Tziz έγραψε:Κι εγώ 27 είμαι κορίτσια. Λίγες μέρες αφού γεννήσω θα είμαι 28 και ειλικρινά χωρίς να θέλω να θίξω καμιά σας πιστεύω πως είναι η καταλληλότερη ηλικία - υπό τις κατάλληλες προϋποθέσεις πάντα.
Ούτε μετά τα 30 αλλά ούτε και πριν τα 23.

Tziz έγραψε:Έχω να πω το εξής στο θέμα συντρόφου:
Είχα κι εγώ σχέση 9 χρόνων (από τα 15,5 μέχρι τα 24,5). Τον τελευταίο χρόνο συζούσαμε κιόλας και επειδή ο αδερφός του είχε ήδη παιδάκι, ζηλεύαμε και θέλαμε κι εμείς.
Πόσο χαίρομαι που ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΑ!!!
Αφού χώρισα, γνώρισα τον άντρα μου - 10 χρόνια μεγαλύτερός μου ο οποίος με λατρεύει - και απόλυτα συνειδητοποιημένοι πλέον και οι δύο για το τι ψάχνουμε και ζητάμε από τη ζωή στα δύο χρόνια σχέσης παντρευτήκαμε. Τώρα είμαστε μόλις 6 μήνες παντρεμένοι και εγώ "βγαίνω" από τον 4ο και μπαίνω στον 5ο μήνα της εγκυμοσύνης μου.

Tziz έγραψε:Όταν ήμουν μικρή έλεγα ότι δε θέλω να χωρίσω και αυτός που θα ήταν "ο πρώτος μου" θα ήταν για όλη μου τη ζωή. Κολοκύθια. Αν δε "δοκιμάσεις" δε θα μάθεις..!

Tziz έγραψε:Για όσες έχετε προβληματάκια με το σύζυγο/σύντροφο σε αυτή την ηλικία, γνώμη μου είναι να προσπαθήσετε να τα λύσετε. Είναι κρίμα να μείνετε με μωρά παιδιά μόνες. Τα λέω και στη δίδυμη αδερφή μου που είναι κι αυτή έγκυος τώρα - αλλά χωρίς σύντροφο να τη στηρίζει.

Tziz έγραψε:Dinaki88 σωστά τα λες και συμφωνώ με την ιδέα του διαζυγίου όταν ο γάμος είναι πλέον ανυπόφορος, όπως και με την ιδέα της έκτρωσης όταν τα πράγματα δεν έρχονται όπως επιθυμούμε.
Εγώ απλά το λέω για κάποιους - κάποιες που με την πρώτη δυσκολία σκέφτονται να χωρίσουν γιατί πολύ απλά λειτουργούν "εκ του ασφαλούς", έχοντας το μπαμπά και τη μαμά στην "καβάτζα".
Όσο για το πως άντεξα 9 χρόνια, αυτά που περιγράφω άρχισαν όταν συζήσαμε. Παίζαμε ξύλο κανονικότατα και μάλιστα κάποιες φορές το ευχαριστιόμουν κιόλας! Έβγαζα το άχτι μου όταν πχ του τράβαγα τα μαλλιά ή του έριχνα κάτι καλά σκαμπίλια που του γύριζε το κεφάλι!
Τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ όμορφα.
Τον 1,5 έλειπε και φαντάρος... Εγώ πήγαινα σχολείο, ήταν αλλιώς...
Όταν έγινε βρωμοταρίφας και τον έφαγαν τα ξενύχτια και ο υπόκοσμος έγινε κι αυτός σκατιάς.
Αυτά. Περσινά ξινά σταφύλια. ΤΏΡΑ ΕΙΜΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ!!!

athina24 έγραψε:ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΡΙΟ ΣΑΣ ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΕΚΛΕΙΣΑ ΤΑ 25 ΠΡΙΝ 3 ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ ΕΧΩ 2 ΜΙΚΡΟΥΛΕΣ...ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΤΗΝ ΕΚΑΝΑ ΣΤΑ 23,5....ΕΙΜΑΙ ΜΕΣΑ?Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ
ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ 29 ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΑΙΔΙ...

zoekopa έγραψε: Φαντάζομαι οτι θεωρούμε νεαρή μαμα, γιατί σε όσους λέω οτι είμαι παντρεμένη και έγκυος με κοιτανε έτσι χαχαχαχαχα!!!
Θέλω να συγχαρώ όλα τα νεαρά κορίτσια που κρατήσαν τα παιδιά τους και δεν σκέφτηκαν ή δεν προχωρησαν σε άμβλωση. Είμαι πραγματικά περήφανη για αυτές τις κοπέλες γιατι στάθηκαν στα πόδια τους και είχαν τα κότσια να αναλάβουν τις ευθύνες τους!!!

athina24 έγραψε:Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ
ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ 29 ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΑΙΔΙ...

mamamaria έγραψε:Εγω ειμαι 24 τωρα αλλα την κορη μου την κανα στα 22!!!ειχα παντρευτει στα 21 και με το αντρα μου τωρα ειμαστε σχεδον 10 χρονια μαζι!!
την κορη δεν ειχαμε καθολου δυσκολιες ολα πηγαινα καλα δουλεια και εγω ειμαστε πολυ καλα!!! Στο γιο μου τωρα ειχαμε τα προβληματα εγω την αμαρτια μου θα την πω ολα ειχα περασει απο το μυαλο μου αλλα ο ανδρας μου δεν ηθελε να ακουσει κουβεντα και μπορω να πω οτι τωρα τον ευχαριστω γι αυτο γιατι εχω και ενα γιο κουκλο!!θυσιασαμε το χομπι του ανδρα μου και αποκτησαμε ενα κουκλακι!! σε ολοι την εγκυμοσυνη ειχαμε πολλα προβληματα τωρα απο τον καιρο που γεννησα ενα ενα ως δια μαγειας λυνονται και οσο περνανε οι μερες ειμαστε ολο και καλυτερα και αγαπημενοι!!!
υπομονη θελει μονο!!! και αν βλεπεις οτι δεν τραβαει το πραγμα ειναι πιο καλα το διαζυγιο γιατι οτι προβληματα εχουμε εμεος δεν χρειαζεται να τα περναμε στα παιδια μας δεν φταινε αυτα σε τιποτα να μεγαλωνουνε σε περιβαλον με τσακομους και οτιδηποτε συνεπαγεται με αυτους!!!

Aretoula έγραψε:Μανουλα 3 ποτε πρόλαβες?Μπράβο και χαρά στο κουράγιο σου...Να σου ζησουν!!τετοια να ακούω να παιρνω θάρρος!
Εγω είμαι 23 και στα 22 παντρευτηκα και έκανα τη κορούλα μου!!Εγω να πω την αληθεια ζοριστηκα στην αρχη δεν το περιμενα να ειναι τοσο δυσκολο το να εισαι μανουλα αλλα τωρα μια χαρα προσαρμοστηκα.Αντιμετωπίζουμε πολλες δυσκολιες με τον αντραμου μιας και δεν ειμαστε εμπειροι και οι 2..εκτος αυτου μενουμε μόνοι μας ,μακρυα απο τους δικους μας και δεν εχουμε βοληθεια απο κανέναν μιας και δε προσφέρεται κανεις!!Εχω νιωσει σε μεγαλο βαθμό την απόρριψη και την αδιαφορια!Η μητέρα μου στην αρχη μου ελεγε να το ρίξω ή ότι δεν θα με στηρίξει ουτε οικονομικα ουτε ψυχολογικα μιας και εχει αλλα 2 παιδια μικρα απο 2 γαμο και δεν εχει χρόνο για μενα. Η πεθερά μου δεν θελει καθολου ναμας βοηθησει και δε μας δεχτηκε εξαρχης στο σπιτι της μιας και κατα τη γνωμη της η μητερα μου μονο ειναι υποχρεωμενη να μου αναθρεψει το παιδι!
Το τελευταιο καιρο ζούμε με επιδομα ανεργιας και εχουμε ενοικιο και ενασωρο λογαριασμους που δε τελειωνουν!!
Οι φιλες μου δεν εχουν παιδακια και η ζωη τους ειναι τελειως διαφορετικη απο την δικη μου και εκει καπου χανομαστε.μερικοί άρχισαν να με βλέπουν λες και ήρθα από άλλο πλανήτη και ομολογώ να πω πως αρκετοί έκοψαν επαφή μαζί μου!