Μπου έγραψε:

nikoletta10 έγραψε:Η φιλεναδα μου η Νασια δεν θα μπορούσε να τα πει καλύτερα Μπού.....

Είμαι και εγω παθούσα,στα 28 εχασα το μωρο μου στις 36 εβδομαδες.Ενδομητριος θανατος απο θρομβωση λορου,γεννησα φυσιολογικα και πρόλαβα να το δω το κοριτσακι μου διπλα μου ξαπλωμένο στο μικρο του κρεβατακι πανεμορφο σαν να κοιμάται...

Θα σου πω κι εγω οτι ο χρονος γιατρεύει τα παντα....αλλα οχι ακομα είναι πολυ νωρίς και είναι απολυτα φυσιολογικο να νοιώθεις ετσι,,οι περισσοτερες που περασαμε κατι παρομοιο αισθανομαστε ακριβως τα ιδια...απεραντη θλιψη,θυμο,ζηλια απελπισια.....
Δεν θα σου πω ψέματα θα παρει αρκετο χρόνο να το ξεπεράσεις αλλα να ξέρεις αυτο εξαρτάται απο σένα και μονο απο σένα.Η δυναμη σου είσαι εσυ.
Εγω έκανα 4,5 μηνες να το ξεπεράσω αλλα οχι να το ξεχάσω ακομα και τώρα που πέρασαν 9 χρόνια υπάρχουν φορές που την σκέφτομαι έντονα...


Αν πιστεύεις οτι δεν μπορείς να το ξεπεράσεις δεν είναι κακο να δεις κάποιον ειδικό..κακώς που δεν το έκανα κι έγω....

Τελοσπάντων οταν με το καλο ξεσπάσεις και τα βγάλεις απο μεσα σου....ΚΛΑΨΕ ΚΑΙ ΦΩΝΑΞΕ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ......θα δεις οτι η σκέψη για άλλο παιδάκι θα έρθει αμέσως αβίαστα,πίστεψε με.Η λαχτάρα σου θα είναι τόσο μεγάλη που θα ξεχάσεις όποιον φοβο έχεις μεσα σου....
Εξαλλου μετα την καταιγίδα έρχεται η ξαστεριά.
Ζήσε το πένθος σου τώρα μην το καταπιέζεις και μέρα με την μέρα με την αγάπη των δικών σου θα γίνεσαι ολο και καλύτερα.
Σου ευχομαι γρήγορα να χαμογελάσεις και παλι..παρε τον χρόνο σου.....
ΦΙΛΙΑ!!!!

αχ Νικολετακι μου κι εσυ τι περασες! θεουλη μου γιατι να συμβαινουν ολα αυτα; ποτε ξαναπροσπαθησες ; και δεν φοβοσουν μηπως ξανασυμβει;;; αχ θεουλη μου να ηταν Μαρτιος πια μηπως και το ειχα ξεχασει!!!!

Εγω άργησα να το ξεπεράσω, γιατι δεν ήθελα να το ξεπεράσω και δεν είχα και την συμπαράσταση του άντρα μου που είχε αλλού το μυαλό του εκείνο το διάστημα αν με καταλαβαίνεις,οποτε 2 κακα της μοιράς μου και δεν ήξερα απο ποιο να φυλαχτω και απο ποιο να πονέσω περισσότερο.

Τελοσπάντων αποφάσισα οτι ηθελα πάλι μωρο,αφου σιγούρεψα και την αφοσίωση του άντρα μου μετα απο 2 χρόνια σχεδόν αλλα τότε δεν ήθελε εκείνος μετα μπλέξαμε με την δικη μας δουλειά και που χρόνο για παιδια,ετσι λέγαμε τουλάχιστον αν κι εμένα με έπιαναν αναλαμπές που και που.Δεν μας έκατσε το θέμα ,κάποια στιγμή προσπαθήσαμε για κάποιο διάστημα μετα απο 6 χρόνια απο το συμβάν αλλα δεν σταθήκαμε τυχεροι ειπαμε οτι ετσι θέλει ο Θεός και ισως δεν μπορώ πια λόγω ηλικίας(βλακείες βέβαια).Ειχαμε βέβαια ήδη ένα παιδάκι.Εμένα ομως με ετρωγε μεσα μου έλεγα δεν μπορει ο Θεος μου χρωστάει αλλο ένα,ετσι μετα απο 8 χρόνια έμεινα έγκυος στα ξαφνικά χωρίς να το περιμένω στην 8η μέρα του κύκλου μου που υποτιθεται οτι δεν είναι γονιμη και ετσι εχω τωρα μια κορη 11.5 χρονών και μια 12,5 μηνών στα 37,5 μου.
Με τα Θεια τα είχα βάλει κι εγω είναι φυσιολογικό.

Οταν ξαναέμεινα εγκυος στην αρχη φοβόμουν παρα μα παρα πολυ μην ξαναπάθω το ιδιο,εκανα παρα πολλες εξετάσεις και πρόσεχα πολυ,οσο περνουσε ο καιρος ομως και με την βοήθεια του καινούργιου μου γιατρού(τον αλλον τον άλλαξα γιατι δεν πρόσεχε και τοσο πολυ αλλα και για ψυχολογικους λο΄γους)χαλάρωσα ηρέμησα και απολαυσα την εγκυμοσύνη μου μεχρι το τέλος.
Θυμάμαι χαρακτηριστικα μου ειπε χαριτολογόντας ο γιατρός μου αν συνεχίσεις ετσι δεν θα θες γυναικολόγο αλλα ψυχίατρο.Εμένα προσωπικα με βοηθησε πολυ ο γιατρος σε αυτο το θέμα να μην φοβαμαι μηπως συμβει κατι...

Σου ξαναλέω δεν ειναι ευκολο αλλα πάρε τον χρόνο σου και ολα θα πανε καλα.......

...

...

....

...

Καλησπέρα κοριτσάκι μου!!!

Καλά κάνατε κ φύγατε λίγο με τον άντρα σου να ξεσκάσετε.....φαντάζομαι πόσο πολύ ανάγκη το έχετε κ οι δύο!

Αυτό το τραγούδι που λες είναι όντως πολύ όμορφο....εγώ είχα αφιερώσει στον μπέμπη μου (Γιάννη θα τον έβαζα) - μετά που έφυγε όμως - το "Έφυγες νωρίς" της Αρβανιτάκη...

Κράτα όλες τις αναμνήσεις που μπορείς από το αγγελούδι σου.....όσο οδυνηρό κι αν είναι τώρα, θα τις αποζητάς αργότερα που δεν θα πονάει τόσο....Δεν θα ξεχάσεις κορίτσι μου, δεν μπορείς να ξεχάσεις! Ήδη μαθαίνεις να ζείς μ'αυτό κ το βλέπεις κ μόνη σου πόσο δυνατή είσαι....

Πραγματικά έχεις ήδη κάνει ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ βήμα λέγοντας ότι πρέπει να προχωρήσεις κ θέλεις να αποκτήσεις ένα παιδάκι!!!!!!!!

Να μιλήσεις με έναν πνευματικό, θα σου κάνει καλό.....θα βρείς την ειρήνη σου με τον Θεό σιγά σιγά! Θα σου δείξει Εκείνος τον δρόμο να γυρίσεις πάλι κοντά του...είναι λογικό να "τα βάζεις μαζί του" (κατά κάποιον τρόπο)...

nikoletta10 έγραψε:

Μπου έγραψε:

nikoletta10 έγραψε:Η φιλεναδα μου η Νασια δεν θα μπορούσε να τα πει καλύτερα Μπού.....

Είμαι και εγω παθούσα,στα 28 εχασα το μωρο μου στις 36 εβδομαδες.Ενδομητριος θανατος απο θρομβωση λορου,γεννησα φυσιολογικα και πρόλαβα να το δω το κοριτσακι μου διπλα μου ξαπλωμένο στο μικρο του κρεβατακι πανεμορφο σαν να κοιμάται...

Θα σου πω κι εγω οτι ο χρονος γιατρεύει τα παντα....αλλα οχι ακομα είναι πολυ νωρίς και είναι απολυτα φυσιολογικο να νοιώθεις ετσι,,οι περισσοτερες που περασαμε κατι παρομοιο αισθανομαστε ακριβως τα ιδια...απεραντη θλιψη,θυμο,ζηλια απελπισια.....
Δεν θα σου πω ψέματα θα παρει αρκετο χρόνο να το ξεπεράσεις αλλα να ξέρεις αυτο εξαρτάται απο σένα και μονο απο σένα.Η δυναμη σου είσαι εσυ.
Εγω έκανα 4,5 μηνες να το ξεπεράσω αλλα οχι να το ξεχάσω ακομα και τώρα που πέρασαν 9 χρόνια υπάρχουν φορές που την σκέφτομαι έντονα...


Αν πιστεύεις οτι δεν μπορείς να το ξεπεράσεις δεν είναι κακο να δεις κάποιον ειδικό..κακώς που δεν το έκανα κι έγω....

Τελοσπάντων οταν με το καλο ξεσπάσεις και τα βγάλεις απο μεσα σου....ΚΛΑΨΕ ΚΑΙ ΦΩΝΑΞΕ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ......θα δεις οτι η σκέψη για άλλο παιδάκι θα έρθει αμέσως αβίαστα,πίστεψε με.Η λαχτάρα σου θα είναι τόσο μεγάλη που θα ξεχάσεις όποιον φοβο έχεις μεσα σου....
Εξαλλου μετα την καταιγίδα έρχεται η ξαστεριά.
Ζήσε το πένθος σου τώρα μην το καταπιέζεις και μέρα με την μέρα με την αγάπη των δικών σου θα γίνεσαι ολο και καλύτερα.
Σου ευχομαι γρήγορα να χαμογελάσεις και παλι..παρε τον χρόνο σου.....
ΦΙΛΙΑ!!!!

αχ Νικολετακι μου κι εσυ τι περασες! θεουλη μου γιατι να συμβαινουν ολα αυτα; ποτε ξαναπροσπαθησες ; και δεν φοβοσουν μηπως ξανασυμβει;;; αχ θεουλη μου να ηταν Μαρτιος πια μηπως και το ειχα ξεχασει!!!!

Εγω άργησα να το ξεπεράσω, γιατι δεν ήθελα να το ξεπεράσω και δεν είχα και την συμπαράσταση του άντρα μου που είχε αλλού το μυαλό του εκείνο το διάστημα αν με καταλαβαίνεις,οποτε 2 κακα της μοιράς μου και δεν ήξερα απο ποιο να φυλαχτω και απο ποιο να πονέσω περισσότερο.

Τελοσπάντων αποφάσισα οτι ηθελα πάλι μωρο,αφου σιγούρεψα και την αφοσίωση του άντρα μου μετα απο 2 χρόνια σχεδόν αλλα τότε δεν ήθελε εκείνος μετα μπλέξαμε με την δικη μας δουλειά και που χρόνο για παιδια,ετσι λέγαμε τουλάχιστον αν κι εμένα με έπιαναν αναλαμπές που και που.Δεν μας έκατσε το θέμα ,κάποια στιγμή προσπαθήσαμε για κάποιο διάστημα μετα απο 6 χρόνια απο το συμβάν αλλα δεν σταθήκαμε τυχεροι ειπαμε οτι ετσι θέλει ο Θεός και ισως δεν μπορώ πια λόγω ηλικίας(βλακείες βέβαια).Ειχαμε βέβαια ήδη ένα παιδάκι.Εμένα ομως με ετρωγε μεσα μου έλεγα δεν μπορει ο Θεος μου χρωστάει αλλο ένα,ετσι μετα απο 8 χρόνια έμεινα έγκυος στα ξαφνικά χωρίς να το περιμένω στην 8η μέρα του κύκλου μου που υποτιθεται οτι δεν είναι γονιμη και ετσι εχω τωρα μια κορη 11.5 χρονών και μια 12,5 μηνών στα 37,5 μου.
Με τα Θεια τα είχα βάλει κι εγω είναι φυσιολογικό.

Οταν ξαναέμεινα εγκυος στην αρχη φοβόμουν παρα μα παρα πολυ μην ξαναπάθω το ιδιο,εκανα παρα πολλες εξετάσεις και πρόσεχα πολυ,οσο περνουσε ο καιρος ομως και με την βοήθεια του καινούργιου μου γιατρού(τον αλλον τον άλλαξα γιατι δεν πρόσεχε και τοσο πολυ αλλα και για ψυχολογικους λο΄γους)χαλάρωσα ηρέμησα και απολαυσα την εγκυμοσύνη μου μεχρι το τέλος.
Θυμάμαι χαρακτηριστικα μου ειπε χαριτολογόντας ο γιατρός μου αν συνεχίσεις ετσι δεν θα θες γυναικολόγο αλλα ψυχίατρο.Εμένα προσωπικα με βοηθησε πολυ ο γιατρος σε αυτο το θέμα να μην φοβαμαι μηπως συμβει κατι...

Σου ξαναλέω δεν ειναι ευκολο αλλα πάρε τον χρόνο σου και ολα θα πανε καλα.......

Πωπω φιλενάδα......τί πέρασες κι εσύ!!!!

....

Μπου έγραψε:αυριο θα χει περασει ενας μηνας που γεννησα το ομορφοτερο αστερακι του ουρανου......ελπιζω σε 7 μηνες να μπορω να ξαναγεμισω την κοιλιτσα μου με ενα καινουριο ζουζουνι που θα μας τρελανει....καληνυχτα κοριτσακια μου...καληνυχτα αστερακι μου...σ αγαπω πολυ και παντα...

Μακάρι κορίτσι μου η ζωή να σου επιστρέψει όλα όσα σου χρωστάει!!!!!!! Κ γρήγορα!!!!!!!!

Καλό βράδυ καρδούλα μου!

Οταν μιλάγαμε στην ομάδα μας παλαιότερα Αναστασία σε θεωρούσα πιτσιρίκα. Το έχω το προστατευτικό γενικά/
Τώρα σε θαυμάζω. Για την αγάπη που έχεις μέσα σου και για την δύναμή σου.
Να είσαι καλά φίλη μου.

μπραβο αναστασια.ετσι πρεπει να σκεφτεσαι θετικα.να εισαι αισιοδοξη για το μελλον.λες γιατι σου το πηρε το μωρακι ο θεος.καποιος λογος θα υπηρχε σιγουρα και δεν χρειαζεται να θυμωνουμε μαζι του.ο ιδιος θεος θα ειναι αυτος που θα σου στειλει το επομενο(και επομενα φυσικα)μωρο/μωρακια και θα ειναι ολα καλα και θα το νανουριζεις και θα το πηγαινεις βολτεςκλπ.εισαι δυνατη πιστευω και μπορεις να προχωρησεις παρακατω.