1 πεθερά ότι ναναι Δευ Νοε 05, 2012 5:20 am
eitsik
Σιωπηλή δύναμη
κοπελιές μου διάβασα για περιπτώσεις πεθερικών και μου σηκώθηκε η τρίχα. η δικιά μου δεν μας δημιουργεί προβλήματα γιατί δεν το επιτρέπει ο άντρας μου αλλά έχει αυτό που μου τη δίνει:το παίζει έξυπνη και περνάει τους άλλους για κορόιδα.
όσο ήμασταν ζευγαράκι με τον άντρα μου τα πράγματα φαινόταν νορμάλ. δεν πολυπήγαινα στο σπίτι και όταν πήγαινα δεν έβλεπα πολλά πράγματα γιατί ήθελα να μην είμαι ιδιότροπη. το πράγμα άρχισε να ξεφεύγει λίγο πριν τον γάμο όταν έβαψε το σπίτι και πήγα να καθαρίσω και έφαγα την πρώτη φρίκη... το άτομο δεν είχε καθαρίσει ΠΟΤΕ τα ντουλάπια της κουζίνας, και εννοώ ποτέ γιατί είχαν ακόμα τη σκόνη από το πέρασμα. φυσικά με την αηδία που πήρα, ήμουν και στον 1 μήνα της εγκυμοσύνης, εννοείται ότι δεν έφαγα τίποτα εκείνη τη μέρα. και δε φτάνει η βρομιά, νομίζει ότι είναι και καθαρή... είχε το "καλό" σερβίτσιο σε σακούλα σε ένα ντουλάπι και αφού καθάρισα είπα να τα περάσω κι αυτά ένα χεράκι και μου λέει γελώντας: είδες τι τακτοποιημένη που είναι η πεθερά σου; τα έχω όλα συμμαζεμένα. και τι να της πω;; ότι η σακούλα ήταν γεμάτη ψίχουλα; τα πιάτα έχουν όλο και κάποιο σημαδάκι από τα φαγητά που φιλοξένησαν κατά καιρούς... και άντε εγώ δεν τρώω τίποτα εκεί, τι να κάνω με τα παιδάκια μου; πώς να τα προστατέψω;;; να μην αναφέρω την τουαλέτα...
τέλος πάντων το πρόβλημά μας είναι άλλο και πολύ πιο σοβαρό. μας έπαιξε μια πουστιά και από τότε δεν θέλω να τη βλέπω, και δεν είναι τρόπος του λέγειν, όταν τη βλέπω ανεβάζω σφυγμούς, κοκκινίζω και γενικά ο οργανισμός μου αντιδρά...το καλοκαίρι είδαμε με τον άντρα μου ότι δε μας παίρνει να νοικιάζουμε πλέον και πρέπει να επιστρέψουμε στο χωριό γιατί εκεί είναι η δουλειά του και γιατί ο χειμώνας είναι δύσκολος και θα έχουμε θέμα με την θέρμανση. η "καλή" μου μας έχει πρήξει 3 χρόνια "τι να νοικιάζετε και να ξοδεύετε τα λεφτά σας, ελάτε εδώ στο σπίτι κι εμείς θα κάνουμε ένα δωματιάκι δίπλα να μένουμε". το δίπλα είναι το μαγαζί του άντρα μου. πέρσι το χειμώνα έκανε μι επέμβαση στο γόνατο και πήγα να τη βοηθήσω όσο μπορούσα γιατί ο μικρός μου ήταν 4 μηνών και πολύ γκρινιάρης και σχεδιάζει να κάνει επέμβαση και στο άλλο γόνατο όποτε θα χρειαστεί περισσότερη βοήθεια και σκέφτηκα ότι θα είναι καλό να έχει ένα σπίτι μικρότερο να την βολεύει περισσότερο στο καθάρισμα-λέμε τώρα- και στη θέρμανση και να είμαι κι εγώ κοντά να τη βοηθάω γιατί η κορούλα της... άλλο ανέκδοτο. κάνουμε σχέδια λοιπόν, και φτάνουμε να μετράμε τα έπιπλα που ήδη έχει στο σπίτι για να δούμε πώς θα είναι οι χώροι στο νέο σπίτι. ο καιρός περνάει και δε βλέπω να γίνεται τίποτα, ρωτάω τον αντράκο μου τι γίνεται γιατί πλησιάζει και ο χειμώνας και μου λέει ότι δεν βγάζει άκρη μαζί της. οπότε παίρνω τη απόφαση να κουβεντιάσω εγώ για να δούμε τι παίζει. και αρχίζει να μου λέει ιστορίες εικοσαετίας για την δική της πεθερά και την κουνιάδα της και διάφορα που της έλεγαν και της έκαναν. οπότε μου λέει ότι τελικά δεν είναι καλό να μένει η νύφη με την πεθερά κοντά. φεύγω λοιπόν και με πιάνει ένας πονοκέφαλος άλλο πράγμα. πηγαίνω την επόμενη μέρα και την ξαναπιάνω και της εξηγώ ότι ναι μεν αυτά που λέει έχουν τη λογική τους αλλά η ίδια της μας πρότεινε και επέμενε να πάμε εκεί και ότι έχει κάθε δικαίωμα και γνώμη να αλλάξει και να μη θέλει να φύγει από το σπίτι της, αλλά να μου εξηγήσει τον λόγο της αλλαγής της. και συνεχίζει στο ίδιο τροπάρι να μου λέει ξύλα-πέτρες οπότε μου πετάει και το θεϊκό: "να και δε το σκεφτήκατε νωρίτερα να νοικιάζατε το σπίτι δίπλα"- ότι αν είμαστε στα 10 μέτρα απόσταση είμαστε κοντά και αν είμαστε στα 13 μέτρα είμαστε μακριά... και δεν θα έχουμε προβλήματα.
το άτομο δεν παίζεται... σε λίγο σεδιάζει να κάνει εγχείρηση, εγώ τι να κάνω; να πάω να τη βοηθήσω;;ή να της τραβήξω το γράψιμο που της αξίζει; είμαι και ψυχοπονιάρα πανάθεμα με
όσο ήμασταν ζευγαράκι με τον άντρα μου τα πράγματα φαινόταν νορμάλ. δεν πολυπήγαινα στο σπίτι και όταν πήγαινα δεν έβλεπα πολλά πράγματα γιατί ήθελα να μην είμαι ιδιότροπη. το πράγμα άρχισε να ξεφεύγει λίγο πριν τον γάμο όταν έβαψε το σπίτι και πήγα να καθαρίσω και έφαγα την πρώτη φρίκη... το άτομο δεν είχε καθαρίσει ΠΟΤΕ τα ντουλάπια της κουζίνας, και εννοώ ποτέ γιατί είχαν ακόμα τη σκόνη από το πέρασμα. φυσικά με την αηδία που πήρα, ήμουν και στον 1 μήνα της εγκυμοσύνης, εννοείται ότι δεν έφαγα τίποτα εκείνη τη μέρα. και δε φτάνει η βρομιά, νομίζει ότι είναι και καθαρή... είχε το "καλό" σερβίτσιο σε σακούλα σε ένα ντουλάπι και αφού καθάρισα είπα να τα περάσω κι αυτά ένα χεράκι και μου λέει γελώντας: είδες τι τακτοποιημένη που είναι η πεθερά σου; τα έχω όλα συμμαζεμένα. και τι να της πω;; ότι η σακούλα ήταν γεμάτη ψίχουλα; τα πιάτα έχουν όλο και κάποιο σημαδάκι από τα φαγητά που φιλοξένησαν κατά καιρούς... και άντε εγώ δεν τρώω τίποτα εκεί, τι να κάνω με τα παιδάκια μου; πώς να τα προστατέψω;;; να μην αναφέρω την τουαλέτα...
τέλος πάντων το πρόβλημά μας είναι άλλο και πολύ πιο σοβαρό. μας έπαιξε μια πουστιά και από τότε δεν θέλω να τη βλέπω, και δεν είναι τρόπος του λέγειν, όταν τη βλέπω ανεβάζω σφυγμούς, κοκκινίζω και γενικά ο οργανισμός μου αντιδρά...το καλοκαίρι είδαμε με τον άντρα μου ότι δε μας παίρνει να νοικιάζουμε πλέον και πρέπει να επιστρέψουμε στο χωριό γιατί εκεί είναι η δουλειά του και γιατί ο χειμώνας είναι δύσκολος και θα έχουμε θέμα με την θέρμανση. η "καλή" μου μας έχει πρήξει 3 χρόνια "τι να νοικιάζετε και να ξοδεύετε τα λεφτά σας, ελάτε εδώ στο σπίτι κι εμείς θα κάνουμε ένα δωματιάκι δίπλα να μένουμε". το δίπλα είναι το μαγαζί του άντρα μου. πέρσι το χειμώνα έκανε μι επέμβαση στο γόνατο και πήγα να τη βοηθήσω όσο μπορούσα γιατί ο μικρός μου ήταν 4 μηνών και πολύ γκρινιάρης και σχεδιάζει να κάνει επέμβαση και στο άλλο γόνατο όποτε θα χρειαστεί περισσότερη βοήθεια και σκέφτηκα ότι θα είναι καλό να έχει ένα σπίτι μικρότερο να την βολεύει περισσότερο στο καθάρισμα-λέμε τώρα- και στη θέρμανση και να είμαι κι εγώ κοντά να τη βοηθάω γιατί η κορούλα της... άλλο ανέκδοτο. κάνουμε σχέδια λοιπόν, και φτάνουμε να μετράμε τα έπιπλα που ήδη έχει στο σπίτι για να δούμε πώς θα είναι οι χώροι στο νέο σπίτι. ο καιρός περνάει και δε βλέπω να γίνεται τίποτα, ρωτάω τον αντράκο μου τι γίνεται γιατί πλησιάζει και ο χειμώνας και μου λέει ότι δεν βγάζει άκρη μαζί της. οπότε παίρνω τη απόφαση να κουβεντιάσω εγώ για να δούμε τι παίζει. και αρχίζει να μου λέει ιστορίες εικοσαετίας για την δική της πεθερά και την κουνιάδα της και διάφορα που της έλεγαν και της έκαναν. οπότε μου λέει ότι τελικά δεν είναι καλό να μένει η νύφη με την πεθερά κοντά. φεύγω λοιπόν και με πιάνει ένας πονοκέφαλος άλλο πράγμα. πηγαίνω την επόμενη μέρα και την ξαναπιάνω και της εξηγώ ότι ναι μεν αυτά που λέει έχουν τη λογική τους αλλά η ίδια της μας πρότεινε και επέμενε να πάμε εκεί και ότι έχει κάθε δικαίωμα και γνώμη να αλλάξει και να μη θέλει να φύγει από το σπίτι της, αλλά να μου εξηγήσει τον λόγο της αλλαγής της. και συνεχίζει στο ίδιο τροπάρι να μου λέει ξύλα-πέτρες οπότε μου πετάει και το θεϊκό: "να και δε το σκεφτήκατε νωρίτερα να νοικιάζατε το σπίτι δίπλα"- ότι αν είμαστε στα 10 μέτρα απόσταση είμαστε κοντά και αν είμαστε στα 13 μέτρα είμαστε μακριά... και δεν θα έχουμε προβλήματα.
το άτομο δεν παίζεται... σε λίγο σεδιάζει να κάνει εγχείρηση, εγώ τι να κάνω; να πάω να τη βοηθήσω;;ή να της τραβήξω το γράψιμο που της αξίζει; είμαι και ψυχοπονιάρα πανάθεμα με