51 Απ: διαχειριση οικονομικων στο σπιτι... Σαβ Αυγ 18, 2012 3:41 am
bluebird
Μμμμ, έχει αρχίσει να συμμετέχει!
Προς το παρόν δεν είμαστε ακόμα παντρεμένοι, αλλά είμαστε 5 χρόνια μαζί και τον τελευταίο καιρό συζούμε. Όταν γνωριστήκαμε ήμουν 17 και εκείνος 27 και βγαίναμε. Στην αρχή μου έλεγε πως δεν υπάρχει περίπτωση να με αφήσει να κεράσω εγώ ή να πληρώσω τα δικά μου στις εξόδους μας γιατί εκείνος είναι ο άντρας και είναι θέμα αρχών, κτλ. να πληρώνει εκείνος! Ένας λόγος παραπάνω -έλεγε- ήταν που εγώ εξαρτιόμουν οικονομικά ακόμα από τους γονείς μου. Μπούρδες! Του είπα ότι κάτι τέτοιο δεν το δέχομαι και πως όλα θα είναι μισά-μισά.. είτε πληρώνει ο καθένας τα δικά του, είτε κερνάει ο ένας τη μία φορά, και την επόμενη ο άλλος. Στο τέλος τον έπεισα γιατί ούτως ή άλλως δεν υπήρχε περίπτωση να δεχτώ αυτό το μοτίβο. Έτσι κι έγινε. Και τότε, που τα λεφτά ήταν από το χαρτιλίκι των γονιών μου, αλλά και τώρα που τα χρήματά μου τα έχω δουλέψει εγώ, κρατάω το ίδιο σύστημα.
Τώρα που αρχίσαμε να συζούμε και ύστερα από τόσα χρόνια σχέσης, είμαστε του στυλ "ό,τι είναι δικό μου είναι και δικό σου", αλλά αν και δεν έχω σταθερή δουλειά αυτή τη στιγμή προσπαθώ με κάθε τρόπο να συμβάλλω 50-50%.
Εγώ που είμαι γυναίκα και έχουμε και τόσα χρόνια διαφοράς δλδ τι έπρεπε να του πω στην αρχή; Να τα πληρώνει όλα στις εξόδους μας γιατί εκείνος είναι άντρας και ως μεγαλύτερος δούλευε ενώ εγώ πήγαινα 3η Λυκείου; Θα ένιωθα σαν κατοικίδιο ή σα να με έχουν υιοθετήσει.
Ξέρετε πόσοι (ανόητοι) μου την έλεγαν για την σχέση μου; Μου έλεγαν.. "τα'χεις με μεγαλύτερο για το αμάξι του, τα κεράσματα και τα δώρα ε;" Τόσα ήξεραν, τόσα έλεγαν φυσικά! Η διαφορά ηλικίας έτυχε.. εμείς αντιμετωπίζουμε τον άλλο σαν ίσο, και όσο με έχει στηρίξει εκείνος άλλο τόσο τον στηρίζω κι εγώ (οικονομικά, ψυχολογικά, συναισθηματικά, κτλ).
Σε όσες περιπτώσεις είναι εφικτό εγώ είμαι υπέρ του να στηρίζει οικονομικά ο ένας τον άλλον, αλλά επί ίσοις όροις. Προσωπική μου άποψη, ειλικρινά δεν κατακρίνω κανέναν.. όπως τον βολεύει και του αρέσει του καθενός.
Τώρα που αρχίσαμε να συζούμε και ύστερα από τόσα χρόνια σχέσης, είμαστε του στυλ "ό,τι είναι δικό μου είναι και δικό σου", αλλά αν και δεν έχω σταθερή δουλειά αυτή τη στιγμή προσπαθώ με κάθε τρόπο να συμβάλλω 50-50%.
Εγώ που είμαι γυναίκα και έχουμε και τόσα χρόνια διαφοράς δλδ τι έπρεπε να του πω στην αρχή; Να τα πληρώνει όλα στις εξόδους μας γιατί εκείνος είναι άντρας και ως μεγαλύτερος δούλευε ενώ εγώ πήγαινα 3η Λυκείου; Θα ένιωθα σαν κατοικίδιο ή σα να με έχουν υιοθετήσει.
Ξέρετε πόσοι (ανόητοι) μου την έλεγαν για την σχέση μου; Μου έλεγαν.. "τα'χεις με μεγαλύτερο για το αμάξι του, τα κεράσματα και τα δώρα ε;" Τόσα ήξεραν, τόσα έλεγαν φυσικά! Η διαφορά ηλικίας έτυχε.. εμείς αντιμετωπίζουμε τον άλλο σαν ίσο, και όσο με έχει στηρίξει εκείνος άλλο τόσο τον στηρίζω κι εγώ (οικονομικά, ψυχολογικά, συναισθηματικά, κτλ).
Σε όσες περιπτώσεις είναι εφικτό εγώ είμαι υπέρ του να στηρίζει οικονομικά ο ένας τον άλλον, αλλά επί ίσοις όροις. Προσωπική μου άποψη, ειλικρινά δεν κατακρίνω κανέναν.. όπως τον βολεύει και του αρέσει του καθενός.