florentiab έγραψε:εγώ είμαι από τις τυχερές!

πριν γεννήσω έλεγα οτι θα τα καταφέρναμε μόνοι μας και οτι δεν θα χρειαζόμασταν βοηθεια, όμως λίγες μέρες αφότου γέννησα έπαθε ένα ατύχημα ο άνδρας μου με τη μηχανή και ήταν ακίνητος για 3 μήνες στο κρεβάτι (ούτε τουαλέτα τον πρώτο μήνα δεν πήγαινε). όπως καταλαβαίνετε δεχθηκα κάθε βοήθεια που μου προσφέρθηκε γιατί δεν τα έβγαζα πέρα μόνη μου. ευτυχώς, έχουμε πολλούς ανθρώπους δίπλα μας και μας βοήθησαν πολύ. ειδικά τον πρώτο μήνα κάνανε βάρδιες. κάθε μέρα και άλλος.

το πρωί που δουλεύω η μικρή μας πάει παιδικό και το απόγευμα την κρατάμε εγώ και ο μπαμπάς της, αλλά έχουμε την πολυτέλεια οποιαδήποτε στιγμή θελήσουμε να την κρατήσουν ένα σωρό άνθρωποι εμπιστοσύνης για να βγούμε ή να κάνουμε τις δουλειές μας με ησυχία. δεν την αφήνουμε συχνά γιατί δεν θέλουμε, αλλά είναι πολύ σημαντικό που έχουμε αυτή τη δυνατότητα.
το μόνο κακό είναι οτι ο άνδρας μου δουλευει βάρδιες και περνάει και όλόκληρη εβδομάδα που είμαι εντελώς μόνη μου. εκείνες τις ημέρες κουράζομαι λίγο περισσότερο.
οι γονείς μου έχουν μετακομίσει στο εξοχικό μας οπότε δεν έχω για καθημερινή βοήθεια τη μαμά μου (και δίπλα να ήταν δεν θα χρειαζόμουν καθημερινή βοηθεια!) όμως έχω αφήσει τη μικρή κάποιες φορές για 4-5 μέρες που χρειάστηκα για να κάνω γενική το σπίτι ή για απλά να ξεκουραστώ.

νιώθω πολύ τυχερή γιατί βλέπω φίλες μου που δεν έχουν κανέναν να τις βοηθήσει και τρελαίνονται απο την πίεση και την κουραση.
αν χρειαζόμαστε βοήθεια και μας την προσφέρουν, δεν είναι κακό να τη δεχόμαστε. δεν είμαστε παντοδύναμοι και δεν σημαίνει οτι γινόμαστε λιγότερο καλοί γονείς αν αφήσουμε το παιδί μας για λίγες ώρες για να ασχοληθούμε με κάτι που μας αρέσει.

florentiab έγραψε:εγώ είμαι από τις τυχερές!

]δεν είμαστε παντοδύναμοι και δεν σημαίνει οτι γινόμαστε λιγότερο καλοί γονείς αν αφήσουμε το παιδί μας για λίγες ώρες για να ασχοληθούμε με κάτι που μας αρέσει.[/u][/u]

Maya έγραψε:Κι εγω δεν ηθελα βοηθεια οταν γεννησα και ουτε και χρειαστηκα!!! μετα την τεταρτη μερα της καισαρικης, εκανα κανονικα και δουλειες και μαγειρεμα και αποκλειστικο θηλασμο που κρατησε 15 μηνες. Δε δυσκολευτηκα καθολου, γιατι ηταν επιλογη μου ολον τον πρωτο χρονο και λογω του θηλασμου να μην μπορω να αποχωριστω το κοριτσακι μου. Η μικρη μου εξελιχθηκε σε ενα πολυ ανεξαρτητο κοριτσακι με αυτοπεποιθηση και καθολου αγχος αποχωρισμου, νομιζω οτι επαιξε ρολο οτι ημουν παντα διπλα της τον πρωτο χρονο και δεν την αφησα ποτε να κλαψει. Βεβαια, δε μπορω να πω, θυσιασα αρκετα πραγματα και συχνα απελπιστηκα ομως δεν τα παρατησα. Μετα το χρονο πηγε παιδικο σταθμο με μεγαλη της χαρα και τωρα ειμαι ελευθερη τα πρωινα και αυτη περναει παρα πολυ ωραια με τα αλλα παιδακια. Και με τα διδυμα που ερχονται, και παλι δε θελω βοηθεια οσον αφορα τα μωρα. Νομιζω οτι θα τα καταφερω, απλα θελω καποιος να προσεχει τη μεγαλη καποιες ωρες γιατι στην αρχη θα ειμαι με τα μωρα. Αν και οταν κοιμουνται τριωρα τους 2-3 πρωτους μηνες θυμαμαι οτι ειχα απλετο χρονο, βαριομουν, και περιμενα πως και πως να ξυπνησει για να την παρω αγκαλιτσα.. Σε γενικες γραμμες αυτο που γινεται με τις μανες και τις πεθερες που ερχονται και κατοικοεδρευουν διπλα στις λεχωνες, εγω δεν το αντεχω και το θεωρω υπερβολικο..

Kastallia έγραψε:Τι να πω...προφανώς έχετε πολυ κακές εμπειρίες με τις πεθερές και τις μαναδες σας και ειστε τοσο αρνητικες.Και γω αν ενιωθα οτι ανακατευονται στη ζωή μου ή επηρεάζουν τις αποφασεις που παιρνουμε σαν οικογενεια ή μας βαζουν σπιουνιες κτλ και γω απο μακρια θα τις ειχα.Αλλα εμενα δεν ειναι ετσι ΕΙΔΙΚΑ ΤΑ ΠΕΘΕΡΙΚΑ ΜΟΥ.Με τους γονεις μου μας χωριζουν πολλα ναυτικα μιλια ετσι κι αλλιως.Αλλα οταν ερχεται η μανα μου την αφηνω να κανει ο,τι δουλειες θελει, γιατι δηλαδη;Αφου και οταν δεν ημουν εγκυος και της φωναζα να μην κανει τιποτα δε με ακουγε.Της αρεσει να βοηθα το παιδι της οπως θα μου αρεσει και μενα ευχομαι οταν γινω γιαγια. Για τα πεθερικα μου ολοι εδω λενε το εξης:"Οποιος δεν κανει με αυτους τους ανθρωπους δεν κανει με κανεναν".Ισως να ειμαι εξαιρεση, τι να πω...κατα τα αλλα δε θεωρω οτι οποιες εχουμε βοηθεια ειμαστε αχρηστες ή αναισθητες.Αν οι ανθρωποι καταπεσουν καποια στιγμη και χρειαστουν να τους βοηθησω θα το κανω και γω.Και χαιρομαι που ζω σε διευρυμενη οικογενεια που βοηθουμε ο ενας τον αλλον χωρις μαλακιες μεταξυ μας. Ζουσα απο τα 18 μονη μου τελειως πολυ μακρια απο τον τοπο μου και οταν διοριστηκα συνειδητα πηγα να ζησω παλι μακρια απο τον τοπο μου.Τωρα εκανα οικογενεια και οταν ο συζυγος μου προτεινε να μεινουμε κοντα στους γονεις του και μενα μου φανηκε καπως στην αρχη.Μου ειπε ομως να τους γνωρισω καλα και να αποφασισω.Ετσι κι εγινε και τελικα ειχε δικιο.Βγηκαμε ολοι μας κερδισμενοι απο αυτο και δεν εχω να αποδειξω τιποτα σε κανεναν.Σεβομαι τις εμπειριες σας και εχετε δικιο αν δεν εχετε καλες σχεσεις.Οταν ομως δινουμε συμβουλες σε γυναικες που διανυσουν περιοδο πρωτης εγκυμοσυνης που δεν ξερουν τι τις περιμενει και ειδικα σε γυναικες που δε γνωριζουμε τις οικογενειες τους καλο ειναι να τους αφηνουμε περιθωριο επιλογης στο αν θα παρουν βοηθεια η οχι χωρις να καταδικαζουμε την παρουσια της ευρυτερης οικογενειας στη ζωη μας.Δεν ειμαστε ουτε Αγγλοι ουτε Αμερικανοι και για μενα Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΓΙΑΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΜΙΑ ΒΑΒΥ SITTER ο,τι και να λετε.

Kastallia έγραψε:Τι να πω...προφανώς έχετε πολυ κακές εμπειρίες με τις πεθερές και τις μαναδες σας και ειστε τοσο αρνητικες.Και γω αν ενιωθα οτι ανακατευονται στη ζωή μου ή επηρεάζουν τις αποφασεις που παιρνουμε σαν οικογενεια ή μας βαζουν σπιουνιες κτλ και γω απο μακρια θα τις ειχα.Αλλα εμενα δεν ειναι ετσι ΕΙΔΙΚΑ ΤΑ ΠΕΘΕΡΙΚΑ ΜΟΥ.Με τους γονεις μου μας χωριζουν πολλα ναυτικα μιλια ετσι κι αλλιως.Αλλα οταν ερχεται η μανα μου την αφηνω να κανει ο,τι δουλειες θελει, γιατι δηλαδη;Αφου και οταν δεν ημουν εγκυος και της φωναζα να μην κανει τιποτα δε με ακουγε.Της αρεσει να βοηθα το παιδι της οπως θα μου αρεσει και μενα ευχομαι οταν γινω γιαγια. Για τα πεθερικα μου ολοι εδω λενε το εξης:"Οποιος δεν κανει με αυτους τους ανθρωπους δεν κανει με κανεναν".Ισως να ειμαι εξαιρεση, τι να πω...κατα τα αλλα δε θεωρω οτι οποιες εχουμε βοηθεια ειμαστε αχρηστες ή αναισθητες.Αν οι ανθρωποι καταπεσουν καποια στιγμη και χρειαστουν να τους βοηθησω θα το κανω και γω.Και χαιρομαι που ζω σε διευρυμενη οικογενεια που βοηθουμε ο ενας τον αλλον χωρις μαλακιες μεταξυ μας. Ζουσα απο τα 18 μονη μου τελειως πολυ μακρια απο τον τοπο μου και οταν διοριστηκα συνειδητα πηγα να ζησω παλι μακρια απο τον τοπο μου.Τωρα εκανα οικογενεια και οταν ο συζυγος μου προτεινε να μεινουμε κοντα στους γονεις του και μενα μου φανηκε καπως στην αρχη.Μου ειπε ομως να τους γνωρισω καλα και να αποφασισω.Ετσι κι εγινε και τελικα ειχε δικιο.Βγηκαμε ολοι μας κερδισμενοι απο αυτο και δεν εχω να αποδειξω τιποτα σε κανεναν.Σεβομαι τις εμπειριες σας και εχετε δικιο αν δεν εχετε καλες σχεσεις.Οταν ομως δινουμε συμβουλες σε γυναικες που διανυσουν περιοδο πρωτης εγκυμοσυνης που δεν ξερουν τι τις περιμενει και ειδικα σε γυναικες που δε γνωριζουμε τις οικογενειες τους καλο ειναι να τους αφηνουμε περιθωριο επιλογης στο αν θα παρουν βοηθεια η οχι χωρις να καταδικαζουμε την παρουσια της ευρυτερης οικογενειας στη ζωη μας.Δεν ειμαστε ουτε Αγγλοι ουτε Αμερικανοι και για μενα Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΓΙΑΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΜΙΑ ΒΑΒΥ SITTER ο,τι και να λετε.

βανια έγραψε:Το θέμα που ανοίχτηκε λέει χωρίς η με βοήθεια δεν αναφέρει νομίζω κάπου αν η βοήθεια αυτή έρχεται από κάποιο συγγενικό πρόσωπο η κάποιο άνθρωπο που θα επιλέξεις να το πληρώνεις και να σου προσφέρει τις υπηρεσίες αυτό είναι θέμα χαρακτήρα και νοοτροπίας .
Πριν αποκτήσω το Σταύρο για 3 χρόνια το πρόγραμμα μου ήτα ως εξής :ξύπναγα στις 6,30 έπινα ένα καφέ με τον άντρα μου έφευγε εκείνος για τη δουλειά εγω έστρωνα το κρεβάτι μας και έφευγα γα το κομμωτήριο έπαιρνα 2 λεωφορεία και καθόμουν μέχρι της 2,30 το μεσημέρι έφευγα πήγαινα απευθείας στη σχολή όλη μέρα μόνο με καφέ και ένα σάντουιτς στα όρθια, έφευγα πήγαινα στο σπίτι κατα της 9,30 και μαγείρευα για την επόμενη μέρα μάζευα. χαλαρώναμε λίγο με τον άντρα μου και μετά διάβασμα μέχρι της 2,00 τ πρωί δεν ήθελα να ΄πηγαίνω απροετοίμαστη δεν μου άρεσαν τα ελαφρυντικά της παντρεμένης και εργαζόμενης .
Κάθε Σάββατο πήγαινα στο κομμωτήριο από το πρώι ως το βράδυ της 9 και τις Κυριακές έκανα τις δουλειές μου . ήταν επιλογή μου να το κάνω ήταν η θεραπεία μου να ξεχάσω να έχω το μυαλό μου απασχολημένο να μην σκέφτομαι..
όταν έμεινα έγκυος στο Σταύρο μου δεν μπορούσα να αλλάξω το πρόγραμμα μου το σώμα μου είχε μάθει αν και το είχα ταλαιπωρήσει πολύ ο γιατρός μου φώναζε να κοιμάμαι να ξεκουράζομαι εγω δεν άκουγα . όταν γεννήθηκε ο Σταύρος ω ρε γέλια και γλέντια εντάξει ξενύχτια δνε είχα αρκετά αλλά ξέρετε πως είναι και εγώ μαθημένη αλλιώς τα είδα όλα .
Αρπάξτε την ευκαιρία αν μπορείτε να έχετε βοήθεια και δεν είναι κακό δεν μας κάνει λιγότερο καλές και υπεύθυνες μανούλες δώστε και την φροντίδα του παιδιού και στο σύζυγο ναι να το κάνει μπάνιο να ασχοληθεί μαζί του να βγάλει τα ρούχα απο το πλυντήριο να πάει σούπερ μάρκετ απλά πράγματα , και αυτα κυρίως σε όσες δε εργάζονται γιατί η γυναίκα που εργάζεται έχει ρυθμίσει το πρόγραμμα της .

Kastallia έγραψε:Τι να πω...προφανώς έχετε πολυ κακές εμπειρίες με τις πεθερές και τις μαναδες σας και ειστε τοσο αρνητικες.Και γω αν ενιωθα οτι ανακατευονται στη ζωή μου ή επηρεάζουν τις αποφασεις που παιρνουμε σαν οικογενεια ή μας βαζουν σπιουνιες κτλ και γω απο μακρια θα τις ειχα.Αλλα εμενα δεν ειναι ετσι ΕΙΔΙΚΑ ΤΑ ΠΕΘΕΡΙΚΑ ΜΟΥ.Με τους γονεις μου μας χωριζουν πολλα ναυτικα μιλια ετσι κι αλλιως.Αλλα οταν ερχεται η μανα μου την αφηνω να κανει ο,τι δουλειες θελει, γιατι δηλαδη;Αφου και οταν δεν ημουν εγκυος και της φωναζα να μην κανει τιποτα δε με ακουγε.Της αρεσει να βοηθα το παιδι της οπως θα μου αρεσει και μενα ευχομαι οταν γινω γιαγια. Για τα πεθερικα μου ολοι εδω λενε το εξης:"Οποιος δεν κανει με αυτους τους ανθρωπους δεν κανει με κανεναν".Ισως να ειμαι εξαιρεση, τι να πω...κατα τα αλλα δε θεωρω οτι οποιες εχουμε βοηθεια ειμαστε αχρηστες ή αναισθητες.Αν οι ανθρωποι καταπεσουν καποια στιγμη και χρειαστουν να τους βοηθησω θα το κανω και γω.Και χαιρομαι που ζω σε διευρυμενη οικογενεια που βοηθουμε ο ενας τον αλλον χωρις μαλακιες μεταξυ μας. Ζουσα απο τα 18 μονη μου τελειως πολυ μακρια απο τον τοπο μου και οταν διοριστηκα συνειδητα πηγα να ζησω παλι μακρια απο τον τοπο μου.Τωρα εκανα οικογενεια και οταν ο συζυγος μου προτεινε να μεινουμε κοντα στους γονεις του και μενα μου φανηκε καπως στην αρχη.Μου ειπε ομως να τους γνωρισω καλα και να αποφασισω.Ετσι κι εγινε και τελικα ειχε δικιο.Βγηκαμε ολοι μας κερδισμενοι απο αυτο και δεν εχω να αποδειξω τιποτα σε κανεναν.Σεβομαι τις εμπειριες σας και εχετε δικιο αν δεν εχετε καλες σχεσεις.Οταν ομως δινουμε συμβουλες σε γυναικες που διανυσουν περιοδο πρωτης εγκυμοσυνης που δεν ξερουν τι τις περιμενει και ειδικα σε γυναικες που δε γνωριζουμε τις οικογενειες τους καλο ειναι να τους αφηνουμε περιθωριο επιλογης στο αν θα παρουν βοηθεια η οχι χωρις να καταδικαζουμε την παρουσια της ευρυτερης οικογενειας στη ζωη μας.Δεν ειμαστε ουτε Αγγλοι ουτε Αμερικανοι και για μενα Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΓΙΑΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΜΙΑ ΒΑΒΥ SITTER ο,τι και να λετε.