bou-boukitsa έγραψε:Η πανούκλα και ο γιατρός.

Ήταν κάποτε ένας γιατρός. Μια μέρα φεύγοντας από την πόλη που έμενε για να πάει σε μια άλλη γειτονική όπου είχε δουλειά, συνάντησε την πανούκλα που έμπαινε. Σταμάτησε και την ρώτησε:
«Πάλι εδώ; Τι ήρθες να κάνεις;» Και η πανούκλα απάντησε:
«Είναι η σειρά μου».
«Πόσους θα πάρεις αυτή τη φορά;» ρώτησε ο γιατρός.
«Λίγους, γύρω στους χίλιους», απάντησε η πανούκλα.
Μετά από μια εβδομάδα ο γιατρός (έχοντας ενημερωθεί εντωμεταξύ για την κατάσταση στην πόλη του) επέστρεψε, και στην είσοδο της πόλης αντάμωσε την πανούκλα που έφευγε.
«Μου είπες ψέματα», της είπε. «Είχες πει ότι θα πάρεις κάπου χίλιους και τελικά πέθαναν πέντε χιλιάδες».
Κι εκείνη απάντησε: «Δεν είπα ψέματα. Εγώ πήρα χίλιους. Τους υπόλοιπους τους σκότωσε το άγχος και ο φόβος.»


κορίτσια μόλις διάβασα το παραπάνω....
αυτο φοβάμαι εγώ καμιά φορα..μηπως απο το άγχος (που δεν γνωρίζω,αλλα βγαινει ψυχοσωματικά)..παθω κατι...
το εχετε αισθανθεί και εσεις αυτό?

markella01 έγραψε:

elena25 έγραψε:

markella01 έγραψε:
Ελενάκι όλα καλά κορίτσι μου? Σε χάσαμε.

Όλα μια χαρά!

Στο θέμα, θεωρώ ότι οι κρίσεις πανικού διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο, άλλοι τις παθαίνουν πιο βαριά και άλλοι πιο ελαφριά. Σε κάθε περίπτωση πιστεύω ότι επίσκεψη σε ψυχολόγο αρχικά βοηθάει. Έπαθα την πρώτη μου κρίση πανικού τον Αύγουστο του 2006 και την τελευταία πριν 2 εβδομάδες...Πλέον όμως είναι "παιχνιδάκι" γιατί ξέρω πώς να τις αντιμετωπίσω.

Συμφωνώ μαζί σου σε αυτό που λες για τη βαρύτητα της κρίσης. Απλά επειδή είμαι κατά των φαρμάκων αν δεν υπάρχει λόγος, τότε με το μυαλό μου έβαζα πως αν πάω σε γιατρό θα μου έδινε ηρεμιστικά ή αντικαταθλιπτικά και δεν ήθελα με τίποτα κάτι τέτοιο. ΓΙΑ ΜΕΝΑ βγήκε σε καλό το ότι το αντιμετώπισα έτσι. Για τον κάθε άνθρωπο όμως είναι διαφορετικό, έχεις πολύ δίκιο σε αυτό και μπράβο που έκανες αυτή τη διευκρίνιση. Έπρεπε να το έχω επισημάνει εγώ, ίσως έτσι πέρασα λάθος μηνύματα.

Κορίτσι μου, εγώ δεν πήρα τίποτα από φάρμακα. Μόνο συμπεριφορική γνωσιακή θεραπεία έκανα σε ψυχολόγο. Άλλα γνωρίζω περιπτώσεις που χρειάστηκε πιο δραστική θεραπεία με αντικαταθλιπτικά και ηρεμιστικά. Δεν είναι κακό. Απλά κι εγώ επειδή ήμουν κατά των φαρμάκων διάλεξα μια πιο χρονοβόρα οδό. Τα φάρμακα διευκολύνουν αρκετά την κατάσταση, άλλα κάποιος μπορεί όντως να μην τα θέλει (ακόμα κι αν τα χρειάζεται). Δεν ήθελα να φανεί ότι σε διορθώνω κάπου. Συμφωνώ μαζί σου απόλυτα.

markella01 έγραψε:Maroulou, με κάλυψες πλήρως.
Εγώ με τη βοήθεια αυτής της θεραπείας μπορεί να αντιμετωπίζω ακόμα αραιά και που ( ίσως μια φορά στο εξάμηνο) κρίσεις πανικού (άλλωστε ο γιατρός μου είπε ότι ποτέ δε θα πάψω να είμαι αγχώδης αν έτσι είναι η ιδιοσυγκρασία μου) άλλα πλέον με τις μεθόδους που έμαθα με το γιατρό τις ελέγχω και τις ξεπερνάω πλέον πολύ εύκολα. Στην αρχή δεν έβγαινα από το σπίτι εξαιτίας τους και δεν μπορούσα να μείνω κάπου μόνη, δεν άντεχα να βλέπω ειδήσεις, γενικώς ζούσα σα ζόμπι αφού φοβόμουν πως οτιδήποτε μου συμβεί θα μου προκαλέσει κρίση πανικού.
Το πρώτο βήμα όπως σωστά ανέφερε η κοπέλα είναι να πειστείς απόλυτα και τελεσίδικα ότι τα συμπτώματα που έχεις ΔΕΝ ΑΠΕΙΛΟΥΝ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΤΡΟΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ. Αν το αποδεχτείς αυτό, σταματούν σιγά σιγά να είναι τόσο τρομακτικά.
Μιλάω καθαρά από προσωπική εμπειρία και δεν το παίζω ούτε ειδική ούτε τίποτα.

litsakos έγραψε:Στα 19 μου κ μεχρι τα 21 παθαινα κρισεις πανικου. Λιποθυμιες, πονος στο στομαχι,εμετοι, εφιδρωση εντονη κ ιλιγγος (το χειροτερο,κρατουσε ωρες). Δεν τολμουσα απο ενα σημειο κ επειτα να μπω σε τρενο κ λεωφορειο, λιποθυμουσα. Οποτε ειχα περιοριστει στο σπιτι κ στην περιοχη μου.Οπου πηγαινα με τα ποδια δλδ. Εμενα μου ξεκινησαν οταν χασαμε τον παππου μου που με μεγαλωσε μαζι με την γιαγια. Δεν πηρα καμια φαρμακευτικη αγωγη, δεν λυνουν τπτ τα φαρμακα.
Οταν χρειαζοταν να παω καπου πχ σε καποια δημοσια υπηρεσια πηγαινα με παρεα παντα γιατι φοβομουν μην πεσω κατω.
Ξερω πολλους (!) με κρισεις πανικου.Φιλους,φιλες.Σε περιοδο εντονου στρες εμφανιζονται. Καποιοι απευθυνθηκαν σε ψυχολογο και τους βοηθησε πολυ. Και σε ολους ειπαν οτι τα φαρμακα δεν θα λυσουν το προβλημα,κουβεντα θελει.

litsakos έγραψε:Στα 19 μου κ μεχρι τα 21 παθαινα κρισεις πανικου. Λιποθυμιες, πονος στο στομαχι,εμετοι, εφιδρωση εντονη κ ιλιγγος (το χειροτερο,κρατουσε ωρες). Δεν τολμουσα απο ενα σημειο κ επειτα να μπω σε τρενο κ λεωφορειο, λιποθυμουσα. Οποτε ειχα περιοριστει στο σπιτι κ στην περιοχη μου.Οπου πηγαινα με τα ποδια δλδ. Εμενα μου ξεκινησαν οταν χασαμε τον παππου μου που με μεγαλωσε μαζι με την γιαγια. Δεν πηρα καμια φαρμακευτικη αγωγη, δεν λυνουν τπτ τα φαρμακα.
Οταν χρειαζοταν να παω καπου πχ σε καποια δημοσια υπηρεσια πηγαινα με παρεα παντα γιατι φοβομουν μην πεσω κατω.
Ξερω πολλους (!) με κρισεις πανικου.Φιλους,φιλες.Σε περιοδο εντονου στρες εμφανιζονται. Καποιοι απευθυνθηκαν σε ψυχολογο και τους βοηθησε πολυ. Και σε ολους ειπαν οτι τα φαρμακα δεν θα λυσουν το προβλημα,κουβεντα θελει.

tzef έγραψε:

litsakos έγραψε:Στα 19 μου κ μεχρι τα 21 παθαινα κρισεις πανικου. Λιποθυμιες, πονος στο στομαχι,εμετοι, εφιδρωση εντονη κ ιλιγγος (το χειροτερο,κρατουσε ωρες). Δεν τολμουσα απο ενα σημειο κ επειτα να μπω σε τρενο κ λεωφορειο, λιποθυμουσα. Οποτε ειχα περιοριστει στο σπιτι κ στην περιοχη μου.Οπου πηγαινα με τα ποδια δλδ. Εμενα μου ξεκινησαν οταν χασαμε τον παππου μου που με μεγαλωσε μαζι με την γιαγια. Δεν πηρα καμια φαρμακευτικη αγωγη, δεν λυνουν τπτ τα φαρμακα.
Οταν χρειαζοταν να παω καπου πχ σε καποια δημοσια υπηρεσια πηγαινα με παρεα παντα γιατι φοβομουν μην πεσω κατω.
Ξερω πολλους (!) με κρισεις πανικου.Φιλους,φιλες.Σε περιοδο εντονου στρες εμφανιζονται. Καποιοι απευθυνθηκαν σε ψυχολογο και τους βοηθησε πολυ. Και σε ολους ειπαν οτι τα φαρμακα δεν θα λυσουν το προβλημα,κουβεντα θελει.

ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΕΙΧΑ ΚΑΙ ΕΓΩ!!!ΓΙΑ ΜΕΝΑ Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΗΤΑΝ ΕΦΙΑΛΤΗΣ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΣΕ ΟΥΡΑ!!!!

Εφιαλτης ηταν....ασχετο,οι αντρες μας εχουν τα ιδια αρβυλακια
Ωραια φωτο αυτη,πολυ γλυκεια.

eirini.pav έγραψε:

litsakos έγραψε:Στα 19 μου κ μεχρι τα 21 παθαινα κρισεις πανικου. Λιποθυμιες, πονος στο στομαχι,εμετοι, εφιδρωση εντονη κ ιλιγγος (το χειροτερο,κρατουσε ωρες). Δεν τολμουσα απο ενα σημειο κ επειτα να μπω σε τρενο κ λεωφορειο, λιποθυμουσα. Οποτε ειχα περιοριστει στο σπιτι κ στην περιοχη μου.Οπου πηγαινα με τα ποδια δλδ. Εμενα μου ξεκινησαν οταν χασαμε τον παππου μου που με μεγαλωσε μαζι με την γιαγια. Δεν πηρα καμια φαρμακευτικη αγωγη, δεν λυνουν τπτ τα φαρμακα.
Οταν χρειαζοταν να παω καπου πχ σε καποια δημοσια υπηρεσια πηγαινα με παρεα παντα γιατι φοβομουν μην πεσω κατω.
Ξερω πολλους (!) με κρισεις πανικου.Φιλους,φιλες.Σε περιοδο εντονου στρες εμφανιζονται. Καποιοι απευθυνθηκαν σε ψυχολογο και τους βοηθησε πολυ. Και σε ολους ειπαν οτι τα φαρμακα δεν θα λυσουν το προβλημα,κουβεντα θελει.

και εγω θεωρω οτι τα φαρμακα δεν λυνουν το προβλημα , απο την αποψη οτι δεν μαθαινεις να διαχειριζεσαι το αγχος ή το φοβο σου , απλα δεν σου επιτρεπουν να αντιδρασεις! ακομη και με το ηρεμηστικο σκεφτεσαι αυτο που σε ζοριζει απλα λογω δρασης του χαπιου δεν εχεις ταραχη! το θεμα ειναι να καταλαβαινουμε τις πραγματικες διαστασεις του φοβου ή του αγχους και να συνειδητοποιουμε οτι δεν αξιζει ουτε να μας ριξει ουτε να μας αρρωστησει!

Ετσι ειναι,το φαρμακο δεν θεραπευει το συμπτωμα, το ανακουφιζει αλλα το προβλημα ειναι εκει δεν φευγει. Λειτουργουν σαν placebo.