pf έγραψε:Ζητάω εκ των προτέρων συγγνώμη για το μέγεθος της ιστορίας. Είναι μεγάλη, αλλά θεωρώ πως αξίζει να την διαβάσετε. Πάρτε λοιπόν ένα φλιτζάνι καφέ δίπλα σας και καλή ανάγνωση!!!
Η δική μας ιστορία ξεκινά στις 23 Δεκεμβρίου. Πρώτο τεστ εγκυμοσύνης και η ένδειξη θετική…Η χαρά ήρθε και στο σπίτι μας και ήταν ολοφάνερη στα πρόσωπά μας! Ήταν ένα δώρο Θεού…Ο Άι Βασίλης ήρθε νωρίτερα με το καλύτερο δώρο για τις γιορτές.
Όλα έβαιναν καλώς τους πρώτους μήνες. Η εγκυμοσύνη μου ήταν φυσιολογική, χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα. Οι ρυθμοί μου δεν άλλαξαν καθόλου. Πρωί απόγευμα μάθημα και παρούσα σε όλες τις υποχρεώσεις μου. Κάθε μήνα αδημονούσαμε να δούμε τη φατσούλα, να ακούσουμε την καρδούλα του, να «κρυφοκοιτάξουμε μέσα από μια κλειδαρότρυπα» τον ανθρωπάκο μας… Το παρών δόθηκε στις 20 Απριλίου. Ο μικρός έκανε αισθητή την παρουσία του και εμείς ήμασταν οι χαζογονείς! Όλα λοιπόν ήταν καλά…
Ο… Γολγοθάς ξεκίνησε στις 26 Απριλίου!!! Το πρωί έκανα μάθημα κανονικά και το απόγευμα είχαμε ραντεβού με το παιδί μας…Ένα ραντεβού που ανέτρεψε πολλά…
Ήταν προγραμματισμένος ο υπέρηχος β’ επιπέδου. Όλοι μας έλεγαν ότι είναι μεγάλης διάρκειας και πως θα δούμε προσωπάκι, χεράκια, πατουσάκια…Ο υπέρηχος κράτησε μόλις πέντε λεπτά… Πέντε λεπτά ήταν αρκετά για να εντοπιστεί το πρόβλημα! Ο γιατρός πάγωσε. Η διάγνωση ήταν υγρό στη θωρακική κοιλότητα. Αμέσως μας μίλησε ειλικρινέστατα, χωρίς να μας κρύψει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Μας παρέπεμψε σε εμβρυολόγο, χαρακτηρίζοντας την κατάσταση ιδιαιτέρως κρίσιμη…Ήταν σαν να γκρεμίστηκε ο κόσμος γύρω μας…
Ο εμβρυολόγος μας δέχθηκε το επόμενο πρωί. Μετά από μια ενδελεχή εξέταση, η διάγνωση ήταν η ίδια. Ο μπομπιράκος ήταν μία από τις σπάνιες περιπτώσεις: πρώιμος εμβρυϊκός υδροθώρακας. 1 στις 15.000 κυήσεις!!! Η ερώτηση κρίσιμη: «Θέλετε να το παλέψετε;». Δεν διστάσαμε ούτε στιγμή…
Ένας κύκλος εξετάσεων μόλις ξεκινούσε. Αμνιοπαρακέντηση, αιματολογικές εξετάσεις κ.λπ. Έπρεπε να αποκλειστούν πολλά ενδεχόμενα (χρωμοσωμικές ανωμαλίες, ιοί, μικρόβια). Κάθε αρνητική απάντηση που παίρναμε και ένας βαθύς αναστεναγμός…Ελπίζαμε και πιστεύαμε στον Θεό. Αφού αποκλείστηκαν τα παραπάνω, έπρεπε να ελέγξουμε την καρδούλα του. Αναγκαστικά, όντας στον 6ο μήνα κυήσεως, πήγαμε σε εμβρυοκαρδιολόγο στην Αθήνα. Η εξέταση διήρκησε δυο ώρες. Δυο ώρες ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι, με ένα γιατρό να μην μιλάει καθόλου. Κοίταζα τον άνδρα μου και έκλαιγα βουβά. Με το πέρας της εξέτασης, μας είπε ότι η καρδούλα του είναι καλά, αλλά δυστυχώς δεν θα αντέξει για πολύ. Έπρεπε να γίνει άμεσα παροχέτευση του υγρού. Αν και λάβαμε το αποτέλεσμα που θέλαμε, η ψυχολογία μας είχε κατέβει στα Τάρταρα. Στο νησί οι γιατροί μας πανηγύριζαν. Είχαν ακούσει ό,τι ήθελαν…
Επόμενη κίνηση: Αγγλία, Λονδίνο, Κ. Νικολαΐδης…
Δευτέρα μεσημέρι 10 Μαΐου πετάμε για Λονδίνο. Τρίτη πρωί είμαστε στο νοσοκομείο για τις απαραίτητες εξετάσεις. Το μεσημεράκι έρχεται ο καθηγητής και πραγματοποιείται ενδομήτρια επέμβαση! Ο πόνος αφόρητος, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Ο άνδρας μου να μου κρατάει το χέρι, μία Αγγλίδα να μου χαϊδεύει το κεφάλι κι εγώ να κοιτάω το ταβάνι, ανήμπορη να εκφράσω τα συναισθήματά μου. Ούτε ένα δάκρυ δεν κύλησε… Μία κίνηση δική μου, θα σήμανε αυτόματα τον θάνατο του παιδιού μου…
Σύμφωνα με τον καθηγητή, όλα πήγαν καλά. Οι πιθανότητες τώρα ήταν με το μέρος μας. Το παιδάκι μας είχε 70% πιθανότητα να έρθει στον κόσμο, αρκεί να μην έφευγαν οι παροχετεύσεις που είχε στην πλατούλα του.
Επιστρέψαμε Ελλάδα και εγώ πέρασα τους υπόλοιπους μήνες στο κρεβάτι. Κάθε εβδομάδα και ένας υπέρηχος. Κάθε εβδομάδα υπερπηδούσαμε ένα εμπόδιο, βλέποντας ότι ο μπομπιράκος μας παλεύει για να έρθει σ’ αυτό τον κόσμο…
Επιτέλους, ήρθε η μέρα αυτή… 9 Αυγούστου είχαμε το προγραμματισμένο ραντεβού μαζί του. Μπαίνοντας στο χειρουργείο, ο γιατρός ενημέρωσε τον σύζυγο ότι περιμέναμε τα πάντα. Έπρεπε να ήταν έτοιμος για τα χειρότερα! Όπως είπε, δεν ήξερε τι θα αντιμετωπίσει εκεί μέσα!
Κατά τη διάρκεια της καισαρικής και οι δυο γιατροί (φανταστείτε ότι στο χειρουργείο ήταν 6 γιατροί για να δουν την περίπτωση) με διατηρούσαν ψύχραιμη. Αγωνιούσα και παρακαλούσα τον Θεό να πάρω αγκαλιά το παιδάκι μου. Ήθελα να πάνε όλα καλά, να αφαιρεθούν οι παροχετεύσεις και να μην έχουμε επιπλοκές (πνευμοθώρακας). Το κλάμα του ήχησε στα αφτιά μου σαν μελωδία… Ο γιος μου ήρθε στον κόσμο, ομορφαίνοντας τη ζωή μας! Η αλήθεια είναι ότι δεν μπόρεσα να χαρώ το γεγονός όπως θα ήθελα. Το άγχος μου ήταν υπερβολικό και η αγωνία μου μεγάλη! Δάκρυα χαράς με κατέκλυσαν και με κατακλύζουν ακόμη και τώρα που γράφω αυτή την ιστορία.
Ο μικρός βέβαια νοσηλεύτηκε προληπτικά για μία εβδομάδα στη Μονάδα. Η ευθυνοφοβία των Ελλήνων γιατρών δεν του έδωσαν τη δυνατότητα να είναι στην αγκαλιά μας από τα πρώτα λεπτά της ζωής του. Κάθε μέρα έπαιρνα άδεια από το μαιευτήριο και πήγαινα στο νοσοκομείο για να τον δω. Στις ερωτήσεις μου γιατί δεν τον παίρνω, δεν είχαν να μου απαντήσουν κάτι. Ήταν μια ιδιαίτερη περίπτωση το «παιδί που πήγε στην Αγγλία» και ήθελαν να το παρακολουθήσουν…
Εν τέλει ήρθε στο σπιτάκι του και απολαμβάνει έκτοτε τα χάδια και τα φιλιά μας… Η παιδίατρος που το εξέτασε δεν μας πίστευε. Ο μπομπιράκος μας είναι ένα άκρως φυσιολογικό παιδάκι και το μόνο που μαρτυράει την περιπέτειά του είναι δυο ραμματάκια στα πλευρά του!
Η ιστορία μας ελπίζω να παραδειγματίσει αρκετά ζευγάρια. Ήμασταν το πρώτο ζευγάρι που πήγε στην Αγγλία από την Ελλάδα γι’ αυτό τον λόγο. Αν αναλογιστούμε λοιπόν ότι εκεί αντιμετωπίζουν περίπου τέσσερα τέτοια περιστατικά το μήνα, αλλά και τη φράση που έλεγαν στο γιατρό μου οι συνάδελφοί του «καλά, δεν τους είπε να το ρίξουν;», μπορούμε να καταλάβουμε πολλά…
Εγώ οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ πρώτα απ’ όλα στον άνδρα μου, γιατί ήταν δίπλα μου καθ’ όλη τη διάρκεια αυτού του δύσκολου ταξιδιού. Φυσικά, είμαι ευγνώμων στους γονείς μας, στα αδέρφια μας και προπαντός στους γιατρούς μου και στον κ. Νικολαΐδη, που με τη σωστή καθοδήγησή τους κατάφερα και έφερα στον κόσμο το πιτσιρίκι μου…
Μα πάνω απ’ όλα ευχαριστώ τον Θεό που άκουσε τις προσευχές μου και άφησε αυτό τον άγγελο κοντά μας!

pf έγραψε:Ζητάω εκ των προτέρων συγγνώμη για το μέγεθος της ιστορίας. Είναι μεγάλη, αλλά θεωρώ πως αξίζει να την διαβάσετε. Πάρτε λοιπόν ένα φλιτζάνι καφέ δίπλα σας και καλή ανάγνωση!!!
Η δική μας ιστορία ξεκινά στις 23 Δεκεμβρίου. Πρώτο τεστ εγκυμοσύνης και η ένδειξη θετική…Η χαρά ήρθε και στο σπίτι μας και ήταν ολοφάνερη στα πρόσωπά μας! Ήταν ένα δώρο Θεού…Ο Άι Βασίλης ήρθε νωρίτερα με το καλύτερο δώρο για τις γιορτές.
Όλα έβαιναν καλώς τους πρώτους μήνες. Η εγκυμοσύνη μου ήταν φυσιολογική, χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα. Οι ρυθμοί μου δεν άλλαξαν καθόλου. Πρωί απόγευμα μάθημα και παρούσα σε όλες τις υποχρεώσεις μου. Κάθε μήνα αδημονούσαμε να δούμε τη φατσούλα, να ακούσουμε την καρδούλα του, να «κρυφοκοιτάξουμε μέσα από μια κλειδαρότρυπα» τον ανθρωπάκο μας… Το παρών δόθηκε στις 20 Απριλίου. Ο μικρός έκανε αισθητή την παρουσία του και εμείς ήμασταν οι χαζογονείς! Όλα λοιπόν ήταν καλά…
Ο… Γολγοθάς ξεκίνησε στις 26 Απριλίου!!! Το πρωί έκανα μάθημα κανονικά και το απόγευμα είχαμε ραντεβού με το παιδί μας…Ένα ραντεβού που ανέτρεψε πολλά…
Ήταν προγραμματισμένος ο υπέρηχος β’ επιπέδου. Όλοι μας έλεγαν ότι είναι μεγάλης διάρκειας και πως θα δούμε προσωπάκι, χεράκια, πατουσάκια…Ο υπέρηχος κράτησε μόλις πέντε λεπτά… Πέντε λεπτά ήταν αρκετά για να εντοπιστεί το πρόβλημα! Ο γιατρός πάγωσε. Η διάγνωση ήταν υγρό στη θωρακική κοιλότητα. Αμέσως μας μίλησε ειλικρινέστατα, χωρίς να μας κρύψει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Μας παρέπεμψε σε εμβρυολόγο, χαρακτηρίζοντας την κατάσταση ιδιαιτέρως κρίσιμη…Ήταν σαν να γκρεμίστηκε ο κόσμος γύρω μας…
Ο εμβρυολόγος μας δέχθηκε το επόμενο πρωί. Μετά από μια ενδελεχή εξέταση, η διάγνωση ήταν η ίδια. Ο μπομπιράκος ήταν μία από τις σπάνιες περιπτώσεις: πρώιμος εμβρυϊκός υδροθώρακας. 1 στις 15.000 κυήσεις!!! Η ερώτηση κρίσιμη: «Θέλετε να το παλέψετε;». Δεν διστάσαμε ούτε στιγμή…
Ένας κύκλος εξετάσεων μόλις ξεκινούσε. Αμνιοπαρακέντηση, αιματολογικές εξετάσεις κ.λπ. Έπρεπε να αποκλειστούν πολλά ενδεχόμενα (χρωμοσωμικές ανωμαλίες, ιοί, μικρόβια). Κάθε αρνητική απάντηση που παίρναμε και ένας βαθύς αναστεναγμός…Ελπίζαμε και πιστεύαμε στον Θεό. Αφού αποκλείστηκαν τα παραπάνω, έπρεπε να ελέγξουμε την καρδούλα του. Αναγκαστικά, όντας στον 6ο μήνα κυήσεως, πήγαμε σε εμβρυοκαρδιολόγο στην Αθήνα. Η εξέταση διήρκησε δυο ώρες. Δυο ώρες ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι, με ένα γιατρό να μην μιλάει καθόλου. Κοίταζα τον άνδρα μου και έκλαιγα βουβά. Με το πέρας της εξέτασης, μας είπε ότι η καρδούλα του είναι καλά, αλλά δυστυχώς δεν θα αντέξει για πολύ. Έπρεπε να γίνει άμεσα παροχέτευση του υγρού. Αν και λάβαμε το αποτέλεσμα που θέλαμε, η ψυχολογία μας είχε κατέβει στα Τάρταρα. Στο νησί οι γιατροί μας πανηγύριζαν. Είχαν ακούσει ό,τι ήθελαν…
Επόμενη κίνηση: Αγγλία, Λονδίνο, Κ. Νικολαΐδης…
Δευτέρα μεσημέρι 10 Μαΐου πετάμε για Λονδίνο. Τρίτη πρωί είμαστε στο νοσοκομείο για τις απαραίτητες εξετάσεις. Το μεσημεράκι έρχεται ο καθηγητής και πραγματοποιείται ενδομήτρια επέμβαση! Ο πόνος αφόρητος, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Ο άνδρας μου να μου κρατάει το χέρι, μία Αγγλίδα να μου χαϊδεύει το κεφάλι κι εγώ να κοιτάω το ταβάνι, ανήμπορη να εκφράσω τα συναισθήματά μου. Ούτε ένα δάκρυ δεν κύλησε… Μία κίνηση δική μου, θα σήμανε αυτόματα τον θάνατο του παιδιού μου…
Σύμφωνα με τον καθηγητή, όλα πήγαν καλά. Οι πιθανότητες τώρα ήταν με το μέρος μας. Το παιδάκι μας είχε 70% πιθανότητα να έρθει στον κόσμο, αρκεί να μην έφευγαν οι παροχετεύσεις που είχε στην πλατούλα του.
Επιστρέψαμε Ελλάδα και εγώ πέρασα τους υπόλοιπους μήνες στο κρεβάτι. Κάθε εβδομάδα και ένας υπέρηχος. Κάθε εβδομάδα υπερπηδούσαμε ένα εμπόδιο, βλέποντας ότι ο μπομπιράκος μας παλεύει για να έρθει σ’ αυτό τον κόσμο…
Επιτέλους, ήρθε η μέρα αυτή… 9 Αυγούστου είχαμε το προγραμματισμένο ραντεβού μαζί του. Μπαίνοντας στο χειρουργείο, ο γιατρός ενημέρωσε τον σύζυγο ότι περιμέναμε τα πάντα. Έπρεπε να ήταν έτοιμος για τα χειρότερα! Όπως είπε, δεν ήξερε τι θα αντιμετωπίσει εκεί μέσα!
Κατά τη διάρκεια της καισαρικής και οι δυο γιατροί (φανταστείτε ότι στο χειρουργείο ήταν 6 γιατροί για να δουν την περίπτωση) με διατηρούσαν ψύχραιμη. Αγωνιούσα και παρακαλούσα τον Θεό να πάρω αγκαλιά το παιδάκι μου. Ήθελα να πάνε όλα καλά, να αφαιρεθούν οι παροχετεύσεις και να μην έχουμε επιπλοκές (πνευμοθώρακας). Το κλάμα του ήχησε στα αφτιά μου σαν μελωδία… Ο γιος μου ήρθε στον κόσμο, ομορφαίνοντας τη ζωή μας! Η αλήθεια είναι ότι δεν μπόρεσα να χαρώ το γεγονός όπως θα ήθελα. Το άγχος μου ήταν υπερβολικό και η αγωνία μου μεγάλη! Δάκρυα χαράς με κατέκλυσαν και με κατακλύζουν ακόμη και τώρα που γράφω αυτή την ιστορία.
Ο μικρός βέβαια νοσηλεύτηκε προληπτικά για μία εβδομάδα στη Μονάδα. Η ευθυνοφοβία των Ελλήνων γιατρών δεν του έδωσαν τη δυνατότητα να είναι στην αγκαλιά μας από τα πρώτα λεπτά της ζωής του. Κάθε μέρα έπαιρνα άδεια από το μαιευτήριο και πήγαινα στο νοσοκομείο για να τον δω. Στις ερωτήσεις μου γιατί δεν τον παίρνω, δεν είχαν να μου απαντήσουν κάτι. Ήταν μια ιδιαίτερη περίπτωση το «παιδί που πήγε στην Αγγλία» και ήθελαν να το παρακολουθήσουν…
Εν τέλει ήρθε στο σπιτάκι του και απολαμβάνει έκτοτε τα χάδια και τα φιλιά μας… Η παιδίατρος που το εξέτασε δεν μας πίστευε. Ο μπομπιράκος μας είναι ένα άκρως φυσιολογικό παιδάκι και το μόνο που μαρτυράει την περιπέτειά του είναι δυο ραμματάκια στα πλευρά του!
Η ιστορία μας ελπίζω να παραδειγματίσει αρκετά ζευγάρια. Ήμασταν το πρώτο ζευγάρι που πήγε στην Αγγλία από την Ελλάδα γι’ αυτό τον λόγο. Αν αναλογιστούμε λοιπόν ότι εκεί αντιμετωπίζουν περίπου τέσσερα τέτοια περιστατικά το μήνα, αλλά και τη φράση που έλεγαν στο γιατρό μου οι συνάδελφοί του «καλά, δεν τους είπε να το ρίξουν;», μπορούμε να καταλάβουμε πολλά…
Εγώ οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ πρώτα απ’ όλα στον άνδρα μου, γιατί ήταν δίπλα μου καθ’ όλη τη διάρκεια αυτού του δύσκολου ταξιδιού. Φυσικά, είμαι ευγνώμων στους γονείς μας, στα αδέρφια μας και προπαντός στους γιατρούς μου και στον κ. Νικολαΐδη, που με τη σωστή καθοδήγησή τους κατάφερα και έφερα στον κόσμο το πιτσιρίκι μου…
Μα πάνω απ’ όλα ευχαριστώ τον Θεό που άκουσε τις προσευχές μου και άφησε αυτό τον άγγελο κοντά μας!