελε; Είναι ικανοποιημένη απο την δικη της ζωή; Πόσο χρονών ήσουν οταν μεινατε μόνες σας; Έχεις αδέλφια και αν ναι, ήταν και αυτα μαζί σας και κάνει τα ίδια και στα αδέλφια σου ή μόνο σε εσένα;

Μαρία μου καταρχήν σε ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να διαβάσεις τις σκέψεις μου και να απαντήσεις σε αυτές! Και δεύτερον δεν θα μπορούσες να έχεις περισσότερο δίκιο!

Η μαμά μου είναι ένας τραγικά δύσκολος άνθρωπος, φέρεται έτσι σε όλους ανεξαιρέτως. Ας πάρω όμως από την αρχή τα πράγματα για να σε κατατοπίσω. Έχει πάει σχολείο, έχει τελειώσει το λύκειο και μετά δεν συνέχισε γιατί γνώρισε τον μπαμπά μου και παντρεύτηκε. Ο μπαμπάς μου ήταν από μικρός αυτό που θα λέγαμε ατίθασος, την απατούσε, της φερόταν άσχημα, την πήγαινε από εδώ και από εκεί, μία στην Αθήνα, μία στο χωριό μας... Άνοιξαν 2 μαγαζιά και τα έκλεισαν λόγω κακής διαχείρισης. Σε αυτό που με ρωτάς αν κάνει αυτό που θέλει από επαγγελματικής άποψης δεν ξέρω να σου απαντήσω μιας και δεν την έχω ακούσε ποτέ να λέει κάτι τέτοιο. Έκανε όποια δουλειά έβρισκε και επειδή εγώ δεν θέλω να το κάνω αυτό, της κακοφαίνεται και με λέει τεμπέλα. Εδώ να πω, πως έχω κάνει πάρα πολλές δουλειές ως φοιτήτρια όπως καφετέριες, διανομή φυλλαδίων, μπουγατσάδικο, μέχρι και σε χωράφια έχω δουλέψει τα καλοκαίρια, απλά τώρα που η ζωή μου έχει σοβαρέψει, ψάχνω να κάνω αυτό που πραγματικά θέλω και μέχρι πριν λίγο καιρό το έκανα μια χαρά! Αλλά όλες αυτές οι δουλειές που έκανα πριν για τη μάνα μου δεν υπάρχουν, και αν κάποιος τη ρωτήσει θα του πει πως δεν έχω δουλέψει ποτέ! Και ας μην την επιβάρυνα καθόλου ως φοιτήτρια! Στα 5 χρόνια που σπούδαζα, είναι ζήτημα αν θα μου έστειλε 1000 ευρώ! Αν δεν δούλεψα δηλαδή πώς επιβίωσα;;;

Για να συνεχίσω λοιπόν, μόνες μας δεν μείναμε ποτέ. Στα 16 μου ο πατέρας μου έμπλεξε με ουσίες και εγώ και ο κατά 7 χρόνια μικρότερος αδερφός μου περάσαμε αρκετές δύσκολες καταστάσεις με την αστυνομία να μας χτυπάει την πόρτα κάθε δύο μέρες και με τους καυγάδες να είναι καθημερινό φαινόμενο στο σπίτι μας. Ας μη μιλήσω για την εικόνα του πατέρα μας... Ενώ λοιπόν την παρακαλούσα να τον διώξει για να ηρεμήσουμε, εκείνη έλεγε πως τον αγαπούσε και άντε πάλι από την αρχή. Βέβαια, δεν δέχεται πως περάσαμε και εγώ και ο αδερφός μου άσχημα, μόνο εκείνη πέρασε τραγικές καταστάσεις όπως λέει. Εγώ βέβαια, ήμουν μπαλάκι ανάμεσά τους, πες αυτό στον πατέρα σου, πες εκείνο στη μάνα σου κ.ο.κ. Αλλά κατά τη γνώμη της ήμουν υποχρεωμένη να το κάνω αυτό! Έφυγα λοιπόν από το σπίτι στα 18. Μέσα στα 7 χρόνια που ακολούθησαν, χώρισε με τον πατέρα μου, τα ξαναβρήκαν άλλες τρεις φορές και χώρισαν οριστικά πριν 3 χρόνια. Τότε γνώρισε τον τωρινό της άντρα και ενώ στην αρχή είχε ηρεμήσει λίγο (και με αυτό το σκεπτικό δέχτηκα να μας φιλοξενήσει) τα πράγματα είναι πάλι τα ίδια. Πραγματικά, δεν την αντέχω. Και το κακό είναι πως κάθε φορά που της τη λέω και την κακολογώ στον άντρα μου μετά νιώθω και τύψεις! Αν είναι δυνατόν δηλαδή!

Πάντως έχεις απόλυτο δίκιο σε όλα όσα είπες. Και μέσα μου τα ξέρω απλά είναι αλλιώς να τα ακούς από κάποιον άλλο που δε σε ξέρει κιόλας. 'Ωρες ώρες όμως αναρωτιέμαι μήπως την έχω αδικήσει, μήπως εγώ είμαι η περίεργη όπως συνηθίζει να λέει και η ίδια... Τι να πω, δεν ξέρω...