[b]Πάντα ήμουν της αποψης να μην μετανιώνω ποτέ για ό,τι έχω κάνει. Αυτό το "ό,τι" όμως...πόσο μεγάλη αξία έχει?
Με τον άντρα μου είμαστε μαζί 10χρόνια και παντρεμένοι μόλις 3.Οσο δηλαδη ειναι και το κοριτσάκι μας,ο έρωτας μας,η ζωή μας όλη.Πάντα ονειρευόμασταν να κάνουμε μεγάλη οικογένεια αλλά κάποιες φορές συμβαίνει το κακό..
Ητανε 24Νοεμβρίου 2010 όταν έκανα τεστ εγκυμοσύνης για 2ηφορά και βγήκε θετικό.Τα πράγματα σπίτι δεν ήταν καλά μόλις είχαμε χάσει ένα πολύ κοντινό μας άνθρωπο.
Κάνοντας το τεστ,ξέσπασα σε κλάματα με λυγμούς.Απο χαρά μάλλον,απο λύπη...ποιος ξέρει!
Ο αντρας μου χαρούμενος πάλι μπαμπάς,επιτέλους κάτι καλό πάλι.Εγώ ψυχολογια χάλια,όλα μαύρα γύρω μου.Κλείνω ραντεβού στο γιατρό μου και εκείνος προσπαθούσε να μου αλλάξει γνώμη.Τότε ήμουν αποφασισμένη.Το μόλις 2βδομάδων μωράκι μου δεν θα ερχόταν στο κόσμο.Δικαιολογίες τότε πολλές,σεβαστές όπως έλεγε ο γιατρός.Ο άντρας μου να με βλέπει να κλαίω και να μου ζητάει να το ξανασκεφτώ.Αν με ρωτήσεις τώρα,σίγουρα δεν θυμάμαι τι χαζές δικαιολογίες ήταν πάνω απο τη θέληση μου να φέρω στο κόσμο αυτό το μωρό.
Το ραντεβού κλείστηκε για τις 6Δεκεμβρίου 2010 και ώρα 10 το πρωί.Στο διάστημα αυτό ήμουν κλεισμένη μες στοσπίτι και έκλαιγα όλη μέρα,όλη νύχτα,δεν πηγαινα δουλειά και δεν δεχόμουν κουβέντα.Ο άντρας μου που μου στάθηκε όσο κανένας να μη φεύγει στιγμή απο δίπλα μου,να προσπαθεί να μου αλλάξει γνώμη.
Στις 06Δεκεμβρίου ήμουν απο νωρίς στο νοσοκομείο.Η μαία να μου μιλάει ήρεμα και εγώ να νιώθω τα βλέμματα όλων πάνω μου και να διαβάζω τη σκέψη τους πόσο με μισούσαν όλοι για ό,τι πήγαινα να κάνω.
Η διαδικασία κράτησε μόνο λίγες ώρες,το μεσημέρι σπίτι μου,άδεια χωρίς συναίσθημα,ξαπλωμένη στο κρεβάτι να μη "κάνει" να σηκώσω βάρος και να πρέπει να παίρνω αντιβίωση για μερικές μέρες.Ολα γύρω μου ένα σκοτάδι,χάθηκε το γέλιο μου,η χαρά μου.Κοιτάω το κοριτσάκι μου,νιώθω ευτυχισμένη που την έχω και της ζητάω συνέχεια συγνώμη που της στέρησα το αδελφάκι της.Χωρίς λόγο,έτσι αποφάσισα τότε,ότι δεν ήμουν πάλι έτοιμη.
Δεν έχει περάσει μέρα που να μη το χω σκεφτεί και παρακαλώ το Θεό να μου ξαναστείλει ένα μωράκι να κάνω τα πάντα να το φέρω στο κόσμο.Δεν έχω σταματήσει ούτε λεπτό να κλαίω και πόσο μάλλον όταν διαβάζω εδώ ιστορίες για μανούλες που προσπαθούν τόσο για ένα μωράκι και δυσκολεύονται.
Νιώθω ταπεινωμένη,νιώθω αδύναμη,θέλω απλά να γυρίσω το χρόνο πίσω.Οταν με ρωτάνε πόσα παιδάκια έχω,σκύβω το κεφάλι καιλέω "ένα" και η καρδιά μου σπαράζει.
Κορίτσια...είμαι 29 χρονών και μια ζωή έλεγα ότι ποτέ δεν θα έκανα κάτι τέτοιο!ΠΟΤΕ!!!!
Ας ήμουν η τελευταία και καμιά μα καμιά άλλη κοπέλα να μη σκεφτεί ποτέ ξανά να κάνει τέτοιο πράγμα.Δεν μπορώ ούτε καν να τη πω τη λέξη...ας πούμε απλά ότι η διακοπή της κύησης είναι η διακοπή του γέλιου σου για όλη σου τη ζωή... Κ αυτό το λέω επειδή ακομα και τώρα γιατί τελικά υπάρχουν πράγματα που όχι μόνο δεν πρέπει να τα κάνεις αλλά γιατί αν τα κάνεις,οφείλεις να μετανιώσεις.[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]