Kalispera koritstia egina manoula sta 24 tora o gios mou einai 7 hronon den xero an boro na bo stin omada sas

όπως έχω πει, μάλλον κι εσύ όταν κυκλοφορούσες με το μωράκι σου ήσουν ο εξωγήινος της παρέας, οπότε εδώ ανήκεις ναι

κορίτσια, έχω απορία, όσες από εσάς κάνανε δεύτερο, πόσα χρόνια μετά κάνατε το δεύτερο?
και δεύτερη απορία, πόσες από εσάς βιώσατε χωρισμό ή δυσκολίες στο γάμο γιατί όλα έγιναν πολύ γρήγορα? πόσες πήγατε για άλλα καλύτερα τελικά...

εγώ είμαι σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις, δεν ήταν προμελετημένα όλα...

dinaki88 έγραψε:κορίτσια, έχω απορία, όσες από εσάς κάνανε δεύτερο, πόσα χρόνια μετά κάνατε το δεύτερο?
και δεύτερη απορία, πόσες από εσάς βιώσατε χωρισμό ή δυσκολίες στο γάμο γιατί όλα έγιναν πολύ γρήγορα? πόσες πήγατε για άλλα καλύτερα τελικά...

εγώ είμαι σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις, δεν ήταν προμελετημένα όλα...

ντινακη τα παιδια μου εχουν 6 χρονια διαφορα δυσκολιες δεν βιωσα δοξα το θεο ημασταν αραββωνιασμενοι και μεναμε μαζι ημασταν 21 και κατι μηνες οταν γεννηθηκε ο πρωτος μας γιος καναμε ελευθερα αλλα δεν περιμεναμε οτι θα μας ερχοταν τοσο γρηγορα ενα μηνα μετα την γεννα του 1ου παιδιου μας κλειναμε 3 χρονια μαζι με τον αντρα μου

εμείς τα "φτιάξαμε"γενάρη του 2008, μέναμε μαζί από σεπτέμβρη του 2008 αλλά τελείως χαλαρά, δεκέμβρη του 08 έμεινα έγκυος και σεπτέμβρη του 2009 γέννησα, άρα ήρθαν απρόσμενα και γρήγορα όλα
χωρίσαμε μεγάλο διάστημα, προσπαθούμε πάλι τώρα, αλλά δεν πάει και πολύ καλά τον περισσότερο καιρό

6 χρόνια διαφορά μου φαίνεται πολύυυυ καλό. δηλαδή το πρώτο στα 21 σου και το επόμενο 27?
είναι εύκολα τα πράγματα έτσι? εννοώ πλέον το μεγάλο αυτόνομο, μπορείς να αφιερωθείς στο μικρό?
Κι εγώ σκεφτόμουν κοντά στα 30 το επόμενο, αφού τα έφερε έτσι η ζωή και το παιδί που ήθελα ως τα 25 ήρθε στα 20, να δώσω τον εαυτό μου και στα δύο το ίδιο, να μην κοπώ σε χίλια κομμάτια και δεν μπορέσω να δώσω αυτά που θέλω.

σου ηρθαν ολα πολυ γρηγορα αλλα εσυ ωριμασες με το παιδι απο οτι καταλαβα ενω με τον συντροφο σου τι εγινε?γιατι δεν ειναι μαζι σου να σε στηριξει σε αυτο που δημιουργησατε μαζι?
ο μεγαλος μου παει 1η δημοτικου βεβαια τα εχω παιξει διαβασμα πολυ και μετα εχω και το μωρακι που μου τρωει ολη την ημερα αλλα το καλο ειναι οτι ειναι ανεξαρτητο το ενα παιδι και με βοηθαει με το μωρο οποτε του το ζητησω γιατι ο αντρας μου δουλευει αρκετες ωρες την ημερα

δεν ξέρω αν ωρίμασα εγώ κι αυτός όχι.
Απλά όταν ήταν μικρή δε βοηθούσε όσο θα ήθελα και όσο μεγαλώνει και ανεξαρτητοποιείται η μικρή, τόσο λιγότερο την αναλαμβάνει.
Κοινώς δεν έχουν πάει ποτέ οι δυό τους στις κούνιες, πέρα από το διάστημα που ζήσαμε χώρια που δεν ξέρω που την πήγαινε όοοοοταν την έβλεπε-ώστε να μείνω πίσω εγώ να ξεκουραστώ ή να κάνω κάτι άλλο, γκρινιάζει ότι είναι χαζό να την ανεβάζουμε-έχουμε εσωτερική σκάλα- για να κάνει την ανάγκη της στην τουαλέτα ενώ έχουμε το γιογιό οπότε το ίδιο είναι-έχουμε κόψει το γιογιό πια, μετά από κάθετη τοποθέτηση δική μου, αφού μπορεί τουαλέτα είναι πισωγύρισμα-
και άλλα πολλά που δείχνουν γενική απροθυμία και βαρεμάρα για τη ζωή στο σπίτι. Σα ζευγάρι τριβές σε όλα όπως πχ για τα χρήματα, δεν του άρεσε που εγώ ξεκινάω ξένη γλώσσα, που θα κανονίσω να βγω με φίλους στο ρεπό του για καφέ κτλ κτλ
Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολική ρε γμτ. το περίμενα πιο σε αλληλοβοήθεια το θέμα συμβίωση.
Όσο για τη διαφορά ηλικίας, νομίζω θα ήταν ακόμα καλύτερο και να πάρει το δρόμο του στο θέμα διάβασμα, 8 χρόνια διαφορά πχ. το καλό είναι ότι εμείς που γίναμε μικρές μαμάδες έχουμε και το περιθώριο

απο τα λεγομενα σου και εμενα απροθυμος μου φαινεται και οτι βαριεται να ασχολειτε με το παιδι του μπορει να ηταν ετοιμος αλλα να ειναι καλομαθημενος και να μην θελει να ασχολειτε κατι που δεν ειναι σωστο.
8 χρονια διαφορα εχετε?δεν ειναι και κανας μικρος εμεις με τον αντρα μου εχουμε λιγους μηνες διαφορα ηταν 22 οταν γεννησα αλλα δεν ειχα τετοια προβληματα μαλλον δεν παιζει ρολο η ηλικια εγω αυτο εχω καταλαβει αλλα ο χαρακτηρας

πω τι χαζη που ειμαι χαχα 8 χρονια διαφορα εννουσες για τα παιδια ,εχεις δικιο τωρα που εχω το μωρο και τον νικολα στην 1η δημοτικου ειναι ζορικα γιατι θελει βοηθεια πολυ στο διαβασμα
και το μωρο τρεξιμο ολη μερα αστα να πανε το κακο ειναι οτι ο αντρας μου δουλευει αρκετες ωρες οταν ερχεται οσο μπορει βοηθαει

χαχα ναι εννοούσα τα παιδιά.
συνομήλικοι είμαστε στα 23,24 με 3χρονο παιδί.
Τι να σου πω..νομίζω ότι μετά από ψυχοφθόρες προσπάθειες χρόνων, από κλάματα και κουρέλιασμα, θέλω να μείνω μόνη. Στεναχωριέμαι κυρίως γιατί ξέρω ότι χάνω πολύ καλά χρόνια της ζωής μου(και δεν ξέρουμε και πόσα έχουμε σύνολο όχι τπτ άλλο)με άγχος, θυμό, απογοήτευση, ενώ θα έπρεπε να υπάρχει και ένα κομμάτι ευτυχία κάπου.
Νομίζω καλό σημάδι είναι όταν λείπει για δουλειά ο άλλος να ζεις γαλήνια και μόλις γυρνάει να μαυρίζει η ζωή σου. Τότε ναι, είναι καιρός για να πας γι'άλλα.

εγινα μαμα πρωτη φορα στα 25 μισο,δεν ξερω αν θεωρουμαι μικρη,αλλα ολοι με κοιτουσαν καπως.οι γονεις μου,η αδερφη μου,η παρεα μου(κυριως αυτη!)αφου κ τωρα με βλεπουν με το μωρο που κοντευει 1,5 κ παλι δεν το πολυπιστευουν!ποσο μαλλον που τωρα θα κανω κ το δευτερο.
με τον αντρα μου τα ειχαμε ενα μηνα οταν εμεινα εγκυος!να πω οτι δεν επαθα σοκ;;επαθα!στην αρχη ελεγα δε θελω,πως θα το μεγαλωσω,επρεπε κ να μετακομισω απ τη θεσνικη οπου εμενα,στην κοζανη που μενει ο αντρας μου.παρατησα τη δουλεια μου,ειμαι μηχανολογος μηχανικος κ με το που τελειωσε το εργο εφυγα(οχι οτι θα με κρατουσαν βεβαια).
η μαμα μου οταν της το ειπα αρχισε να κλαιει(οχι απ τη χαρα της) ο μπαμπας μου,πηγε μια βολτα κανα 6ωρο ελειπε!
ειμαι κ η μικρη της οικογενειας,μικροδειχνω κ πολυ,δεν ημουν κ απ τα πιο ωριμα παιδια που υπαρχουν,μ εχουν πιο χαιδεμενη να το πω;με ειχαν συνηθισει να ειμαι εξω καθε βραδυ κ να γυρναω ξεμερωμα,δεν ξερω,αλλα καπως τους φανηκε!
απ την επομενη μερα ομως,με το που πηρα την αποφαση,ειναι διπλα μου με μεγαλη χαρα.με στηριζουν σε ολα..κ ο αντρας μου το ιδιο.κ ολο μου λεει να βγαινω εξω κ με τις φιλες μου,για να μη βαρεθω στο σπιτι.κ πολλες φορες κραταει τη μικρη κ εγω ξεπορτιζω.αντιστοιχα κανω κ εγω βεβαια.
νομιζω πως το παν ειναι να μεγαλωνουν τα παιδια σε ηρεμο περιβαλλον..δλδ,αν ειναι να ειμαι μαζι με τον αντρα μου μονο κ μονο για το παιδι,καλυτερα μονη μου.το ιδανικο ειναι να τα βρισκεις με τον συντροφο,γκομενο,αντρα,οπως θες πες τον,να σε ηρεμει,να σε στηριζει..οποτε κ το παιδι αντιλαμβανεται την ηρεμια κ την ασφαλεια.
αν παλι υπαρχουν καυγαδες,εντασεις,νευρα,παλι τα παιδια το αντιλαμβανονται πιστευω.

δηλαδη οταν δουλευει εισια καλυτερα μονη σου και οταν γυριζει σπιτι σου χαλαει την διαθεση?ε τοτε τι τον θες διπλα σου αν σου δημιουργει μονο προβληματα σκοπος της ζωης η οποια ειναι πολυ μικρη και την ζουμε μια φορα ειναι να την περασεις οσο μπορεις πιο χαρουμενη καλυτερα να μεινεις μονη σου με το παιδακι σου παρα μαζι του και να παιδευεσαι

διάβασα την ιστορία από τη μυρτώ. Και εμείς το παλέψαμε αυτό, να βγαίνω, αλλά το έκοψα μόνη μου μετά τη γκρίνια που ακολουθούσε για το πότε θα γυρίσω και πού θα πάω και γιατί άργησα μια ώρα κτλ. τώρα έχω πάνω από 6μηνο να κάτσω έξω μετά τη 1 άντε 1.30 τη νύχτα πχ, ενώ όλη μου η παρέα βγαίνουν τέτοιες ώρες πχ.
Προσπάθησα να ανεχτώ όλα αυτά γιατί τη μία φορά που χωρίσαμε μου έκανε τη ζωή κόλαση και κατά συνέπεια διαλύθηκε και η ηρεμία της μικρής, καθώς δεν έδινε χρήματα ούτε για σούπερ μάρκετ(εγώ δε δούλευα, ούτε δουλεύω, και μάλλον δε θα βρω κιόλας δουλειά να αυτοσυντηρούμαι) και δεν έπαιρνε όλη μέρα ποτέ το παιδί μόνο κάποιες ώρες όποτε και αν τον βόλευε.
Κοινώς πολιτισμός κανένας. Δε θέλω να πάμε δικαστικά, είναι κάτι που μου φαίνεται χαζό, να μην μπορούμε να συμφωνούμε στα βασικά και να πληρώσουμε κόσμο να μας τα βρει.

Δεν είναι το θέμα μόνο στην ηρεμία του σπιτιού, είναι παντού, είναι από τη γκρίνια που θα πάρω 2 πακέτα μακαρόνια αντί για 1, γιατί ξέρω σα νοικοκυρά ότι 2 χρειαζόμαστε αλλά αυτός θα πληρώσει το λογαριασμό, μέχρι το πας να βάλεις το παιδί για ύπνο σήμερα εσύ?-ουυυφφ, δεν έρχεσαι κι εσύ μαζί?

Δεν ξέρω, διαβάζω τις δικές σας ιστορίες και βλέπω ότι δεν είναι έτσι, ότι σας στηρίζουν..