tsiph έγραψε:Στην ίδια συναισθηματική κατάσταση είμαι και εγώ... Ελπίζω τουλάχιστον να μην κόψουν το επίδομα μητρότητας του ΟΑΕΔ που περιμένω να ξεκινήσει από τον επόμενο μήνα. Εγώ είχα τα τελευταία 10 χρόνια περίπου που ζούσα στο πατρικό μου με τεράστια οικονομικά προβλήματα. Παρακάλαγα τη μαμά μου να με γράψει νυχτερινό λύκειο να πιάσω δουλειά το πρωί αλλά δεν με άφηνε. Το σχολείο σου να κοιτάξεις μου έλεγε. Φροντιστήριο; Μόνο στη γ' λυκειου μια ώρα τη βδομάδα σε 2 μαθήματα κατεύθυνσης και αυτά με το ζόρι... Πήγα σε μια σχολή που δεν μου άρεσε γιατί ήξερα ότι έπρεπε να περάσω στη πόλη μού ή κάπου κοντά να πηγαινοέρχομαι. Έπιασα κατευθείαν μια περιστασιακή δουλειά με ελεεινά χρήματα την οποία έχω μέχρι σήμερα με ελάχιστα καλύτερες απολαβές. Σαν φοιτήτρια έβγαζα τη μια κάρτα μετά την άλλη, για να βοηθήσω τους δικούς μου, να μπορώ να πηγαίνω στην άλλη πόλη που σπούδαζα με 20 ευρώ στην τσέπη μην τύχει κάτι... Υπήρχαν μέρες που γύρναγα από τη δουλειά και δεν υπήρχα ψωμί γιατί δεν είχε λεφτά να πάρει. Ξέρετε τι μου είπε όταν παντρεύτηκα; Όσο ήσουν εδώ και ψώνιζες κάτι κάναμε τώρα θα μας κόψει η πείνα. Πριν λίγες μέρες από το υστέρημά μου πήγα και της ψώνισα γιατί υπήρχαν μέρες που την έβγαζαν με πατάτες τηγανιτές...

Η μαμά μου αυτή τη στιγμή μου χρωστάει σχεδόν όσα χρωστάω εγώ αλλά συνεχίζω να την βοηθάω ακόμα και αν όσα λεφτά μπαίνουν στο σπίτι μου πάνε στις τράπεζες. Το ρεύμα και το νερό της είναι απλήρωτο και δυστυχως δεν μπορω να τη βοηθήσω περισσότερο. Έχω φτάσει στο σημείο να μην πηγαίνω σπίτι της για να μη βλέπω τη στεναχώρια τους. Ο μπαμπάς άνεργος γιατί η οικοδομή έχει πεθάνει. Παραπονιέμαι στον άντρα μου γιατί ο πατέρας του έρχεται κάθε μέρα από τη δουλειά του να αλλάξουν αμάξι και είναι όλο αχ και βαχ. Συνεχίζουν δηλαδή να με πληγώνουν...

Αλλά ρε κορίτσια ένα πραγμα της έλεγα πάντα και το λέω ακόμα, το πιστεύω μου δίνει δύναμη. Έχει ο Θεός! Κανέναν δεν αφήνει έτσι. Και κάθε πρωί που ξυπνάω τον ευχαριστώ γιατί κοιμήθηκα σε μαλακό στρώμα, το μωρό μου κοιμόταν ντυμένο και προστατευμένο από το κρύο, είμαι κάτω από μια σκεπή και μέσα σε 4 τοίχους, αναπνέω, δεν είμαι άρρωστη και στο ψυγείο μου, υπάρχει φαγητό.

Δεν με νοιάζουν τα λεφτά. Περισσότερο απ' όλα με ενοχλεί η κατάθλιψη που προσπαθούν να μας περάσουν και η απομάκρυνση από τον Θεό. Σε πείσμα τους εγώ θα συνεχίσω να χαμογελάω και να Δοξολογώ και να Ευχαριστώ το Θεό γιατί ζω.

Συγνώμη για το μεγάλο ποστ!

ισως αυτη η κριση ειναι σταλμενη απο τον θεο για να επαναπροσδιορισουμε τις αξιες της ζωης, ισως για να σταματησουμε να ειμαστε απληστοι να αρχισουμε να ενδιαφερομαστε για τον διπλανό μας, για εμενα ευτυχια είναι να είμαι με τους ανθρωπους που αγαπω και να εχω ένα πιατο φαγητο και ρουχα για να ντυθω καθως και ένα κεραμιδι πανω απο το κεφαλι μου με ή χωρις λεφτα αυτο πιστευω

Nena έγραψε:

tsiph έγραψε:Αλλά ρε κορίτσια ένα πραγμα της έλεγα πάντα και το λέω ακόμα, το πιστεύω μου δίνει δύναμη. Έχει ο Θεός! Κανέναν δεν αφήνει έτσι. Και κάθε πρωί που ξυπνάω τον ευχαριστώ γιατί κοιμήθηκα σε μαλακό στρώμα, το μωρό μου κοιμόταν ντυμένο και προστατευμένο από το κρύο, είμαι κάτω από μια σκεπή και μέσα σε 4 τοίχους, αναπνέω, δεν είμαι άρρωστη και στο ψυγείο μου, υπάρχει φαγητό.

Κι εγω το ιδιο σκέφτομαι τσιπι μου, και οταν με ρωτανε τι κάνω, απαντάω "καλά, δόξα τω Θεω". Γιατι όντως θα μπορουσε να ειναι χειρότερα. Πάντα υπάρχουν χειρότερα.
Αυτο όμως δεν πρέπει να μας εμποδίζει να προσπαθούμε για το καλύτερο. Δε σημαίνει οτι εγω θα κάτσω να φάω το παλούκι αδιαμαρτύρητα. Το ξέρω οτι υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε. Έρχονται και στην πόρτα του σπιτιου μου, έδινα ένα κομμάτι ψωμί, κανενα σακούλι φακές, κανένα ευρώ, κανένα ρούχο. Τις προάλλες βρέθηκα να μην έχω τίποτα να δώσω. δεν είχαμε όυτε ένα πακέτο μακαρόνια στο σπίτι. Και με αυτο δεν εννώ ότοι δεν έχουμε να φάμε, αλλά ότι πλέον ψωνίζουμε μόνο όταν τελειώσει το φαγητό, πλέον δεν έχουμε την πολυτέλεια να βάλουμε στην άκρη.
Αν αυτο δε λέει κάτι, τότε δεν ξέρω τι άλλο να πω...

tsiph έγραψε:

Nena έγραψε:

tsiph έγραψε:

Κοπέλα μου γλυκεία δεν λέω να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα ότι έρχεται. Αλλά δεν ξέρω σε αυτή τη φάση έτσι όπως μας έχουν στριμώξει τι άλλο θα μπορούσα με να κάνουμε. Ίσως να βγούμε στους δρόμους όπως είπε η Σούλα αλλά να σκοτώσεις ποιόν; Τους πολιτικούς; Ίδιοι και χειρότεροι θα ανέβουν μετά. Ακόμα και εσύ να ανέβεις (μη με παρεξηγήσεις για αυτό που θα πω) ίδια και χειρότερη θα γίνεις. Όχι γιατί έτσι είναι ο χαρακτήρας σου αλλα γιατί αυτές οι κωλοκαρέκελς στην Ελλάδα ισοδυναμούν με φάγωμα και ποίος δεν θέλει να φάει όσα περισσότερα μπορεί;


Εγώ πάντωςέχω μια άρνηση στο να ακούω ειδήσεις και να μαθαίνω τι γίνεται. Προτιμώ να ξαπλώνω με τον γιό μου στο κρεββάτι και να καμαρώνω τις προσπάθειες του να με ξετρελάνει με τις άναρθρες κραυγούλες του!

tsiph έγραψε:...Ακόμα και εσύ να ανέβεις (μη με παρεξηγήσεις για αυτό που θα πω) ίδια και χειρότερη θα γίνεις...

nopi30 έγραψε:ι ο αντρας μου μου ειπε πως αν ημαστε μαζι μπορουμε να τα καταφερουμε... .

αυτο μου λεει κ ο αντρας μου συχνα

Σούλα έγραψε:

mamarena έγραψε:Ωχ Σουλακι!!!
τα πες και ξεθυμανες!!! Κατι ειναι κι αυτο!
Κοιτα..στα περισσοτερα θα συμφωνησω μαζι σου. Ετσι ειναι τα πραγματα δυστυχως, και ο Θεος να μας φυλαει μη γινουν χειροτερα. Στο μονο που θα διαφωνησω μαζι σου, ειναι σε αυτο που λες για τα χωρια. Εγω θα προτεινα σε ολους ανεπιφυλαχτα και εφοσων υπαρχει δυνατοτητα να επιστρεψουν στα χωρια τους! Μενω επαρχια και η ζωη εδω δε συγκρινεται με τη ζωη στην Αθηνα. Αλλοι ρυθμοι..πιο χαλαροι. Πιο φτηνη ζωη. Κι εδω ειναι δυσκολα, αλλα καμια σχεση με την Αθηνα. στην Αθηνα ειναι αναπνοη και ευρω..

Αχ μαμάρένα δεν αμφιβάλω πως είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα στα χωριά...
στο δικό μου το χωριό όμως τα πράγματα είναι ΧΑΛΙΑ..κάθε φορά που πάω σκάω και φεύγω σαν μαραμένη παπαρούνα!!
ο μπαμπάς μου είναι τεχνίτης,μάρμαρα,πλακάκια,τζάκια...έχει να πάρει δουλειά από πέρσυ..και δεν είναι ο μόνος οι περισσότεροι έτσι είναι εκεί γιατί δούλευαν με την οικοδομή,όμως πάτωσε εντελώς!!!
αχ ας βάλει ο θεός το χέρι του..
ας μας δώσει υπομονή και ελπίδα..

και στο χωριο της γιαγιας μου δεν υπαρχουν δουλειες.φετος το καλοκαιρι που την επισκεφτηκαμε οποιον εβρισκα χωρις καν να ρωτησω μου λεγε το ιδιο "ολα καλα μονο που δεν εχουμε πια δουλειες εδω στο χωριο"..

αγγελικημαρια έγραψε: γιατι λεει επρεπε να πεθανει πριν κανει φορολογικη δηλωση.ναι ναι ναι! οπως τακουσατε!ετσι ακριβως ειπε!

tsiph έγραψε:Στην ίδια συναισθηματική κατάσταση είμαι και εγώ... Ελπίζω τουλάχιστον να μην κόψουν το επίδομα μητρότητας του ΟΑΕΔ που περιμένω να ξεκινήσει από τον επόμενο μήνα. Εγώ είχα τα τελευταία 10 χρόνια περίπου που ζούσα στο πατρικό μου με τεράστια οικονομικά προβλήματα. Παρακάλαγα τη μαμά μου να με γράψει νυχτερινό λύκειο να πιάσω δουλειά το πρωί αλλά δεν με άφηνε. Το σχολείο σου να κοιτάξεις μου έλεγε. Φροντιστήριο; Μόνο στη γ' λυκειου μια ώρα τη βδομάδα σε 2 μαθήματα κατεύθυνσης και αυτά με το ζόρι... Πήγα σε μια σχολή που δεν μου άρεσε γιατί ήξερα ότι έπρεπε να περάσω στη πόλη μού ή κάπου κοντά να πηγαινοέρχομαι. Έπιασα κατευθείαν μια περιστασιακή δουλειά με ελεεινά χρήματα την οποία έχω μέχρι σήμερα με ελάχιστα καλύτερες απολαβές. Σαν φοιτήτρια έβγαζα τη μια κάρτα μετά την άλλη, για να βοηθήσω τους δικούς μου, να μπορώ να πηγαίνω στην άλλη πόλη που σπούδαζα με 20 ευρώ στην τσέπη μην τύχει κάτι... Υπήρχαν μέρες που γύρναγα από τη δουλειά και δεν υπήρχα ψωμί γιατί δεν είχε λεφτά να πάρει. Ξέρετε τι μου είπε όταν παντρεύτηκα; Όσο ήσουν εδώ και ψώνιζες κάτι κάναμε τώρα θα μας κόψει η πείνα. Πριν λίγες μέρες από το υστέρημά μου πήγα και της ψώνισα γιατί υπήρχαν μέρες που την έβγαζαν με πατάτες τηγανιτές...

Η μαμά μου αυτή τη στιγμή μου χρωστάει σχεδόν όσα χρωστάω εγώ αλλά συνεχίζω να την βοηθάω ακόμα και αν όσα λεφτά μπαίνουν στο σπίτι μου πάνε στις τράπεζες. Το ρεύμα και το νερό της είναι απλήρωτο και δυστυχως δεν μπορω να τη βοηθήσω περισσότερο. Έχω φτάσει στο σημείο να μην πηγαίνω σπίτι της για να μη βλέπω τη στεναχώρια τους. Ο μπαμπάς άνεργος γιατί η οικοδομή έχει πεθάνει. Παραπονιέμαι στον άντρα μου γιατί ο πατέρας του έρχεται κάθε μέρα από τη δουλειά του να αλλάξουν αμάξι και είναι όλο αχ και βαχ. Συνεχίζουν δηλαδή να με πληγώνουν...

Αλλά ρε κορίτσια ένα πραγμα της έλεγα πάντα και το λέω ακόμα, το πιστεύω μου δίνει δύναμη. Έχει ο Θεός! Κανέναν δεν αφήνει έτσι. Και κάθε πρωί που ξυπνάω τον ευχαριστώ γιατί κοιμήθηκα σε μαλακό στρώμα, το μωρό μου κοιμόταν ντυμένο και προστατευμένο από το κρύο, είμαι κάτω από μια σκεπή και μέσα σε 4 τοίχους, αναπνέω, δεν είμαι άρρωστη και στο ψυγείο μου, υπάρχει φαγητό.

Δεν με νοιάζουν τα λεφτά. Περισσότερο απ' όλα με ενοχλεί η κατάθλιψη που προσπαθούν να μας περάσουν και η απομάκρυνση από τον Θεό. Σε πείσμα τους εγώ θα συνεχίσω να χαμογελάω και να Δοξολογώ και να Ευχαριστώ το Θεό γιατί ζω.

Συγνώμη για το μεγάλο ποστ!

tsiph έγραψε:

nopi30 έγραψε:
Συμφωνω μαμαΡενα μαζι... ετσι ειναι... Εγω προχθες τσακωθηκα με οτν αντρα μου γιατι δεν ειχαμε λεφτα για να βαλει βενζινη να παει στη δουλει και μαλιστα η αρχη του καβγα εγινε μπροστα στο παιδι... Την αλλη μερα καθησαμε ηρεμα και ωραια και σηζητησαμε για το τι πρεπει να κανουμε για να μας φτανουν τα λεφτα μεχρι το τελος του μηνα... Αγκαλιαστηκαμε και ο αντρας μου μου ειπε πως αν ημαστε μαζι μπορουμε να τα καταφερουμε... Αυτο δεν το ειχαν κανει ΠΟΤΕ οι γονεις μου ΠΟΤΕ... Αυτο θελω να ειναι διαφορετικο στη δικια μου οικογενεια... Για να γινει αυτο θα πρεπει να προσπαθουμε συνεχεια, αλλωστε οι σχεσεις θελουν συνεχια δουλεια... Και το μονο που πραγματικα μας κανει ευτυχισμενους ειναι η οικογενεια...

Το ίδιο λέω συνέχεια στον άντρα μου και ευτυχώς το καταλαβαίνει. Έφυγα από ένα σπίτι που οι γκρίνιες και οι τσακωμοί υπήρχαν σε κάθημερινή βάση όχι αναίτια. Αν υπάρχει αγάπη όμως πόσο αλλάζουν τα πράγματα...

Σούλα σε ένα μέρος συμφωνώ μαζί σου και ελπίζω να γίνει το μεγάλο μπαμ...