Μετά από αρκετό καιρό αποφάσισα και εγώ να γράψω τη δική μου ιστορία. Ελπίζω να μη σας κουράσει γιατί μου φαίνεται λίγο μεγάλη! Με τον άντρα μου γνωριζόμασταν από μικροί καθώς πηγαίναμε στο ίδιο φροντιστήριο στην Αλεξανδρούπολη απ όπου καταγόμαστε. Είχαμε χαθεί για 13 χρόνια, εγώ στο Βόλο για σπουδές εκείνος Αθήνα στο Πολεμικό Ναυτικό, μετά ταξίδια… Τελικά η τύχη το έφερε να ξαναβρεθούμε μέσω Facebook το 2010. Μέσα σε 3 μέρες ήμασταν μαζί και μέσα σε ένα μήνα μάζεψα τα πράγματα μου από την Αλεξανδρούπολη όπου γύρισα μετά τις σπουδές και κατέβηκα τον Ιούλιο του 2010 στην Αθήνα για να τον βρω. Τον Μάρτιο του 2011 παντρευτήκαμε με πολιτικό γάμο. Για παιδάκι ούτε που το σκεφτόμασταν ακόμη καθώς εγώ δεν είχα δουλειά και εκείνος μετά από μια δυσμενή μετάθεση έλλειπε συνεχώς.
Τον Σεπτέμβρη του 2011 ξεκίνησα να εργάζομαι σε μια εταιρία όπου το περιβάλλον εργασίας ήταν τόσο αγχωτικό που τελικά μου κόπηκε η περίοδος. Όσο όμως περίμενα να αδιαθετήσω, περνούσαν σκέψεις από το μυαλό μου.. Λες; Τις μοιραζόμουν με τον άντρα μου ο οποίος φυσικά έλειπε ταξίδι με το καράβι και κάπως έτσι μας «καρφώθηκε» η ιδέα.. Μόλις γύρισε το Νοέμβρη είπαμε να προσπαθήσουμε. Ξεκινήσαμε και μετά από τους δύο πρώτους μήνες αποτυχίας ήρθε ακόμη ένα ταξίδι στην Κύπρο αυτή τη φορά. Έλλειψε σχεδόν δύο μήνες και όταν γύρισε μάθαμε ότι το Πάσχα θα το κάναμε στη Λήμνο καθώς το καράβι θα ήταν εκεί. Κλείσαμε αεροπορικά εισιτήρια και θα μέναμε στον κολλητό του και τη γυναίκα του που ήταν και αυτός στο Ναυτικό με μετάθεση στη Λήμνο.
Οι μέρες περνούσαν και εγώ άρχισα να αισθάνομαι περίεργα. Είχαμε πάει σε ένα συνέδριο και εκεί κόντεψα να λιποθυμήσω. Ζαλιζόμουν, έτρεμα, είχα ταχυπαλμίες και έψαχνα να βρω τι είχα πάθει! Την επόμενη μέρα έκανα τεστ εγκυμοσύνης και εμφανίστηκε μια γραμμή αλλά πολύ λεπτή στα όρια του λάθους! Τώρα λέω τι γίνεται είμαι ή δεν είμαι;;; Το ένιωθα ότι ήμουν!! Έκλεισα το πρώτο διαθέσιμο ραντεβού στο ΝΝΑ και μετά από μια εξέταση αίματος έδειξε ένα ποσό 587. Το βλέπει ο γιατρός και μου λέει μάλλον ναι αλλά πρέπει να κάνεις και επαναληπτική. Έκανα και είχε υπερδιπλασιαστεί οπότε ήταν επίσημο. Ήμουν έγκυος!!!! Ημέρες χαράς που όμως τις περίμεναν λύπες…
Μετά από μερικές μέρες πάμε ξανά και μας λέει όλα καλά. Επειδή όμως ξεχάσαμε να πάρουμε αντίγραφο του υπερήχου ξαναβρεθήκαμε μια μέρα πριν πετάξουμε για Λήμνο. Και εκεί άρχισε να μας τα μασάει. «Να δεν το βλέπω να αναπτύσσεται» μας έλεγε και μάλλον θα αποβάλεις.. Τεράστιο το σοκ… Τα ξημερώματα πετούσαμε και έτσι πήγαμε στο αεροδρόμιο. Εγώ ήμουν σε κατάσταση ημι-κώματος. Χωρίς καμία προφύλαξη καθώς το μωρό το είχα χάσει όπως έλεγε, ανέβηκα στο αεροπλάνο, έκανα το ταξίδι και έφτασα στη Λήμνο. Και εκεί άρχισε η δική μου μεγάλη εβδομάδα. Όλο το Πάσχα το πέρασα κλαίγοντας, με ηρεμιστικά και παρακαλώντας τον άντρα μου να το βγάλει από μέσα μου αφού ήταν νεκρό, περιμένοντας πότε θα αδιαθετήσω για να αποβάλω. Είχα συνεννοηθεί και με το εκεί νοσοκομείο σε περίπτωση υπερβολικής αιμορραγίας να έχουν γνώση. Οι μέρες όμως περνούσαν και δεν γινόταν τίποτε. Τελικά μετά από 20 μέρες γύρισα στην Αθήνα και πήγα να δω γιατί δεν απέβαλα. Μου κάνει υπέρηχο και τι να δω.. Χτυπούσε κανονικά η καρδούλα του και ήταν μια χαρά!!! Άρχισε να δικαιολογείται ο γιατρός ότι τον αγχώσαμε και ένα σωρό άλλα και μου ζήτησε και 90 ευρώ για το καλό επειδή ακούσαμε καρδούλα. Από το σοκ του τα έδωσα και έφυγα. Όταν ηρέμησα μετά με τον άντρα μου θέλαμε να τον σπάσουμε στο ξύλο αλλά κρατηθήκαμε.
Επιτόπου αλλάξαμε γιατρό ο οποίος μας ενημέρωσε πως εγώ είχα καθυστερημένη ωορρηξία όταν έγινε η πράξη και έμεινα έγκυος την ημέρα που γύρισε ο άντρας μου! Στο μεταξύ θα μπορούσα άνετα να το είχα χάσει καθώς η στενοχώρια τεράστια, πέταξα με αεροπλάνο τον πρώτο μήνα κύησης, ήπια τσίπουρο, πήρα ηρεμιστικά και ένα σωρό άλλα. Η μικρή μου όμως ήθελε να ζήσει και έτσι και έγινε! Όλες οι εξετάσεις καλές, το μωρό μια χαρά και στην 32η εβδομάδα που έκανα τη Β επιπέδου είδαμε ότι είναι οριζόντια στην κοιλιά μου με το κεφαλάκι της γυρισμένο στο πλάι. Πολύ άβολη στάση και για το μωρό αλλά και για μένα. Περπάτημα έλεγε ο γιατρός για να γυρίσει. Περπατούσα, περπατούσα αλλά η μικρή δεν κουνήθηκε ούτε εκατοστό. Τελικά την 38η εβδομάδα και φοβούμενος μη σπάσουν τα νερά (ένα μήνα περίπου ήμουν ξαπλωμένη, σηκωνόμουν μόνο μισή ώρα τη μέρα για περπάτημα) μου κανόνισε καισαρική γιατί το μωρό δυσκολευόταν πολύ με το κεφαλάκι του γυρισμένο έτσι.
Από την αρχή ήμουν υπέρμαχος του φυσιολογικού τοκετού όπως και ο γιατρός μου και ας φοβόμουν. Όταν τον ρώτησα για καισαρική σε κάποια άσχετη φάση μου λέει πως σου ήρθε αυτό τώρα;; Τελικά αναγκαστήκαμε να το βγάλουμε έτσι το μωράκι. Και έτσι στις 21 Νοεμβρίου του 2012 γέννησα τη μικρή Ηλιάνα που δεν αναπτυσσόταν!!! Η μικρούλα μας είναι τώρα 7.5 μηνών, έχει δύο δοντάκια, λέει διάσπαρτες λεξούλες, κάνει προσπάθειες να σηκωθεί, τρώει κανονικά και είναι όλος μας ο κόσμος!! Το προηγούμενο Σάββατο (29 Ιουνίου 2013) βαφτίστηκε κιόλας και κάναμε και εμείς τον θρησκευτικό μας γάμο οπότε διπλή η χαρά!! Μέλλουσες μανούλες προσοχή στην επιλογή του γιατρού. Παραλίγο να χάσουμε το θαυματάκι μας επειδή ο «γιατρός» δεν ήξερε να μετράει. Δεν είναι που μας είπε ότι δεν αναπτύσσεται μόνο, ενώ του λέγαμε ότι ο άντρας μου έλειπε στην Κύπρο, επέμενε ότι έγινε νωρίτερα η σύλληψη και αν δεν μου είχε εμπιστοσύνη θα είχαμε άλλα. Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβεις ότι είχα καθυστερημένη ωορρηξία είσαι και γιατρός…. Τέλος θα ήθελα να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον απίστευτο γιατρό μου το Νίκο τον Πετρογιάννη γιατί χωρίς αυτόν δεν ξέρω τι θα γινόταν. Τέλος καλό όλα καλά λοιπόν με τη μικρή μας Ηλιάνα χαρούμενη και ευτυχισμένη. Από τα πιο χαμογελαστά και ήσυχα μωρά που έχω δει!!! Εύχομαι να μη περάσει ποτέ κανείς αυτό που πέρασα και ήταν και πρώτη κύηση και ήμουν τρομοκρατημένη καθώς δεν ήξερα τίποτε και να είστε πάντα χαρούμενες και να αγαπάτε τα μικρά σας θαυματάκια!!!