1 Χωρις τιτλο.... Τετ Σεπ 21, 2011 11:48 am
aristina
Πανταχού παρούσα!
Ειλικρινα δεν ξερω τι να γραψω απλα θελω να μιλησω η μαλλον να ακουστω-διαβαστω....
Νιωθω μια απιστευτη θλιψη για ολα αυτα που συμβαινουν γυρω μας...με τους μισθους με συνταξεις με κοσμο που απολυεται....με τοσες οικογενειες που δεν τα βγαζουν περα...
Ποσο με ποναει αυτο...η αδικια
Η ΑΔΙΚΙΑ απο αυτους που τοσα χρονια λενε οτι μας κυβερνουν η αδικια απο τα καναλια και τους δημοσιογραφους που τους καλυπτουν με καθε τροπο και κανεις μα κανεις δεν λεει την αληθεια για πολλα αλλα και για το ποσο υποφερει ο κοσμος για το οτι δεν εχουν να πληρωσουν ουτε το φαγητο τους...τις τσαντες των παιδοων τους τα ρουχαλακια τους....
Νιωθω μεγαλη απογοητευση που κι εμεις μες την απελπισια μας εχουμε μεινει με το στομα ανοιχτο και δεν κανουμε τιποτα...η αποξενωση του ενος απο τον αλλο βλεπεται...δεν υπαρχει τιποτα πια που να μας ενωνει να αντισταθουμε?
Θελω να φωναξω βοηθεια αλλα ποιος να ακουσει...
Τοσα μεσα μου με πνιγουν με δενουν κομπο καθε μερα...να βλεπεις τον αντρα σου μες το αγχος,τους γονεις σου τους γνωστους σου, να γελας και να αισθανεσαι τυψεις γιατι πισω απο αυτο το χαμογελο υπαρχει μια ατελειωτη στενοχωρια για το τι θα ξημερωσει,τι θα συμβει...
Θα παω να ξαπλωσω μονο ετσι σταματαει το μυαλο να χορευει με θεατες ολες αυτες τις σκεψεις!
Καληνυχτα καλες μου φιλες συγνωμη αν σας στενοχωρησα κι εσας αλλα νιωθω οτι θα σκασω...εστω και γραπτως τα εβγαλα απο μεσα μου...
Νιωθω μια απιστευτη θλιψη για ολα αυτα που συμβαινουν γυρω μας...με τους μισθους με συνταξεις με κοσμο που απολυεται....με τοσες οικογενειες που δεν τα βγαζουν περα...
Ποσο με ποναει αυτο...η αδικια
Η ΑΔΙΚΙΑ απο αυτους που τοσα χρονια λενε οτι μας κυβερνουν η αδικια απο τα καναλια και τους δημοσιογραφους που τους καλυπτουν με καθε τροπο και κανεις μα κανεις δεν λεει την αληθεια για πολλα αλλα και για το ποσο υποφερει ο κοσμος για το οτι δεν εχουν να πληρωσουν ουτε το φαγητο τους...τις τσαντες των παιδοων τους τα ρουχαλακια τους....
Νιωθω μεγαλη απογοητευση που κι εμεις μες την απελπισια μας εχουμε μεινει με το στομα ανοιχτο και δεν κανουμε τιποτα...η αποξενωση του ενος απο τον αλλο βλεπεται...δεν υπαρχει τιποτα πια που να μας ενωνει να αντισταθουμε?
Θελω να φωναξω βοηθεια αλλα ποιος να ακουσει...
Τοσα μεσα μου με πνιγουν με δενουν κομπο καθε μερα...να βλεπεις τον αντρα σου μες το αγχος,τους γονεις σου τους γνωστους σου, να γελας και να αισθανεσαι τυψεις γιατι πισω απο αυτο το χαμογελο υπαρχει μια ατελειωτη στενοχωρια για το τι θα ξημερωσει,τι θα συμβει...
Θα παω να ξαπλωσω μονο ετσι σταματαει το μυαλο να χορευει με θεατες ολες αυτες τις σκεψεις!
Καληνυχτα καλες μου φιλες συγνωμη αν σας στενοχωρησα κι εσας αλλα νιωθω οτι θα σκασω...εστω και γραπτως τα εβγαλα απο μεσα μου...