Καλησπέρα σας,

δεν ξέρω πως να αρχίσω, πρώτη φορά γράφω εδώ (εκτός από το ποστ μου στις συστάσεις) κι ελπίζω να μην κάνω κάποιο λάθος.

Τρίτη και 13 ανακάλυψα ότι είμαι έγκυος. Τυχερή μου μέρα ήταν πάντα, 8 διαφορετικά τεστ έκανα, δεν το πίστευαν τα μάτια μου. Είμαι 38 χρονών και προσπαθούμε με τον καλό μου 5 μήνες να κάνουμε παιδάκι.

Το απόγευμα έκανα την πρώτη χοριακή, 190 οι μονάδες, ''κάνε άλλη μια μεθαύριο'' μου λέει ο γιατρός μου, κι έλα να σε δω.

2 μέρες κρατήθηκα χωρίς να το πω στον άντρα μου, δεν άντεξα παραπάνω. Του έκανα έκπληξη, μέχρι και βίντεο το πήρα να το έχουμε να το θυμόμαστε, απίστευτη η χαρά, πετάγαμε.

Η 2η χοριακή μετά από 3 μέρες έδειξε 250. Σκεφτικό τον άκουσα στο τηλέφωνο, ''ξανακάνε την Τετάρτη'' μου λέει, ''εντάξει εγώ''.

Χτες έκανα την 3η χοριακή, 137 οι μονάδες...

Έκλαιγα σε όλη την διαδρομή από το ιατρικό κέντρο στο σπίτι, ο άντρας μου με είχε αγκαλιά όλο το βράδυ. Ένιωθα τόσο άσχημα που τον έκανα να χαρεί τόσο πολύ... Κι εγώ νιώθω άσχημα που μια βδομάδα πέταγα στα ουράνια, έτρεχα στα μαγαζιά, κρατιόμουν μην το πω στον κόσμο όλο, ξεκίνησα ημερολόγιο για το μπεμπάκι μας, του έγραφα ποιοι είμαστε, πόσο το αγαπάμε, του ζωγράφιζα... Είναι φυσιολογικό να τρελλαθώ τόσο πολύ από την χαρά μου;; Μήπως έπρεπε να περιμένω για να μην στενοχωρούσα και τον άντρα μου; "Εγώ στενοχωριέμαι επειδή βλέπω εσένα να στενοχωριέσαι" μου έλεγε χτες...
Σήμερα θα με δει κι ο γιατρός μου να μου πει πως θα προχωρήσουμε.

Από κει που δεν ήθελα παιδιά, ήμουν η τρελλή της παρέας, η ξενιτεμένη, η ταξιδιάρα, τώρα πως έγινα έτσι; Μέχρι πριν μια βδομάδα, ήμουν ''νορμάλ'', τώρα πενθώ και δεν ξέρω αν υπάρχει καν λόγος...

Το έχει περάσει κάποια από σας αυτό κορίτσια; Χημική εγκυμοσύνη το λένε στα αγγλικά, το ψάχνω τόσες ώρες στον γούγλη. Να ελπίζω ότι 'άτυχο' ήταν, ίσως να σταθούμε τυχεροί next time?

Συγνώμη αν έγραψα σεντόνι, εκτός από τον άντρα μου δεν το ξέρει κανείς άλλος, δεν θέλω να στενοχωρήσω συγγενείς και φίλους κι ίσως από τα σχόλια σας να νιώσω λίγο καλύτερα.

Σας ευχαριστώ όλες εκ των προτέρων.
Λενουλίτα

lenulita έγραψε:Καλησπέρα σας,

δεν ξέρω πως να αρχίσω, πρώτη φορά γράφω εδώ (εκτός από το ποστ μου στις συστάσεις) κι ελπίζω να μην κάνω κάποιο λάθος.

Τρίτη και 13 ανακάλυψα ότι είμαι έγκυος. Τυχερή μου μέρα ήταν πάντα, 8 διαφορετικά τεστ έκανα, δεν το πίστευαν τα μάτια μου. Είμαι 38 χρονών και προσπαθούμε με τον καλό μου 5 μήνες να κάνουμε παιδάκι.

Το απόγευμα έκανα την πρώτη χοριακή, 190 οι μονάδες, ''κάνε άλλη μια μεθαύριο'' μου λέει ο γιατρός μου, κι έλα να σε δω.

2 μέρες κρατήθηκα χωρίς να το πω στον άντρα μου, δεν άντεξα παραπάνω. Του έκανα έκπληξη, μέχρι και βίντεο το πήρα να το έχουμε να το θυμόμαστε, απίστευτη η χαρά, πετάγαμε.

Η 2η χοριακή μετά από 3 μέρες έδειξε 250. Σκεφτικό τον άκουσα στο τηλέφωνο, ''ξανακάνε την Τετάρτη'' μου λέει, ''εντάξει εγώ''.

Χτες έκανα την 3η χοριακή, 137 οι μονάδες...

Έκλαιγα σε όλη την διαδρομή από το ιατρικό κέντρο στο σπίτι, ο άντρας μου με είχε αγκαλιά όλο το βράδυ. Ένιωθα τόσο άσχημα που τον έκανα να χαρεί τόσο πολύ... Κι εγώ νιώθω άσχημα που μια βδομάδα πέταγα στα ουράνια, έτρεχα στα μαγαζιά, κρατιόμουν μην το πω στον κόσμο όλο, ξεκίνησα ημερολόγιο για το μπεμπάκι μας, του έγραφα ποιοι είμαστε, πόσο το αγαπάμε, του ζωγράφιζα... Είναι φυσιολογικό να τρελλαθώ τόσο πολύ από την χαρά μου;; Μήπως έπρεπε να περιμένω για να μην στενοχωρούσα και τον άντρα μου; "Εγώ στενοχωριέμαι επειδή βλέπω εσένα να στενοχωριέσαι" μου έλεγε χτες...
Σήμερα θα με δει κι ο γιατρός μου να μου πει πως θα προχωρήσουμε.

Από κει που δεν ήθελα παιδιά, ήμουν η τρελλή της παρέας, η ξενιτεμένη, η ταξιδιάρα, τώρα πως έγινα έτσι; Μέχρι πριν μια βδομάδα, ήμουν ''νορμάλ'', τώρα πενθώ και δεν ξέρω αν υπάρχει καν λόγος...

Το έχει περάσει κάποια από σας αυτό κορίτσια; Χημική εγκυμοσύνη το λένε στα αγγλικά, το ψάχνω τόσες ώρες στον γούγλη. Να ελπίζω ότι 'άτυχο' ήταν, ίσως να σταθούμε τυχεροί next time?

Συγνώμη αν έγραψα σεντόνι, εκτός από τον άντρα μου δεν το ξέρει κανείς άλλος, δεν θέλω να στενοχωρήσω συγγενείς και φίλους κι ίσως από τα σχόλια σας να νιώσω λίγο καλύτερα.

Σας ευχαριστώ όλες εκ των προτέρων.
Λενουλίτα

λυπαμαι λενουλιτα μου για την ατυχη εγκυμοσυνη που ειχες δεν το εχω παθει (κ εγω προσπαθω για μωρακι)αλλα νομιζω οτι πρεπει να κανεις εξετασεις για θρομβοφιλια ρωτα κ τον γυναικολογο σου να δεις τι θα σου πει παντως πιστευω οτι αφου εμεινες εγκυος στους 5 μηνες προσπαθειων ολα καλα θα πανε πολυ συντομα θα ερθει για να μεινει το παιδακι σου πολλα φιλια κ ολα να πανε κατ ευχην

σ'ευχαριστώ πολύ Ντίνα μου, όντως είμαστε τυχεροί και χαίρομαι γι'αυτό, και θα ρωτήσω τον γιατρό μου σήμερα για την θρομβοφιλία που είπες, μεταξύ άλλων.

lenulita καλησπέρα κι από μένα! Το ξέρω ότι είναι πολύ στενάχωρο όλο αυτό και σου μένει μια πίκρα και μια απογοήτευση στην αρχή.Εγώ πέρισυ τον Ιούνιο βίωσα μία τέτοια κατάσταση. Μέχρι να πάρω χαμπάρι ότι είμαι έγκυος γιστί έτρεχα ετοιμασίες γάμου και άργησα να καταλάβω ότι είχα καθυστέρηση, ήρθε και η αποβολή, κάπου στην έκτη- έβδομη εβδομάδα! Ήταν λίγο επώδυνο γιατί είχα και αίμα και πόναγα για τρεις τέσσερις μέρες και ήμουν πολύ στεναχωρημένη! Ευτυχώς δεν χρειάστηκα να μπω στην διαδικασία της απόξεσης γιατί ο οργανισμός μου τα απέβαλε μόνος του! Έκανα και εξετάσεις για θρομβοφιλία στη συνέχεια που δεν έδειξαν κάποιο πρόβλημα! Εγώ για αρκετό καιρό τα έβαζα με τον εαυτό μου ότι δεν πρόσεξα, ότι είχα απορροφηθεί από τις ετοιμασίες και δεν το κατάλαβα και κουραζόμουν πολύ και χίλια άλλα! Με τον καιρό χάθηκε αυτό το συναίσθημα και μου έμεινε ένα μικρό τσιμπηματάκι στην καρδιά ώσπου τον Αύγουστο φέτος έγινε το θαύμα και πλέον είμαι 16 εβδομάδων και λίγων ημερών έγκυος και περιμένω με πολύ λαχτάρα το παιδάκι μου να έρθει! Αυτό τα διέγραψε όλα και κοντεύω να ξεχάσω και το τι έγινε τότε, το πως, τα συναισθήματά που είχα! Στην αρχή αυτής της εγκυμοσύνης είχα το φόβο μου αλλά τελικά προχωράμε καλά και ελπίζω, εύχομαι και παρακαλάω το Θεό να με αξιώσει να κρατήσω στην αγκαλιά μου αυτό το μωράκι και στα σχέδιά του για μένα να είναι να αποκτήσω αυτό το παιδάκι! Να μην τα βάλεις με τον εαυτό σου, άφησε να κάνει ο πόνος και η στεναχώρια τον κύκλο τους (είναι φυσιολογικό), επισκέψου το γιατρό σου, κάνε τις εξετάσεις που θα σου πει και κοίτα μπροστά! Πολύ σύντομα ένα άλλο μωράκι θα αρχίσει να μεγαλώνει στην κοιλίτσα σου! Και τότε θα τα ξεχάσεις όλα! Η φύση να ξέρεις προνοεί για τα πάντα και τα φτιάχνει όλα πολύ σοφά. Για να μας το πήρε ο Θεός τόσο νωρίς , θα υπήρχε θεματάκι!
Να χαμογελάς κοπέλα μου και να σκέφτεσαι ότι τα καλύτερα είναι μπροστά μας!

@Nancy82: Σ'ευχαριστώ πάρα πολύ Νάνσυ μου. Πραγματικά μου δίνεις δύναμη.

Κι έχεις απόλυτο δίκιο. Την επόμενη φορά θα πάνε όλα καλά και θα περάσει γρήγορα ο πόνος. Η φύση ξέρει καλά τι κάνει...

Να είναι καλά το μπεμπάκι σου και σου εύχομαι να το κρατήσεις σύντομα στην αγκαλιά σου! Θα περιμένω τα ωραία νέα