Η γυναίκα σου τι λέει για το ρόλο μπαμπούλα που σκέφτεσαι να κάνεις;Το έχεις συζητήσει μαζί της... Μην πας να ηρεμήσεις τον πεθερό κ μπεί βόμβα μετά στην οικογένεια σου...
Γιατί σου τα λέω όλα αυτά...Και γω με τους γονείς μου ήμουν πολύ δεμένη...Όταν αραββωνιαστηκα λοιπόν κ άρχισα να βλέπω ότι σχολιάζουν το παραμικρο ή προσπαθουσαν παρέμβουν σε κάτι απλά τους έλεγα με πολύ έντονο ύφος ότι δεν τους αφορά κ όταν χρειαστώ τη γνώμη τους θα τους τη ζητήσω...Το έκανα για αρκετό καιρό μέχρι να καταλάβουν...Τους είπα μέχρι κ ότι πλέον ήμαστε 2 διαφορετικά σπίτια κ όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν τόσο πιο καλά για όλους μας (Σε αυτή την κουβέντα έτυχε να είναι μπροστά κ τα πεθερικά μου, οπότε λέει η πεθερά μου ακους συμπέθερε δε μας βλέπω καλά αμα πολυ ανακατευόμαστε, ώρα να κάτσουμε στον πάγκο μας)...Δε θα επέτρεπα όμως ποτέ στον άντρα μου να προσβάλλει ή να μιλήσει άσχημα στους γονείς μου, όπως κ ότι αφορά τα πεθερικά μου το διαχειρίζεται ο άντρας μου... Βέβαια εμείς έχουμε ένα μεγάλο πλεονέκτημα τους έχουμε μακρυά όλους...Τους μεν 50χλμ κ τους άλλους 80...Αλλά πίστεψε με όταν θέλουν να ανακατευτούν τα καταφέρνουν κ από κει...

Συμβουλή μου ας πείσεις τη γυναίκα σου να γίνει πιο αυτσηρή...Το πως ας το βρει εκείνη...

Γεια σου, Μάνο κι απο εμένα. Πιστεύω έχεις απόλυτο δίκιο να σε ενοχλεί και να σου χαλάει την ευτυχία της ολοκλήρωσης της δικής σου οικογένειας αυτή η επίμονα εγωιστική συμπεριφορά ενός γερου ανθρώπου!

Αφού είστε αγαπημένοι με τη γυναίκα σου, τότε πολύ γλυκά και με μεγάλη ειλικρίνεια να μιλησεις σε εκείνη. Και όταν λέω να μιλήσεις δεν εννοώ κάτι του τύπου "Κοίταξε αγάπη μου, κάτσε και βάλε στον πατέρα σου όρια, αλλιώς θα τα βάλω εγώ και θα έχουμε άλλα.." ή κάτι σε παρόμοιο ύφος. Εννοώ να ανοίξεις την καρδιά σου και να μην ντραπείς να της πεις με ηρεμο ύφος, να εξομολογηθείς στην ουσία ότι αρχίζεις να ακυρώνεσαι σαν άντρας πια, αυτό νομίζω πως συμβαίνει κι έχει μεγάλη σημασία Μάνο. Δηλαδή, να της μιλήσεις λέγοντας της τα συναισθήματά σου, όχι μόνο τα νεύρα που σου προκαλεί, αλλά ότι σε στενοχωρεί, ότι σε ανησυχεί για το μέλλον σας αυτή η κατάσταση, να της πεις τι σου προκαλεί ψυχολογικά αυτή η φάση με τη συμπεριφορά του πατέρα της.

Νομίζω πως όλες μας, λόγω γυναικείας ευαισθησίας δε θα θελαμε με τίποτα να νιώθει έτσι ο άντρας μας, να νομίζει ότι δεν υπολογίζεται ο λόγος του, ότι κανείς δεν τον ακούει και να νιώθει στην τελική πως δεν είναι ο άντρας του σπιτιού του και της οικογένειάς του!
Εγώ στη θέση σου θα της έλεγα πως αυτό από μόνο του μου ρίχνει την αυτοεκτίμηση σαν άνθρωπο, σαν άντρα, την αυτοπεποίθησή μου και δεν είμαι ευτυχισμένος ζώντας έτσι, οπότε δε θα είμαι και όπως πρέπει απέναντί της (δεν ξέρω αν τα αισθάνεσαι αυτά, νομίζω πως αν ήμουν άντρας και ήμουν στη θεση σου αυτό θα ένιωθα, όταν ο πεθερός κάνει ό,τι θέλει και δεν υπάρχει καν ο δικός μου λόγος στο ίδιο μου το σπίτι...)

Προτείνω δηλαδή να ανοίξεις την καρδιά σου σε πράγματα που είναι βαθιά μεσα σου και να μην επικεντρωθεις απλά στο ότι σε νευριάζει ο πατέρας της με όσα κάνει, γιατί θα το πάρει κι αυτή πιο αψήφιστα, του στιλ "ε, εχουν ανταγωνισμο τωρα, άντρες είναι... τι να του πω και του μπαμπά, το καταλαβαίνω κι αυτόν, εγγονή του είναι και κόρη του είμαι...". Ενώ αν νιώσει πως ο άντρας μου εχει εναν πληγωμένο εγωισμό και νιώθει ότι παραγκωνίζεται και από μένα την ίδια νομίζω θα κάτσει να μιλήσει σοβαρότερα μαζί του και να του εξηγήσει με τον δικό της τρόπο ότι πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα.

Δε θα ρίσκαρα να χάσω την όμορφη σχέση με τον άντρα μου και να χάσει την αυτοεκτίμησή του. Και στην τελική κι εγώ η ίδια θέλω να περνάει ο λόγος του και ο λόγος μου σε όποιον (συγγενή ή όχι) προσπαθήσει να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που εμείς επιθυμούμε μέσα στο σπίτι μας.

Τώρα αυτά είναι απόψεις του καθενός, εσύ ξέρεις καλύτερα, αλλά μακάρι να βοηθήσει μια γνώμη να λυθούν αυτά τα προβλήματα, να χαρείτε αυτή την όμορφη περίοδο που γίνατε πια μια όμορφη οικογένεια! Να χαίρεστε και την κουκλίτσα σας.

nantiaf έγραψε:Γεια σου, Μάνο κι απο εμένα. Πιστεύω έχεις απόλυτο δίκιο να σε ενοχλεί και να σου χαλάει την ευτυχία της ολοκλήρωσης της δικής σου οικογένειας αυτή η επίμονα εγωιστική συμπεριφορά ενός γερου ανθρώπου!

Αφού είστε αγαπημένοι με τη γυναίκα σου, τότε πολύ γλυκά και με μεγάλη ειλικρίνεια να μιλησεις σε εκείνη. Και όταν λέω να μιλήσεις δεν εννοώ κάτι του τύπου "Κοίταξε αγάπη μου, κάτσε και βάλε στον πατέρα σου όρια, αλλιώς θα τα βάλω εγώ και θα έχουμε άλλα.." ή κάτι σε παρόμοιο ύφος. Εννοώ να ανοίξεις την καρδιά σου και να μην ντραπείς να της πεις με ηρεμο ύφος, να εξομολογηθείς στην ουσία ότι αρχίζεις να ακυρώνεσαι σαν άντρας πια, αυτό νομίζω πως συμβαίνει κι έχει μεγάλη σημασία Μάνο. Δηλαδή, να της μιλήσεις λέγοντας της τα συναισθήματά σου, όχι μόνο τα νεύρα που σου προκαλεί, αλλά ότι σε στενοχωρεί, ότι σε ανησυχεί για το μέλλον σας αυτή η κατάσταση, να της πεις τι σου προκαλεί ψυχολογικά αυτή η φάση με τη συμπεριφορά του πατέρα της.

Νομίζω πως όλες μας, λόγω γυναικείας ευαισθησίας δε θα θελαμε με τίποτα να νιώθει έτσι ο άντρας μας, να νομίζει ότι δεν υπολογίζεται ο λόγος του, ότι κανείς δεν τον ακούει και να νιώθει στην τελική πως δεν είναι ο άντρας του σπιτιού του και της οικογένειάς του!
Εγώ στη θέση σου θα της έλεγα πως αυτό από μόνο του μου ρίχνει την αυτοεκτίμηση σαν άνθρωπο, σαν άντρα, την αυτοπεποίθησή μου και δεν είμαι ευτυχισμένος ζώντας έτσι, οπότε δε θα είμαι και όπως πρέπει απέναντί της (δεν ξέρω αν τα αισθάνεσαι αυτά, νομίζω πως αν ήμουν άντρας και ήμουν στη θεση σου αυτό θα ένιωθα, όταν ο πεθερός κάνει ό,τι θέλει και δεν υπάρχει καν ο δικός μου λόγος στο ίδιο μου το σπίτι...)

Προτείνω δηλαδή να ανοίξεις την καρδιά σου σε πράγματα που είναι βαθιά μεσα σου και να μην επικεντρωθεις απλά στο ότι σε νευριάζει ο πατέρας της με όσα κάνει, γιατί θα το πάρει κι αυτή πιο αψήφιστα, του στιλ "ε, εχουν ανταγωνισμο τωρα, άντρες είναι... τι να του πω και του μπαμπά, το καταλαβαίνω κι αυτόν, εγγονή του είναι και κόρη του είμαι...". Ενώ αν νιώσει πως ο άντρας μου εχει εναν πληγωμένο εγωισμό και νιώθει ότι παραγκωνίζεται και από μένα την ίδια νομίζω θα κάτσει να μιλήσει σοβαρότερα μαζί του και να του εξηγήσει με τον δικό της τρόπο ότι πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα.

Δε θα ρίσκαρα να χάσω την όμορφη σχέση με τον άντρα μου και να χάσει την αυτοεκτίμησή του. Και στην τελική κι εγώ η ίδια θέλω να περνάει ο λόγος του και ο λόγος μου σε όποιον (συγγενή ή όχι) προσπαθήσει να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που εμείς επιθυμούμε μέσα στο σπίτι μας.

Τώρα αυτά είναι απόψεις του καθενός, εσύ ξέρεις καλύτερα, αλλά μακάρι να βοηθήσει μια γνώμη να λυθούν αυτά τα προβλήματα, να χαρείτε αυτή την όμορφη περίοδο που γίνατε πια μια όμορφη οικογένεια! Να χαίρεστε και την κουκλίτσα σας.

nantia σε ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σου.Ο κύριος λόγος που ανέφερα το πρόβλημά μου στο forum είναι ότι ήξερα πώς μου λείπει η γυναικεία αντίληψη για το θέμα ή ακόμα καλύτερα απόψεις γυναικών-συζύγων που θα έβαζαν τον εαυτό τους στην κατάστασή μου.Κάτι που δεν μπορώ να έχω προς το παρόν από τη σύζυγό μου καθώς διακατέχομαι από πολύ μεγάλη νευρικότητα και ξέρω ότι χάνω το δίκιο μου!!
Πολύ σωστά όσα μου λέτε και πραγματικά χαίρομαι γιατί κάπου ηρεμώ και αναθαρρώ.Σίγουρα θα ήθελα λίγο πιο επιθετική τη γυναίκα μου απέναντι στους γονείς της αλλά δεν μπορώ και να το απαιτήσω γιατί βάζω τον εαυτό μου στη θέση της και προβληματίζομαι.Το μόνο σίγουρο πάντως σε όλα αυτά είναι ότι η πάνω-κάτω συγκατοίκηση είναι μία μόνιμη πηγή κινδύνων και παρεξηγήσεων!!Δεν κολλάνε με τίποτα πεθερικά
με ζευγάρι σε καθημερινότητα!!

Ειναι πολύ σωστό αυτό που λες, πάντα ήμουν της άποψης μακρια κι αγαπημενοι εστω κι αν ειναι και οι πιο ευκολοι ανθρωποι του κόσμου, γιατί πάντα η καθημερινη επαφη όλο και καποια παρεξηγηση μπορει να φέρει κι αυτό δε χρειάζεται, καλύτερα μακριά κι αγαπημένοι.
Πάντως, εννοούσα πριν και όσον αφορά τη γυναίκα σου ότι ούτε αυτη χρειάζεται να είναι επιθετική πορς τους γονείς της, αλλά να προσπαθήσει να εξηγήσει ήρεμα στους γονεις της το τι προκαλεί αυτη η συμπεριφορά στη σχέση σας. Να μιλησει εννοείται κατ'ιδίαν, πηγαίνοντας να συζητησουν γι αυτο μόνη της. Βεβαια κάθε ανθρωπος ειναι διαφορετικός και έχει αλλο χαρακτήρα, επίσης δεν εχουμε όλοι την ίδια σχέση με τους γονείς μας, άλλοι μιλάνε και συνεννοούνται με τους δικούς τους ήρεμα και απλά και άλλοι από μικροί μέχρι και που ενηληκιώνονται δεν μπορούν πραγματικά να επικοινωνήσου με τους γονείς τους και να πουν όσα θέλουν... Αυτό εξαρτάται από τη σχέση μεταξύ γονεα-παιδιού που χτίζεται όταν αυτό είναι μικρό... Βλέπεις κάποιοι άνθρωποι είναι σαν φίλοι με τους γονείς τους ενώ άλλοι δεν εχουν κανενα κοινο σημείο επαφής μετά από κάποια ηλικία.

Μακάρι να βρει κι η γυναίκα σου τη χρυσή τομή, πιστεύω πως αν της μιλήσεις ειλικρινα και εκ βαθους καρδιας θα τη βρει τη λύση! Μην απογοητεύεσαι, θα φτιάξουν τα πράγματα! Να είσαι αγαπημένος μαζί της, να της εκφράζεις την αγάπη σου αλλά και πάντα να της λες Ο,ΤΙ σε ενοχλεί ή σε απασχολεί ήρεμα και απλά. Είναι ό,τι καλύτερο να επικοινωνούμε σωστά με τους/τις συζύγους μας!